Καθηγητή μέσης εκπαίδευσης
Από την περίοδο του Α΄Παγκοσμίου πολέμου υπήρχε η φήμη ότι το λίπος των θυμάτων μετατρεπόταν σε σαπούνι. Η φήμη αυτή έγινε πιστή μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο, όταν διαδόθηκε ότι οι ναζί έκαναν έτσι με τους δολοφονημένους αιχμαλώτους που είχαν στα κρεματόρια. Ο Raul Hilberg σε ένα κειμενό του για τη ναζιστική βιομηχανία της εξόντωσης αναφέρει ότι οι ναζί χρησιμοποιούσαν το ανθρώπινο λίπος απλώς για να επιταχύνουν τη διαδικασία της καύσης των θυμάτων.
Όμως όπως φάνηκε ο σφαγέας Κεμάλ Ατατούρκ προηγήθηκε του Χίτλερ! Οι τουρκομογγόλοι κεμαλιστές διατηρούν το προνόμιο να είναι οι μόνοι που κατάφεραν να αξιοποιήσουν οικονομικά τα υπολείμματα των θυμάτων τους πουλώντας τα οστά τους για << βιομηχανική χρήση >> στους δυτικούς φίλους τους.
Όπως αποκαλύπτεται, το Δεκέμβριο του 1924, η κυβέρνηση του Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ πούλησε 400 τόνους ανθρώπινα οστά σε Γάλλους επιχειρηματίες για << βιομηχανική χρήση >>. Επρόκειτο για τα οστά 50.000 ανθρώπων που είχαν μείνει άταφοι κατά τη Μικρασιατική καταστροφή και προφανώς ήταν Πόντιοι και Αρμένιοι. Τα οστά μεταφέρθηκαν στην Μασσαλία με βρετανικό πλοίο μέσω Θεσσαλονίκης. Τα ανθρώπινα οστά πουλήθηκαν για να γίνουν ζωοτροφές, λίπασμα και << ποιοτικά οδοντιατρικά υλικά >>, δηλαδή σφραγίσματα.
Για το φορτίο, που φόρτωσε το βρεττανικό πλοίο << Ζαν Μ. >> από τα Μουδανιά. Γράφει χαρακτηριστικά ο Διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας, Βλάσης Αγτζίδης:
<< Οι κεμαλιστές διατηρούν το προνόμιο να αξιοποιήσουν οικονομικά τα υπολείμματα των θυμάτων τους πουλώντας τα οστά τους στους δυτικούς τους φίλους. Η πλέον γνωστή τέτοια πράξη έγινε το Δεκέμβριο του 1924, όταν φορτώθηκαν από τα Μουδανιά σε βρετανικό πλοίο – φορτηγό που έφερε το όνομα ‘’ Ζαν Μ. ‘’ 400 τόνοι ανθρώπινα λείψανα, που αντιστοιχούσαν σε 50.000 ανθρώπους, για να μεταφερθούν σε γαλλικές βιομηχανίες της Μασσαλίας. Οι ιθύνουσες γαλλικές ελίτ, πολιτικές και οικονομικές, που στήριξαν με κάθε τρόπο το κεμαλικό εγχείρημα δημιουργίας έθνους – κράτους καθαρού από τα << καρκινώματα >> - όπως αποκαλούσαν οι Νεότουρκοι και σύντροφοί τους τους Έλληνες και τους Αρμενίους – δεν είχαν κανένα απολύτως ηθικό πρόβλημα να αγοράσουν τα οστά των θυμάτων για << βιομηχανική χρήση >>.
Το θέμα φαίνεται, ότι έγινε γνωστό και προκάλεσε έκπληξη σε κάποιους κύκλους. Η εφημερίδα << New York Times >> τον Δεκέμβριο του 1924 και με τίτλο << Μια απίθανη ιστορία από ένα φορτίο με ανθρώπινα οστά >> παρουσιάζει την είδηση:
<< Η Μασσαλία είναι σε αναταραχή από μια ασύλληπτη ιστορία ( που οφείλεται ) στην άφιξη στο λιμάνι ενός πλοίου που φέρει βρετανική σημαία και ονομάζεται ΄΄ Ζαν Μ. ΄΄ και μεταφέρει ένα μυστήριο φορτίο 400 τόνων ανθρώπινων οστών για να χρησιμοποιηθούν στις εκεί βιοτεχνίες. Λέγεται ότι τα οστά φορτώθηκαν στα Μουδανιά, στη θάλασσα του Μαρμαρά και είναι τα απομεινάρια των θυμάτων από τις σφαγές στην Μικρά Ασία. Εν όψει της φήμης που κυκλοφορεί αναμένεται να διαταχθεί έρευνα >>.
Ιστορική απόδειξη
Δεκέμβριος του 1924 και οι << New York Times >> γράφουν για το τουρκικό φορτίο με τα πτώματα των Ελλήνων και Αρμενίων που θα γίνουν ζωοτροφές και σφραγίσματα.
Για το ίδιο θέμα η γαλλική εφημερίδα << Midi >> έχει σαν τίτλο την φράση << Πένθιμο φορτίο >> και γράφει:
Συζητιέται πολύ στην Μασσαλία η προσεχής άφιξη του πλοίου μεταφοράς ΄΄ Zan ΄΄ που μεταφέρει για τις βιομηχανίες της Μασσαλίας 400 τόνους από ανθρώπινα λείψανα. Αυτά προέρχονται από τα στρατόπεδα της αρμενικής σφαγής στην Τουρκία και την Μικρά Ασία κυρίως >>.
Το θέμα αυτό πρέπει ναέγινε γνωστό και στην Ελλάδα. Η εφημερίδα << Μακεδονία >> ενημερώνει τους αναγνώστες της ότι το πλοίο << Ζαν Μ. >> έφτασε στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης στις 13 Δεκεμβρίου του 1924. Δεν αναφέρει όμως πουθενά για το φορτίο που είχε το πλοίο.
Το πιο πιθανό, για λόγους τακτικής οι αντιπρόσωποι του πλοίου ήθελαν να αποσιωπήσουν το γεγονός, εφ’ όσον εκείνη την περίοδο η Θεσσαλονίκη ήταν γεμάτη από επιζώντες της Γενοκτονίας και πολλοί από αυτούς είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους. Είναι επίσης πολύ πιθανό, οι Ελληνικές αρχές να γνώριζαν για το φορτίο του πλοίου και να επέλεξαν να σιωπήσουν για να μη δυσαρεστήσουν τους Βρεττανούς ιδιοκτήτες του πλοίου και τους Γάλλους αγοραστές.
Παρ’ όλ’ αυτά όμως οι εργάτες στο λομάνι πληροφορήθηκαν το γεγονός. Ο Χρ. Αγγελομάτης στο βιβλίο του << Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας >>, αναφέρει ότι οι εργάτες στο λιμάνι αντέδρασαν, αλλά οι Αρχές τους εμπόδισαν ύστερα από βρεττανική παρέμβαση. Γράφει ότι σε αθηναΐκές εφημερίδες η είδηση δημοσιεύθηκε ως εξής: << Το προσεγγίσαν εις την Θεσσαλονίκην αγγλικόν πλοίον `` Ζαν Μ.΄΄ μετέφερε τετρακοσίους τόνους οστών Ελλήνων από τα Μουδανιά. Οι εργάτες του λιμένος Θεσσαλονίκης, πληροφορηθέντες το γεγονός, ημπόδισαν το πλοίον να αποπλεύση. Επενέβη όμως ο Άγγλος Πρόξενος και επετράπη ο απόπλους>>.
Ο Αγγελομάτης στο βιβλίο του συμπληρώνει: << Ήσαν τα οστά Ελλήνων ηρώων. Ήσαν τα οστά Ελλήνων στρατιωτών, που μετά τας ομαδικάς σφαγάς και εξοντώσεις αργοπέθαιναν εις τα στρατόπεδα αιχμαλώτων, από τα οποία το φοβερότερον ήτο το στρατόπεδο του Ουσάκ >>.
Ο Ηλίας Βενέζης στο βιβλίο του << Το νούμερο 31328. Το βιβλίο της σκλαβιάς >> αναφέρεται στην περισυλλογή οστών από αιχμαλώτους των Τούρκων. Ο ίδιος σε ηλικία 18 αιχμαλωτίστηκε μαζί με άλλους 3.000 Αΐβαλιώτες για 14 μήνες στα Τάγματα εργασίας. Στο κεφάλαιο ΙΗ του βιβλίου του αναφέρεται σε έναν αιχμάλωτο, ο οποίος ήταν παρών στη περισυλλογή οστών. Γράφει χαρακτηριστικά:
<< Ένα πρωί μας παίρνουν καμιά εξηνταριά σκλάβους για μικρή αγγαρεία. Είναι λιγω όξω απ’ τη Μαγνησία. Δίπλα στις ράγες του σιδηρόδρομου τελειώνει μια μεγάλη χαράδρα, ανάμεσα στο Σίπυλο. Τη λεν << Κηρτίκ – ντερέ>>. Μες σ’ αυτήν τη χαράδρα λογάριαζαν πως θα σκοτώθηκαν ίσαμε σαράντα χιλιάδες χριστιανοί απ’ τη Σμύρνη και τη Μαγνησία, αρσενικοί και θηλυκοί.
Τις πρώτες μέρες της καταστροφής. Τα κορμιά λιώσανε το χειμώνα, και το νερό της χαράδρας που κατέβαινε από ψηλά έσπρωξε τα κουφάρια προς τα κάτω. Λοιπόν η δουλειά όλη τη μέρα ήταν να σπρώξουμε τα κουφάρια προς τα μέσα… Σαν πέσαμε στο δρόμο να γυρίσουμε στο στρατόπεδο ο νους μας δεν μπορούσε να φύγει απ’ τον τόπο που αφήσαμε…. Σε μια πηγή σταθήκαμε. Πλύναμε τα χέρια μας τα προσωπά μας. Σαν αλαφρώσαμε.
- Τι θα γίνουν τόσα κόκαλα; Αναρωτιέται μια στιγμή ένας.
Ο Μίλτος τον κοιτάζει ήρεμα.
- Δεν ξέρεις τι γίνεται με τα κόκαλα;
- Όχι.
- Κοπριά, σύντροφε.
- Τι έκανε, λέει;
- Κοπριά, σύντροφε. Θα δεις μια μέρα που θα μοσκοπουληθούν. Θα δής..
Ήταν ταξιδεμένος ο Μίλτος. Ήξερε >>.
Κατά τον διδάκτωρ Σύγχρονης Ιστορίας Βλάση Αγτζίδη που εντόπισε τα δημοσιεύματα στις ξένες εφημερίδες, υπήρξαν και άλλα πλοία που μετέφεραν τα οστά των Ελλήνων και Αρμενίων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου