ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ;

Του Παντελή Σαββίδη

Τις τελευταίες ημέρες καταβάλαμε προσπάθεια απο τις στήλες αυτές να προσδιορίσουμε τις “Σχολές Σκέψεις”, ας τις ονομάσουμε έτσι, που αναπτύσσονται στην Ελλάδα για την αντιμετώπιση του υπαρκτού τουρκικού κινδύνου.

Μεταξύ των δύο ακραίων σχολών, του απόλυτου ενδοτισμού και της απόλυτης άρνησης ακόμη και της εκφοράς της λέξης Τουρκία, υπάρχουν δύο τάσεις, με φαινομενικά μικρές αλλά ουσιαστικά, βαθύτερες αποκλίσεις.

Η μία θεωρεί ότι η Ελλάδα πρέπει να χρησιμοποιήσει όλα τα αποτρεπτικά μέσα που διαθέτει με έντονη προβολή τους για να σταματήσουν οι τουρκικές προκλήσεις και να ακυρωθεί η Γαλάζια Πατρίδα και οι Γκρίζες Ζώνες.

Η άλλη, ξεκινά απο το “το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη”, συνεχίζει με την “ευέλικτη προσαρμογή” και καταλήγει “έντιµα να συνεννοηθούμε και να συμφωνήσουμε σε βιώσιμες λύσεις με την Τουρκία στα σημεία που εφάπτεται το διεθνές δίκαιο με τη γεωγραφία και όχι όπου ανοιγοκλείνει η φυσούνα του πολυφερόμενου ακορντεόν της «γαλάζιας πατρίδας».”

Η δική μου οπτική είναι η προβολή όλων των αποτρεπτικών μέσων για να αναγκασθεί η Τουρκία να αναγνωρίσει την ελληνική κυριαρχία και τα ελληνικά δικαιώματα και στη συνέχεια να συνομιλήσουμε και να συνεργαστούμε με την Τουρκία. Δεν είμαι εξ ορισμού κατά της προσέγγισης με την Τουρκία. Αλλά όχι υπο καθεστώς δορυφοροποίησης.

Στο Σύστημα, όπως το περιέγραψα πριν λίγες ημέρες έχει κυριαρχήσει η άποψη της “ευέλικτης προσαρμογής”. (Για το σύστημα ΕΔΩ)

Δηλαδή, με απλά λόγια, να τα βρούμε με την Τουρκία με τις λιγότερο δυνατές παραχωρήσεις. Νομίζω η διαφορά είναι κραυγαλέα εμφανής.

Το Σύστημα, παρότι πολύπειρο ξεχνά ή θέλει να ξεχάσει πως η Τουρκία δεν πρόκειται να σταματήσει αν δεν πάρει όλα όσα επιδιώκει. Άρα, η “ευέλικτη προσαρμογή” θα είναι ένα, ακόμη, επεισόδιο στην διολίσθηση των δικαιωμάτων της χώρας υπέρ της Τουρκίας.

Η άποψη αυτή της “ευέλικτης προσαρμογής” είναι κυρίαρχη σε επίπεδο ΜΜΕ, Συστήματος αλλά και κοινής γνώμης. Χθές διάβαζα σχόλιο υποστηρικτή της άποψης αυτής που έθετε το ερώτημα αν η κυβέρνηση έχει εντολή απο τον λαό να κάνει πόλεμο.

Ή απο άγνοια ή σκοπίμως, οι υποστηρικτές της “ευέλικτης προσαρμογής” θέτουν το δίλημμα: υποχωρήσεις ή πόλεμος. Αλλά το δίλημμα δεν είναι αυτό. Το δίλημμα είναι αξιόπιστη ή μη αξιόπιστη αποτροπή.

Η αξιόπιστη αποτροπή είναι και πιο οικονομική και λιγότερο επικίνδυνη. Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να σηκώνεις τα αεροπλάνα για αναχαιτίσεις. Μπορείς να λοκάρεις τα τουρκικά αεροπλάνα απο επήγεια μέσα. Το λοκάρισμα δεν σημαίνει κατάρριψη. Είναι μήνυμα. όπως το λοκάρισμα στην αερομαχία.

Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και την δίκαιη καταγγελία της ρωσικής εισβολής, δυνάμεις που πριν την εισβολή ήσαν με την άποψη της αξιόπιστς αποτροπής, έχουν συμμαχήσει, τώρα, με τις δυνάμεις της ευέλικτης προσαρμογής. Το ερώτημα είναι γιατί; Προς το παρόν δεν μπορώ να το απαντήσω.

Έτσι, το μέτωπο που πίεζε για μια αξιόπιστη αποτροπή εξασθενεί. Και σε πολιτικό επίπεδο και στην κοινή γνώμη.

Όσοι υποστηρίζουν την αξιόπιστη αποτροπή, δεν έχουν άλλες δυνατότητες παρά το διαδίκτυο και τις ιστοσελίδες που διαθέτουν να προβάλλουν τα στοιχεία της.

Αλλά η συνπτριπτική πλειονότητα είναι έτοιμη για “ευέλικτη προσαρμογή”.

Σε αυτό το κλίμα ο πρωθυπουργός θα επισκεφθεί στις 16 Μαίου τις ΗΠΑ. Είναι μια ενδιαφέρουσα επίσκεψη, διότι πάντοτε η επαφή με την υπερδύναμη έχει την σημασία της.

Ας μην υπερβάλλουμε, όμως. Η αμερικανική κυβέρνηση γνωρίζει τα ελληνοτουρκικά πολύ καλά και τις θέσεις σύγκλισης και απόκλισης των μερών.

Διάβασα χθες ότι γίνεται προσπάθεια εδώ και δύο χρόνια για να πραγματοποιηθεί αυτή η επίσκεψη. Δεν είναι, δηλαδή, ένα θέμα που προέκυψε απο τις εξελίξεις στην Ουκρανία.

Σ αυτά τα δύο χρόνια η αμερικανική κυβέρνηση περίμενε να κρίνει αυτή την κατάλληλη στιγμή που θα προσκαλούσε τον Έλληνα πρωθυπουργό.

Και η στιγμή κρίθηκε κατάλληλη τώρα. Γιατί; Κάτι θα θέλει να διαμηνύσει στον Έλληνα πρωθυπουργό.

Προφανώς ο κ. Μητσοτάκης θα θέσει στον αμερικανό πρόεδρο τις τουρκικές προκλήσεις. Και όλα όσα απασχολούν την Ελλάδα. Σε ποια βάση θα τα θέσει; Στο ότι είμαστε έτοιμοι για μια ευέλικτη προσαρμογή ή στο να αναγνωρίσει η Τουρκία τα δικαιώματα της Ελλάδας και μετά να συνεργαστούμε όπου επιθυμεί;

Όπως είδαμε κατά την εξέλιξη του ουκρανικού πολέμου, ο κ. Μπάϊντεν εμφανίζει ουσιαστικά σημεία αδυναμίας, όχι διαμόρφωσης αλλά και έκφρασης πολιτικής. Ο ίδιος ο Λευκός Οίκος διόρθωσε δηλώσεις του προέδρου. Με αυτό θέλω να υπογραμμίσω πως ανεξαρτήτως του τι θα συζητήσει ο κ. Μητσοτάκης με τον κ. Μπαϊντεν, το πλαίσιο των ελληνοτουρκικών θα τεθεί στα υψηλά όργανα αποφάσεων της αμερικανικής διοίκησης. Και εκεί θα ληφθούν οι αποφάσεις και θα ακολουθήσουν οι πιέσεις.

Αλλά στο επίπεδο αυτό η αμερικανική θέση ευνοεί την Τουρκία, όπως εκφράστηκε το τελευταίο διάστημα. την Τουρκία, όχι τον Ερντογάν. Με τον Ερντογάν οι αμερικανοί είχαν και συνεχίζουν να έχουν προβλήματα. Την Τουρκία αγωνιούν, λανθασμένα, μην την χάσουν. Γίνεται προσπάθεια να αποφευχθεί οποιαδήποτε πίεσή της απο τον ανεδαφικό φόβο μήπως και προσχωρήσει στην ρωσική πλευρά.

Λίγο πολύ τις αμερικανικές θέσεις τις γνωρίζουμε. Θα αλλάξουν αυτές υπέρ των ελληνικών; Το ευχόμαστε.

Αλλά αν δεν αλλάξουν, το πιθανότερο είναι ο κ. Μητσοτάκης να υποστεί πιέσεις. Όπως ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1964, ο Τσίπρας με το σκοπιανό, ο Κ. Καραμανλής με το άνοιγμά του στην ρωσική ενέργεια.

Ας είμαστε ψύχραιμοι. Αν επιτευχθεί κάτι θετικό, οι πρώτες που θα επαινέσουν τον πρωθυπουργό θα είναι οι στήλες αυτές.

 

ΠΗΓΗ anixneuseis