Άγια Νύχτα, σε προσμένουν με χαρά… όμως είναι πολύ αμφίβολο εάν στα τελειώματα του σωτηρίου έτους 2022, το φως των Χριστουγέννων θα έρθει να φωτίσει το επίκεντρο της αμυντικής κοινότητας της χώρας, δηλαδή το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, θεραπεύοντας την προβληματική εικόνα που εξακολουθεί να εκπέμπει.
Αυτό βέβαια αυτό που επικρατεί ως εικόνα, δεν καταφέρνει να αποτυπώσει μια πραγματικότητα: Ό,τι και να συμβεί, υπάρχει ένα «all weather σύστημα» που δουλεύει και κάνει ακόμα κι εμάς τους καθ’ έξιν καχύποπτους και γκρινιάρηδες να κοιμόμαστε ήσυχοι. Αυτό όμως δεν αποτελεί δικαιολογία, ούτε επιχείρημα που συνηγορεί υπέρ της αποσιώπησης των κακώς κειμένων και διαιώνισης της κατάστασης.
Τα προβλήματα είναι γνωστά, καθώς επίσης και το ότι κλιμακώνονταν σταδιακά. Αυτό προδίδει έλλειψη σιδηράς πολιτικής χειρός που να κάνει κουμάντο και με μια κουβέντα να «ευθυγραμμίζει» οποιονδήποτε επιχειρήσει να ξεφύγει από τα όρια που τέθηκαν μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα. Κι εδώ βέβαια, φαίνεται πως ισχύει η θεωρία του εκκρεμούς. Όσο πιο βίαια διαταραχθεί η ισορροπία, δηλαδή όσο πιο βίαια μετακινηθεί το εκκρεμές στη μία πλευρά, με την ίδια ισχύ θα κινηθεί και προς την αντίθετη. Οι βίαιες κινήσεις θα συνεχιστούν, αλλά θα αποδυναμώνονται σταδιακά, έως ότου το εκκρεμές ισορροπήσει. Αυτό θα γίνει σιγά σιγά και υπό την προϋπόθεση ότι θα αποφύγουμε κάποια αναποδιά που θα ενσκήψει λόγω χειραγώγησης της ανωμαλίας, από το εξωτερικό ή το εσωτερικό.
Αυτό είχε γίνει κάποτε, όταν κομμάτι των Ενόπλων Δυνάμεων είχε θεωρήσει τη χώρα ως «ασθενή στον γύψο» και θα παρακολουθούσαν την πορεία της «ανάρρωσης» προτού αποφασίσουν ότι μπορεί να περπατά μόνος του. Όλα ξεκίνησαν από μια δίχως όρια πολιτική σύγκρουση και από το γνήσιο μίσος που επικρατούσε μεταξύ πολιτικών αντιπάλων ακόμα και στο επίπεδο της κοινωνίας. Το τι ακολούθησε και ποιο κόστος κατέβαλλε η χώρα δεν χρειάζεται να επαναληφθεί. Ούτε για υπενθύμιση τώρα, ούτε μελλοντικά, ως διαπίστωση.
Όταν ήρθε το πλήρωμα του -ιστορικού- χρόνου να ξεμπερδεύουμε με το ένα άκρο, οι καταστάσεις οδήγησαν σε μια βίαιη μετακίνηση του εκκρεμούς προς την άλλη πλευρά. Οι ειδικές δυνάμεις τέθηκαν υπό διωγμό με την υποψία ότι αποτελούσαν κίνδυνο για τη δημοκρατία. Οι Ένοπλες Δυνάμεις δεν γύρισαν απλά στα στρατόπεδα, αλλά μια νέα εκδοχή πολιτικών φρονημάτων και διαπιστευτηρίων ήρθε να παίξει ρόλο στα τεκταινόμενα. Το ρουφιανιλίκι καλά κρατούσε, ενώ υπήρξαν και διάφορες εξάρσεις μιας φαιδρής τάσης για… «ομολογία πίστεως» στα κομματικά ιδεώδη (π.χ. πασχαλινά αυγά συγκεκριμένου χρώματος, λες και το κόκκινο… παρέπεμπε στο ΚΚΕ).
Ο… αστικός μύθος θέλει πάντα την ανώτατη ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να πρόσκειται φιλικά στην κυβερνώσα παράταξη στο πλαίσιο του «εμπιστευόμαστε τα δικά μας παιδιά». Δεν είναι η απόλυτη αλήθεια. Δεν είναι όμως και απολύτως ψευδές. Σε περιόδους εξάρσεων όμως, φαίνεται ότι χάνεται και η προσωπική αξιοπρέπεια στην εξυπηρέτηση του σκοπού της επαγγελματικής εξέλιξης και επιβίωσης μέσα σε ιεραρχίες έντονα επηρεαζόμενες από κομματικά κριτήρια. Πιθανόν δεν βρισκόμαστε ακόμα εδώ. Το εκκρεμές όμως δείχνει να έχει μετατοπιστεί ξανά στο άλλο άκρο. Οι ειδικές δυνάμεις βρίσκονται ξανά στο προσκήνιο και αποκαθίστανται με τρόπο που προκαλεί αντιδράσεις εντός κι εκτός στρατεύματος. Αυτό επ’ ουδενί δεν υπονοεί πρόθεση… εκτροπής από την πλευρά όσων έχουν την πρωτοβουλία. Όμως, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις. Απλά έρχεται η κακιά στιγμή και η συγκυρία, όπου κάποιος χειραγωγεί αποτελεσματικά μια διαμορφωμένη κατάσταση και το αποτέλεσμα είναι διαστροφικό, βάζοντας τη χώρα και την ασφάλειά της σε περιπέτειες.
Σε περιόδους χαλάρωσης ή και απώλειας του ισχυρού κεντρικού πολιτικού ελέγχου του ΥΠΕΘΑ, παρουσιάζεται το φαινόμενα καθένας να προσπαθεί να στήσει το δικό του «μαγαζί» και αυξάνονται τα φαινόμενα αυθαιρεσίας. Αυτό αφορά και το στρατιωτικό και το πολιτικό κομμάτι του υπουργείου. Οι ανησυχίες μεγιστοποιούνται, καθώς οι προσωπικές ατζέντες κυριαρχούν. Άλλες αφορούν πολιτική επιρροή και ανέλιξη, άλλες αφορούν δημόσιες σχέσεις και με παράγοντες εκτός της χώρας. Είναι προφανές, ότι αυτά τα δύο μπορούν πανεύκολα να σχετίζονται, εάν όχι να ταυτίζονται.
Πίσω από τις προσωπικές ατζέντες κρύβονται όμως και «γεωπολιτικές». Πανέξυπνες στρατηγικές αξιοποίησης έως χειραγώγησης της εσωτερικής πολιτικής κατάστασης για επίτευξη γεωπολιτικών στόχων. Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν θα είναι και η τελευταία. Όλα αυτά όμως είναι φαινόμενα που εμφανίζονται κυρίως όταν δεν υπάρχει ισχυρός κεντρικός έλεγχος και όταν η χώρα έχει πυξίδα που δείχνει χαλαρά μια γενική κατεύθυνση στις διεθνείς της σχέσεις. Χωρίς όμως αναλυτική κατανόηση και με τη συνήθη τάση προσκόλλησης σε μια πλευρά, σε ένα «(πρωτ)άθλημα» που όμως ΔΕΝ διεξάγεται ούτε σε άσπρο ούτε σε μαύρο φόντο, αλλά σε διαφορετικές αποχρώσεις του γκρίζου.
Ως αποτέλεσμα της γενικευμένης «χαλάρωσης», διακινούνται φημολογίες και περί διαφθοράς σε πολλαπλά επίπεδα, με διάφορες διαβαθμίσεις. Από το πιο κλασικό για μίζες και μαύρο χρήμα στα εξοπλιστικά, μέχρι το πιο… καθημερινό που βγάζει και γέλιο με τη μεθόδευση. Παράδειγμα, τα ευφυολογήματα περί έμμεσης επιδότησης του μαγαζιού με δώρα… συντρόφου αξιωματούχου κάπου εκεί μέσα, για τις δημόσιες σχέσεις. «Άμα λάχει» πάμε και κανένα ταξιδάκι με έξοδα του ελληνικού Δημοσίου και συμμετέχουμε και σε απόρρητες υποτίθεται ενημερώσεις, ως μέλος επίσημης αντιπροσωπείας. Έχουμε δε και χειροκροτητές… μεροκαματιάρηδες και κάπως έτσι είναι όλοι χαρούμενοι. Μπορεί να είναι εντελώς γελοίο, θέλει όμως σκούπα και φαράσι για να καθαρίσει η κόπρος. Άντε να ανάψει κανείς και μια λαμπάδα τη Λαμπρή για να μας φωτίσει ο Ύψιστος. Δύο στα τρία αποδεδειγμένα διαθέτει το κατάστημα (λαμπάδες και σκούπες). Κάποιος λόγος υπάρχει που αποφεύγει να εμφανιστεί το τρίτο. Το φαράσι btw (σ.σ. by the way)… Μη μας ρωτάτε ποιος είναι.
Το πραγματικό πρόβλημα είναι όμως, ότι αν αντιμετωπίσεις το ζήτημα με το «έλα μωρέ τώρα», είναι πανεύκολο από την ανωτέρω γελοιότητα -της οποίας το κόστος για το Δημόσιο αδυνατούμε να προσδιορίσουμε- να περάσεις σε απείρως σοβαρότερες καταστάσεις κακής χρήσης του δημοσίου χρήματος. Κι όλα αυτά να τα κεφαλαιοποιείς, πουλώντας παράλληλα ευαισθησία για την εθνική άμυνα στην ελληνική κοινωνία. Κι όποιος νομίζει ότι τέτοιες κατηγορίες αφορούν μια μόνο κυβέρνηση κι εμείς εμφορούμαστε από αντιπολιτευτική διάθεση, πλανάται πλάνην οικτράν…
Εν κατακλείδι, φαίνεται να έχει χαθεί λίγο το τόπι στο ΥΠΕΘΑ. Υπενθυμίζοντας, ωστόσο, τα της εισαγωγικής παραγράφου για ένα σύστημα που δουλεύει βρέξει-χιονίσει. Για να μην ανησυχεί ο Έλληνας περισσότερο από όσο πρέπει και για να μην μπαίνουν ιδέες στον κακό γείτονα και τις πληρώσει άσχημα. Δεν περιποιεί τιμή όμως για κανέναν. Ας ελπίσουμε λοιπόν, ότι το πραγματικό μήνυμα του «επί γης ειρήνη» θα το πάρουν και στη Μεσογείων. Αν και πολλοί εξειδικεύονται στην εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος του πόπολου διότι εξασφαλίζει οπαδούς και ψηφοφόρους.
Η επιφοίτηση λοιπόν πρέπει να ξεκινήσει από πιο κεντρικά. Διότι το ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» δεν μπορεί να το καταλογίζει μόνο στο σύνολο που ονομάζεται ΥΠΕΘΑ. Αρχικά με κατανόηση του προβλήματος που έχει δημιουργηθεί. Εν συνεχεία με την αποκατάσταση του πολιτικού ελέγχου και του ξεκαθαρίσματος του μεγέθους ενός εκάστου. Η ηγεσία χρειάζεται να κάνει πράξη το «μιλάτε, σας ακούμε». Με την έννοια της διάθεσης συνεννόησης. Όχι με την άλλη που μας ταλαιπωρεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου