Μόλις λίγα 24ωρα πριν από την Πρωτοχρονιά, με σαφώς εορταστική διάθεση λόγω του κλίματος των ημερών και ενώ το περιβάλλον ασφαλείας σε περιφερειακό αλλά και διεθνές επίπεδο συνεχίζει να είναι εξαιρετικά ρευστό, ο Περικλής Ζορζοβίλης, από τις σελίδες της εφημερίδας «Κυριακάτικη Δημοκρατία», επιχείρησε να απαντήσει στο ερώτημα «Τι δώρο από τον Αϊ-Βασίλη χρειάζεται η εθνική άμυνα;».
Στο Α’ Μέρος που θα διαβάσουν οι φίλοι του DP παρακάτω, είναι το εισαγωγικό κείμενο με δυο πολύ βασικές παρατηρήσεις. θα ακολουθήσουν σε ξεχωριστές αναρτήσεις – αναφορές στις πρακτικές παραμέτρους του ζητήματος…
Με τη διαπίστωση ότι η ρήση «τα πάντα ρει» -περίπου 2.500 χρόνια από τότε που πρωτοειπώθηκε από τον Ηράκλειτο- ισχύει απόλυτα, το πρώτο στη μακροσκελή λίστα «δώρων» πρέπει να είναι η συνειδητοποίηση από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία ότι ανά πάσα στιγμή μπορούν να σημειωθούν αλλαγές που επιφέρουν τεκτονικές αλλαγές. Σε ελάχιστα 24ωρα το καθεστώς Ασαντ στη Συρία κατέρρευσε και η γειτονική Τουρκία, αν και ηθικός αυτουργός της ανατροπής, στιγμιαία μετατράπηκε από τον προβληματικό εταίρο της Δύσης σε επιθυμητό, προνομιακό συνομιλητή δρώντων που επιθυμούν να έχουν ρόλο στις εξελίξεις.
Εξίσου στιγμιαία η Ελλάδα βρέθηκε να αντιμετωπίζει την πιθανότητα υπογραφής τουρκοσυριακού μνημονίου παρόμοιας φιλοσοφίας με το τουρκολιβυκό, που θα οδηγούσε στη μετάσταση του ίδιου προβλήματος από την ελλαδική στην κυπριακή ΑΟΖ. Ευτυχώς, στην παρούσα περίπτωση φαίνεται να έχει εκδηλωθεί ελληνική κινητικότητα, με σκοπό την πρόληψη δυσμενών εξελίξεων, αυτό δηλαδή που δεν είχε γίνει στην περίπτωση της Λιβύης – παρά το γεγονός ότι είχε υπάρξει προειδοποίηση.
Το δεύτερο «δώρο» αφορά τη συνειδητοποίηση από το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία ότι σε αυτό το περιφερειακό και διεθνές περιβάλλον η διατήρηση υψηλής αποτρεπτικής ικανότητας αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση διασφάλισης της εθνικής επιβίωσης και των ζωτικών συμφερόντων της χώρας.
Για να διατυπωθεί ωμά, όσον αφορά το στρατιωτικό σκέλος της αποτροπής, αυτό σημαίνει Ένοπλες Δυνάμεις μεγέθους, επιχειρησιακών δυνατοτήτων και ετοιμότητας τέτοιων που απαιτούν η διεξαγωγή επιχειρήσεων υψηλής έντασης και πυκνότητας κατά της κύριας απειλής, για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα.
Δηλαδή, Ένοπλες Δυνάμεις που πρωτίστως να λειτουργούν και να εκπαιδεύονται για να νικήσουν στον πόλεμο, και όχι απλώς να αντιδράσουν σε μία κρίση, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα επιλυθεί με παρέμβαση τρίτου παράγοντα, ο οποίος πρωτίστως θα εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του, ενώ δεν είναι δεδομένο το χρονικό σημείο παρέμβασής του. Αυτή η μονομανής προσήλωση στο μείζον (τον πόλεμο) θα προσφέρει περισσότερες επιλογές διαχείρισης μιας κρίσης (το έλασσον), ώστε να επιλυθεί υπέρ ημών, μη εξαιρουμένης της κλιμάκωσης.
Αντίθετα, η εστίαση στην αντίδρασή μας στην κρίση κάθε άλλο παρά διασφαλίζει ότι θα είμαστε ικανοί να ανταποκριθούμε στον πόλεμο, επιλογή που ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας οδηγήσει ο αντίπαλός μας για να εκμεταλλευτεί τη σαφή υπεροχή του σε ανθρώπινους και οικονομικούς πόρους. Φυσικά και την εκχώρηση σε αυτόν της πρωτοβουλίας επιλογής του τόπου και του χρόνου εκδήλωσης επιθετικής ενέργειας.
Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμη και σημαντικές για το κοινωνικό σύνολο δραστηριότητες των Ενόπλων Δυνάμεων, όπως η κοινωνική προσφορά και η αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, οι οποίες αποτελούν συμπληρωματικές – υποστηρικτικές πολιτικών δομών, θα πρέπει να ανασχεδιαστούν σε ό,τι αφορά τους πόρους (οργανωτικές δομές και προσωπικό) που διατίθενται.
Η αποδοχή της ανάγκης διατήρησης ισχυρών Ενόπλων Δυνάμεων νομοτελειακά οδηγεί στη συνειδητοποίηση της διάθεσης των αναγκαίων ανθρώπινων και οικονομικών πόρων και του κατάλληλου εξοπλισμού τους, ποσοτικά και ποιοτικά.
Η είσοδος του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και των Στρατιωτικών Επιτελείων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου