Άριστος Μιχαηλίδης
Σχολιάστηκε πολύ μια πρόσφατη δήλωση του Κόλιν Στιούαρτ ο οποίος έλεγε ότι μετά τις εκλογές σε Τουρκία και Ελλάδα θα βρεθούμε «στα πρόθυρα μιας νέας ευκαιρίας να προσπαθήσουμε να έχουμε κάποια πρόοδο στο Κυπριακό», κι αυτό «δεν είναι μόνο μια σημαντική ευκαιρία, αλλά μπορεί να είναι και η τελευταία ευκαιρία». Μίλησε κι αυτός για τελευταία ευκαιρία, όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτόν και σχολιάστηκε αρνητικά.
Ωστόσο, πιο σημαντική είναι η εικόνα που δίνει και η οποία αγγίζει την ουσία. Η εικόνα μέσα στην οποία δεν υπάρχει πουθενά η Τουρκία και ο καθοριστικός ρόλος της. Επαναλαμβάνει αρκετές φορές, αυτό που ούτε εμείς οι ίδιοι δεν αποφύγαμε. Ότι στο Κυπριακό πρόβλημα υπάρχουν «δυο πλευρές». «Πρέπει όλοι να καταβάλουμε όλες τις προσπάθειες για να βοηθήσουμε τις δύο πλευρές να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό», λέει. «Οι δύο πλευρές απέχουν πολύ μεταξύ τους», λέει. Οι δυο πλευρές είναι οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι.
Θα μπορούσε υπονοεί ότι στην πλευρά των Τουρκοκυπρίων είναι και η Τουρκία. Σε άλλο σημείο, όμως, επισημαίνει ότι «έχουμε έρευνες κοινής γνώμης, που επιβεβαιώνουν ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού και στις δύο πλευρές επιθυμεί μια αμοιβαία συμφωνημένη λύση μέσω διαπραγματεύσεων». Άρα, οι δυο πλευρές είναι οι Ε/κ και οι Τ/κ. Ή, ακόμα χειρότερα: ο βοράς και ο νότος. Οι βόρειοι και οι νότιοι. Η Κυπριακή Δημοκρατία και η «τδβκ».
Μπορεί να έχει δίκαιο ότι «έτσι όπως εξελίσσεται η Κύπρος δεν θα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες». Αλλά, δεν θα υπάρχουν όχι επειδή δεν μπορούν να καταλήξουν σε συμβιβασμό οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι. Μα, επειδή η ουσία του προβλήματος, η πηγή της δυσκολίας, είναι η Τουρκία και όχι οι δυο πλευρές. Ακόμα και το ότι «οι δύο πλευρές απέχουν πολύ μεταξύ τους», οφείλεται στην Τουρκία. Ο Τατάρ και ο Αρικλί και ο Ερτουγρούλογλου δεν είναι τη θέληση των Τ/κ που εκφράζουν είναι τη θέληση της Τουρκίας και των εποίκων και της «γαλάζιας πατρίδας».
Οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι αν οι Κύπριοι μόνοι τους αναζητούσαν τον συμβιβασμό θα ήταν πολύ απλούστερα τα πράματα. Όμως, πίσω από κάθε προσπάθεια, πίσω από κάθε αδιέξοδο και ναυάγιο βρίσκεται η κατοχική χώρα. Και αν αυτό συνεχίσουν να το βάζουν στο περιθώριο, να το διαγράφουν, δεν υπάρχει περίπτωση για «αμοιβαία συμφωνημένη λύση». Πώς να μην το διαγράφουν, όμως; Αφού πρώτοι το κάνουν οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί. Τοποθετούνται και πολιτεύονται ως να μην υπάρχει η Τουρκία στο παζλ. Ως να μην γνωρίζουν τους σκοπούς της.
Μιλούν για τον συμβιβασμό που θα κάνουμε με την «άλλη πλευρά», λες και η Τουρκία θα αφήσει την άλλη πλευρά να πάρει τις αποφάσεις της για τα δικά της συμφέροντα και όχι για τα συμφέροντα της Τουρκίας. Κάποτε είχαμε φτάσει στο σημείο να πηγαίνει στην Τουρκία ο Γενικός Γραμματέας του μεγάλου ΑΚΕΛ και να μας μεταφέρει το μήνυμα, στην Κύπρο και διεθνώς, ότι «η Τουρκία στηρίζει τον Μουσταφά Ακιντζί στις προσπάθειες για λύση» και «ο Τ/κ ηγέτης έχει την πλήρη ευχέρεια να χειρίζεται τα ζητήματα της εσωτερικής πτυχής του προβλήματος» (ΚΥΠΕ, 24/1/2016). Πότε είχε την ευχέρεια οποιοσδήποτε Τουρκοκύπριος ηγέτης να χειρίζεται τα ζητήματα και θα την είχε ο Ακιντζί; Μήπως ο Ταλάτ; Ο οποίος παραδεχόταν δημοσίως ότι δεν μπορεί να κάνει βήμα και δεν μπορεί να αποφασίσει χωρίς την Τουρκία. Και που την ομολογία του την έκανε κύριο θέμα η Αφρίκα υπό τον τίτλο: «Κάτσε αράπη, σήκω αράπη».
Όταν, λοιπόν, εμείς οι ίδιοι πολιτευόμαστε απαλλάσσοντας την Τουρκία από την βασική ευθύνη, τι περιμένουμε να κάνουν οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Προσπαθούν «να βοηθήσουν τις δύο πλευρές να καταλήξουν σε έναν συμβιβασμό, τον οποίο θέλουν και οι δύο». Λες και δεν υπάρχει κατοχή, είναι δυο γειτονικά κράτη, που συζητούν τους όρους της συνεργασίας τους. Γιατί να ασχοληθούν με την Τουρκία; Πιο ευχάριστα περνά ο καιρός συζητώντας με τις δύο πλευρές της Λευκωσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου