Του Noah Feldman
Οι περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται να πιστεύουν ότι η ελευθερία του λόγου σημαίνει να λες ό,τι θέλεις χωρίς συνέπειες. Κάτι τέτοιο όμως δεν ήταν ποτέ αλήθεια - τουλάχιστον από νομική άποψη. Η Πρώτη Τροποποίηση του συντάγματος των ΗΠΑ εμποδίζει το κράτος να τιμωρήσει κάποιον για τις απόψεις του. Από εκεί και πέρα, ωστόσο, εκείνος είναι μόνος του.
Ορισμένα ιδρύματα, όπως τα πανεπιστήμια, δεσμεύονται στα μέλη της κοινότητάς τους ότι δεν θα τιμωρούνται για την ελεύθερη έκφρασή τους. Όμως, οι εργοδότες με κερδοσκοπικούς σκοπούς σπάνια δεσμεύονται να προστατεύουν τον λόγο των εργαζομένων τους, για λόγους οι οποίοι σχετίζονται με την αγορά. Επειδή οι εταιρείες ενδιαφέρονται για το τι σκέφτονται οι εταιρικοί τους πελάτες και οι καταναλωτές, συνήθως διατηρούν την εξουσία να υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να συμμορφώνονται με τις προτιμώμενες πολιτικές τους σχετικά με τη δημόσια εκφορά λόγου.
Από τα αριστερά
Η λεγόμενη "κουλτούρα ακύρωσης" προσφέρει ένα σαφές παράδειγμα του πώς εκείνα τα οποία λέει κανείς μπορεί να έχουν ουσιαστικές συνέπειες. Όσοι ακυρώθηκαν τα τελευταία χρόνια, ως επί το πλείστον, διαπίστωσαν ότι είχαν ελάχιστες εναλλακτικές εκτός από το να ζητήσουν ταπεινωτικά συγγνώμη και να ελπίζουν ότι η ακύρωσή τους θα είχε ημερομηνία λήξης. Οι συνέπειες κυμαίνονταν από την απόλυση από μία δουλειά και τη μη πρόσληψη σε νέα εργασία έως την απλή κριτική - αν και αυτή μπορούσε να είναι κτηνωδώς σκληρή.
Η ζωή έδειξε οι περισσότερες ακυρώσεις προήλθαν αρχικά από τα αριστερά. Κατά συνέπεια, οι περισσότεροι αριστεροί είτε θεωρούσαν ότι δεν υπήρχε τίποτε κακό με τη συγκεκριμένη πρακτική είτε επεσήμαιναν ότι η "ακύρωση" δεν ήταν τίποτε άλλο από την άσκηση ελευθερίας του λόγου από πλευράς των επικριτών. Η δεξιά, από την πλευρά της, παραπονιόταν με πικρία, ελάχιστα ωστόσο πρόσφερε μια αντίρρηση αρχών στην ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να επικρίνουν, ακόμη και να μποϊκοτάρουν, απόψεις οι οποίες δεν τους αρέσουν. Τελικά, η ακύρωση προέκυψε ως ένα φαινόμενο το οποίο επετράπη από έναν συνδυασμό της ελευθερίας του λόγου και των δυνάμεων της ελευθερίας της αγοράς.
Από την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς σε Ισραηλινούς αμάχους στις 7 Οκτωβρίου, οι πολιτικές άνεμοι της έντονης δημόσιας κριτικής έχουν αλλάξει. Οι αριστεροί επικριτές του Ισραήλ βρίσκονται τώρα στο στόχαστρο εκκλήσεων για ακύρωση.
Ο Paddy Cosgrave, διευθύνων σύμβουλος του Web Summit, αναγκάστηκε να παραιτηθεί μετά από ένα tweet στο οποίο κατήγγελλε ισραηλινά εγκλήματα πολέμου, αλλά δεν ανέφερε πουθενά τη Χαμάς, πόσο μάλλον τη σκόπιμη δολοφονία αμάχων εκ μέρους της. Ο Cosgrave προσπάθησε να ανακαλέσει και να αναπλαισιώσει τα όσα είπε, ωστόσο οι προσπάθειές του δεν ήταν επαρκείς για να σώσει τη δουλειά του. Είναι μονάχα το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα – άλλα πρόσωπα των οποίων τα tweets έχουν κοστίσει την απασχόλησή τους περιλαμβάνουν δημοσιογράφους και ηθοποιούς.
Εν τω μεταξύ, σε νομικές σχολές όπως το NYU, το Columbia και το Harvard (όπου διδάσκω), αρκετοί φοιτητές "ακυρώθηκαν” από μεγάλες εταιρείες παροχής νομικών υπηρεσιών με τη θεωρία ότι οι ίδιοι - ή οργανώσεις των οποίων ηγούνταν- δικαιολόγησαν ή ενέκριναν τη βία η οποία ασκήθηκε από τη Χαμάς. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό συνέβη ακόμη και αφότου οι φοιτητές κατέστησαν σαφές ότι καταδίκαζαν τη Χαμάς και οι οργανώσεις τους ανακάλεσαν τις προηγούμενες δηλώσεις τους.
Ακαδημαϊκή ελευθερία
Σύμφωνα με τις αρχές της ακαδημαϊκής ελευθερίας, ένα πανεπιστήμιο μπορεί να διαφωνεί σθεναρά με τις απόψεις των φοιτητών του, ωστόσο δεν πρέπει να τιμωρεί τους φοιτητές για έκφραση πολιτικών απόψεων. Η ακαδημαϊκή ελευθερία δεν είναι ακριβώς ίδια με την ελευθερία του λόγου της Πρώτης Τροποποίησης του αμερικανικού συντάγματος. Σκοπός της είναι να καλλιεργεί μια ατμόσφαιρα ανοικτής διανοητικής συζήτησης για την αναζήτηση της αλήθειας υπό συνθήκες ευγένειας, όχι να επιβάλει εκείνη την αυστηρή ουδετερότητα η οποία απαγορεύει στο κράτος να επιλέγει νικητές στη σφαίρα των ιδεών.
Αυτό σημαίνει ότι τα πανεπιστήμια μπορούν να ασκούν επαγγελματική κρίση σχετικά με την ποιότητα των ιδεών όταν λαμβάνουν αποφάσεις σχετικά με την πρόσληψη, τη θητεία ή τους βαθμούς. Θα ήταν αδύνατο για το πανεπιστήμιο να είναι εντελώς ουδέτερο ως προς το περιεχόμενο των ιδεών κατά την εκπλήρωση αυτών των λειτουργιών. Όσον αφορά τα δημόσια πανεπιστήμια, εκείνα έχουν τα δικά τους περίπλοκα προβλήματα: είναι ταυτόχρονα κρατικοί φορείς με την έννοια της Πρώτης Τροποποίησης, αλλά επίσης και ακαδημαϊκά ιδρύματα.
Οι ιδιώτες εργοδότες δεν ομνύουν στις αρχές της ακαδημαϊκής ελευθερίας, ούτε δεσμεύονται από την Πρώτη Τροποποίηση. Οι υπολογισμοί τους γίνονται σε διαφορετική βάση: πρέπει να σταθμίζουν το κόστος στη φήμη τους από την πρόσληψη ατόμων τα οποία σχετίζονται με αμφιλεγόμενες πολιτικές θέσεις έναντι του κόστους φήμης του να θεωρηθεί ότι περνούν από πολιτικό τεστ τους υποψήφιους εργαζόμενούς τους.
Η πολωμένη πολιτική ζωή στις ΗΠΑ σημαίνει ότι οι εταιρείες πρέπει να βαδίζουν προσεκτικά όταν λαμβάνουν αποφάσεις ρητά πολιτικού χαρακτήρα. Οφείλουν στους υπαλλήλους τους, τους πελάτες τους και τους μετόχους τους να ασκούν ορθή κρίση μετά από πραγματική σκέψη. Οι εταιρείες τα καταφέρνουν καλύτερα όταν διαθέτουν ξεκάθαρα δηλωμένες αξίες και διαφανείς διαδικασίες για τη σωστή λήψη αποφάσεων.
Όσο για τα μεμονωμένα άτομα, δεν έχουμε πλέον ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της ζωής μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, της επαγγελματικής μας ζωής και της έκφρασης των πολιτικών μας ιδεών.
Επομένως, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ολόπλευρα ότι η διαφορά κάθε πλαισίου καθορίζει τις συνέπειες του λόγου μας. Η Πρώτη Τροποποίηση παραμένει θεμέλιο δημοκρατικών αξιών, ωστόσο μας προστατεύει αποκλειστικά από το κράτος, όχι τον έναν από τον άλλο.
ΠΗΓΗ capital
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου