 |
| (Πηγή: pixabay.com/el/users/thedigitalartist) |
Του Σάββα Καλεντερίδη
Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αυτός που οδήγησε στη διάλυση τεσσάρων αυτοκρατοριών και χάραξε τα σύνορα στην Ευρώπη, στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Ανατολίας, ενώ έγινε προσπάθεια από τους νικητές να καθοριστεί και μια παγκόσμια τάξη, με την ίδρυση της Κοινωνίας των Εθνών (ΚτΕ).
Ακολούθησε ο Μεσοπόλεμος και η υπογραφή της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που τερμάτισε επίσημα τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ανάμεσα στην Αντάντ και τη Γερμανική Αυτοκρατορία και επέβαλε σκληρούς όρους στο Βερολίνο, οι οποίοι προκάλεσαν έντονη δυσφορία και οργή στον γερμανικό λαό. Αυτήν την οργή εκμεταλλεύθηκαν επιχειρηματικοί και στρατιωτικοί κύκλοι που στήριξαν το Εθνικοσοσιαλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα και άνοιξαν το δρόμο στον Χίτλερ για την κατάληψη της εξουσίας και τα όσα επακολούθησαν.
Εάν οι ηγέτες των χωρών που εξήλθαν νικητές από τον Α’ ΠΠ είχαν διαβάσει ιστορία και τη συντριπτική νίκη του Ηρακλείου εναντίον των Περσών, θα είχαν αντιληφθεί ότι η νίκη εναντίον του αντιπάλου όταν δεν είναι υπολογισμένη και οριοθετημένη, μπορεί να φέρει την καταστροφή. Τότε ο Ηράκλειος συνέτριψε τους Πέρσες, με αποτέλεσμα να υποχωρήσει η περσική επιρροή από την Εύφορη Ημισέληνο και να εμφανιστούν οι Άραβες, οι οποίοι στη συνέχεια κατενίκησαν στα στρατεύματα του Ηρακλείου στη μάχη του Ιερομύακος Ποταμού, κοντά στη σημερινή Ντεράα της Συρίας.
Η μάχη εκείνη σήμανε την απαρχή της συρρίκνωσης της ισχύος της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης και την επικράτηση των Αράβων στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, μέχρι την Ιβηρική Χερσόνησο.
Με άλλα λόγια, η νίκη του Ηρακλείου δρομολόγησε τη δική του ήττα από τους Άραβες και στην κυριολεξία άλλαξε την παγκόσμια Ιστορία, στο βαθμό που αυτή επηρεάζεται από τον αραβικό παράγοντα.
Το ίδιο συνέβη με τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, που οδήγησε στον Β΄ ΠΠ, μετά το πέρας του οποίου οι νικητές προχώρησαν στη μετεξέλιξη της Κοινωνίας των Εθνών, δημιουργώντας τον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών και το Συμβούλιο Ασφαλείας, οι αποφάσεις του οποίου αποτελούν μέρος του διεθνούς δικαίου και είναι υπό την αίρεση των πέντε μονίμων μελών του, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, Κίνα.
Με το πέρας του Β΄ ΠΠ διαμορφώνεται μια νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων, με την πρώτη ρωγμή ανάμεσα στην υποχρεωτική συμμαχία των νικητών να εμφανίζεται ακόμα και πριν το τέλος του πολέμου, όταν τα σοβιετικά στρατεύματα έφθασαν στην καρδιά της Ευρώπης.
Αυτή η ρωγμή, προϊόντος του χρόνου, μετατρέπεται σε βαθύ ρήγμα, που οδηγεί στην ίδρυση του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας στον Ψυχρό Πόλεμο και στην ισορροπία του τρόμου, η οποία ανατράπηκε κι αυτή με την κατάρρευση του ενός πόλου, της Σοβιετικής Ένωσης και τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Έκτοτε οι ΗΠΑ αποτελούν την μοναδική οικονομική και στρατιωτική υπερδύναμη, όμως σταδιακά η Ρωσία ανακάμπτει και ανασυντάσσει την οικονομία και κυρίως το πυρηνικό της οπλοστάσιο, ενώ η Κίνα εξελίσσεται σε μια οικονομική υπερδύναμη και σταδιακά σε μια υπολογίσιμη στρατιωτική δύναμη.
Είναι πλέον φανερό, ότι οι εξελίξεις οδεύουν προς μια νέα παγκόσμια τάξη, από τον μονοπολικό, στον πολυπολικό κόσμο.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, που χωρίζει και πάλι τον κόσμο σε δύο στρατόπεδα, με τη Δύση να στηρίζει την Ουκρανία και τον λεγόμενο παγκόσμιο Νότο να στηρίζει ή να μην καταδικάζει την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, επιταχύνει τη μετάβαση σε έναν πολυπολικό κόσμο, εξέλιξη που θα απαιτήσει την αναδιαμόρφωση του Συμβουλίου Ασφαλείας, με τη συμμετοχή και άλλων μονίμων μελών.
Με άλλα λόγια, μπορεί να μην έχει ξεσπάσει φανερά ο Γ’ Παγκόσμιος Πόλεμος, αλλά πρακτικά οδηγούμαστε σε υποχρεωτικό μετασχηματισμό των παγκοσμίων ισορροπιών και της παγκόσμιας τάξης, που τις δύο προηγούμενες φορές έγινε μετά από παγκοσμίους πολέμους.
Η εισβολή της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ, τις 7 Οκτωβρίου 2023, άνοιξε τον «Ασκό του Αιόλου» και τα όσα επακολούθησαν και θα ακολουθήσουν, υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες να αλλάξουν τον χάρτη της περιοχής, που χαράχτηκε μετά τον Α΄ ΠΠ.
Τότε, οι νικητές αποφάσισαν να μοιράσουν ένα ιστορικό έθνος της περιοχής σε τέσσερα κράτη, στο Ιράν, την Τουρκία, τη Συρία και το Ιράκ. Πρόκειται για το κουρδικό έθνος, τους Καρδούχους του Ξενοφώντα. Η μοίρα αυτού του έθνους δεν άλλαξε επί έναν αιώνα και τα δικαιώματά τους καταπατήθηκαν από τα κράτη στα οποία τους καταδίκασαν να υπηρετούν. Πρόκειται για ένα έθνος 40 εκατομμυρίων ανθρώπων, το μεγαλύτερο έθνος στον κόσμο χωρίς δικό του κράτος.
Το 1992, μετά την επιχείρηση Καταιγίδα της Ερήμου, οι Κούρδοι του Νοτίου Κουρδιστάν (Β. Ιράκ), απέκτησαν ντε φάκτο αυτονομία, με την βοήθεια κυρίως των ΗΠΑ, η οποία αυτονομία κατοχυρώθηκε με το Σύνταγμα του Ιράκ του 2005, που αναγνώρισε την ίδρυση αυτόνομου κουρδικού κράτους.
Το 2001 ξεκίνησε η λεγόμενη «Αραβική Άνοιξη» στη Συρία, η οποία οδήγησε στην τριχοτόμηση της χώρας. Στην περιοχή ανατολικά του Ευφράτη ποταμού, στην οποία κατοικούν Κούρδοι, Άραβες, Ασσύριοι και Αρμένιοι, από το 2014, που ξεκινά η συνεργασία των Κούρδων της Συρίας με τις ΗΠΑ με στόχο την καταπολέμηση του «Ισλαμικού Κράτους», δημιουργούνται ντε φάκτο δομές αυτόνομου κράτους, το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα, εφαρμόζοντας το πιο δημοκρατικό σύστημα από όλες τις χώρες της περιοχής.
Ο πόλεμος που είναι σε εξέλιξη στη Μέση Ανατολή και η εμπλοκή του Ιράν σ’ αυτόν, μέσω της υποστήριξης που παρέχει στους λεγόμενους «πληρεξουσίους», δηλαδή στη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, τους Χούθι και τις πολιτοφυλακές του Ιράκ, προκαλεί σοβαρά προβλήματα στο Ισραήλ, το οποίο ψάχνει τρόπους να απαντήσει και να πληρώσει την Τεχεράνη με το «ίδιο νόμισμα». Το Ισραήλ αναζητώντας τους δικούς του «πληρεξουσίους», βρήκε στο χάρτη τις εθνότητες που αδικήθηκαν από τα σύνορα που χαράχτηκαν μετά τον Α΄ΠΠ.
Έτσι «ανακάλυψε» ο νέος υπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ Γκίντεον Σάαρ, ο οποίος αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά του είπε τα εξής: «Ο κουρδικός λαός είναι ο μεγαλύτερος λαός της περιοχής που δεν έχει αποκτήσει πολιτική ανεξαρτησία, παρότι στη Συρία έχει αποκτήσει de facto αυτονομία και στο Ιράκ το καθεστώς αυτονομίας του στο βόρειο τμήμα της χώρας αναγνωρίζεται από το Ιρακινό Σύνταγμα. Την ίδια στιγμή ο κουρδικός λαός υφίσταται την καταπίεση και την επιθετικότητα από το Ιράν και την Τουρκία. Ο κουρδικός λαός είναι φυσικός σύμμαχος του Ισραήλ και πρέπει να του τείνουμε χείρα βοηθείας».
Όσον αφορά τη «χείρα βοηθείας», ο Γκίντεον Σάαρ διευκρίνισε το είδος της βοήθειας που «οφείλει το Ισραήλ να προσφέρει» στους Κούρδους. «Πρέπει να του προσφέρουμε χέρι βοήθειας και να ενδυναμώσουμε τις σχέσεις μας μαζί του σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο ασφάλειας».
Ενώ το Ισραήλ χαρακτηρίζει τους Κούρδους ως «φυσικό σύμμαχο», η τοποθέτηση από τον νεοεκλεγμένο πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, του Μ. Ρούμπιο στη θέση του υπουργού Εξωτερικών και του Μ. Γουόλς στη θέση του συμβούλου εθνικής ασφάλειας της προεδρίας, οι οποίοι αμφότεροι έχουν δηλώσει την άποψη ότι οι ΗΠΑ πρέπει να παραμείνουν στο πλευρό των Κούρδων στη ΒΑ Συρία, δημιουργούν συνθήκες που είναι πιθανόν να οδηγήσουν στην αυτονομία των Κούρδων πρώτα στο Ιράν και στη συνέχεια στην Τουρκία.
Σε περίπτωση που επαληθευτούν τα παραπάνω, μιλάμε για κοσμογονικές αλλαγές στην περιοχή μας, που αλλάζουν τα δεδομένα, αλλάζουν τον χάρτη των ισορροπιών στην περιοχή και δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για την αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής από την Κύπρο και την Ελλάδα.
Η Αθήνα έχει αντιληφθεί ποιο «στρατόπεδο» πρέπει να επιλέξει ή θα συνεχίσει να ζητιανεύει την… κατανόηση της γενοκτόνου Τουρκίας, συμμαχώντας με τους μηχανισμούς του τουρκικού κράτος εναντίον των Κούρδων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου