Απαραίτητος ο σχεδιασμός μιας νέας πολιτικής διαχείρισης της μεταναστευτικού ζητήματος.
Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης, Αρθρογράφος
Η Ελλάδα, μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης από το 1981, θεώρησε ότι το ακανθώδες και βαθιά ανθρώπινο πρόβλημα της μετανάστευσης θα επιλύονταν από κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές. Η εμπειρία όμως έδειξε ότι αυτές οι πολιτικές δεν απέδωσαν τα αναμενόμενα με αποκορύφωμα τη μεγάλη μεταναστευτική κρίση του 2015-2016, όταν πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες εισήλθαν στην ευρωπαϊκή ήπειρο μέσω των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων της Χώρας μας.
Οι χώρες του Ευρωπαϊκού βορρά, προεξάρχουσας της Γερμανίας, προσέγγισαν το μεταναστευτικό ζήτημα υιοθετώντας μια πολιτική ανοικτών συνόρων, η οποία κατά κύριο λόγο υποδείχθηκε από τις μεγάλες βιομηχανίες της που αναζητούσαν φθηνό εργατικό δυναμικό και υποστηρίχθηκε ενεργά από το σύνολο των ΜΚΟ για ευνόητους λόγους. Και οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου πίστεψαν ότι μία τέτοια πολιτική ανοικτών συνόρων θα βοηθούσε οικονομικά και δημογραφικά και τις δικές τους χώρες.
Πράγματι, η πολιτική των ανοικτών συνόρων συνέβαλε στην εξεύρεση φθηνού εργατικού δυναμικού, καθώς και, ως ένα βαθμό, στην άμβλυνση του δημογραφικού προβλήματος που μαστίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, αλλά δεν άργησαν να αναδειχθούν και οι σοβαρές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες αυτής της πολιτικής, ειδικά για τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που αποτελούν το ανάχωμα στις παράνομες μεταναστευτικές ροές από Ασία και Αφρική.
Έτσι, η Ελλάδα βρέθηκε στην αιχμή του δόρατος, και συνεχίζει να βρίσκεται, για την αντιμετώπιση των μεταναστευτικών ροών που, όλες ανεξαιρέτως, κατευθύνονται από το οργανωμένο έγκλημα, συχνά με ολέθριες συνέπειες όπως η πρόσφατη τραγωδία ανοικτά της Πύλου. Σημειωτέον ότι η πολιτική των ανοικτών συνόρων έγινε γρήγορα αντιληπτή από τα οργανωμένα κυκλώματα διακίνησης μεταναστών ως μία εξαιρετική ευκαιρία απόκτησης υψηλών κερδών με χαμηλό ρίσκο.
Η κατάσταση στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου επιδεινώθηκε με την πάροδο του χρόνου και λόγω της οικονομικής κρίσης, η οποία αύξησε την ανεργία σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα ένα μέρος των μεταναστών να στρέφεται σε παραβατικές συμπεριφορές για λόγους επιβίωσης.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τα στατιστικά στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας δείχνουν ότι το ποσοστό των αλλοδαπών δραστών στη διάπραξη κλοπών, διαρρήξεων και ληστειών την τελευταία δεκαετία ανέρχεται μέχρι και 50%, ενώ το οργανωμένο έγκλημα δράττεται των ευκαιριών που αναδύονται στις τάξεις των ανέργων αλλοδαπών μεταναστών, ώστε να στρατολογούν με ευκολία τα νέα μέλη τους.
Πρόκειται, εν ολίγοις, για ένα φαύλο κύκλο με τεράστιες πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές συνέπειες, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα όπου μάλιστα εκεί δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για τη διάχυση του φόβου του εγκλήματος, που απειλεί σοβαρά την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη των μελών της.
Η κατάσταση όπως εξελίσσεται δεν προοιωνίζεται αισιόδοξη, δεδομένης της ευρύτερης διεθνούς οικονομικής και γεωπολιτικής αστάθειας, των πολεμικών συγκρούσεων που μαίνονται στη Μέση Ανατολή, σε χώρες της Αφρικανικής Ηπείρου αλλά και της κλιματικής αλλαγής, γεγονότα που θα συνεχίσουν να προκαλούν τη μετακίνηση χιλιάδων ανθρώπων σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, πάντα υπό την εκμετάλλευση των οργανωμένων κυκλωμάτων που αποκομίζουν τεράστια κέρδη και θέτουν ανθρώπινες ζωές σε κίνδυνο.
Τούτων δοθέντων, λοιπόν, η Ελλάδα οφείλει ν’ αναλάβει πρωτοβουλία, σε αγαστή συνεργασία με τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, για τον σχεδιασμό μιας νέας πολιτικής διαχείρισης της μεταναστευτικού ζητήματος με ανθρωποκεντρική διάσταση, που θα αποσκοπεί πρωτίστως:
- στην επανεκτίμηση της πολιτικής των ανοικτών συνόρων και τον σαφή καθορισμό νομίμων οδών μετανάστευσης
-στην επανεξέταση του Κανονισμού του Δουβλίνου με τον οποίο το μεγαλύτερο βάρος του μεταναστευτικού – προσφυγικού μετατοπίζεται στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου
- στην υλοποίηση ευρωπαϊκών κοινωνικών πολιτικών για τις χώρες υψηλού κινδύνου πρόκλησης μεταναστευτικών ροών
-στην ανάπτυξη διμερών συνεργασιών για την καταπολέμηση των οργανωμένων κυκλωμάτων διακίνησης μεταναστών και
- στη θέσπιση αντικειμενικών πολιτικών και κοινωνικών κριτηρίων - και όχι κριτηρίων καταβολής χρηματικού ποσού κατά μετανάστη - για την ισομερή απορρόφηση μεταναστών και προσφύγων από όλα τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης-.
***
*Ο κ. Ευάγγελος Στεργιούλης είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και Υποστράτηγος ε.α. της Ελληνικής Αστυνομίας. Έχει διατελέσει προϊστάμενος των εθνικών υπηρεσιών Interpol και Europol και υπεύθυνος εξωτερικών και δημοσίων σχέσεων της Ευρωπαϊκής Αστυνομίας στη Χάγη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου