Σε ένα φαινομενικό αδιέξοδο οδηγείται σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις η διήμερη Σύνοδος Κορυφής των Βρυξελλών που ξεκινά σε λίγες ώρες, καθώς όλες οι πλευρές καταφτάνουν στην ευρωπρωτεύουσα με μαξιμαλιστικές απαιτήσεις.
Η μεν πλευρά των λεγόμενων μεταρρυθμιστών, δηλαδή οι πρόεδροι της Γαλλίας Φρ.Ολλάντ, της Ιταλίας Μ.Μόντι και ο πρωθυπουργός της Ισπανίας Μ.Ραχόι θέλουν να φύγουν από τις Βρυξέλλες με έναν οδικό χάρτη που οδηγεί σε αμοιβαιοποίηση του δημοσίου χρέους των κρατών της ευρωζώνης. Θέλουν το Συμβούλιο σε μια από τις δύο του συνθέσεις (των 27 ή των 17 από το μεσημέρι της Παρασκευής) να δείξει στις αγορές ότι ξέρει που βαδίζει και επί της ουσίας βαδίζει προς τα ευρωομόλογα - ενδεχομένως μαζί με ένα ευχολόγιο για την ανάπτυξη.
Είναι κατανοητό ότι το πρόβλημα της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας και εσχάτως της Κύπρου και άλλων χωρών που εντάσσονται σε αυτή τη λογική, έγκειται στο ότι εντός ολίγου οι αγορές θα τους κλείσουν την πόρτα και δε θα είναι σε θέση να χρηματοδοτήσουν τα ελλείμματά τους ή να εξυπηρετήσουν το χρέος τους.
Η Γερμανία διά της καγκελαρίου Α.Μέρκελ, που όμως έχει στο συγκεκριμένο θέμα ευρύτατη πολιτική και κοινωνική υποστήριξη στο θέμα αυτό, στέκεται στη άλλη πλευρά και δεν δέχεται ούτε την προοπτική να δει στον ορίζοντα. Η Γερμανία δεν επιθυμεί να συμμεριστεί, να χρηματοδοτήσει και σε γενικές γραμμές να μπει στο ίδιο τσουβάλι με καμιά χώρα που δεν μπορεί να τρέξει στους δικούς της δημοσιονομικούς ρυθμούς. Κατανοεί ότι οι αγορές για κάποιες χώρες του ευρώ θα κλείσουν όμως αντιπροτείνει έναν άλλο δρόμο:
1. για τις άμεσες ανάγκες υπάρχει ο EFSF και ο ESM από τον άλλο μήνα. Συνεπώς οι χώρες μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες τους με γερμανικό ουσιαστικά χρήμα και τα μόνα υπαρκτά - de facto - ευρωομόλογα στον πλανήτη, που εκδίδονται με κανόνες συνοδεία μνημονίων. Σε τέτοια αμοιβαιοποίηση η Γερμανία έχει ήδη συμφωνήσει και δε βρίσκει το λόγο να κάνει σήμερα μια παραχώρηση “λευκής επιταγής” αν δεν συντρέχουν ακριβώς οι ίδιες συνθήκες με αυτές που ακολουθούν τις διασώσεις μέσω των μηχανισμών.
2. Το δεύτερο στοιχείο στη γερμανική λογική, ακόμη πιο σημαντικό είναι πως το Βερολίνο δεν δέχεται ότι υπάρχει περίπτωση μια χώρα να “έχει βάλει σε τάξη τα του οίκου της” και να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Συνιστά λοιπόν το γνωστό φάρμακο της δημοσιονομικής λιτότητας, που δούλεψε για την ίδια και των μεταρρυθμίσεων στην αγορά εργασίας και το επιχειρηματικό περιβάλλον ώστε οι προβληματικές χώρες να γίνουν συν τω χρόνω “μικρές Γερμανίες”. Τότε όμως εύλογα δε θα χρειάζονται τα ευρωομόλογα.
Η πλευρά Μόντι, Ολλάντ, Ραχόι, αντιτείνει ότι δεν υπάρχει χρόνος για μακροπρόθεσμες θεραπείες και το πρόβλημα πρέπει να λυθεί σήμερα. Η Α.Μέρκελ ανταπαντά ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί σήμερα, όπως λύθηκε για την Κύπρο και την Ισπανία, όπως έχει λυθεί για την Πορτογαλία και την Ιρλανδία με προσφυγή στους μηχανισμούς διάσωσης που με “τόσο πολιτικό ιδρώτα στήθηκαν”. Διερωτάται μάλιστα “τι είναι αυτό που θέλουν να αποφύγουν αυτές οι χώρες, που σκαρφίζονται τα μύρια όσα για να αποφύγουν την οδό που οι ίδιες άλλωστε πριν ένα χρόνο συναποφάσισαν”, “ευρωομόλογα υπάρχουν και τα εκδίδει ο κ.Ρέγκλινγκ στο Λουξεμβούργο. Διπλωματικές πηγές του Συμβουλίου συμπληρώνουν ότι “γιατί να εμπιστευθεί η Γερμανία έναν οδικό χάρτη για την αμοιβαιοποίηση του χρέους τη στιγμή που είναι προφανές ότι δεν υπάρχει βούληση να τηρηθούν τα ήδη συμφωνηθέντα;”
Η απάντηση των μεταρρυθμιστών - και εδώ παίζεται το παιχνίδι - είναι πως η συνταγή είναι ελλιπής, αν όχι λάθος. Η ευρωζώνη βρίσκεται σε έναν αγώνα μποξ με το ένα χέρι δεμένο πίσω από την πλάτη, με την ΕΚΤ χωρίς mandate για αμερικάνικου τύπου ποσοτική χαλάρωση, με έναν φαύλο κύκλο τραπεζικών διασώσεων που βυθίζουν τα κράτη και με παντελή έλλειψη στρατηγικής για την ανάπτυξη.
Όλα τα παραπάνω προσπαθεί να συμβιβάσει ο Χέρμαν ΒανΡόμπεη στην γνωστή πια εισήγηση των τεσσάρων (Κομισιόν, eurogroup, Συμβούλιο και ΕΚΤ) παρουσιάζοντας έναν πραγματικό οδικό χάρτη, που συντάχθηκε σε γνώση των έξι πρωτευουσών και μπορεί να βγάλει το ευρώ από την κρίση στέλνοντας τα σωστά μηνύματα.
Αν οι δύο πλευρές σκύψουν πάνω από το κείμενο αναφέρουν πηγές του περιβάλλοντος ΒανΡόμπεη, “θα βρουν παραπάνω σημεία συμφωνίας από ότι διαφωνίας”. Στη λογική “δεν βάζω το κάρο μπροστά από το άλογο”, ο Φλαμανδός ειδικός στις δύσκολες διαπραγματεύσεις ενσωματώνει στο κείμενο εγγυήσεις για όλους. Εξάλλου αντικείμενο της Συνόδου είναι απλά ένας προσδιορισμός μιας πορείας για το μέλλον της ευρωζώνης, όχι η έκδοση τίτλων τη Δευτέρα το πρωί.
Από εκεί και πέρα, το σύμφωνο για τη ανάπτυξη και την απασχόληση που θα εγκριθεί σήμερα είναι ένα καλό πρώτο βήμα για να καθησυχάσει τους φόβους περί ύφεσης, ενώ και η διάρθρωση των συζητήσεων είναι τέτοια που θα επιτρέψει στον πρόεδρο να ελέγξει τη συζήτηση.
Όσο για την ελληνική υπόθεση, η επιστολή Σαμαρά στους ομολόγους τους οριοθετεί τις ρεαλιστικές ελληνικές απαιτήσεις και προδιαθέτει για το αυτονόητο: τώρα που η χώρα βγήκε από την εκλογική περιπέτεια και διάλεξε το ευρώ, τηρώντας τις δεσμεύσεις της, καλό είναι να λήξει η περίοδος της τιμωρίας και να της ανατεθεί ένας άθλος στα μέτρα της. Η συνέχεια βεβαίως θα κριθεί στην Αθήνα με την έλευση της τρόικας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου