Του ΣΤΕΡΓΙΟΥ Δ. ΘΕΟΦΑΝΙΔΗ
Πρόκειται για μία εξαιρετικά δύσκολη διαδικασία με σημαντικό ρίσκο και πολύ μεγάλο κόστος σε χρόνο και χρήμα. Παράλληλα απαιτεί οργάνωση και μεθοδικότητα μαζί με πολύπλευρη και πολυδιάστατη συνεργασία μεγάλου αριθμού φορέων, εταιρειών και τελικά και εμπλεκόμενων κυβερνήσεων. Και όταν λέμε κυβερνήσεων θα πρέπει να είμαστε σαφείς.
Η Τουρκία και η αμυντική της βιομηχανία μέσω σχετικών κρατικών αδειοδοτήσεων, έχει συνεργασία με κρατικούς φορείς αλλά και με εταιρείες στο Πακιστάν, την Κίνα, τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Νότια Κορέα, και πολλές άλλες. Μπορεί η πρόσφατη σειρά υποτιμήσεων της αξίας της τουρκικής λίρας έναντι του δολαρίου να προκάλεσε σημαντικά προβλήματα στην τεράστια εφοδιαστική αλυσίδα της τουρκικής βιομηχανίας γενικότερα, είναι όμως γεγονός ότι η αρχή έχει γίνει και ότι και οι ΗΠΑ από την πλευρά τους θα φροντίσουν να μην ωθήσουν την Τουρκία στην αγκαλιά της Ρωσίας (Θα το καταλάβουν οι ΗΠΑ; Ο Ερντογάν αντίθετος στα συμφέροντά τους).
Δεδομένου ότι στην Ελλάδα δεν είναι δυνατόν για πάρα πολλούς λόγους να στηθεί μια αμυντική βιομηχανική υποδομή αντίστοιχη της τουρκικής και επειδή δεν υπάρχουν τα περιθώρια χρόνου και χρημάτων για την κάλυψη συνολικά των πολύπλευρων και πολυάριθμων επιχειρησιακών αναγκών, που απλά αφέθηκαν στην… τύχη τους τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια, οι εξοπλιστικές επιλογές της χώρας μας επιβάλλεται να είναι στοχευμένες και άμεσες.
Βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση έχουν γίνει αρκετά τα τελευταία δύο χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει και θα ήταν πραγματικά άδικο να υποστηριχθεί το αντίθετο. Μετά από τόσα χρόνια εγκληματικών χειρισμών και απίστευτης αδιαφορίας. Υπάρχει όμως πολύς δρόμος μπροστά μας μέχρι τον στοιχειώδη ορθολογισμό που θα οδηγήσει και στον υποτυπώδη μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό.
Τούτων λεχθέντων θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι οι τουρκικές εξοπλιστικές επιλογές πλέον, ιδίως μετά το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 2016, δεν ελέγχονται από τις ΗΠΑ. Ούτε κατ’ ελάχιστον. Κάτι που με τη σειρά του επιβάλλει επίσης στην Ελλάδα μία συνολική αλλαγή του επιχειρησιακού δόγματος των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.
Η ανάπτυξη και ένταξη σε υπηρεσία πυραυλικών συστημάτων εδάφους – εδάφους μέσης και μεγάλης ακτίνας σε συνεργασία με το Πακιστάν και την Κίνα, πυραύλων εναντίον μονάδων επιφανείας (ATMACA), όπλων οριζόντιας πλεύσης μακρού πλήγματος (οικογένεια SOM), καθώς και πυραύλων αέρος – αέρος Gokdogun και Bozdogun και εδάφους-αέρος HISAR O+ και του μεγάλης ακτίνας SIPER που τελεί υπό ανάπτυξη, δείχνουν ξεκάθαρα ως προγράμματα ότι η Τουρκία προσανατολίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό σε πυραυλοκεντρικές (βληματοκεντρικές) επιχειρήσεις.
Έναντι αυτής της υπό διαμόρφωση αλλά με ταχύτατους ρυθμούς εξελισσόμενη απειλή, η Ελλάδα απλά δεν έχει τα περιθώρια να συνεχίσει να αδρανεί, λαμβάνοντας υπόψη δεδομένα του παρελθόντος. Δεδομένα που άφηναν συγκεκριμένες επιλογές διαθέσιμες για εξοπλισμούς σε Ελλάδα και Τουρκία με διαφοροποίηση να υφίσταται μόνο ως προς τους αριθμούς και όχι ως προς το είδος των υπό προμήθεια συστημάτων και όπλων.
Με τη συμμαχία AUKUS σε ισχύ πλέον και την παράλληλη ενίσχυση των συμμαχικών δεσμών της Ελλάδας με το Ισραήλ, την Αίγυπτο, τα ΗΑΕ, και τη Γαλλία, η νέα ισορροπία δυνάμεων στην ανατολική Μεσόγειο επιτρέπει στην Ελλάδα για πρώτη φορά μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, σημαντικά μεγαλύτερα περιθώρια επιλογών, δηλαδή ευελιξία. Όλα αυτά ταιριάζουν πολύ καλύτερα στις πραγματικές ελληνικές επιχειρησιακές ανάγκες, σε σχέση με όσα περιγράφουν οι καθορισμένες ΝΑΤΟϊκές νόρμες.
Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει η απόφαση της προμήθειας των SPIKE NLOS, SPICE και Rampage από το Ισραήλ. Ατυχώς η ίδια επιλογή δεν έγινε για τα στρατηγικών δυνατοτήτων SCALP Naval που αρχικά είχαν επιλεγεί από το Πολεμικό Ναυτικό (μαζί με το περιβόητο πυροβόλο Strales) για τον εξοπλισμό των FDI Βelh@rra HN και τις συλλογές αυτοπροωθούμενων κατευθυνομένων βομβών AASM, για τα 24 Rafale F3R που θα παραλάβει η Πολεμική Αεροπορία.
Περιθώρια επιμέρους ενίσχυσης της ελληνικής άμυνας και της αποτρεπτικής ισχύος βέβαια, υπάρχουν ακόμη και είναι πάρα πολλά. Η επιμονή του DP στην υλοποίηση του προγράμματος συνολικής αναβάθμισης όλων των παλιών μαχητικών F-16 (Block 30 και Block 50), σε αυτό ακριβώς αποσκοπεί. Στο να μετατραπούν τα 70 αυτά μαχητικά σε πλατφόρμες αξιοποίησης πραγματικά σύγχρονων και αποτελεσματικών όπλων που θα προέλθουν κατά κύριο λόγο από το Ισραήλ.
Το οποίο δεν θα πρέπει πλέον να αντιμετωπίζεται ως εναλλακτική, αλλά ως κύρια ελληνική εξοπλιστική πηγή. Εναλλακτικές βέβαια που παρακάμπτουν την όποια άρνηση των ΗΠΑ για την αποδέσμευση όπλων αποτροπής στην Ελλάδα, υπάρχουν και σε όλους τους άλλους τομείς. Όπως αυτός του Πυροβολικού εν όψει της ανάγκης εκσυγχρονισμού των ελληνικών MLRS. Είναι εναλλακτικές που η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει εναντίον των ΗΠΑ. Αυτό είναι που ενδιαφέρει πρωτίστως τις ΗΠΑ.
Και όταν λέμε “να χρησιμοποιήσει”, εννοούμε ότι δεν μπορεί να κατηγορήσει τις ΗΠΑ ότι ενισχύουν μονόπλευρα την ελληνική άμυνα και αποτρεπτική ισχύ, αξιοποιώντας την κατηγορία αυτή και ως δικαιολογία για ακόμη περισσότερες αξιώσεις, η ακόμη και για να αιτιολογήσει και να επιβάλλει την προμήθεια των S-400!
Υπό αυτό το πρίσμα, εφόσον η Ελλάδα εκμεταλλευτεί την ισχύουσα συγκυρία, το 2022 και τα χρόνια που θα ακολουθήσουν, θα είναι πολύ καλύτερα για τα εθνικά μας συμφέροντα. Καλή χρονιά σε όλους…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου