Τις παλαιότερες υπήρχε η εντύπωση στην κοινωνία ότι το πολιτικό σύστημα, αν δεν ήταν ακριβώς ο αφρός της, τουλάχιστον αποτελούνταν σε σημαντικό βαθμό από αυτόν. Επιφανείς προσωπικότητες, με κύρος, γνώσεις, εμπειρία, κοινωνική παρουσία και συγκρότηση, κοσμούσαν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Πέρα από τους όποιους βαθύτερους λόγους, σε σχέση με ποιοι επιδίωκαν τότε την εμπλοκή με την πολιτική και κυρίως με ποια κίνητρα, είναι σίγουρο ότι έπαιζε ρόλο ο μη κατακερματισμός των παρατάξεων που περιόριζε κατά πολύ τις βλέψεις των καιροσκόπων και των ματαιόδοξων.
Στο δρόμο προς τις εκλογές της 25ης Ιουνίου παρατηρούμε ένα φαινόμενο που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει ήδη εξαφανίσει από τον πολιτικό κάποιους εν δυνάμει εισερχόμενους στη Βουλή σχηματισμούς. Και μόνο στην υποψία της πιθανότητας κατάληψης μιας δεκάδας εδράνων, οι νέοι “φιλόδοξοι” σωτήρες, θεωρούν απολύτως λογικό, με… προπονητικές ή, κατά περίπτωση, και με όρους αιρετικής σέχτας, προφάσεις να παραβλέπουν τις δημοκρατικές διαδικασίες, να υποτιμούν τις επιλογές των ψηφοφόρων τους και να επιθυμούν να επιβάλλουν τη μια και μοναδική αλήθεια του φωτισμένου ηγέτη.
Δεν δικαιούται ο αρχηγός ενός κόμματος, να ασκήσει το δικαίωμα κατάρτισης των ψηφοδελτίων, κατά το δοκούν, εφόσον η συγκεκριμένη διαδικασία του δίνει τυπικά αυτό το δικαίωμα; Φυσικά και δικαιούται. Για λόγους ουσίας, όμως, που έχουν να κάνουν με νομικά ή άλλα ανάλογα κολλήματα και γενικότερα εφόσον προκύπτει θέμα μη δυνατότητας άσκησης των καθηκόντων. Όταν όμως ασκεί αυτό το δικαίωμα με όρους ηγεμόνα που δεν επιδέχεται αντίρρηση, επιλέγοντας να θεωρήσει ανώριμο και ανίκανο το εκλογικό σώμα που δεν ανέδειξε σε πρωταγωνιστές τους στενούς συνεργάτες και τους έμπιστους της αυλής του ηγέτη, τότε καταστρατηγείται το νόημα της νομοθετικής πρόβλεψης, μετατρέποντάς το σε εργαλείο προσωποκεντρικής, νεποτιστικής διάθεσης.
Είναι ν’ απορείς πώς ακριβώς έγιναν οι αρχικές τοποθετήσεις στα ψηφοδέλτια, όσων τελικά εξελέγησαν αλλά τώρα δεν εξυπηρετούν το… όραμα του αρχηγού. Κανένας εκλογικός νόμος δεν επιβάλλει πολυπληθή παρουσία σε κάθε περιφέρεια, πέρα από την κάλυψη των 3/4 της επικράτειας με συνδυασμούς, ώστε να συμμετέχεις στις εκλογές. Ένας ικανός ηγέτης θα αναγνώριζε την εγγενή αδυναμία κάποιων στελεχών και δεν τους περιλάμβανε εξαρχής στις λίστες.
Από την άλλη, εφόσον τους θεώρησε επαρκείς για να εκτεθούν στη λαϊκή κρίση, και ο λαός τους έδωσε την πρωτιά στην περιφέρεια τους, τι θα συνέβαινε εάν δεν υπήρχαν δεύτερες εκλογές και είχαν κατορθώσει να διαβούν το κατώφλι του 3%. Θα παρέμενε στο κοινοβούλιο με άτομα που θεωρεί περιορισμένων δυνατοτήτων ή θα ζητούσε και τότε την παραίτησή τους (συνέβη σε κοινοβουλευτικό κόμμα!), αν, ακόμη κι έτσι, οι “εξ απορρήτων” δεν θα μπορούν να καταλάβουν τις κενές θέσεις αφού αρκετοί εξ αυτών βρίσκονται σε άλλες περιφέρειες ή θα συνέχιζε με μια ομάδα στην οποία δεν πιστεύει!
Βέβαια, από την άλλη, δεν είναι και πρωτότυπο οι κομματικές ηγεσίες να εξορθολογικεύουν ή να ωραιοποιούν παράταιρες δηλώσεις στελεχών. Σε αυτή την προεκλογική περίοδο υπήρξε, βέβαια σχετικά μεγάλη ταχύτητα αντίδρασης σε ανάλογα περιστατικά. Αν και ενώ από πλευράς ΝΔ, δεν υπήρξε επιλεκτική τιμωρία, με κάθε παραφωνία να καταπολεμιέται στη ρίζα της, ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει χαρακτηριστική ανοχή στις αναφορές στελεχών της περί τουρκικής μειονότητας, αντιμετωπίζοντας τη συνθήκη της Λωζάνης ως μια συμφωνία που μπορεί να άνεση να τίθεται στην αυτοπροσδιοριστική διάθεση του καθενός, με ό,τι συνέπειες έχει αυτό ως προς την ενίσχυση της τουρκικής προπαγάνδας στη Θράκη.
ΠΗΓΗ lastpoint
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου