Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να πάει μπροστά, και φυσικά πλέον επειδή το “ρυάκι δεν γυρίζει πίσω”, είναι σίγουρο, ότι θα πάει. Αρκεί να γίνουν αποφασιστικά βήματα από μέρους της ίδιας της Πολιτείας. Όλο το τελευταίο διάστημα γίνεται λόγος για την αμυντική βιομηχανία και την αναγκαιότητα η χώρα μας, όχι μόνο να είναι αγοράστρια, αλλά και παραγωγός.
Επίσης, αν και κυριότατα στο δημόσιο διάλογο ακούγεται, ότι ο ελληνικός λαός πληρώνει αποκλειστικά τα αμυντικά συστήματα του κράτους, και πολλές φορές έχουμε πει με αρθρογραφία μας ότι η ΚΕΠΠΑ (και μάλιστα με άρθρο προ λίγων ημερών) χρηματοδοτεί ένα πολύ σημαντικό μέρος τους, ας πάμε να δούμε “μύθους” και “αλήθειες” που αφορούν την εγχώρια, αμυντική βιομηχανία.
“Αλήθειες”….
1. Άραγε πόσοι από εμάς (γιατί οι περισσότεροι εξ ημών μένουμε στις δημόσιες εταιρείες κατασκευής αμυντικού εξοπλισμού, και κυρίως κάνουμε focus στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν) γνωρίζουν, ότι αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα δραστηριοποιούνται (στη βάση της διεθνούς δραστηριότητας) γύρω στις 180 εγχώριες, ιδιωτικές επιχειρήσεις (μεσαίου και μεγάλου μεγέθους) με την κατασκευή αμυντικού εξοπλισμού; Και φυσικά αυτές οι εταιρείες, καθώς έχουν φορολογικές έδρες στο ελληνικό Κράτος, είναι πολύ σημαντικός κλάδος αφενός του εγχώριου εμπορίου, αφετέρου της ίδιας της αμυντικής βιομηχανίας.
2. Πόσοι από εμάς γνωρίζουν ότι οι συσσωρευτές των πολεμικών πλοίων (κυρίως των υποβρυχίων) 30 χώρων κατασκευάζονται σε ελληνική βιομηχανία που βρίσκεται στην Ξάνθη, η οποία δε, αποτελεί τον άμεσο και αποκλειστικό συνεργάτη του γαλλικού, Πολεμικού Ναυτικού για την κατασκευή συσσωρευτών των πυρηνικών της υποβρυχίων (Υ/Β), εκτός από φυσικά από την κατασκευή των μπαταριών των τορπιλών όλων σχεδόν των χωρών που χρησιμοποιούν τις γερμανικές τορπίλες (οι τορπίλες, καθώς το παρόν κείμενο δεν απευθύνεται στα στελέχη των ΕΔ που είναι γνωστικό αντικείμενό τους, αλλά στόχο έχει να γνωστοποιήσει κάποια βασικά πράγματα σε ένα ευρύτερο κοινό, είναι αυτοπροωθούμενα υποθαλάσσια όπλα). Επίσης, πόσοι άραγε από εμάς γνωρίζαμε ότι το σκάφος των Leopards (πιο γνωστά ως γερμανικά τανκς) κατασκευάζονται σε ελληνική εταιρεία στο Βόλο, η οποία αποτελεί τον αποκλειστικό συνεργάτη κατασκευής της εταιρείας για όλο τον κόσμο; Ποιος από εμάς γνωρίζει ότι τμήμα των Patriots για όλο τον κόσμο κατασκευάζονται από ελληνική βιομηχανία; Και πόσες ακόμη ελληνικές εταιρείες, από την κατασκευή καλωδίων μέχρι εξαρτημάτων, είναι αποκλειστικοί συνεργάτες αυτών των μεγάλων εταιρειών πολεμικού υλικού που ακούμε συνεχώς τα τελευταία χρόνια;
3. Στη βάση των παραπάνω, γίνεται αντιληπτό, ότι η χώρα μας, όχι απλά μόνο έχει ήδη αναπτυγμένη την εγχώρια κατασκευή αμυντικού εξοπλισμού, αλλά επίσης είναι άκρως ανταγωνιστική σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς εταιρείες όπως πχ η Naval Group καθώς και άλλες, πώς θα εμπιστευόντουσαν για αποκλειστική συνεργασία επιχειρήσεις, χωρίς τεχνογνωσία; Γιατί στην προκειμένη περίπτωση αφενός δεν μιλάμε για προϊόντα ευτελούς αξίας, αφετέρου για προϊόντα που αφορούν στρατιωτικό εξοπλισμό και όλοι μπορούμε να αντιληφθούμε τη διάσταση των συγκεκριμένων πραγμάτων.
Εύλογα φυσικά θα ρωτήσει κάποιος, αφού είναι τόσο ενθαρρυντικά τα στοιχεία για την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση του συγκεκριμένου τομέα, γιατί όλες αυτές τις δεκαετίες (και κυρίως την τελευταία δεκαετία) το Ελληνικό Κράτος δεν επενδύει στο συγκεκριμένο προϊόν του αφετέρου μονίμως αγοράζει, έχοντας τη δικαιολογία ότι δεν μπορεί να “επενδύσει” περισσότερο σε αυτόν, με συνέπεια να καθίσταται μονίμως αγοραστής;
Η απάντηση που δίνεται είναι πολυδιάστατη:
Μία πρώτη πτυχή της, που φυσικά ακολουθείται από τις Κυβερνήσεις της τελευταίας κυρίως δεκαετίας ως ένα άλλοθι, ως ενα έρεισμα αναβλητικότητας, είναι ότι οτιδήποτε αφορά την Άμυνα ενός κράτους – μέλους της ΕΕ είναι με τη μορφή Οδηγίας και όχι με τη μορφή Κανονισμού για να έχει δεσμευτικό χαρακτήρα (μία συνισταμένη που βολεύει αφάνταστα τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης για τα εξαγώγιμα προϊόντα της άμυνας).
Μία δεύτερη πτυχή είναι, ότι τα Ελληνικά Πανεπιστήμια, μέχρι πολύ πρόσφατα, ζούσαν τα φοβικά σύνδρομά τους, εξαιτίας του ιστορικού παρελθόντος, αποφεύγοντας ως εκ τούτου τη συνεργασία τους (σε θέματα έρευνας) με τις ΕΔ, προκειμένου την ανάπτυξη τεχνογνωσίας σε συγκεκριμένους κλάδους των αμυντικών εξοπλισμών (κι ως εκ τούτου συνεργασίας και με τις εν λόγω εταιρείες που κατασκευάζουν πολεμικά εξαρτήματα).
Μία τρίτη εκδοχή είναι αυτό που λέμε διαρκώς, ο νόμος του 2011, περί μη (ουσιαστικά) εξοπλισμών που εν πολλοίς συνεχίζει και υφίσταται, και νομοθετήθηκε για να προστατεύσει φυσικά το πολιτικό προσωπικό που μας κυβερνά …
Και πάμε τώρα στους “μύθους” που καλύπτουν τους εξοπλισμούς. Αρκεί να πούμε τελειώνοντας με τις αλήθειες, ότι αν η Τουρκία είχε το 1/4 της τεχνογνωσίας που αυτήν την στιγμή διαθέτουν οι εγχώριες (ιδιωτικές) μας εταιρείες κατασκευής αμυντικού εξοπλισμού (την οποία, αν και το καταλαβαίνουμε στη βάση της προηγούμενης παραγράφου, αλλά ας το τονίσουμε, με δικά τους αποκλειστικά κεφάλαια την ανέπτυξαν, χωρίς τη βοήθεια του ελληνικού Κράτους) αυτήν την στιγμή η γειτονική χώρα θα ήταν η ισχυρότερη, πολεμική δύναμη, της ανατολικής περιφέρειας.
Πρέπει δε να ξαναπούμε, ότι επειδή έχει αντιληφθεί, εν αντιθέσει με εμάς ως Κράτος, ότι εγχώρια αμυντική βιομηχανία σημαίνει Κράτος ισχυρό και σεβαστό από εχθρούς και φίλους, δίνει πολύ μεγάλη σημασία σε αυτήν, προσπαθεί σε κάθε επενδυτικό deal να είναι ταυτόχρονα συμπαραγωγός χώρα για δύο τινά:
α. για την τεχνογνωσία,
β. αυτές οι επενδύσεις της αποφέρουν επιστροφές.
Και τι εννοούμε με τη λέξη “επιστροφές“; Αγοράζει ένα πλοίο ενός δις (αν και είναι πολύ μικρό το ποσό που γράφω, γιατί ένα δις κάνουν μόνο τα όπλα που φέρει), από αυτό το πλοίο γίνεται συμπαραγωγός για συγκεκριμένο εξοπλισμό του, που ωστόσο τον εξάγει και σε άλλες χώρες (δηλαδή δεν τον κατασκευάζει μόνο για τον αντίστοιχο αριθμό πλοίων που θα αγοράσει για το δικό της στόλο), οπότε το κέρδος που έχει ως Κράτος είναι απίστευτο, καθώς ο,τι δίνει ουσιαστικά σε χρήμα, της επιστρέφει και στο τριπλάσιο, γεμίζοντας τα εθνικά της Ταμεία.
Οπότε αντιλαμβανόμαστε τι θα γίνει σε εμάς αν το Κράτος μας επενδύσει στην εγχώρια παραγωγή αμυντικού εξοπλισμού, με το επίπεδο των ιδιωτικών εταιρειών που διαθέτουμε!
“Μύθοι”…
1. Ο πρώτος μύθος είναι ότι η Ελλάδα πληρώνει από το δημόσιο κορβανά την αγορά οπλικών συστημάτων. Ποιος άραγε, αν και το λέμε συχνά ότι από την ΚΕΠΠΑ, όπως είναι θεσμικά διαρθρωμενη, καθώς η οικονομική ενίσχυση και συνεισφορά από/σε αυτήν είναι στη βάση των κρατών- μελών, η Ελλάδα είναι η 5η χώρα αυτή την στιγμή σε σύνολο 27 μελών και κάτω ακριβώς από χώρες με πολύ αναπτυγμένη την αμυντική, βιομηχανική παραγωγή που χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Άμυνας; Σας παραθέτω το σύνδεσμο από την ΕΕ τι αφορά το συγκεκριμένο Ταμείο και το ρόλο που φέρει :
2. Είναι τελείως μύθευμα, ότι οι χώρες μεταξύ τους αναπτύσσουν ένα ανταγωνιστικό μεταξύ τους σύστημα ως προς την προώθηση των εγχώριων προϊόντων τους. Αντιθετα επιζητούν τις συνεργασίες κατασκευής με τα μικρότερα κράτη….Επίσης όλο αυτό και στη βάση της PESCO (στα ελληνικά : Μόνιμη Διαρθρωμενη Συνεργασία της ΕΕ) που καθε άλλο παρά αποτελεί κόκκινο πανί για το ΝΑΤΟ, ενισχύονται ακόμα περισσότερο οι συνεργασίες ανάμεσα στα ίδια τα κράτη μέλη για συμπαραγωγή, κατασκευή και ενίσχυση της Άμυνας (με οποιοδήποτε τρόπο) των κρατών- μελών (για του λόγου το αληθές:
Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία (PESCO) για πιο αποτελεσματική Ευρωπαϊκή άμυνα
Η Ελλάδα αυτήν την στιγμή έχει πάρει πραγματικά αξιόλογες πρωτοβουλίες για την Άμυνα με την αγορά εξοπλισμού, ωστόσο όχι μόνο δεν αρκεί, αλλά αν θέλει να λέγεται ισχυρή χώρα, οφείλει -και το λέμε διαρκώς – να επενδύσει στην εγχώρια, αμυντική βιομηχανία της. Εννοείται ότι πρέπει να γίνει μία Γραμματεία ή ακόμα καλύτερα ένα Υφυπουργείο που θα πρέπει να ασχολείται μόνο με το κομμάτι της αμυντικής βιομηχανίας, ώστε να υπάρξουν ταχύτατα αποτελέσματα.
Και είναι τωρα η πιο ενδεδειγμένη στιγμή, και μάλιστα μετά τη χθεσινή συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τον Σαουδάραβα διάδοχο
που υπέγραψαν μία σειρά συμφωνιών, εκτός των άλλων και στα θέματα
άμυνας, για να μην πούμε οτι ένα μέρος των πολεμικών αεροσκαφών των
Σαουδαραβων συντηρείται ήδη στη δική μας ΕΑΒ. Όπως επίσης τρέχει από το 2021 η Αμυντική Συνεργασία ανάμεσα στα δύο κράτη..
*Η Δρ Άννα Κωνσταντινίδου είναι Ιστορικός – Διεθνολόγος, Διδάκτωρ Δημοσίου Δικαίου & Πολιτικής Επιστήμης της Νομικής Σχολής ΑΠΘ, Επιστημονική Συνεργάτιδα ΑΠΘ (Νομικής Σχολής και Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ), Εξωτερική Συνεργάτιδα της Ανώτατης Διακλαδικής Σχολής Πολέμου (ΑΔΙΣΠΟ) και της Σχολής Εθνικής Άμυνας (ΣΕΘΑ)
ΠΗΓΗ armynow
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου