Έχει η ελληνική κυβέρνηση το «στομάχι» να διαμηνύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες ότι δεν θα κάνει αποδεκτή την κυρία Γκιλφόιλ ως επόμενη πρέσβειρα της χώρας στην Ελλάδα; Όσα αναφέρονται στα μέσα ενημέρωσης για τις δηλώσεις που είχε κάνει η κυρία για τη χώρα μας στην πιο δύσκολή μας στιγμή, κατά τη διάρκεια δηλαδή της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων, υπόσχεται να βλάψει, όχι να ευεργετήσει τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, που υποτίθεται είναι «στρατηγικές». Ασχέτως της ουσίας των δηλώσεων αυτών, εάν δηλαδή έχει -εν μέρει- δίκιο.
Οι «ροζ» αναφορές μάλιστα που έρχονται από τις ΗΠΑ, ότι η κυρία Γκιλφόιλ αποτελεί την πέτρα του σκανδάλου στην «αυλή» του νέου προέδρου των ΗΠΑ στο Μαρ-α-Λάγκο στη Φλόριντα, με την απομάκρυνσή της να ενδιαφέρει τον γιο του Τραμπ, του οποίου υπήρξε ερωμένη, δίνει άλλη μια εξαιρετικά ενοχλητική διάσταση στην όλη υπόθεση. Και η σχέση αυτή δεν ήταν η μόνη… ερωτική ατασθαλία της κυρίας.
Και μόνο το γεγονός ότι επιλέγεται η Ελλάδα για να «παρκάρει» την κυρία Γκιλφόιλ ο Τραμπ, θα μπορούσε να θεωρηθεί αποκαλυπτικός για την εικόνα που έχει περάσει η χώρα και το πολιτικό της σύστημα πέραν του Ατλαντικού. Μια εικόνα που δεν είναι διόλου κολακευτική. Τζαμπατζήδες και τεμπέληδες μας είπε, κι ας τεκμηριώνεται εύκολα από τη λίστα τις ώρες εργασίας των εργαζομένων στις χώρες-μέλη της ΕΕ για το ποιος δουλεύει πόσο. Και αντί η υποψηφιότητά της να είναι εκτός συζήτησης, απλώς ανακοινώνεται.
Ως υποθετική άσκηση λογικής, θα μπορούσε άραγε ποτέ κανείς να θεωρήσει ότι η εν λόγω κυρία θα γινόταν αποδεκτή ως πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Άγκυρα, εάν είχε προβεί και μόνο σε κλάσμα των αρνητικών αναφορών που έχουν καταγραφεί για την Ελλάδα; Θα αποδεχθούμε λοιπόν ως πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Αθήνα μια κυρία που έχει χρησιμοποιήσει γλώσσα ασέβειας και για τη χώρα και για τους πολίτες της; Όταν μας περιγράφει περίπου ως χώρα του Τρίτου κόσμου;
Εάν η επιλογή της Ελλάδας δεν αποκαλύπτει ότι ο ελληνικός πολιτικός κόσμος κάτι έχει κάνει λάθος, με αποτέλεσμα να έχει περιέλθει σε ανυποληψία, αναρωτιέται κανείς τι άλλο μπορεί να αποκαλύπτει. Υπό φυσιολογικές συνθήκες, τα δεδομένα της υπόθεσης θα είχαν καταστήσει απαγορευτική ακόμα και οποιαδήποτε συζήτηση να εντάσσεται η Ελλάδα ως πιθανός τόπος διπλωματικού προορισμού για την κυρία Γκιλφόιλ.
Δεν είναι θέμα ικανότητας
Δεν αποκλείεται καθόλου, εάν τελικά έρθει, η Γκιλφόιλ να αποδειχθεί εξαιρετικά ικανή, όπως άλλωστε αποδείχθηκε στην πορεία της δημοσιογραφική της καριέρα. Μια ικανότητα όμως που συνοδευόταν από το ότι ήταν αδίστακτη στα σχόλια της και όχι μόνο. Αυτό και μόνο το στοιχείο της προσωπικότητάς της, θα έπρεπε να κρούσει τον κώδωνα της ανησυχίας στην Αθήνα. Όχι διότι εξ ορισμού θα αποδειχθεί κάτι το αρνητικό, διότι μπορεί να αποδειχθεί και πολύ θετικό.
Αυξάνει όμως εξ ορισμού το επίπεδο της αβεβαιότητας και του ρίσκου για την ελληνική πλευρά. Συν τος δεδομένες εντυπώσεις από την αποδοχή του διορισμού της. Αυτό, χωρίς καν διαμαρτυρία για την τιμή των όπλων, θα θύμιζε σκανδαλιστικά το συνηθισμένο μας άγχος μην και… παρεξηγηθεί η αμερικανική πλευρά. Για μια ακόμη φορά, κάποιοι θα θεωρήσουν ότι πιθανή «αναίμακτη» αποδοχή της, θα εγγράψει υποθήκη για τις διμερείς σχέσεις. Δηλαδή, δεν θα αξιολογηθεί αρνητικά η απουσία αντίδρασης, αλλά θετικά!
Αυτή είναι γνωστή θεωρία του «καλού παιδιού» και του «δεδομένου συμμάχου». Παρότι οι χώρες των οποίων τα πολιτικά συστήματα διαθέτουν αυτοσεβασμό, πιθανότατα θα φρόντιζαν να συμπεριφερθούν σαν το σκυλί στη γνωστή και διόλου κολακευτική αναφορά της κυρίας Γκιλφόιλ για τους Έλληνες στην πιο δύσκολή τους στιγμή. Πάνω δε στο χαλί όπου… θα δραστηριοποιηθεί το συμπαθές τετράποδο θα πρέπει να στέκεται η κυρία. Και ο τρόπος που επιλέγει το ακριβές σημείο ο σκύλος είναι γνωστός. Κάποιο σταθερό σημείο για να ακολουθήσει η γνωστή ύψωση του ποδιού.
Μπορεί την ουσία των διμερών σχέσεων να τη χειρίζονται στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και ο διορισμός στην Αθήνα να είναι συνήθως συμβολικός. Όμως, οτιδήποτε και να καταλογίζει κανείς στον πρέσβη Τζορτζ Τσούνη, ήταν ένας Ελληνοαμερικανός με δεδομένη την αγάπη του για την Ελλάδα, η οποία συνοδευόταν και από χειροπιαστές ενέργειες και αποτελέσματα. Εναλλακτικά, πρέσβεις στην Αθήνα επέστρεφαν στις ΗΠΑ σε σημαντικές θέσεις στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και όχι μόνο (Μπερνς, Πάιατ, κ.λπ.). Η νέα επιλογή συνιστά προσβολή στην Ελλάδα. Διαφωνεί κανείς;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου