Σε μία περίοδο που η Ελλάδα εισέρχεται στην τελική ευθεία των εκλογών, υπό εξαιρετικά αρνητικές εξελίξεις που αποκαλύπτουν παθογένειες δεκαετιών σχετικές με την ποιότητα και την αξιοπιστία των διαδικασιών επιλογής και προμήθειας υλικού και ανάθεσης έργου, αλλά και την πλήρη αναποτελεσματικότητα της εφαρμογής τους, οι ανάγκες επανεξοπλισμού και εκσυγχρονισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, παραμένουν εξόχως πιεστικές. Το πρόβλημα για την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία βέβαια, δεν περιορίζεται μόνο εκεί… Εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι και στους εξοπλισμούς, παραμένει επιλογή η απουσία διαδικασιών και πραγματικά αξιόπιστης και πρακτικά εφαρμόσιμης νομοθεσίας που να τους διέπει, σε συνδυασμό με την επί της ουσίας απουσία διαδικασιών αξιολόγησης και καθορισμού προτεραιοτήτων.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς το γεγονός ότι μετά από μία ολόκληρη τετραετία και ενώ η Ελλάδα προετοιμάζεται για την υπογραφή παραγγελίας μαχητικών F-35A και παράλληλα έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την αγορά άοπλων MQ-9B, δεν έχουν ακόμη περάσει στο στάδιο της υλοποίησης ζωτικής επιχειρησιακής σημασίας προγράμματα και μάλιστα χαμηλού κόστους; Είτε αυτά αφορούν ήδη διαθέσιμες πλατφόρμες (αναβάθμιση επιθετικών ελικοπτέρων AH-64A+, πλήρης αξιοποίηση μέσων μεταφορικών ελικοπτέρων NH-90, εκσυγχρονισμός RM-70, επανενεργοποίηση ΑΣΕΠΕ, C-130 και ελικοπτέρων SAR/COMBAT SAR τύπου Super Puma, εκσυγχρονισμός F-16C/D Block 30 και Block 50 σε κοινή διαμόρφωση Block 50M), είτε στην αγορά όπλων νέας γενιάς.
Για όλα αυτά θα υπάρξουν αναφορές, αναλόγως των εξελίξεων. Η αρχή γίνεται με τα μεταφορικά αεροπλάνα που, επαναλαμβάνουμε, αξιοποιούνται επ’ ωφελεία του συνόλου των Ενόπλων Δυνάμεων. Τα αφιερώματα του DP στο στόλο των C-130B/H και τις διαθεσιμότητες του τύπου, είναι δεκάδες τα τελευταία τρία χρόνια. Θα κρατήσουμε όσα γράφτηκαν στο τελευταίο που συντάχθηκε με αφορμή τη βλάβη στο “747” (αριθμός ουράς) που θα μετέφερε τη 2η ΕΜΑΚ από τη Θεσσαλονίκη στα Άδανα της Τουρκίας.
Βάσει του τελευταίου αυτού δημοσιεύματος, δύο μόλις C-130 της έκδοσης -Η είναι διαθέσιμα για επιχειρήσεις, ενώ σε άλλα έξι (πέντε της έκδοσης -Η και ένα -Β), εκτελούνται ήδη εργασίες εργοστασιακής, βαριάς, συντήρησης. Παράλληλα εξετάζεται (;) η παράδοση τριών ακόμη αεροσκαφών στην ισραηλινή ΙΑΙ, για την επαναφορά τους σε πλόιμη κατάσταση, μέσω εργοστασιακής συντήρησης, το κόστος της οποίας έχει αναφερθεί σε 58 εκατομμύρια ευρώ… Κατά προσέγγιση 20 εκατομμύρια ευρώ ανά αεροσκάφος δηλαδή!
Η αναζήτηση εναλλακτικών άμεσης αύξησης της διαθεσιμότητας των μεταφορικών αεροπλάνων, που ανακοινώθηκε επίσημα μετά τη βλάβη στο “747”, είναι διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει από την Πολεμική Αεροπορία και σε αυτή θα σταθούμε… Την ίδια εναλλακτική δε, αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν υιοθετήσει και άλλες αεροπορικές δυνάμεις. Στην Ευρώπη βέβαια, η Σουηδική Αεροπορία που προ καιρού (καλοκαίρι 2022) είχε ανακοινώσει την αγορά τεσσάρων C-130J από την Ιταλική Αεροπορία, φαίνεται ότι έχει δεύτερες σκέψεις, αλλά αυτό θα είναι το αντικείμενου ενός ξεχωριστού αφιερώματος.
Μία ίδια προσφορά για τέσσερα αεροσκάφη C-130J της Ιταλικής Αεροπορίας, ισχύει και για την ελληνική Πολεμική Αεροπορία. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή… Σε προγενέστερο αφιέρωμα του DP, είχε γίνει εκτενής αναφορά στα βρετανικά αεροσκάφη του τύπου, που διατίθενται προς πώληση, με την επισήμανση ότι είναι κατασκευής της περιόδου 1999-2000 και όλα της επιμηκυμένης έκδοσης C-130J-30, πλην ενός μόνο.
Στοιχεία σχετικά με την κατάσταση των αεροσκαφών αυτών δεν δόθηκαν στη δημοσιότητα, ενώ τα C-130J της Αεροπορίας της Αυστραλίας (RAAF) που θα αντικατασταθούν από ίδιου τύπου, νέας κατασκευής μονάδες, δεν είναι ακόμη διαθέσιμα. Η RAAF έχει προαναγγείλει την πώλησή τους μετά το 2025. Υπό αυτά τα δεδομένα, στο τραπέζι υπάρχει πλέον σύμφωνα με τις πληροφορίες, ιταλική πρόταση για την πώληση τεσσάρων C-130J.
Τα δύο πρώτα θα παραδοθούν εντός ενός έτους από την υπογραφή της συμφωνίας και τα άλλα δύο σε χρονικό διάστημα δύο ετών. Από αυτά τα αεροσκάφη, τα δύο είναι κατασκευής του 2001, ένα του 2002 και το τέταρτο του 2004. Και τα τέσσερα περνούν από βαριά συντήρηση και σε περίπτωση αγοράς τους από την Ελλάδα και την Πολεμική Αεροπορία, θα έχουν εγγυημένη ωφέλιμη επιχειρησιακή ζωή 20 τουλάχιστον ετών.
Σε ό,τι αφορά στο κόστος τώρα, αυτό διαμορφώνεται σε 48 εκατ. ευρώ ανά μονάδα. Συνολικά δηλαδή θα πρέπει να καταβληθούν περί τα 190 εκατομμύρια ευρώ, ενώ η ιταλική προσφορά συνοδεύεται από πακέτο εκπαίδευσης και εξοπλισμού εξυπηρέτησης στο έδαφος, καθώς και από εγγύηση καλής λειτουργίας διάρκειας τριών ετών. Το πρώτο πράγμα που αξίζει να επισημανθεί είναι ότι ένα από τα πλεονεκτήματα της ιταλικής πρότασης, είναι φυσικά το ότι εντός δύο ετών η Πολεμική Αεροπορία θα αποκτήσει τέσσερα νεότερης κατασκευής και σαφώς ανώτερων επιδόσεων και μεταφορικής ικανότητας αεροπλάνα σε σχέση με τα C-130B/H.
Δεδομένου ότι από τα ελληνικά C-130, αυτά που περιμένουν σειρά για να υποστούν εργασίες εργοστασιακής συντήρησης, τα τρία είναι της έκδοσης -H και άλλα τέσσερα της παλιότερης έκδοσης -Β, καταρχήν, δείχνει να συμφέρει περισσότερο την ελληνική πλευρά η άμεση αντικατάσταση των τεσσάρων -Β με ισάριθμα -J. Μπορεί το κόστος των ιταλικών αεροσκαφών είναι υπερδιπλάσιο (48 εκατ. ευρώ ανά μονάδα) σε σχέση με αυτό που θα απαιτηθεί για την αποστολή τεσσάρων -Β (ή των τριών -Η και ενός ακόμα -Β έναντι 20 εκατομμυρίων ευρώ ανά μονάδα) στην ΙΑΙ στο Ισραήλ για την εκτέλεση εργασιών βαριάς συντήρησης, αλλά…
Το C-130H “749”, στην πίστα της 332 Μοίρας πριν από δύο χρόνια (Φεβρουάριος 2021). Μπήκε στην ΕΑΒ για βαριά συντήρηση τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου και θα παραδοθεί στην Πολεμική Αεροπορία προς το τέλος του 2025
Τα -J πέρα από το ότι είναι νεότερα, με “ηλεκτρονικό” πιλοτήριο από κατασκευής και εξοπλισμό πτήσης και ναυτιλίας περισσότερο συμβατό με το νέο ευρωπαϊκό κανονισμό ιχνηλάτισης/προσδιορισμού θέσης αεροσκαφών, θα παραδοθούν εντός δύο ετών, αντικαθιστώντας σχεδόν πλήρως τα παλιά C – 130B. Λόγω των ισχυρότερων κινητήρων τους (Rolls Royce AE-2100D3) και των νεότερης τεχνολογίας ελίκων που φέρουν, τα -J θα μπορούν με μεγαλύτερη ευχέρεια και οικονομία να επιχειρούν σε αποστολές μέσων – μεγάλων αποστάσεων στο εξωτερικό, επιτρέποντας μία, έστω, σταδιακή αντικατάσταση του στόλου των C-130B/H.
Η εναλλακτική αυτή δείχνει να είναι επαρκής λύση λελογισμένου κόστους, με δεδομένη την παλαιότητα των -B, αλλά και με δεδομένο πάντα το ότι ήδη η Πολεμική Αεροπορία αναμένει να παραλάβει άλλα έξι C-130 (πέντε -H και ένα -Β), εντός των επόμενων δύο ετών. Τέλος, οπωσδήποτε δεν θα πρέπει να παραβλέπει κανείς, ότι η τιμή ενός καινούριου C-130J ξεπερνά τα 110 εκατ. δολάρια ανά μονάδα. Κλείνοντας, ενδεικτικά αναφέρεται ότι η Νέα Ζηλανδία για πέντε νέας κατασκευής C-130J, εξοπλισμένα με ολοκληρωμένα συστήματα αυτοπροστασίας, πλήρες πακέτο εκπαίδευσης και εξοπλισμό εξυπηρέτησης στο έδαφος, μαζί με υποστήριξη, καλείται (Νοέμβριος 2019) να καταβάλλει ποσό ύψους 1,4 δισ. δολαρίων!
Συγκριτικά, το ύψος της αγοράς πέντε EMBRAER C-390M (Iούνιος 2022), από την Ολλανδία θα ανέλθει σε 1,05 δισ. ευρώ, περιλαμβάνοντας εκπαιδεύσεις και υποστήριξη για την εκτέλεση 2.400 ωρών πτήσης και από τα πέντε αεροπλάνα σε ετήσια βάση. Η βραζιλιάνικη εταιρεία παρέχει τη δυνατότητα αύξησης του αριθμού αυτού μέχρι και τις 4.000 ώρες ανά έτος για το στόλο των πέντε αεροσκαφών, με το κόστος να διαμορφώνεται μακροχρόνια σε 2,5 δισ. ευρώ. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η οικονομοτεχνική μελέτη που συνέταξε η Ολλανδική Αεροπορία και εξέτασε ενδελεχώς το Κοινοβούλιο της χώρας, περιλάμβανε σύγκριση κόστους και δυνατοτήτων σε σχέση με το αμερικανικό C-130J και ήταν αυτή που αποτέλεσε το κύριο κριτήριο της τελικής επιλογής…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου