Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’90 έφυγαν και οι τελευταίες ανησυχίες που υπήρχαν σε ορισμένες περιοχές της Ευρώπης, για τέσσερις δεκαετίες, ως προς το ενδεχόμενο ενός νέου καταστροφικού πολέμου στη γηραιά ήπειρο. Η ενοποίηση της Γερμανίας και η διάλυση του Ανατολικού Μπλοκ εξανέμισε τις όποιες ανησυχίες για έναν πόλεμο. Πίστεψαν πως πλέον και για γενιές ολόκληρες δεν πρόκειται να ξαναδούν στη γειτονιά τους πόλεμο. Έτσι έκλεισαν τα μάτια όταν βομβαρδιζόταν το Βελιγράδι και έκλειναν και κλείνουν τα αυτιά τους όταν κάποιος αξιωματούχος από τη μικρή Κύπρο (που στο μεταξύ κατάφερε να γίνει κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης) τους μιλά για τους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι Κύπριοι, λόγω των επιθετικών και επεκτατικών βλέψεων της Τουρκίας.
Η απόφαση του Πούτιν να επιτεθεί κατά της Ουκρανίας, σημειώνει ο Ρότζερ Κόεν σε άρθρο του στους Τάιμς της Νέας Υόρκης, έκανε την Ευρώπη να νιώθει ξανά ευάλωτη. Οι απειλές του Ρώσου Προέδρου για χρήση του πυρηνικού οπλοστασίου του «γκρέμισαν τις έννοιες της ασφάλειας και το τεκμήριο της ειρήνης με τα οποία ζούσαν πολλές γενιές Ευρωπαίων», γράφει ο Κόεν και προσθέτει: «Το μεταπολεμικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα, που παρήγαγε τόση μεγάλη σταθερότητα και ευημερία, έχει εισέλθει σε ένα νέο αβέβαιο και συγκρουσιακό στάδιο».
Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία ήρθε ακριβώς να γκρεμίσει όλα όσα στην κεντρική και ανατολική αλλά και στη δυτική Ευρώπη θεωρούσαν ως δεδομένα. Και αφού η ειρήνη και η ασφάλεια ήταν δεδομένα, είχαν την άνεση του χρόνου να ασχοληθούν με άλλα πολλά. Από αυτή την τάση και νοοτροπία δεν έμεινε εκτός η Κύπρος, ιδιαίτερα μετά την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004. Η σύνδεση με την Ευρώπη και η κούραση από τη μη λύση του Κυπριακού συνέτεινε ώστε να λιγοστεύουν καθημερινά εκείνοι που πιστεύουν ότι υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος στον βορρά, που μπορεί ανά πάσα στιγμή να επιφέρει μια νέα καταστροφή στον τόπο.
Όλα πλέον τα θεωρούσαν ως δεδομένα. Ο καθένας το αυτοκίνητό του, το σπίτι του, τη δουλειά του, τα ταξίδια του. Τάσεις που μπορεί να συναντήσει κάποιος και σε χώρες, όπου δεν υφίσταται ο όποιος κίνδυνος ενός νέου πολέμου. Τα πλοία και τα αεροσκάφη πηγαινοέρχονταν κουβαλώντας αγαθά προς κατανάλωση και κόσμο για να περάσει τις διακοπές του στο νησί. Και αφού έρχονταν κατά χιλιάδες οι τουρίστες από τις ανατολικές χώρες, γιατί να μην πάνε στον κάλαθο εκείνα τα σχέδια που έγιναν κάποτε, ώστε η Κύπρος να μην εξαρτάται οικονομικά μόνο από τον τουρισμό; Και αφού πλέον τα πλοία έφερναν τόνους με σιτάρι σε πολύ καλή τιμή, γιατί να μην ξεριζωθούν οι κυπριακές φυτείες και εκεί που υπήρχαν σιτηρά να φυτρώσουν ηλιακά πάρκα;
Δεδομένοι και οι τουρίστες από τη Ρωσία, δεδομένο και το σιτάρι από την Ουκρανία. Όπως δεδομένα θεωρούνται πολλά άλλα, τα οποία έρχονται από το εξωτερικό. Και τώρα ψάχνουν όλοι να δουν τι θα γίνει με το τουριστικό προϊόν και μιλούν και κάποιοι για το ενδεχόμενο να υπάρξουν ελλείψεις σε σχέση με τα σιτηρά. Γιατί; Επειδή απλούστατα κανείς δεν ήθελε να ακούσει για έναν σχεδιασμό, που όλα αυτά που έρχονταν από έξω προς τα μέσα να μην θεωρούνται ως δεδομένα. Γιατί να πληρώνει το κράτος να υπάρχουν κυπριακά σιτηρά, όταν μπορεί να φέρνει όσες ποσότητες θέλει από το εξωτερικό; Γιατί να πληρώνει αποζημιώσεις σε γεωργούς, όταν έρχονται από άλλες χώρες προϊόντα; Γιατί να ψάξει να βρει άλλης μορφής οικονομία, αφού υπάρχει η τουριστική;
Αντί για τις δύσκολες αποφάσεις του σχεδιασμού, καταλήγανε οι διάφοροι αρμόδιοι στις εύκολες λύσεις που προσφέρουν τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Κύπρου. Ένα κράτος που σέβεται τους πολίτες του το πρώτο που θα πρέπει να έχει κατά νου δεν είναι οι εισαγωγές αλλά το πώς μέσα από τη δική του παραγωγή θα μπορεί πρώτα και κύρια να διασφαλίσει τα απαραίτητα για τους πολίτες του. Οι εισαγωγές θα πρέπει να λειτουργούν ως ενισχυτικές στην τοπική παραγωγή και όχι να αποτελούν τη μοναδική πηγή τροφοδοσίας.
Την επόμενη φορά που θα μπούμε σε μια υπεραγορά ας κοιτάξουμε γύρω μας να δούμε πόσα απ’ εκείνα τα προϊόντα που υπάρχουν στα ράφια ήρθαν από το εξωτερικό και πόσα άλλα κατασκευάστηκαν από εισαγόμενη πρώτη ύλη. Και εν συνεχεία, ας μπούμε στον κόπο να σκεφτούμε πώς για κάποιο λόγο τα λιμάνια και τα αεροδρόμια της Κύπρου έμεναν κλειστά και δεν μπορούσε να έρθει οτιδήποτε απ’ έξω. Πάνω σ’ αυτή τη βάση θα πρέπει να λειτουργεί ένα σωστό κράτος. Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία αποτελεί ένα καμπανάκι ως προς τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν. Το ερώτημα είναι εάν κάποιος θα ανοίξει τα αυτιά του για να ακούσει τον προειδοποιητικό ήχο.
bimbishis@phileleftheros.com
ΠΗΓΗ philenews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου