Κακό Προηγούμενον

Του Κώστα Κόλμερ

 Η εισβολή και κατοχή της Κυπριακής δημοκρατίας υπό της Τουρκίας και ο ακήρυκτος πόλεμος της εναντίον της Ελλάδος είναι γεγονότα προγενέστερα της επεμβάσεως της Ρωσσίας στην Ουκρανία , της οποίας εάν μείνει αναπάντητος υπό της Δύσεως θ’ αποτελέσει...παράδειγμα για τον Τούρκο πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν νέων τετελεσμένων στην Κύπρο (πχ. κατάληψις της Αμμοχώστου) και προπαρασκευής επιθέσεως κατά της Ελλάδος , με προπαγάνδα, υβριδικά πόλεμο ακόμη και απόβαση σ’ Ελληνικό νησί (πχ. Λήμνο, Ρόδο, Οινούσεως). Δια τον λόγον αυτό, η Ουκρανική υπόθεση αφορά άμεσα και την Ελλάδα. Άλλωστε το γεγονός ότι η Τουρκία έμεινε άνευ κυρώσεων για το Πογκρόμ των Ελληνορθοδόξων της Κωνσταντινουπόλεως το 1955 και την εκδίωξη των Ελληνοκυπρίων από τις από 4.000 ετών εστίες των,

στη βόρεια Κύπρο δεν είναι άσχετο από την Ρωσική εισβολή στο Ντονμπάς. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες της Τουρκικής αυθαιρεσίας με εκείνην της Ρωσίας στην Ουκρανία: Η δήθεν προϊστορία των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων της Τουρκίας στην Κύπρο - αν και είχε παραιτηθεί αυτών με το άρθρο 20 της Συνθήκης της Λωζάννης στις 24 Ιουλίου 1923(*) όπως και της Ρωσίας επί Τσαρικού αλλά και Σοβιετικού καθεστώτος στο Κίεβο. Η επίκλησις της προστασίας των Ρωσικής καταγωγής αυτονομιστών των περιοχών Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ όπως των αποσχιστών Τουρκοκυπρίων προ του 1974. Η θεωρία της δήθεν γεωπολιτικής σημασίας ελέγχου της Κύπρου υπό της Τουρκίας και της Ουκρανίας υπό της Ρωσίας , αποτελεί «προφάσεις εν αμαρτίαις» αμφοτέρων για την εδαφική επέκταση τους.

Το τεράστιο συγκριτικώς μέγεθος δύο χωρών ,Τουρκίας και Ρωσίας , του πληθυσμού αμφοτέρων και των στρατιών που διατηρούν δεν απειλείται από μία μικρά σχετικώς νήσο , την Κύπρο ή από μία μη-πυρηνική δύναμη ως η Ουκρανία.

Ο συσχετισμός γεγονότων δεν αγγίζει την αιτιώδη συνάφεια της επεκτατικότητος της Τουρκίας και Ρωσίας ,στην Κύπρο και στο Αιγαίον αντιστοίχως ,  με την «εξαγωγή» εθνικιστικών επιδιώξεων όταν αμφότερες οι δύο ηπειρωτικές χώρες έχουν καταστρέψει την οικονομία τους από την υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας και την έλλειψη σισσωρεύσεως κεφαλαίου που σπαταλούν εις εξοπλισμούς.

Από του σημείου αυτού αρχίζουν οι ουσιώδεις διαφορές μεταξύ της Ουκρανικής εμπλοκής και της Τουρκικής επιθετικότητος. Η Ρωσία προεκλήθη από τον ΝΑΤΟ που ήθελε να φθάσει στα σύνορα της για τα οποία διατηρούν οι Ρώσοι εύλογη ευαισθησία μετά από τόσες εισβολές που έχουν υποστεί τους δύο προηγουμένους αιώνες (Ναπολέων , φον Μόλτκε , Αδόλφος Χίτλερ). Η μεν  Κύπρος δεν μπορούσε ούτε απείλησε ποτέ την Τουρκία , ο δε εξοπλισμός των Ελληνικών νήσων του Αιγαίου υπήρξε επακόλουθο της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974 και πράξις φρονήσεως όλων των Ελληνικών κυβερνήσεων όταν στην απέναντι ακτή του αρχιπελάγους ναυλωχούν διακόσια Τουρκικά αποβατικά σκάφη – όχι βέβαια για Τουρισμόν...

Εξ άλλου, η Ελλάς είναι «εταίρος» της Βορειατλαντικής συμμαχίας - δι’ όσην αξία έχει τούτο - και η Κύπρος κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ενώ η Ουκρανία ανήκε μέχρι πρότινος στην σφαίρα επιρροής της Ρωσίας από την οποία απεμακρύνθη κατόπιν πραξικοπήματος το 2017 – ρωτήσατε τον κ.Τζέφρι Πάϊατ πώς.

Εν τέλει, ούτε η Ελληνική πολιτεία μήτε η Κυπριακή Δημοκρατία είναι Ντονμπάς ή κάτι ανάλογο της Ερντογανικού χαλιφάτου. Πρόκειται δια δύο πολιτισμένα και οργανωμένα κράτη με στρατόν έτοιμο ν’αμυνθεί υπέρ βωμών και εστιών εάν  ξένη επιβουλή ήθελε απλώσει βέβηλο χείρα να τις υποδουλώσει. Έχουν γνώσιν οι φύλακες. Αλλά πρέπει να γρηγορούν. Το «διεθνές δίκαιο» ποτέ δεν έγινε σεβαστό από τους ιμπεριαλιστές.

 (*) Η Τουρκία ανεγνώρισε την προσάρτηση της Κύπρου υπό της Μεγάλης Βρετανίας την 5η Νοεμβρίου 1914, που παρεβιάσθη με την εισβολή του Αττίλα τον Ιούλιο του 1974 , χωρίς οι μνησίκακοι Βρετανοί να διαμαρτυρηθούν ή να τηρήσουν τις υποχρεώσεις των ως «εγγυήτριας» της Κυπριακής ανεξαρτησίας με τις Συμφωνίες του Λονδίνου-Ζυρίχης απ’ το 1954. Αιδώς ...Εγγλέζοι

ΠΗΓΗ energia