Του Νίκου Λυγερού
Είναι πολλοί αυτοί που ξέχασαν τόσα χρόνια τι σημαίνει το φως της Ελλάδας και τη δύναμη του Ελληνισμού. Ζήσαμε το γεγονός να λες στο εξωτερικό ότι είσαι Έλληνας και να σου μιλούν για τα οικονομικά προβλήματα που περνά η χώρα. Μόνο τώρα άρχισαν μερικοί να σου λένε ότι τα πράγματα θα αλλάξουν. Μοιάζει με αστείο ότι ξέρεις ότι πρόκειται για ξένους, αλλά είναι η πραγματικότητα. Με άλλα λόγια και οι ξενοι περιμένουν μία αλλαγή από την Ελλάδα για να ξαναβρούν αυτά που γνώριζαν από πάντα, δηλαδή από την εποχή της Αρχαιότητας : ένα πνεύμα καινοτομίας και εξωστρέφειας που απευθύνεται σε όλο τον κόσμο, δηλαδή στην ίδια την Ανθρωπότητα χωρίς κοινωνικά εμπόδια και πολιτικάντικες παρεμβάσεις. Είχε καιρό να δει το φως του ήλιου της δικαιοσύνης η Ελλάδα, ακόμα κι αν ο Ελληνισμός δεν έπαψε ποτέ να παλεύει και ειδικά στο εξωτερικό χάρη στην Ομογένεια που δεν το έβαλε ποτέ κάτω όσες και να ήταν οι αντίξοες συνθήκες. Μπορεί οι προηγούμενες αρχές να προσπάθησαν ν’ αλλάξουν τις αξίες μας, αλλά τώρα αποδείξαμε πως δεν τα κατάφεραν όσο βάρβαρες και να ήταν οι επιθέσεις που δέχτηκε ο Ελληνισμός. Με το φως της Ελλάδας θα επουλώσουμε και τις πληγές της ιστορίας γιατί φανατικοί προσπάθησαν να την αφανίσουν με τον δικό τους τρόπο, όμως δεν πρόλαβαν ν’ ανοίξουν τα γκουλάγκ τους και είμαστε εδώ ακόμα και μετά το τέλος.
Η φωνή του Ελληνισμού
Του Νίκου Λυγερού
Τώρα που είμαστε επιτέλους ελεύθεροι να εκφραστούμε ενάντια στα βάρβαρα καθεστώτα δίχως να σκεφτόμαστε την κομματική και ιδεολογική λογοκρισία, ήρθε η ώρα να μιλήσουμε ανοιχτά για τις απαράδεκτες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Βόρεια Κορέα, στην Κούβα και προσφάτως στη Βενεζουέλα. Πρέπει όμως σε αυτήν την περίοδο που ζούμε, δηλαδή εκατό χρόνια μετά τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, τώρα που η γενοκτονία μας έγινε αιωνόβια, να μιλήσουμε και για τα γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι ο Raphael Lemkin ήθελε να τα ενσωματώσει μέσα στα χαρακτηριστικά της έννοιας της γενοκτονίας που έγινε αποδεχτή στον Οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών το 1948. Δηλαδή μετά από τόσες δεκαετίες ακόμα μιλούμε για τα γκουλάγκ μ’ ένα τρόπο που δεν τα χαρακτηρίζει ως εργαλείο γενοκτονίας. Μάλιστα για αυτόν τον λόγο η Βόρεια Κορέα έχει κάνει τα ανάλογα που λειτουργούν ακόμα και τώρα, επειδή αυτός ο απάνθρωπος θεσμός δεν έχει καταδικαστεί με τον πιο επίσημο τρόπο ως γενοκτονία όπως θα έπρεπε. Έχει λοιπόν τεράστια σημασία για να συνεχίσουμε το έργο του Raphael Lemkin να το συμπληρώσουμε χωρίς να περιμένουμε άλλες γενοκτονίες του ίδιου τύπου για να πάρουμε επιτέλους θέση ως Ηνωμένα Έθνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου