Δεν είμαι σίγουρος, αλλά υποψιάζομαι ότι πολύ δύσκολα θα βρει κανείς χώρα ανά την υφήλιο που δίνει τόσο μεγάλη σπουδαιότητα στις εκθέσεις του ΓΓ του ΟΗΕ και στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας που την αφορούν, όπως η Κύπρος. Ειδικά, όταν έπειτα από μισό αιώνα πολιτικού προβλήματος, όλοι οι κάτοικοι του νησιού γνωρίζουμε πλέον ότι οι εκθέσεις και τα ψηφίσματα ουδόλως συνέβαλαν στις πολλές και οικτρά αποτυχημένες προσπάθειες διευθέτησης του κυπριακού. Λυπάμαι που το λέω, αλλά έχει κάτι το μαζοχιστικό η επιμονή πολιτικών προσώπων και μέσων ενημέρωσης να αναδεικνύουν σε μείζον θέμα τα όσα τεκταίνονται στο κτήριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη και αφορούν την ελληνοκυπριακή πλευρά. Να «μοιρολογούν» για τις αρνητικές αναφορές, που με μαθηματική ακρίβεια γίνονται όλο και πιο έντονες με τα χρόνια, ή να πανηγυρίζουν ακόμα κι όταν ο διεθνής παράγοντας δεν «βάζει χέρι» μεν, αλλά διατηρεί ανέπαφη την υπάρχουσα κατάσταση πραγμάτων.
Συγκρατημένο «μοιρολόι» ξέσπασε και μπηχτές κατά του ΟΗΕ εκτοξεύθηκαν, με αφορμή μία ακόμα, την πιο πρόσφατη, έκθεση του ΓΓ για τις «καλές υπηρεσίες» του. Την γκρίνια και τα γαλλικά προκάλεσε η τακτική «ίσων αποστάσεων» που κρατά ο επικεφαλής του διεθνούς οργανισμού. Έχασαν τον ύπνο τους οι ηγέτες μας από την απόφαση του Αντόνιο Γκουτέρες να μην κατακεραυνώσει στην έκθεση τις «έκνομες ενέργειες της Τουρκίας» στο Βαρώσι και την ΑΟΖ, ή το ότι απέφυγε να αναδείξει τη «διαχρονική αδιαλλαξία» της στις συνομιλίες για λύση του προβλήματος. Στενοχωρεί, επίσης, και το ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν ακόμα στείλει τα F35 να ισοπεδώσουν την Άγκυρα, για τα μύρια όσα κακά κάνει στην ευρύτερη περιοχή, αλλά εξακολουθούν να κρατούν ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με το «αμαρτωλό» καθεστώς Ερντογάν.
Το παράλογο της υπόθεσης είναι πως οι περισσότεροι αρμόδιοι, επιφορτισμένοι με την παρακολούθηση του κυπριακού, αναγνωρίζουν ότι η Τουρκία, παρά τα πολλά δισεπίλυτα θέματα που την ταλανίζουν, έχει γωνιακό οικόπεδο στη γειτονιά μας. Αναγνωρίζουν ότι, ακόμα κι αν επιδεικνύει επιθετική συμπεριφορά, οι μεγάλοι σε Δύση και Ανατολή δεν θα τορπιλίσουν τα γεωστρατηγικά και οικονομικά πλεονεκτήματα που τους προσφέρει μια συνεννόηση με την Τουρκία, για τα μαύρα μάτια της Κύπρου. Ενός διαιρεμένου και λόγω της τουρκικής εισβολής νησιού, του οποίου οι κάτοικοι και στις δυο πλευρές της πράσινης γραμμής περιμένουν τον από μηχανής θεό για να λύσει το δικό τους πρόβλημα. Κι όμως, ενώ οι πολιτικοί και οι περισσότεροι από μας αντιλαμβανόμαστε πόσο ανέφικτο πραγματικά είναι να «τιμωρήσει» κάποιος μια χώρα την οποία χρειάζεται, δεν κάνουμε τίποτε άλλο όλα αυτά τα χρόνια από του να επιδιώκουμε αυτή την πολυπόθητη «τιμωρία». Ρεαλισμός στη νιοστή.
Παράδοξο, επίσης, είναι το ότι η ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία δεν δείχνει να αντιλαμβάνεται ένα αδιαμφισβήτητο ιστορικό αξίωμα. Ουδείς ανά το παγκόσμιο κατάφερε με κυρώσεις να ανακτήσει εδάφη και προνόμια που έχασε σε πόλεμο. Μιλούν, πολίτες και κόσμος, για συμβιβασμό, ενώ κατά βάθος εκείνο που επιδιώκουν είναι να καταγάγουν περήφανη νίκη κατά της Τουρκίας με τις πλάτες άλλων. Αντί να παράγουν πολιτική, να δράσουν με τρόπο και ιδέες που να ενισχύουν την αξιοπιστία της Κυπριακής Δημοκρατίας, περιορίζονται σε αντιδράσεις κάθε φορά που εξωγενείς παράγοντες βάζουν ακόμα ένα καρφί στο φέρετρο της διευθέτησης. Αντιδράσεις που σε ελάχιστες περιπτώσεις φέρνουν αποτέλεσμα, ή εξυπηρετούν τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του τόπου.
Η εμπειρία μισού αιώνα άλυτου κυπριακού υποχρεώνει όλους, πολιτικούς και πολίτες, να αντιληφθούμε ότι ουδείς θα τρέξει να βοηθήσει, αν δεν πειστεί ότι πρωτίστως τη λύση τη θέλουν πραγματικά οι ίδιοι οι Κύπριοι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι. Κι όσοι έτρεχαν μέχρι τώρα έχουν πλέον βαθιά απογοητευτεί και κουραστεί. Εδώ και δεκαετίες παπαγαλίζουμε ότι θέλουμε διευθέτηση χθες. Εδώ και δεκαετίες ρίχνουμε όλο το φταίξιμο για τα αδιέξοδα στους άλλους, στην Άγκυρα, στους «συμπατριώτες», στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στην ΕΕ και πάει λέγοντας. Κι όμως, αν τα μισά απ’ όσα αναφέρει στο βιβλίο του «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά» ο Μακάριος Δρουσιώτης είναι αλήθεια, αν τα μισά απ’ όσα λέει προκάλεσαν το ναυάγιο στο ελβετικό θέρετρο το 2017, τότε το πρόβλημα με την ηγεσία μας είναι όντως μεγάλο.
Ελεύθερα, 9.1.2022.
ΠΗΓΗ philenews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου