Τις τελευταίες μέρες του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, εξιστόρησε στο Πρωτοσέλιδο η αδερφή του απαγχονισθέντος ήρωα, Μαρούλλα.
Περιγράφοντας την απόφαση του Παλληκαρίδη να πάει να πολεμήσει, η κ. Μαρούλλα είπε ότι ο ανήλικος τότε Ευαγόρας, δεν ρώτησε κανέναν.
«Ο Ευαγόρας είχε πάρει την απόφασή του, γι’ αυτό δεν ρώτησε ή ζήτησε τη συμβουλή του πατέρα μας. Απλώς ανακοίνωσε. Σκεφτείτε το λίγο. Ένα παιδί 17-17,5 χρονών τότε. Ανακοίνωσε στον πατέρα. Δηλαδή, η απόφασή του ήταν τελεσίδικη. Και ο πατέρας δεν μπόρεσε να του αρνηθεί. Απλώς του έδωσε την ευχή του και τις συμβουλές του. Ο πατέρας του έλεγε να κάνει ό,τι νομίζει ο ίδιος. Ήταν το παιδί με το καθαρό βλέμμα και το γλυκό χαμόγελο. Ήταν χαμηλών τόνων», είπε.
Η ημέρα της σύλληψής του
Περιγράφοντας την ημέρα της σύλληψης του Ευαγόρα, η αδερφή του είπε ότι κάποιος τους είχε προδώσει, γι’ αυτό και τους είχαν «στήσει καρτέρι»
Όπως ανέφερε, «άλλαζαν κρησφύγετο μ’ ένα άλλο κρησφύγετο πιο βαθιά στο δάσος. Νύχτα. 18 του Δεκέμβρη. Νύχτα, χειμώνας, κρύο, αέρας. Μ’ ένα γαϊδούρι, με τα υπάρχοντά τους πάνω, προχωρούσαν στον δρόμο. […] Σε μια μεγάλη στροφή του δρόμου, τους περίμεναν. Αυτό το περίμεναν, σας λέει κάτι; Δυστυχώς, αυτό το περίμεναν είναι ότι πιστεύω κι εγώ. Τους περίμεναν, ήτανε προδομένοι».
«Ήταν πολύ χτυπημένος»
Η οικογένεια ενημερώθηκε για τη σύλληψη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη την επόμενη μέρα, από παιδιά που πήγαιναν στο Γυμνάσιο Πολεμίου από τη Τσάδα.
«Το μεσημέρι όταν γύρισαν στη Τσάδα είπαν στον πατέρα μας ότι είδαν τον Ευαγόρα σ’ ένα ανοιχτό Land Rover του στρατού, χτυπημένο, αιματωμένο και τον έπαιρναν σ’ ένα στρατόπεδο που είχαν τότε στην Πόλη Χρυσοχούς οι Άγγλοι», προσέθεσε η κ. Μαρούλλα, σημειώνοντας ότι «από εκείνη την ημέρα ο πατέρας ξεκίνησε τον αγώνα του, να μας επιτρέψουν να δούμε τον Ευαγόρα, να τον επισκεφθούμε. Αυτό έγινε μετά από 12, σχεδόν 15 μέρες. Οι λόγοι ήταν εμφανείς. Ήτανε τόσο πολύ χτυπημένος που δεν ήθελε να τον δούμε αμέσως. Μετά τη σύλληψη του Ευαγόρα, για τον Ευαγόρα έγιναν όλα πολύ γρήγορα. 18 Δεκεμβρίου του 1956 συνελήφθη, 14 Φεβρουαρίου του 1957 έγινε η προανάκριση, 25 Φεβρουαρίου έγινε η δίκη και η καταδίκη και 13 προς 14 Μαρτίου η εκτέλεση. Πολύ λίγο χρονικό διάστημα».
Η τελευταία επίσκεψη της οικογένειας
«Αυτά τα παιδιά των 18, 20, 22, έστω και 24 ετών, άραγε πόση δύναμη ψυχής και πόση πίστη πρέπει να είχαν για να μετρούν αντίστροφα, όπως τον Χριστό μας, τις μέρες και τις ώρες», αναρωτήθηκε η κ. Μαρούλλα, εξιστορώντας την τελευταία επίσκεψη της οικογένειας πριν την εκτέλεση του Ευαγόρα.
«Στην τελευταία μας επίσκεψη, απόγευμα 13ης Μαρτίου, πολλοί με ρωτούν: «Μα τι σας είπε, μα τι ήταν τα τελευταία λόγια του Ευαγόρα;» Μα εκείνη την ώρα, ούτε εμείς μπορούσαμε να μιλήσουμε πολύ, ούτε ο Ευαγόρας. Σημασία είχε όχι το τι είπαμε, αλλά το τι δεν είπαμε. Ακόμα και η μητέρα ήταν ψύχραιμη εκείνη την ώρα, γιατί βλέπαμε τη στάση του Ευαγόρα που δεν μας επέτρεπε να λιγοψυχήσουμε. Ο Ευαγόρας ήταν ήδη στην αντίπερα όχθη. Οπότε δεν μας επιτρεπόταν εμάς, ούτε καν στη μητέρα, αυτή η πολυτέλεια να το πω, να θρηνήσουμε και να κλάψουμε εκεί μπροστά του. Αυτό το κάναμε όλοι μας, αργότερα, όταν έμεινε καθένας στη γωνιά του, να κλάψει και να θρηνήσει ελεύθερος, μόνος του», είπε.
Η κ. Μαρούλλα Παλληκαρίδη αναφέρθηκε και στην ενασχόληση του Ευαγόρα με την ποίηση, λέγοντας ότι «από την ηλικία των 12-13 ετών, άρχισε να γράφει διάφορα. Στα τετράδια τα μαθητικά. Έχω τετράδια που στη μία σελίδα είναι Ιστορία και στην άλλη στίχοι. Βρίσκαμε στα περιθώρια των εφημερίδων. Τα αποτύπωνε εκεί».
Καταλήγοντας, η αδερφή του ήρωα είπε ότι «αυτός ο αγώνας ξεκίνησε για κάποιο σκοπό. Είτε μας αρέσει να το λέμε, είτε δεν μας αρέσει. Τώρα, αν στην πορεία δεν έγινε αυτός ο σκοπός ή δεν μας άφησαν να το πραγματοποιήσουμε, γι’ αυτό δεν φταίει ούτε ο Ευαγόρας, ούτε ο Καραολής, ούτε ο οποιοσδήποτε».
Για τη χθεσινή επέτειο, η κ. Μαρούλλα είπε «πήγα, του μίλησα νοερά, άφησα τα λουλούδια μου».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου