Χρυστάλλα Χατζηδημητρίου
Αίφνης, θυμηθήκαμε ξανά πως ο αγώνας μας είναι ανένδοτος. Κι ενώ στην Παλαιστίνη αγωνίζονται και πεθαίνουν για την πατρίδα, εμείς όχι μόνο τροφοδοτούμε το κατοχικό καθεστώς με την παρουσία μας στα καζίνο και τα ξενοδοχεία, αλλά πουλάμε και τις περιουσίες μας βοηθώντας τους κατακτητές να ολοκληρώσουν τα σχέδια τους.
Μέχρι σήμερα, εκατοντάδες περιουσίες έχουν πωληθεί, αλλά -εκτός από τις πρώτες περιπτώσεις- δεν γινόταν πλέον θέμα. Πρόσφυγες και ιδιοκτήτες γης στα κατεχόμενα αφέθηκαν να διαχειριστούν το θέμα όπως κρίνουν κι όπως θέλουν. Ίσως γιατί ήταν πλέον κατανοητό πως δεν ήταν δυνατό να γίνεται πιστευτό πως διεξάγεται αγώνας επανένωσης του νησιού και πολύ περισσότερο αγώνας επιστροφής. Ίσως γιατί τα πατριωτικά αισθήματα των πρώτων χρόνων εξασθένισαν και δεν μπορούσε να συνεχίσει εσαεί να σηκώνει το βάρος της κατοχής μόνο μία μερίδα πολιτών.
Μέχρι που πωλήθηκαν κάποια ξενοδοχεία στην Αμμόχωστο σε Τούρκο επιχειρηματία ο οποίος θέλει να προχωρήσει άμεσα σε ανάπτυξη, όπως δηλώνει. Και ξυπνήσαμε από το λήθαργο. Δεν ήταν μπλόφα το άνοιγμα της Αμμοχώστου και η μετατροπή της σε Κυανή Ακτή. Το σχέδιο προχωρά.
Κι ο Χ Ελληνοκύπριος στήνεται στον τοίχο για την προδοσία του έναντι της πατρίδας. Δεν γνωρίζουμε ποιος είναι, ποια είναι η οικονομική του κατάσταση και ποια ανάγκη τον οδήγησε στην εν λόγω απόφαση. Μπορεί και να μην έχει καμία οικονομική ανάγκη. Απλά, να αποφάσισε πως δεν μπορεί να πιστέψει πως υπάρχει η ελάχιστη πιθανότητα να πάρει πίσω την περιουσία του στα πλαίσια λύσης. Κι αντί να τα χαρίσει στον κατακτητή, αποφάσισε να του τα πωλήσει.
Οι ψευδαισθήσεις κάποτε τελειώνουν. Η λύση των δύο κρατών αποκτά ολοένα και περισσότερους οπαδούς. Ακόμα και την τεχνητή νοημοσύνη επικαλεστήκαμε για να μας πει τι θα γίνει με το κυπριακό. Κι όπως πολλοί άλλοι, προβλέπει κι αυτή λύση δύο κρατών.
Μισό αιώνα μετά, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να πειστεί ο οποιοσδήποτε πως υπάρχει ειλικρινής πρόθεση, είτε από τη μία πλευρά είτε από τη άλλη, για αλλαγή των συνθηκών που έχουν δημιουργηθεί. Και ναι μεν ο αγώνας δεν είναι για χρηματικές αποζημιώσεις, αλλά δεν είναι λογικό, άνθρωποι που θα μπορούσαν κι αυτοί να έχουν μερτικό στην spectacular ανάπτυξη, να μετατρέπονται σε ζητιάνους για να τους δώσουν επιχορήγηση για στεγαστικό ή αν θα επιδιορθώσουν τα ετοιμόρροπα στα οποία ζουν δήθεν προσωρινά.
Το ρομαντισμό, κάποια στιγμή, διαδέχεται ο ρεαλισμός (ίσως κι ο κυνισμός) κι ο πρόσφυγας πουλάει όπως θα έκανε, ίσως, αν η περιουσία ήταν στη Λεμεσό, στο Παραλίμνι, στην Πάφο. Σε Τούρκο, Ρώσσο, Άραβα, Ισραηλινό… Κι οι πολιτικοί παρακολουθούν εκτοξεύοντας πατριωτικές κορώνες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου