Δρ. Αθανάσιος Ε. Δρούγος
Ο θάνατος του ακτιβιστή και πολιτικού Αλεξέι Ναβάλνι φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του καθεστώτος Πούτιν. Το Κρεμλίνο δεν θα αναλάβει την ευθύνη γιατί δεν χρειάζεται.
Κάθε φορά που δολοφονείται ένας αντίπαλος του Πούτιν (ένας δημοσιογράφος, ένας πολιτικός ή ένας ακτιβιστής ) το Κρεμλίνο παρουσιάζει την ίδια γραμμή άμυνας: το θύμα ήταν τόσο ασήμαντο που ο Πούτιν δύσκολα θα έκανε τον κόπο να ματώσει τα χέρια του οργανώνοντας τον φυσικό τερματισμό του. Μερικές φορές οι καθοδηγούμενοι και εντολοδόχοι «γιατροί» του Κρεμλίνου μπορεί να το εξηγήσουν λεπτομερώς (ποιος ξέρει;), μπορεί να υπάρχει κάποια ανεξέλεγκτη ομάδα,(;) στο στρατό, στην ευρύτερη ρωσική κοινωνία, που θα αναλάμβανε να απαλλάξει το έθνος από έναν ταραχοποιό. (Αλλά ο Πούτιν και το Κρεμλίνο δεν είχαν καμία σχέση με αυτό.)
Μια πληθώρα μεθόδων δολοφονίας φέρεται ότι αποτελεί μέρος της πολιτικής του εργαλειοθήκης. Σε αυτή τη σκοτεινή στρατηγική μάρκετινγκ, που ο Πούτιν είναι το κύριο προϊόν, ο πρώην αντισυνταγματάρχης της διαβόητης KGB/FSB στην αλήστου μνήμης Ανατολική Γερμανία «πωλείται» στη Ρωσία ως ο μόνος δυνατός ηγέτης του έθνους και ως ένας άνθρωπος που πρέπει να έχει τη δύναμη της ζωής και του θανάτου.
Κανείς δεν αμφιβάλλει πραγματικά για αυτό (και το Κρεμλίνο κάνει λίγα για να το αμφισβητήσει…). Υπάρχει πάντα ένας πολύ πρακτικός λόγος για να επιτεθείς σε ένα θύμα με δηλητήριο ή σφαίρες ή να το βασανίσεις μέχρι θανάτου σε ένα στρατόπεδο φυλακών πέρα από τον Αρκτικό Κύκλο (περιοχές «Πολικός Λύκος», «Πολική Αρκούδα» και «Πολική Κουκουβάγια» – εκεί άλλωστε διεπράχθησαν δεκάδες χιλιάδες σταλινικά εγκλήματα) .
Τον Σεπτέμβριο του 2004 (με την έναρξη του σχολικού έτους), όταν εκατοντάδες ρεπόρτερ έφτασαν στο Μπεσλάν της Βόρειας Οσετίας, όπου οι τρομοκράτες του Τσετσένου Μπασάγιεφ είχαν συλλάβει ομήρους περισσότερους από 1.000 ανθρώπους σε ένα σχολείο (στην πλειονότητά τους παιδιά), οι άνθρωποι του καθεστώτος ήταν απασχολημένοι με την οργάνωση της δηλητηρίασης της αείμνηστης δημοσιογράφου Aννα Πολιτκόφσκαγια. Η τελευταία είχε πάει στο Μπεσλάν ελπίζοντας να διαπραγματευτεί την απελευθέρωση των παιδιών. Δεν έφτασε ποτέ αφού πράκτορες της FSB τη δηλητηρίασαν στο αεροπλάνο (μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο).
Την ίδια χρονιά, ο Aλεξάντερ Λιτβινένκο, πρώην αξιωματικός της FSB, ο οποίος είχε αποκαλύψει τα εγκλήματά της και είχε αυτομολήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο, δηλητηριάστηκε επίσης, αυτή τη φορά με μια ραδιενεργή ουσία (πολώνιο-210). Οι φρικιαστικές φωτογραφίες του ετοιμοθάνατου Λιτβινένκο στο νεκροκρέβατό του σε νοσοκομείο του Λονδίνου φόβιζαν και τρομοκρατούσαν πολλούς Ρώσους που επέκριναν το Κρεμλίνο. Κατάλαβαν ότι το καθεστώς μπορούσε να βρει και να εξολοθρεύσει τους εχθρούς του όχι μόνο στη Ρωσία αλλά και στο εξωτερικό. Και πάλι, ήταν ένα ισχυρό μήνυμα (οι υπηρεσίες ασφαλείας του Πούτιν είχαν μακρύ χέρι, όπως και οι δολοφόνοι του Στάλιν).
Η αργή δολοφονία του Ναβάλνι, που μετακινήθηκε μέσα από βάναυσες ρωσικές ποινικές αποικίες (πολύ χειρότερες της «Νήσου του Διαβόλου» ή του «Βράχου του Αλκατράζ» όλο και πιο βόρεια σε ολοένα και πιο φρικτές συνθήκες) τελικά πέρα από τον Αρκτικό Κύκλο, ήταν επίσης μια καλά βαθμονομημένη στρατηγική. Η μνήμη του Αρχιπελάγους Γκουλάγκ του Στάλιν είναι πάντα στο ρωσικό DNA.
Ο θάνατος ήταν πιθανώς ο μόνος τρόπος με τον οποίο ο Αλεξέι Ναβάλνι θα μπορούσε να γλιτώσει από τη φυλάκισή του.
Ακόμα κι αν δεν είχε ποτέ καμία ελπίδα να κερδίσει τις στημένες ρωσικές εκλογές ή να πυροδοτήσει κάποια ξαφνική λαϊκή εξέγερση για την ανατροπή της ηγεσίας της Ρωσίας, ο Πούτιν έβλεπε τον Ναβάλνι και την ομάδα του ως θανάσιμες απειλές.
Οι έρευνες του Αλεξέι Ναβάλνι για τη ρωσική πλουτοκρατία
Ο Ναβάλνι και η ομάδα του είχαν ένα ταλέντο να ξεπερνούν τη «σκοτεινή μαυρίλα» του πουτινισμού. Οι έρευνές του για τη ρωσική πλουτοκρατία ήταν γεμάτες με την αίσθηση της αυθεντικότητας και του χιούμορ του Ναβάλνι.
Η δολοφονία του Ναβάλνι, ωστόσο, είναι μια σημαντική υπενθύμιση δύο βασικών γεγονότων.
Πρώτον, η βία που είναι εγγενής στην αιματοβαμμένη βασιλεία του καθεστώτος Πούτιν και θα συνεχιστεί αμείωτη.
Δεύτερον, η δολοφονία του Ναβάλνι είναι σαν να σβήνει την τελευταία φλόγα ελπίδας στη Ρωσία για ένα θετικό όραμα για την αχανή χώρα. Η σταθεροποίηση της εξουσίας του Πούτιν αμέσως πριν την εισβολή του στην Ουκρανία σήμαινε την καταστροφή πολλών από τα λαμπρότερα μέρη της πιο ελεύθερης Ρωσίας που προέκυψαν από τη Σοβιετική Ενωση.
Η επερχόμενη «επανεκλογή» του Πούτιν τον επόμενο μήνα προορίζεται ως ένα τελετουργικό επιβεβαίωσης της εξουσίας του, αλλά η δολοφονία του Ναβάλνι θα είναι μια έντονη υπενθύμιση των ασυνήθιστων τακτικών που πρέπει να κάνει ο Πούτιν για να διατηρήσει την εξουσία. Με τον Ναβάλνι να δολοφονείται, ο Πούτιν δεν άφησε πραγματικές εναλλακτικές στην κυριαρχία του στη Ρωσία και η πιθανότητα αλλαγής έχει «κλείσει» λίγο ακόμα. Η καλύτερη και ίσως η μόνη πραγματική ελπίδα για τη δημιουργία ενός νέου ανοίγματος για αλλαγή στη Ρωσία είναι να νικήσουν οι Δυτικοί ξεκάθαρα τη μεγαλύτερη πράξη βίας του Πούτιν – τον πόλεμο της Ρωσίας για την εξόντωση της Ουκρανίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου