Η τριπλή ευρωπαϊκή όψη της Ελλάδας

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Ο Μάιος διαθέτει διπλό Ευρωπαϊκό συμβολισμό για την Ελλάδα. Πέρα από τον εορτασμό της σχετικής Ημέρας την 9η του μήνα, πάντα θα μας θυμίζει την ιστορική υπογραφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την είσοδο της χώρας στην τότε ΕΟΚ, προς τα τέλη του ίδιου μήνα.

Ειδικά στην πατρίδα μας, η οποία συζήτηση για τη διαδρομή μας στην Ε.Ε., την εξέλιξη του θεσμού ανά τις δεκαετίες, τη σημερινή μορφή και τις νέες προκλήσεις για τον οικονομικό και γεωπολιτικό ρόλο της, συμπίπτει με την αντίστοιχη κουβέντα για την πορεία της μεταπολίτευσης, τα θαυμαστά επιτεύγματα αλλά και τα τραγικά λάθη της.

Απο τη μια πλευρά, η τεράστια συνεισφορά των ευρωπαϊκών θεσμών σε αναπτυξιακό επίπεδο με μία σειρά χρηματοδοτικών εργαλείων και προγραμμάτων στήριξης της παραγωγής και της εργασίας. Από την άλλη, η αδυναμία της να αντιδρά εγκαίρως, να διαθέτει σχέδιο αντιμετώπισης κρίσεων και μακροπρόθεσμη στρατηγική σε σχέση με τον εντεινόμενο διεθνή ανταγωνισμό.

Απο τη μια, η μεταπολιτευτική εγχώρια διασφάλιση της δημοκρατικής ομαλότητας και σταθερότητας και η σταδιακή βελτίωση υποδομών και επιπέδου ζωής. Από την άλλη, ο δημοσιονομικός λαϊκισμός, η παροχολογία κι ο συχνά ανασφαλής εξωτερικός προσανατολισμός.

Δίχως να δαιμονοποιούμε καταστάσεις κατ’ αποκλειστικότητα, ούτε να αποποιούμσστε τις ατομικές και συλλογικές ευθύνες όλων, καθοριστικό ρόλο στον περιορισμό των ωφελειών από τη συμμετοχή μας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, αποτέλεσε η διαχείριση των προτεραιοτήτων μας κατά τα πρώτα σχεδόν είκοσι, από τα εικοσιτέσσερα χρόνια του εγχειρήματος, από όσους αντιτάχθηκαν στην τότε κομβικής σημασίας απόφαση τού Εθνάρχη.

Αντί να αξιοποιήσουν τις ουσιαστικές για ανάπτυξη στην περιφέρεια και εκσυγχρονισμό του παραγωγικού αλλά και διοικητικού μοντέλου, επιδόθηκαν σε κατασπατάληση πόρων και αναποτελεσματική γιγάντωση του δημοσίου τομέα. Ακόμη κι όταν επιτέλους αποδέχτηκαν την ευρωπαϊκή αναγκαιότητα, η όποια μεταρρυθμιστική ατζέντα έβρισκε λυσσώδεις αντιδράσεις στο συντεχνιασμό και των ωχαδερφισμό που οι ίδιοι εξέθρεψαν.

Σε αυτή τη νοοτροπία ήρθε να προστεθεί και η προσπάθεια της πρόωρης εισόδου στο ευρώ, ως πολιτική παραχώρηση της τότε ηγετικής ευρωπαϊκής ομάδας στον εδώ εκπρόσωπό της, δίχως την απαιτούμενη θεσμική και οικονομική προετοιμασία, αφήνοντας μας έκθετους και εύθραυστους απέναντι στον χρηματοοικονομικό ορυμαγδό που ερχόταν με φόρα.

Κάπως έτσι λοιπόν η παράταξη που συνέλαβε το ευρωπαϊκό όραμα της Ελλάδας, έπαιξε ελάχιστο ρόλο στη διαμόρφωση και κυρίως την αξιοποίησή του. Κι όταν επιχείρησε τις παρεμβάσεις της βρήκε απέναντι σύσσωμη την αντιπολίτευση να κραδαίνει τη ρομφαία της κοινωνικής δικαιοσύνης με δανεικά και υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων.

Είναι οι ίδιοι που αρνήθηκαν και τα πιο ελάχιστα δημοσιονομικά μέτρα όταν ο εκτροχιασμός άρχισε να παρασέρνει όλους τους εθνικούς προϋπολογισμούς. Είναι οι ίδιοι που είτε αποδέχονταν άκριτα τις αποδεδειγμένα πλέον εσφαλμένες αρχικές παραδοχές του μνημονίου ή το έσκιζαν με ένα νόμο και ένα άρθρο. Είναι οι ίδιοι που οραματίζονταν συμφωνίες όπως αυτή των Πρεσπών για κάθε ανοιχτό εθνικό μέτωπο. Είναι οι ίδιοι που στην εποχή της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης και εργασίας και της 4ης βιομηχανικής Επανάστασης, αντιμετωπίζουν τις σύγχρονες προκλήσεις με κλειστοφοβικούς όρους μαρξιστικής ανάλυσης της βιομηχανικής περιόδου.

Στη γιορτή της ΝΔ για την Ημέρα της Ευρώπης θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι είδαμε πρακτικά και συμβολικά την τριπλή ευρωπαϊκή όψη της Ελλάδας με επιστέγασμα την οξυδερκή και διορατική ματιά του ιδρυτή της. Η όψη του ανυπότακτου Βουκουρεστίου και της αναγνώρισης του επερχόμενου δημοσιονομικού κινδύνου, του Κώστα Καραμανλή. Την όψη τής διόρθωσης των μνημονιακών λαθών, των ριζικών μεταρρυθμίσεων και της γεωπολιτικής ετοιμότητας, του Αντώνη Σαμαρά. Την όψη τής ψύχραιμης διαχείρισης απανωτών κρίσεων με στοχευμένη κοινωνική στήριξη, της ψηφιοποίησης και της επερχόμενης επανόδου στις αγορές, του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Όσες παραλείψεις κι αν χρεωθούν σε αυτή την παράταξη, όσες παλινωδίες, υπερβολές ή αναστολές κι αν τις καταλογιστούν, όσο επιμένει να υπηρετεί τον αξιακό πυρήνα του οικονομικού φιλελεθευρισμού με γνήσιο κοινωνικό πρόσωπο και της αταλάντευτης προάσπισης των εθνικών συμφερόντων, θα παραμένει ο πιο σημαντικός πυλώνας των πολιτικών εξελίξεων και η κυρίαρχη επιλογή σταθερότητας μέσα στο γεμάτο ευκαιρίες αλλά και ζητούμενα ευρωπαϊκό μέλλον μας.

Το αντίπαλο δέος μοιάζει εγκλωβισμένο σε μια ξεπερασμένη θεώρηση του κόσμου που στην καλύτερη περίπτωση θα αναπαράγει αποτυχημένες παλιές συνταγές, στη χειρότερη θα αναλωθεί σε παίγνια και παιχνίδια στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών.

ΠΗΓΗ http://lastpoint.gr