Τρεις ηττημένοι καμπαλέρος…

 Άννα Παναγιωταρέα 

Το πρώτο πράγμα που πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι δεν μπορούμε να έχουμε καμία εμπιστοσύνη σε ό,τι λέει ο Τσίπρας. Αυτός είναι ο απαράβατος κανόνας από δω ως τις εκλογές, όποτε κι αν αποφασίσει ο πρωθυπουργός να γίνουν. 

Είπε ότι δεν πρόκειται «να κάνει κυβέρνηση ηττημένων»; Τον πιστέψατε; Εδώ έκανε κυβέρνηση, αριστερός αυτός και επαναστάτης με νταούλια και βιολιά, με την άκρα Δεξιά, την οποία βάφτισε «Κέντρο», και πώς δεν θα κάνει με τον Ανδρουλάκη και τον ΓιάΝη; Αν του δώσουμε την ευκαιρία, δηλαδή, αν δεν πάρει ο Μητσοτάκης στις πρώτες κάλπες τουλάχιστον 35%, ώστε να κλείσει η πόρτα της «τραγικής σύμπραξης», τότε όλα τα σενάρια είναι πάνω στο τραπέζι.

Τον Τσίπρα τον ξέρουμε μέσα και έξω και ανακατωτά. Ξέρουμε πως κατέβασε τα ρολά στις τράπεζες και έψαχνε να βρει πού θα τυπώσει νόμισμα, καθότι ήταν αποφασισμένος να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σενάριο για θρίλερ, αν σκεφθείτε τι γίνεται σήμερα στη Μεγάλη Βρετανία, που δεν μπορεί κανείς να πει ότι η οικονομία της είχε σχέση με τη δική μας το 2014. Μόλις έπαιρνε η οικονομία ανάσα, Οκτώβρης 2014, και υπήρχαν οι πρώτες ισχυρές ενδείξεις για ανάκαμψη, ήρθε η διακυβέρνηση Τσίπρα που τσάκισε κυριολεκτικά τα πάντα.

Τον Τσίπρα τον ξέρουμε από τις υποσχέσεις του: κατάργηση Μνημονίων, κατάργηση ΕΝΦΙΑ, σεισάχθεια. Για να γίνει πιστευτός, άφηνε να εννοηθεί ότι το σχετικό νομοσχέδιο ήταν έτοιμο: Τι μας έλεγε; Με ένα νόμο και μία παράγραφο. Με πολλές παραγράφους, απαγορεύσεις και χαλινάρι που να ματώνει το στόμα της Ελλάδας έφερε το δικό του μνημόνιο παραδίνοντας 11.000 αρχαιολογικούς χώρους στο ταμείο της τρόικας. Και το απαύγασμα: έκανε δημοψήφισμα και, όταν πήρε το μεγαλοπρεπές ΟΧΙ -δηλαδή βγαίναμε από την Ευρωπαϊκή Ενωση, πριν αλέκτωρ-, έριξε την περιβόητη kolotoumba του ΝΑΙ. Και από εκεί κι έπειτα τέσσερα χρόνια χάος.

Τον ΓιάΝη τον ξέρουμε, επίσης, καλά. Είτε οκλαδόν καθήμενος μέσα στη Βουλή είτε με τα πέτσινα στον τότε υπουργό Οικονομικών της Αγγλίας, Οσμπορν, όταν βρετανική εφημερίδα έγραψε ότι έφερνε «στην ιρλανδική μαφία». Το σίγουρο είναι πως «μαφία» δεν είναι. Αλλά το ΕΓΩ του υπερήρε της κεφαλής του. Ανδρας έτοιμος για όλα. Εδώ μαγνητοφωνούσε τους άλλους υπουργούς Οικονομικών, εδώ ετοίμαζε δικό του νόμισμα -υποθέτω και με την εικόνα του-, εδώ πανηγύριζε «αγάπη μου, σήμερα έκλεισα τις τράπεζες» και πώς δεν θα ξαναγίνει asset -έτσι τον είπε ο Τσίπρας!- σε κυβέρνηση ηττημένων θα κολλήσει;

Τον Ανδρουλάκη δεν τον ξέρουμε γιατί είναι ο από ανέκαθεν απών από τη Βουλή. Ξέρουμε μόνο την ολίγη θητεία του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. μετά τον αδόκητο θάνατο της Φώφης Γεννηματά, που είχε ως γνώμονα σε όλη της την πορεία το εθνικό συμφέρον. Ποτέ τον εαυτό της. Στην περίπτωση Ανδρουλάκη, δύσκολα το λες αυτό.

ΠΟΙΟΝ από αυτούς μπορούμε να εμπιστευθούμε… και να μην κλάψουμε γοερώς…

ΠΗΓΗ eleftherostypos