Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Η ανάπτυξη της μη επανδρωμένης έκδοσης Τ-629 ως πρόγραμμα, πάντα με βάση τις τουρκικές πηγές,
ξεκίνησε πριν από πέντε ολόκληρα χρόνια, το 2017, ενώ η κατασκευή του αρχικού πρωτοτύπου άρχισε το 2019 από την ΤΑΙ. Τεχνικά στοιχεία δεν αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια της τελετής παρουσίασης, αλλά ο Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας Temel Kotil, σημείωσε στην ομιλία του ότι το βάρος του θα φτάνει τους έξι τόνους και το οπλικό του φορτίο θα είναι μέχρι 70 κατευθυνόμενες ρουκέτες Cirit, καθώς και αντιαρματικοί πύραυλοι L-UMTAS.Και τα όπλα του ελικοπτέρου δηλαδή, όπως και του επιθετικού-αναγνωριστικού, επανδρωμένου Τ-129 ΑΤΑΚ, θα είναι αμιγώς τουρκικής κατασκευής. Η πρώτη πτήση της νέας έκδοσης του Τ-129, το ATAK-2 όπως ονομάζεται, είναι προγραμματισμένη για το 2023, ενώ όπως τόνισε εμφατικά ο Ismail Demir, διευθυντής της γραμματείας αμυντικών βιομηχανιών της Τουρκίας (SBB), επόμενος στόχος είναι η αυτονόμηση ακόμη και σε κρίσιμα υποσυστήματα όπως οι κινητήρες. Η ανάπτυξη του εγχώριου στροβιλοαξονικού TS-1400, είναι μία τέτοια προσπάθεια σε εξέλιξη.
Στην τελετή επίσης έγινε αναφορά στο εκπαιδευτικό Hurjet, αλλά και στο μαχητικό TF-X.
Είναι γεγονός ότι η χρηματοδότηση όλων αυτών των προγραμμάτων
καθίσταται όλο και πιο δύσκολη στην δοκιμαζόμενη τουρκική οικονομία.
Αυτό που δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως είναι η προσήλωση και η επιμονή στον στόχο της πλήρους αυτονόμησης στο χώρο της αμυντικής βιομηχανίας και των συστημάτων όλων των ειδών και κατηγοριών.
Πρόκειται για ένα εγχείρημα με πολύ μεγάλο τεχνικό και οικονομικό ρίσκο από κάθε πλευρά, που έχει αντίκτυπο στην καθημερινότητα της τουρκικής κοινωνίας. Παρά το γεγονός ότι η προσπάθεια της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας είναι σημαντική και πολύπλευρη, είναι πλέον φανερό ότι δεν έχει τη δυνατότητα να “τρέξει” τόσα προγράμματα.
Αναφερόμαστε στην οικονομική δυνατότητα πρωτίστως. Τα λεφτά έχουν τελειώσει για την Τουρκία, η ηγεσία της οποίας επιμένει αγωνιωδώς και σε όλα τα επίπεδα να περάσει την εικόνα μίας ακλόνητης περιφερειακής υπερδύναμης, η οποία βρίσκεται πολύ κοντά στο να καταστεί απόλυτα αυτόνομη σε ό,τι αφορά στην κάλυψη των εξοπλιστικών αναγκών των ενόπλων της δυνάμεων. Κάτι που ασφαλώς δεν ισχύει.
Το παράδειγμα του Τ629 που από την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε πριν από ενάμιση χρόνο,
παραμένει ομοίωμα, είναι παραπάνω από αποκαλυπτικό… Το βίντεο που
παραθέτουμε εδώ, είναι από την παρουσίαση του Φεβρουαρίου του 2021. Αυτό
που παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου, είναι από την πρόσφατη
παρουσίαση. Στην οποία εμμέσως επιβεβαιώνεται ότι δεν υπήρξε καμία ουσιαστική εξέλιξη στο πρόγραμμα Τ629.
Επιβεβαιώνεται όμως και από το γεγονός ότι οι Τούρκοι δεν έχουν σταματήσει να προσπαθούν να αποσπάσουν το συντομότερο δυνατόν την αμερικανική αδειοδότηση εξαγωγής F-16V. Δεν είναι δυνατόν από τη μία ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Ακάρ, να υποστηρίζει ότι η τουρκική αντιπροσωπεία “προσκλήθηκε” στις ΗΠΑ για διαπραγματεύσεις εντός του Αυγούστου και από την άλλη να δηλώνει ότι η Τουρκία δεν μπορεί να αποδεχθεί τους αμερικανικούς όρους για την αποδέσμευση των Viper!
Τα εμπόδια τα γνωρίζει πλέον όλη η υφήλιος. Άρα η Τουρκία διαπραγματεύεται για να αποσπάσει την έγκριση όλων των αμερικανικών πυλώνων εξουσίας που έχουν λόγο στην υπόθεση, επιδιώκοντας και να μην ακυρωθούν στην πράξη οι αναθεωρητικοί της οραματισμοί νεοθωμανικού τύπου, και να μην μπει στην πολυδάπανη διαδικασία απόκτησης και επιχειρησιακής ένταξης άλλου μαχητικού αεροσκάφους.
Πλέον, όμως, η Τουρκία βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς αν έχει κάτι ακυρωθεί στην πράξη, είναι η δυνατότητα εκβιασμού των ΗΠΑ, στην οποία είχε εθιστεί επί δεκαετίες. Η Άγκυρα δεν μπορεί να χωνέψει με τίποτα, ότι το “αμελητέο γεωπολιτικό μέγεθος” γι’ αυτούς, η Ελλάδα, έχει κατορθώσει να κρατά τα κλειδιά ελέγχου της συμπεριφοράς της, εάν επιθυμεί να παραμείνει στο δυτικό στρατόπεδο. Και όλα αυτά, παρά τον εθισμό της Δύσης στο μύθευμα της “αναντικατάστατης Τουρκίας”.
Στον αντίποδα, η Ελλάδα αντί να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή συγκυρία για να επανασυγκροτήσει και την αμυντική της βιομηχανία στο πλαίσιο του νέου εξοπλιστικού προγράμματος που υλοποιεί, επιμένει σε πρακτικές του παρελθόντος όσον αφορά τη μέθοδο υλοποίησης των εξοπλιστικών, αναλαμβάνοντας έτσι ακόμα μεγαλύτερο ρίσκο έναντι μιας ισχυροποιούμενης στρατιωτικά και αυξανόμενα αυτονομούμενης Τουρκίας.
Ο πακτωλός εκατομμυρίων δολαρίων που δαπανώνται για την απόκτηση μεταχειρισμένου και καινούριου υλικού από τις ΗΠΑ κατά κύριο λόγο, αφορά κυρίως πλατφόρμες και σε απίστευτα (σε σχέση με το μέγεθος και τις μορφές της απειλής που αντιμετωπίζεται…) μικρό βαθμό, σύγχρονα όπλα.
Η δαπάνη τεράστιων ποσών σε προμήθειες που δεν ανταποκρίνονται με βέλτιστο τρόπο (κόστος-όφελος) στη φύση και το είδος της απειλής, αλλά και τα σύγχρονα επιχειρησιακά δεδομένα, τη στιγμή που η ελληνική αμυντική βιομηχανία αντιμετωπίζει ακόμα τεράστια προβλήματα, υπονομεύει την προσπάθεια. Στον δε τομέα των πυραυλικών συστημάτων και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών, σκαφών επιφανείας και οχημάτων, έχει φέρει πολύ πίσω τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις σε σχέση με τις τουρκικές.
Η πληθυσμιακή διαφορά μεταξύ των δυο χωρών και το οξύτατο δημογραφικό ελληνικό πρόβλημα, δεν φαίνεται να προβληματίζουν τις ελληνικές ηγεσίες στο βαθμό που θα επιβαλλόταν. Εάν κάτι απαιτείται, είναι επενδύσεις με ταχείς ρυθμούς για την προμήθεια ή τη συμπαραγωγή και κατόπιν αυτόνομη ανάπτυξη και κατασκευή αντίστοιχων συστημάτων, τα οποία αποτελούν τα κύρια συστατικά των πυραυλοκεντρικών και δικτυοκεντρικών επιχειρήσεων που βλέπουμε καθημερινά να διεξάγονται στην Ουκρανία.
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου