Ας σκεφτούμε λίγο ‘πονηρά’ για τις LCS class Freedom. “Think out of the box”
Θεωρούμε μια υπόθεση εργασίας ότι οι ΗΠΑ μας προσφέρουν:
2. άμεσα
3. με αποπληρωμή μέσω χαμηλότοκων και μακροχρόνιων δανείων του γνωστού μας προγράμματος FMS (Foreign Military Sales) που αποτελεί και βασικό εργαλείο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, εδώ και πάρα πολλά έτη
4. και με αποκατάσταση ή μη : του γνωστού προβλήματος «του γραναζιού συνδυασμού» ή κατά το ευρύτερα γνωστού ως“combining gear” και των πολλαπλών ηλεκτρολογικών προβλημάτων που αναδύθηκαν, των προβλημάτων διάβρωσης και των γνωστών προβλημάτων στα υδραυλικά συστήματα κλπ.
Κάποια από τα ερωτήματα που προκύπτουν εύλογα, είναι:
1. Με τι τιμή απόκτησης ανά τεμάχιο θα είμαστε ευχαριστημένοι ή κατά το λαϊκότερο «happy» ;
2. Με τι τιμή απόκτησης ανά τεμάχιο δεν θα είμαστε ευχαριστημένοι ή κατά το λαϊκότερο θα είμαστε «unhappy» ;
3. Ποια πλοία ακριβώς θα μας δώσουν;
4. Με τι φόρτο ανταλλακτικών θα μας τα δώσουν; Τι υποστήριξη θα υπάρχει μετά την μεταβίβαση;
5. Με τι εγγυήσεις για τα διάφορα κύρια συστήματά τους και υποσυστήματά τους θα μας τα δώσουν;
6. Με τι φόρτο όπλων/πυρομαχικών θα μας τα δώσουν:
7. Θα μας τα δώσουν σε πακέτο με άλλες χορηγίες για τον Στρατό ή/και την Αεροπορία ή ακόμα και το Ναυτικό;
8. Ποιος θα είναι ο ρόλος της κατασκευάστριας εταιρείας LM στην προσφορά αυτή αλλά και στις παρεχόμενες εγγυήσεις;
9. Ποιος θα είναι ο ρόλος της κατασκευάστριας Fincantieri ;
10. Με το δεδομένο ότι τα πλοία εκτιμάται ότι θα είναι τα : USS Fort Worth (LCS-3), USS Milwaukee (LCS-5), USS Detroit (LCS-7), USS Little Rock (LCS-9), USS Sioux City (LCS-11), USS Wichita (LCS-13), USS Billings (LCS-15) and USS St. Louis (LCS-19), τι ακόμα θα μπορούσαμε να ζητήσουμε για τα module packages των πλοίων αυτών;
Ας σκεφτούμε λίγο πονηρά τώρα, ή όπως το λέμε στην αμυντική διαδικτυακή αλάνα ή πιάτσα : “Think out of the box”.
1. Με την υπόθεση των πολλαπλών προβλημάτων των πλοίων LCS και ειδικότερα των Freedom class, έχει πληγεί το γόητρο των ΗΠΑ ; Ναι, αναμφίβολα θα πρέπει να έχουν ένα θεματάκι.
2. Οι δύο φωνές που ακούγονται στις ΗΠΑ, είναι: «Διώξτε τα, είναι δολαριοφάγα, σας το λέμε τόσο καιρό τώρα» και η άλλη φωνή «Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε προς όφελός μας (ενδυνάμωση εξωτερικής μας πολιτικής), οπότε, ας τα δώσουμε σε συμμάχους».
3. Οπότε τώρα διαφαίνεται η «καλή» πρόθεση των ΗΠΑ προς τον ή τους συμμάχους που θα προσφερθούν τα πλοία αυτά, ώστε να μη πληγεί περισσότερο και διεθνώς το γόητρό τους. Ώστε κάνουν ότι καλύτερο περνάει από το χέρι τους για να βοηθήσουν τον ή τους συμμάχους τους με ένα προϊόν που δεν χρειάζονται οι ίδιοι, αλλά το έχουν άμεση ανάγκη οι σύμμαχοι γιατί θα τους λύσει κάποια προβλήματα.
4. Με το ίδιο σκεπτικό, οι εταιρείες LM και Fincantieri, έχουν κάθε λόγο να συνδράμουν στο έργο της μεταβίβασης και υποστήριξης των πλοίων αυτών προς τον ή τους υποψήφιους συμμάχους που θα τα δεχτούν.
5. Ειδικότερα η LM με την πολυετή συνεργασία με τις ελληνικές ΕΔ και την ΠΑ ειδικότερα, έχει κάθε λόγο αυτό το τόλμημα να πετύχει στο ακέραιο. Είμαστε χρόνια πελάτες τους, και εμείς έχουμε βοηθήσει να το χτίσουμε το μαγαζί τους.
6. Η Fincantieri από την άλλη, δεν πάει πίσω. Σίγουρα έχει λόγο να βάλει πλάτη σε ότι χρειαστεί, διότι επιθυμεί την συνεργασία : ναυπηγεία Ελευσίνας, Onex και ΗΠΑ για αυτονόητους λόγους.
7. Εδώ τώρα ερχόμαστε εμείς. Τα θέλουμε τα πλοία;
8. Η γνωστή παροιμία με τον γάιδαρο που τον χαρίζανε και τον κοιτούσαν στα δόντια, θα μας πήγαινε γάντι, αν μας τα χαρίζανε.
9. Είναι σίγουρο ότι δεν θα μας τα χαρίσουνε γιατί πολύ απλά σε αυτή την υπόθεση εργασίας θέλουμε μόνο νικητές (κερδισμένους). Όπως το λέμε στα χωριά μας, έχουμε κάθε λόγο να θέλουμε το αποτέλεσμα να είναι «Win-Win for all».
Δηλαδή τι να κάνουμε:
1. Να το δηλώσουμε: «Κύριοι των ΗΠΑ, θέλουμε και θα υποστηρίξουμε «Win-Win for all».
2. Να διαπραγματευτούμε όσο καλύτερα και σκληρότερα μπορούμε: «Ναι τα θέλουμε, είναι πολύ καλά και σχεδόν καινούργια και με λίγα χιλιόμετρα, και, και, και…αλλά έχουμε και κάποια θέματα με βασικότερο : Έτσι όπως είναι, επιχειρησιακά πόσο θα μας καλύπτουν;»
3. Και πάνω στις διαπραγματεύσεις θα ξεκινήσουμε τα ρεαλιστικά μας «Θέλω». Θέλουμε αυτό, θέλουμε και το άλλο, θέλουμε και το παράλλο, θέλουμε και .after sale services…..
4. Προσοχή όμως, ότι ζητάμε είναι καλό να είναι ρεαλιστικό, μελετημένο και σοβαρό. Οι Αμερικάνοι διαπραγματευτές δεν είναι και τόσο Αμερικανάκια, ούτε κουτόφραγκοι (το έχουν αποδείξει πολλές φορές). Άρα θέλουμε οι δικοί μας διαπραγματευτές να είναι η αφρόκρεμα και γνώστες του αντικειμένου.
5. Έχουμε βέβαια και μερικούς άσσους που μπορούν να βοηθήσουν σε αυτό. Ομογενείς μας στις ΗΠΑ, Μενέντεζ ο μεγάλος φιλέλληνας κλπ.
6. Το θέμα λοιπόν δεν είναι μονοδιάστατο. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει λογικά να αφορά την κυβέρνηση στο ανώτερο κλιμάκιο, το Υπουργείο Εξωτερικών, το Υπουργείο Άμυνας, το ΠΝ και ενδεχομένως και άλλους φορείς.
7. Είναι λοιπόν μια συλλογική προσπάθεια. Όσο νωρίτερα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο για μας.
1. Αλουμινότρατες, αλουμινότρατες και πάλι αλουμινότρατες. Αυτή ήταν και είναι η θέση της πλειοψηφίας των. Αυτή τη θέση δεν χρειάζεται να την κρίνουμε. Ο κάθε ένας εκφράζει την άποψή του και κρίνεται.
2. Αυτή η θέση μας βοηθάει και θα μας βοηθήσει σε όποια διαπραγμάτευση. Θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως άλλο ένα εμπόδιο που θα πρέπει να βρεθεί και το ανάλογο αντίδοτο για να ξεπεραστεί με την αγαστή συνεργασία των δύο υπό διαπραγμάτευση μερών.
3. Οπότε, ΜΜΕ και αμυντικές ιστοσελίδες και αμυντικογράφοι και αμυντικοστοχαστές και αμυντικοαναλυτές και αμυντικολόγοι και απόστρατοι λόγιοι και λοιποί : «Βαράτε βιολιτζίδες, «Αλουμινότρατες, αλουμινότρατες και πάλι αλουμινότρατες»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου