Το δυστύχημα στα Τέμπη ρίχνει βαριά τη σκιά του στην κοινωνική και πολιτική ζωή της Ελλάδας. Με την απώλεια της ανθρώπινης ζωής είναι πάντα δύσκολη στη διαχείρισή της. Όταν μάλιστα τα θύματα είναι νέα παιδιά που ξεκινούν ουσιαστικά τη ζωή τους με πολλά όνειρα, το βάρος γίνεται ασήκωτο. Η σκέψη και μόνο που εστιάζει στις οικογένειες οι οποίες έχασαν τα παιδιά τους, το νόημα της ζωής τους επί της ουσίας, αρκεί για να οδηγήσει σε αδιέξοδο οποιαδήποτε άλλη μέριμνα. Και όμως, σε ένα τόσο “μαύρο” σκηνικό, υπήρξαν φωτεινές εικόνες, γεμάτες ελπίδα για το μέλλον. Αρκεί να τις επισημάνει και αν επενδύσει το πολιτικό σύστημα σε αυτές.
ΜΑΥΡΗ ΕΙΚΟΝΑ: Η καταγραφή του σκηνικού μέσω της πτήσης drone πάνω από το σημείο της τραγωδίας αποκαλύπτει τον εφιάλτη και εξηγεί αυτό που λέγεται, ότι υπάρχουν θύματα, αγνοούμενοι, τα οποία δεν θα εντοπιστούν ποτέ, διότι απλώς εξαϋλώθηκαν από τις τεράστιες θερμοκρασίες που αναπτύχθηκαν το σημείο της τρομακτικής πρόσκρουσης. Καταγράφονται εικόνες οι οποίες θα στοιχειώνουν τις οικογένειες που επλήγησαν, όσους είχαν λόγους να σκέπτονται ότι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους θα μπορούσαν να βρίσκονται στο σημείο, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας που παρακολουθεί τα τεκταινόμενα αποσβολωμένη.
ΦΩΤΕΙΝΗ ΕΙΚΟΝΑ: Στο ίδιο σκηνικό έρχεται να προστεθεί μια μεγάλη ελπίδα για το μέλλον. Παρότι γεννούν πολύ θετικά συναισθήματα, δεν είναι η εικόνα κινητοποίησης του μηχανισμού. Δεν είναι οι θυσίες του προσωπικού της διάσωσης και αυτού της διακομιδής και περίθαλψης των τραυματιών. Δεν είναι οι ανθρώπινες σκηνές υπουργών που “έσπασαν” μπροστά στις κάμερες, δεν είναι η παραίτηση του αρμόδιου υπουργού που έφερε πρωτοσέλιδα στην Τουρκία που οδηγούν σε συγκρίσεις εξαιτίας της πολύ μεγαλύτερης τραγωδίας, με βάση τον αριθμό των θυμάτων, αυτής του σεισμού. Είναι οι τεράστιες ουρές των απλών πολιτών για να δώσουν αίμα για τους συνανθρώπους τους…
Μια ανθρώπινη ουρά ελπίδας. Μια κραυγή της κοινωνίας, ανθρώπων κάθε κοινωνικής τάξης, κάθε πολιτικής πεποίθησης, λιγότερο ή περισσότερο θερμόαιμων ή ψύχραιμων όταν εμπλέκονται σε πολιτικές συζητήσεις. Ήταν όλοι εκεί, χωρίς να προκαλούνται φασαρίες από την πολύωρη αναμονή. Όλοι έχουν δουλειές. Τίποτε άλλο δεν είχε προτεραιότητα όμως εκείνη τη στιγμή. Όλα μπορούσαν να περιμένουν. Βλέποντας την τραγωδία που ζει ο τόπος αλλά και τις υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλονταν από συμπολίτες της διπλανής πόρτας για να αντεπεξέλθουν, ΕΚΑΒ, Αστυνομία, ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ακούγοντας την έκκληση για αίμα, έσπευσαν.
Είναι αυτή η εικόνα της ελπίδας και της κοινωνικής συνείδησης που πρέπει να διαφυλαχθεί και να αποτελέσει πυξίδα για την επόμενη ημέρα. Δεν τρέφουμε ψευδαισθήσεις. Το πιθανότερο είναι, σε μια δυο μέρες, να ξεκινήσει η πολιτική σύγκρουση με τον έναν να ρίχνει την ευθύνη στον άλλον. Όμως, ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά συνολικά εφτά κυβερνήσεις απέτυχαν να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα που ήταν γνωστό. Χωρίς ο υπουργός που έφευγε να ενημέρωνε τον επόμενο ότι το ζήτημα της ασφάλειας πρέπει να επιλυθεί.
Δεν σημαίνει ότι η ευθύνη του ενός, του Σταθμάρχη, δεν υφίσταται ή ότι πρέπει να υποτιμηθεί. Όμως θα είναι ύψιστη υποκρισία το να σηκώσει όλο το βάρος της ευθύνης. Το μοιραίο, το εγκληματικό του λάθος είναι δεδομένο. Παραμένει όμως ανθρώπινο. Πόσες φορές, ιδίως σε συνθήκες πίεσης δεν έχουμε κάνει άπαντες τα πιο απίθανα λάθη; Μία φορά, στο αυτοκίνητο, κοιτώντας δεξιά να σκεφθείς… “είναι αριστερά άρα έχω προτεραιότητα”. Πέραν του ότι το παραδέχθηκε, υπάρχει μια μεγάλη αλήθεια. Ένα “σύστημα ασφαλείας” δεν μπορεί να στηρίζεται στο αν ένα πρόσωπο δεν θα παρουσιάσει “δυσλειτουργία”. Και στατιστικά να το δει κανείς, μια φορά σε τόσες δεκαετίες θα συμβεί.
Ποιο είναι το συμπέρασμα λοιπόν; Ναι στη διερεύνηση των ευθυνών όπου κι αν υπάρχουν. Παράλληλα να εξελιχθεί ταχύτητα μια διερεύνηση του δυστυχήματος όπως ακριβώς συμβαίνει στα αεροπορικά δυστυχήματα. Επίσης, μια συνεννόηση ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις για αυτοπεριορισμό στη χρήση του δυστυχήματος για πολιτικούς λόγους. Μια κουβέντα από όλους, ότι οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος δεν περιορίζονται σε πολιτικά πρόσωπα και κόμματα. Ας επιδειχθεί συναίσθηση κι ας μην προκαλέσει ο ένας τον άλλον με γελοιότητες “έχετε βουτηγμένα τα χέρια σας στο αίμα” και τη συνήθη ανταπάντηση “παραλάβαμε καμμένη γη”, διότι θα οδηγήσει σε μια αδιέξοδη συζήτηση, άκρως προσβλητική για τη μνήμη των θυμάτων.
Το δυστύχημα στα Τέμπη ας αποτελέσει την αφορμή που η χώρα θα συνειδητοποιήσει ότι η ασφάλεια έχει πολλές διαστάσεις. Καθεμιά από αυτές, όταν δεν υπάρχει συνείδηση της σοβαρότητας, οδηγεί σε μεγάλες τραγωδίες. Δεν σημαίνει ότι αν το κράτος οργανωθεί, δεν θα υπάρξει πάλι η εξαίρεση στον κανόνα. Χωρίς να το γνωρίζουμε όμως, θα είναι σαφές ότι θα έχουμε γλιτώσει πολλές άλλες τραγωδίες. Κι ας μην εισπράξει κανείς συχαρίκια. Το αξίζουν όσοι κινητοποιήθηκαν αυθόρμητα και έκατσαν στις ουρές για να δώσουν αίμα για τους συνανθρώπους τους, προσφέροντας μια εικόνα, η επικοινωνιακή ισχύς της οποίας, έκανε ό,τι μπορούσε για να εξουδετερώσει, όσο είναι δυνατόν, αυτή του σημείου της τραγωδίας.
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου