Στρατηγικές συμβουλές

Στρατηγικές συμβουλές
Του Ν. Λυγερού

Πολλές φορές στην ιστορία έχουμε δει μαλακά συστήματα να συμβιβάζονται με σκληρά για να πετύχουν ενδιάμεσους στόχους που δεν μπορούσαν να είναι ούτε τελικοί, ούτε καθοριστικοί για το μέλλον και κάθε φορά που τα σκληρά πέτυχαν τους δικούς τους απάνθρωπους στόχους, συνέχιζαν με την καταπάτηση οποιασδήποτε συμφωνίας για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορούν ν’ αντισταθούν στη φύση τους. Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και τώρα γίνονται αυτά τα λάθη που δεν διορθώνονται δίχως μεγάλο κόστος για την Ανθρωπότητα. Διότι η συμμαχία μ’ έναν δικτάτορα δεν αλλάζει τη φύση του δικτάτορα, ακόμα κι αν ο συμμαχικός στόχος έχει επιτευχθεί. Με άλλα λόγια πρέπει να εξετασθεί κατά πόσο αυτός ο συμβιβασμός φθείρει τη δημοκρατία κι αν μπορεί να την εκφυλίσει. Έχει, λοιπόν, σημασία όχι μόνο να βρεθεί μια ισορροπία όσον αφορά στις ζώνες επιρροής ακόμα και σε περιοχές με έντονα προβλήματα και δραστηριότητες πολεμικές. Το θέμα είναι κατά πόσο αυτές οι πράξεις έχουν επιρροές και επιπτώσεις στην ίδια την πατρίδα των δημοκρατιών. Με άλλα λόγια πρέπει να υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε στρατηγικό επίπεδο που να εξασφαλίζουν μια δημοκρατική ασπίδα αδιαπέραστη, αλλιώς υπάρχει μεγάλος κίνδυνος για τον λαό. Αυτό το νοητικό σχήμα είναι όχι μόνο χρήσιμο για το μέλλον, αλλά απαραίτητο για την Ευρώπη και τον Νέο Κόσμο.

Αμερικανικές αντοχές
Του Ν. Λυγερού

Σε αντιπαράθεση με τις ιστορίες της Ευρώπης, βλέπουμε ότι υπάρχουν αμερικανικές αντοχές που είναι πιο ενισχυμένες όταν πρόκειται να γίνουν υποχρεωτικές συμμαχίες μεταξύ μαλακών και σκληρών συστημάτων για την επίτευξη ενός στόχου. Μια πρώτη διαφορά προέρχεται από το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής είναι ανεξάρτητες γεωγραφικά όσον αφορά στις επαφές της ξηράς. Με άλλα λόγια αποτελεί μια γενίκευση του αγγλικού συστήματος ως νησιωτικού χώρου, αλλά με μεγαλύτερες αποστάσεις και μέγεθος. Ενώ αυτό δεν γίνεται στην Ευρώπη. Μια δεύτερη διαφορά είναι ότι οι ΗΠΑ λειτουργούν ομοσπονδιακά, πράγμα που σημαίνει ότι είναι πιο εύκολο να έχουν μια κοινή στρατηγική, η οποία κατά συνέπεια είναι πιο ανθεκτική όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα σκληρό σύστημα. Η τρίτη διαφορά είναι ότι η πορεία των ΗΠΑ σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής είναι διαχρονική, ενώ στην Ευρώπη υπάρχουν πολλές που έχουν την ίδια ιδιότητα αλλά δεν αποτελούν ταυτόχρονα ένα στρατηγικό μείγμα που επιτρέπει έναν τελικό συντονισμό. Αυτές οι διαφορές είναι βέβαια δομικές και πάντα μια γενική πορεία θα εξαρτηθεί από τον βαθμό αξιοποίησης νοητικών σχημάτων που ενισχύουν πολυκυκλικά τη δημιουργία μιας υπερδομής.