Κώστας Βενιζέλος
Σχεδόν πενήντα χρόνια από εκείνο πρωινό της 15ης Ιουλίου 1974, το οποίο ανέτρεπε τα πάντα, άλλαζε με βίαιο τρόπο την ιστορία. Το πραξικόπημα δεν ήταν, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, αποτέλεσμα ενός «εμφυλίου», αλλά η εφαρμογή ενός σχεδίου, που στόχευε να μοιραστεί το νησί στα δυο. Ήταν μια προσπάθεια ενδονατοϊκής διευθέτησης.
Οι χουντικοί έπαιξαν ένα παιχνίδι υψηλού ρίσκου, που οδήγησε στην καταστροφή της Κύπρου. Ήθελαν να «απαλλαχθούν» από τον Μακάριο. Το θέμα δεν ήταν, ασφαλώς, προσωπικό. Ήθελαν να τον σκοτώσουν, να ανατρέψουν τη δημοκρατική νομιμότητα, ανοίγοντας το δρόμο στην Τουρκία για να εισβάλει. Η συμφωνία της Χούντας με την Τουρκία, επιβεβαιώνεται στο ηχητικό που περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά, «Ένα σκοτεινό δωμάτιο 1967-1974». Κατά τη διάρκεια σύσκεψης, ο Ιωαννίδης ανέφερε στον Πρωθυπουργό της χούντας, Ανδρουτσόπουλο, ότι «οι Τούρκοι θα βγούνε στην Κερύνεια. Αυτό που θέλουν οι Τούρκοι το κάνουν». Και στην ερώτηση αν θα τους σταματήσουν απάντησε: «Μα θα τους σταματήσουμε μετά. Αφού πάρουν το λιμάνι, την Κερύνεια κι ενώσουν τη Λευκωσία, θα σταματήσουν. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι». Ναι, ήταν τόσο σίγουροι, που οι Τούρκοι, τελικώς, προέλαυναν μέχρι να καταλάβουν όσα εδάφη αρχικά, με βάση τους σχεδιασμούς, αποφάσισαν. Οι χουντικοί δεν ήταν μόνο χρήσιμοι ηλίθιοι, αλλά μέρος των σχεδιασμών, τους οποίους γνώριζαν. Γνώριζαν ότι η Τουρκία θα εισέβαλε ανενόχλητα και θα κατελάμβανε εδάφη. Ενδεχομένως να θεωρούσαν πως οι τουρκικές δυνάμεις θα «περιορίζονταν» στα εδάφη που κατέλαβαν στην πρώτη φάση. Αυτό δεν αλλάζει την προδοσία. Και μια σπιθαμή γη να εκχωρούσαν θα ήταν προδοσία. Αυτοί παρέδωσαν την μισή Κύπρο.
Οι Αμερικανοί, όπως είναι γνωστό, γνώριζαν την τελική γραμμή Αττίλα, πριν από την εισβολή. Στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στη CIA είχαν την πλήρη εικόνα για το πώς θα διαμορφώνονταν τα δεδομένα επί του εδάφους κι αυτό προκύπτει από απόρρητα έγγραφα. Είναι γνωστό ότι στις 13 Αυγούστου διαμόρφωσαν χάρτη με βάση την ενημέρωση, την οποία είχαν απευθείας από τους Τούρκους, για την τελική γραμμή.
Άλλωστε ο Χένρι Κίσιγκερ, που γνώριζε πολύ καλά ότι η Ελλάδα δεν θα έμπαινε σε πόλεμο, λίγο πριν τον δεύτερο γύρο της εισβολής ενημέρωνε το νέο Αμερικανό Πρόεδρο, Φoρντ, πως «δεν υπάρχει κανένας αμερικανικός λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι δεν πρέπει να έχουν το ένα τρίτο της Κύπρου». Όπως, δηλαδή, έγινε.
Σαράντα εννέα χρόνια μετά, δεν μπορεί να δοθεί άφεση αμαρτιών σε κανένα από τους εμπλεκόμενους στο έγκλημα, στη χούντα και τους εγκάθετους της στο νησί, την ΕΟΚΑ Β. Κανένας από τους τότε πρωταγωνιστές, τους βαθιά μπλεγμένους στη συνωμοσία κατά της Κύπρου, δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τον «κλάδο ελαίας».
Η ατιμωρησία έχει αποθρασύνει τους τότε βασικούς παίκτες της συνωμοσίας, της προδοσίας. Κάποιοι εξ αυτών είχαν στη διαδρομή του χρόνου, μέσα από τη γενική λήθη και αφασία, καταλάβει και πολιτειακά αξιώματα. Η ατιμωρησία και τα νεοφανή ανιστόρητα αφηγήματα, που ξεφυτρώνουν κατά καιρούς, έχουν αποθρασύνει και τους συνεχιστές τους, την ακροδεξιά. Αποθρασύνουν κι όσους τότε ήταν στο μέτωπο των υπονομευτών της δημοκρατίας και του κράτους και αίφνης ανακάλυψαν τον «ρεαλισμό» της προσαρμογής στις τουρκικές επιδιώξεις. Οι… ενοχές φαίνεται να τους οδήγησε στην αγκαλιά ενός αρρωστημένου ρεαλισμού, ο οποίος εν πολλοίς επιμένει στη νομιμοποίηση των αποτελεσμάτων της εισβολής και της συνεχιζόμενης κατοχής.
Περιορισμένων αντιστάσεων προσαρμοστικοί επικαλούνται το πραξικόπημα- όπως πράττει και η κατοχική δύναμη- για να «οδηγηθούμε σε ένα οδυνηρό συμβιβασμό». Επιδιώκουν την ολοκλήρωση, την πλήρη υλοποίηση των σχεδίων. Την αποδοχή, δηλαδή, εκείνων που επιδίωκαν οι πραξικοπηματίες, σε Αθήνα και Λευκωσία( χούντα και ΕΟΚΑ Β), σε συνεννόηση με την Τουρκία, τον Κίσινγκερ και CIA. Σαράντα εννέα χρόνια μετά, δεν επιτρέπεται κανένα ξέπλυμα της προδοσίας, που κατά καιρούς επιχειρείται. Καμία συγκάλυψη του εγκλήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου