Του Ν. Λυγερού
Η Τουρκία δεν έχει πια καμιά σχέση με την Τουρκία όταν εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ. Η τωρινή της συμπεριφορά είναι ριζικά διαφορετική.Ουσιαστικά αποτελεί ήδη ένα εμπόδιο χωρίς την αξιοποιήση των S-400 και την εκμετάλλευση των F-35. Τα ακραία στοιχεία που έχει ενσωματώσει στον τουρκικό στρατό, ο τωρινός δικτάτορας, έχουν αλλάξει εντελώς τη φύση του. Κατά συνέπεια η Τουρκία δεν ανήκει ήδη στο σύστημα της νατοϊκής άμυνας και μάλιστα μπορεί άνετα να λειτουργήσει και ως καταλυτικό στοιχείο ενάντια της υπερδομής σε περίπτωση σύρραξης. Η αλλαγή φάσης της συμπεριφοράς της Τουρκίας δεν αφορά μόνο τις ΗΠΑ, ακολουθεί μια στρατηγική που είναι θεμελιακά αντινατοϊκή. Το γεγονός ότι μιλάμε ήδη για την άρση της απαγόρευσης πώλησης οπλισμού στην Κύπρο δεν είναι τυχαίο ειδικά τώρα που βρίσκεται η ExxonMobil στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία δεν είναι μόνο αναξιόπιστη πια για το ΝΑΤΟ, αλλά έχει μεταμορφωθεί σε εσωτερικό εχθρό που πρέπει να διαχειριστεί με στρατηγικό ορθολογισμό αφού οι αποφάσεις του ΝΑΤΟ είναι πάντα συναινετικές και δεν υπάρχει λειτουργικός μηχανισμός για την έξοδο της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ τόσο ενεργά όσο και παθητικά. Άρα πρέπει να εξετάσει την επίλυση αυτού του προβλήματος.
Η απαράδεκτη καθυστέρηση για τη θαλάσσια περιοχή Ιόνιο
Του Ν. Λυγερού
Με όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση λόγω επιπτώσεων του Σκοπιανού και των τραγικών πυρκαγιών, αντί να προχωρήσει στα θέματα της ελληνικής ΑΟΖ, τα καθυστερεί. Έτσι ενώ είχαμε εξελίξεις για τις θαλάσσιες περιοχές Δυτικά Κρήτης και Νότιο Δυτικά Κρήτης όπου θα δραστηριοποιηθεί η κοινοπραξία ExxonMobil, Total και Ελληνικά Πετρέλαια, χάρη στην υπογραφή του αρμόδιου υπουργού, δεν έχουμε κανένα νέο για τη θαλάσσια περιοχή Ιόνιο, όπου θα δραστηριοποιηθεί η κοινοπραξία Repsol, Ελληνικά Πετρέλαια. Αυτή η καθυστέρηση είναι απαράδεκτη, διότι μιλάμε για δύο διαγωνισμούς που έγιναν ταυτόχρονα και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το θέμα είναι ότι γενικά η κυβέρνηση δεν έχει ενδιαφέρον για το ζήτημα της ΑΟΖ εκτός αν χρειάζεται να μπει σε αντιπαράθεση και αυτό εντός Ελλάδας. Αλλά το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι βρισκόμαστε υποτίθεται σε φάση που αναζητούμε διεξόδους για τα οικονομικά μας προβλήματα κι ενώ έχουμε επενδυτές υψηλού κύρους που ενδιαφέρονται, είμαστε σε αναμονή όσον αφορά στην ΑΟΖ, διότι η κυβέρνηση έχει άλλες προτεραιότητες που έχει προκαλέσει η ίδια.
Βαλκάνια και ΑΟΖ
Του Ν. Λυγερού
Μια από τις τεράστιες διαφορές που έχουμε με τις χώρες των Βαλκανίων είναι η ΑΟΖ μας που αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη ΑΟΖ στη Μεσόγειο. Η Σερβία δεν έχει ΑΟΖ, τα Σκόπια δεν έχουν ΑΟΖ και η Βοσνία Ερζεγοβίνη έχει μια πολύ μικρή. Ουσιαστικά στο θέμα της ΑΟΖ παίζει η Κροατία λόγω των νησιών της, η Αλβανία και το Μαυροβούνιο που έχουν βέβαια πολύ μικρότερες ΑΟΖ από εμάς. Και αντί να χρησιμοποιούμε αυτό το τεράστιο πλεονέκτημα για να κάνουμε τη διαφορά στην περιοχή και να αναβαθμίσουμε τη θέση μας σε γεωοικονομικό επίπεδο, όχι μόνο καθυστερούμε όλες τις διαδικασίες σε επίπεδο ανακήρυξης, οριοθετήσεων και διαπραγματεύσεων αλλά βάζουμε μόνοι μας γραφειοκρατικά εμπόδια. Έτσι η Ελλάδα δεν εμφανίζεται ως μεγάλος παίκτης στην περιοχή των Βαλκανίων. Αντιθέτως μάλιστα σπεύδουμε να υπογράψουμε το παράξενο άρθρο 13 του Προσύμφωνου με τα Σκόπια, το οποίο τους δίνει πρόσβαση στην ελληνική ΑΟΖ πριν ακόμα τη θεσμική της ύπαρξη. Και το ερώτημα είναι απλό: ποιος είναι ο λόγος αυτής της θεσμικής καθυστέρησης και μη αξιοποίησης των δεδομένων της ελληνικής ΑΟΖ; Υπάρχουν ακόμα αρμόδιοι που δεν έχουν καταλάβει την αξία της και την σημασία της;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου