Η Naval Group σε συνεργασία με τη γαλλική κυβέρνηση, πράττουν το αυτονόητο. Για την επιβίωση του προγράμματος Belhara FDI, της γαλλικής ναυπηγικής βιομηχανίας, της ενίσχυσης της γαλλικής οικονομίας και κατ΄ επέκταση και των γαλλικών ενόπλων δυνάμεων, έχουν κάθε συμφέρον να εμβαθύνουν και να επεκτείνουν τη συνεργασία με την ελληνική πλευρά.
Αυτός είναι και ο λόγος που, πάσει δυνάμει, η Naval Group επιδιώκει να εξασφαλίσει και το συμβόλαιο για τις κορβέτες, εάν και εφόσον η ελληνική πλευρά προχωρήσει. Η αμφιβολία εγείρεται καθόσον δείχνει να συμπεριφέρεται, ωσάν να μην αντιλαμβάνεται ότι αξιοποιεί επιχειρησιακά φρεγάτες που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα έπρεπε να έχουν ήδη αποσυρθεί. Η Ελλάδα καλείται να πράξει το ίδιο. Να εξυπηρετήσει τα δικά της συμφέροντα.
Καλείται δηλαδή να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή -μέσα στην τραγικότητα της οικονομικής κρίσης- διεθνή συγκυρία που αναγκάζει τους Γάλλους να επωμιστούν μέρος του κόστους (το άλλο το έχουν προσθέσει ήδη στα τρία πρώτα καράβια όπως έχει αναλύσει επανειλημμένα το DP), αυτό της δραματικής ανόδου των τιμών των πρώτων υλών και της γενικευμένης αναστάτωσης στις εφοδιαστικές αλυσίδες, για να εξασφαλίσει την παραγγελία και της τέταρτης FDI HN, στην ίδια τιμή (975 εκατ. ευρώ) και την ίδια διαμόρφωση ανά μονάδα με τις τρεις πρώτες.
Καλείται με άλλα λόγια να εκμεταλλευτεί τον λυσσαλέο διεθνή ανταγωνισμό προς όφελός της, από τη στιγμή που αδυνατεί να προχωρήσει αποφασιστικά στην κατεύθυνση της επαναφοράς σε ορθολογική -ευελπιστούν οι αιθεροβάμονες, αυτή τη φορά- λειτουργία της εγχώριας ναυπηγικής βάσης. Ανταγωνισμό που υποχρεώνει τη γαλλική πλευρά να μην κλείσει την πόρτα, με στόχο να ενισχύσει τη θέση της στην ελληνική αγορά και το Πολεμικό Ναυτικό.
Η λογική θα υπαγόρευε οι Γάλλοι να τρίβουν τα χέρια τους που η ελληνική πλευρά δεν άσκησε το δικαίωμα και να οχυρωθούν πίσω από την εκπνοή της προθεσμίας άσκησης της option. Δεδομένης της κατάστασης στον ελληνικό στόλο, αλλά και τη δεδομένη επίτευξη οικονομιών κλίμακος με την προσθήκη άλλη μιας FDI HN στο οπλοστάσιο, η ματαίωση της αγοράς της τέταρτης φρεγάτας του τύπου, επειδή το πλοίο δεν θα ναυπηγηθεί σε ελληνικά ναυπηγεία, στερείται λογικής…
Στερείται λογικής για τον απλό λόγο ότι το Πολεμικό Ναυτικό έχει καταστήσει σαφές σε όλους τους τόνους ότι έχει ανάγκη από περισσότερες πλώρες το ταχύτερο δυνατό. Εκτός κι αν έχει αλλάξει κάτι με την αλλαγή της ηγεσίας του Κλάδου και δεν το έχουμε πληροφορηθεί, με τον προσανατολισμό σε “λύσεις εμπριμέ” διά της προσθήκης διαφόρων άλλων μεταχειρισμένων μονάδων επιφανείας οι οποίες παρόλο που είχαν απορριφθεί ως οι μόνες ακατάλληλες στο παρελθόν, επανέρχονται από την πίσω πόρτα με το επιχείρημα του μειωμένου κόστους απόκτησης.
Το ότι “η φθήνια τρώει τον παρά” δεν είναι σαφές εάν συνυπολογίζεται. Στο τέλος, η επιχειρησιακή ζημιά που θα υποστεί σε συνδυασμό με την οικονομική, σε περίπτωση μη άσκησης της προαίρεσης, θα είναι μεγάλες. Αμφότερες. Στο DP έχει αναλυθεί διεξοδικά το πρόσθετο κόστος με το οποίο θα επιβαρυνθεί η ελληνική οικονομία, από μία τέτοια εξέλιξη. Άλλωστε η ιστορία έχει επαναληφθεί με χαρακτηριστικότερη και πλέον ζημιογόνα για τα ελληνικά συμφέροντα την περίπτωση του μη εκσυγχρονισμού όλων των Mirage 2000EG/BG στο επίπεδο -5Mk.2.
Επομένως η θεωρία περί “αλλαγής προτεραιοτήτων” από την ελληνική πλευρά που διακινείται στοχευμένα το τελευταίο διάστημα, όχι απλά δεν ευσταθεί αλλά προσβάλει και την νοημοσύνη όσων γνωρίζουν στοιχειωδώς τις διαδικασίες. Εκτός κι εάν οι επιθυμίες – προτιμήσεις της εκάστοτε ηγετικής ομάδας εξισώνονται με τη θεσμική επεξεργασία και την παραγωγή πολιτικής στο εσωτερικό των στρατιωτικών Επιτελείων.
Επίσης, δεν ευσταθεί και το ότι “προτιμήθηκε να δοθεί βάρος στο πρόγραμμα των κορβετών”, δεδομένου του επιπρόσθετου κόστους της αρχικής σύμβασης, εξαιτίας της συμπερίληψης της option για τέταρτη φρεγάτα. Διότι είναι απλά παράλογο από τη μία να “χαρίζεται” στη γαλλική πλευρά και την Naval Group ένα ποσό που κατ’ εκτίμηση ξεπερνά τα 300 εκατ. ευρώ (ήτοι κατά προσέγγιση επιβάρυνση του κόστους καθεμιάς από τις τρεις FDI HN κατά 100 εκατ ευρώ!) και από την άλλη να διαπραγματεύεται, υποτίθεται, καλύτερες τιμές για τις κορβέτες! Πόσα θες να μας τρελάνεις…
Τέλος, θα πρέπει να επισημανθεί και το ακόλουθο εξόχως σημαντικό: Το εάν -κατά τις γνωστές διαρροές- έχουν “ωριμάσει” (σ.σ. φράουλες είναι;) περισσότερο ή λιγότερο άλλα προγράμματα της Πολεμικής Αεροπορίας (F-35A), ή του Ελληνικού Στρατού (UH-60M Blackhawk) απλά δεν βγάζει νόημα. Αλήθεια μπορούν κατά το δοκούν να μετακινούν τα κονδύλια από τον κωδικό που αφορά ένα εξοπλιστικό πρόγραμμα σε ένα άλλο, χωρίς να ανοίγει μύτη; Το πορτοφόλι της οικογένειάς τους διαχειρίζονται οι ηγεσίες ή το χρήμα-υστέρημα του φορολογούμενου;
Κι επειδή… ωρίμασαν άλλα προγράμματα (μήπως βοηθήθηκαν να ωριμάσουν;) δεν σημαίνει ότι το Πολεμικό Ναυτικό πρέπει να αφεθεί στην τύχη του, ή να καταστεί όμηρος “εναλλακτικών” που έχει ήδη απορρίψει. Η διαχείριση του ζητήματος της προτεραιοποίησης των αναγκών των Ενόπλων Δυνάμεων αναδεικνύεται σε μια πολύ… πονεμένη ιστορία. Όποιος ανεβαίνει σε θέση εξουσίας κάνει ό,τι καταλαβαίνει ανεβοκατεβάζοντας προτεραιότητες;
Για παράδειγμα, έχει καμιά λογική να ονειρευόμαστε δυνατότητες ανακατάληψης νήσων και νησίδων ενώ συνεχίζει να υποφέρει το Ναυτικό; Κάπως έτσι κοντεύουν δυο δεκαετίες από τον φυσιολογικό χρόνο έναρξης προγράμματος εκσυγχρονισμού μέσης ζωής για τις φρεγάτες MEKO 200HN κι ακόμα φως δεν είδαμε; Το χειρότερο είναι όμως ότι τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα…
Ήδη πληρώνουμε πανάκριβα τις -απλά λανθασμένες σε επίπεδο προτεραιοποίησης;- επιλογές της περασμένης δεκαετίας, όταν άλλες “πεφωτισμένες” πολιτικές και στρατιωτικές ηγεσίες αποφάσιζαν τη συγκρότηση Ναυτικής Αεροπορίας μέσω της δαπάνης 500 εκατ. δολ. (μέσω FMS φυσικά…) για τον εκσυγχρονισμό τεσσάρων παροπλισμένων P-3B, που ακόμα αναμένονται, αντί του εκσυγχρονισμού μέσης ζωής (mid-life upgrade) των φρεγατών MEKO 200HN. Τώρα θα τις είχαμε… Μόνο που πλέον, με τις καθυστερήσεις στη λήψη οριστικής απόφασης, μήπως πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε ότι προορίζονται για το χρονοντούλαπο της ιστορίας…
ΠΗΓΗ defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου