Ανδρέας Πιμπίσιης
Το 2002 η εμφάνιση του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο πολιτικό προσκήνιο της Τουρκίας παρουσιάστηκε ως μιας μορφής «τουρκική άνοιξη» καθώς η νέα ηγεσία της χώρας θα την οδηγούσε—όπως όλοι στην Δύση πίστευαν—μακριά από τον έλεγχο των στρατιωτικών και στην ανάπτυξη μιας μορφής δυτικής δημοκρατίας.
Ο νέος Τούρκος ηγέτης έπεισε τους πάντες, συμπεριλαμβανομένους και ηγέτες σε Ελλάδα και Κύπρο, ότι ήταν ένας ειρηνιστής που ήθελε το καλό όλης της περιοχής, ότι ο ίδιος—σε αντίθεση με τους προκατόχους του—ήθελε να λυθούν τα προβλήματα της περιοχής (στο οποίο συμπεριλαμβανόταν και το Κυπριακό).
Με αυτή του την τακτική (και με την συνδρομή πολλών συμμάχων του) δεν άργησε να πείσει τους «καλόπιστους» σε Κύπρο και Ελλάδα ότι εννοούσε τα όσα έλεγε για τη λύση του Κυπριακού. Γι’ αυτό και κάποιοι είχαν σπεύσει ασθμαίνοντας να προωθήσουν την συμμετοχή του Ερντογάν στην πολιτική ομάδα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Υποστηρίζοντας πως πρόκειται περί άλλης κοπής ηγέτη ο οποίος θέλει πραγματικά να λύσει το Κυπριακό και ότι ήταν ειλικρινής. Ο ενθουσιασμός πολλαπλασιάστηκε όταν είδαν τον Ερντογάν να καταφέρνει…το ακατόρθωτο! Για πρώτη φορά στην ιστορία του Κυπριακού ο Ραούφ Ντενκτάς, τον οποίο Ελληνοκύπριοι και ξένοι θεωρούσαν ως τη βασική πηγή προβλημάτων και μη επίτευξης λύσης, παύει να είναι ο πρωταγωνιστής στο Κυπριακό και παραγκωνίζεται.
Η πλειοψηφία των ηγεσιών Κύπρου και Ελλάδας, συνεπικουρούμενες από διάφορα ξένα κέντρα σε ΗΠΑ, ΕΕ και Βρετανία, πίστεψαν την ειλικρίνεια του Ερντογάν. Πίστεψαν ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός ήταν ειλικρινής όταν έλεγε πως υποστηρίζει το σχέδιο λύσης που κατάθεσε ο τότε Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, Κόφι Ανάν. Και έπεισε ο Ερντογάν ότι ήθελε τη λύση του Κυπριακού! Κάποιοι βεβαίως και τα επόμενα χρόνια, όταν άρχισε να δείχνει τις πραγματικές προθέσεις και στόχους του, πίστευαν ότι υπήρχε ακόμα ελπίδα με τον Ερντογάν και έφταναν στο σημείο να πανηγυρίζουν τις εκλογικές του επιτυχίες στην Τουρκία, φορτώνοντας την ευθύνη για την μη επίτευξη προόδου στο Κυπριακό στην δική τους, την ελληνοκυπριακή ηγεσία.
Στην μετά δημοψήφισμα εποχή, όταν πλέον ο Ερντογάν άρχισε να δείχνει τον πραγματικό του εαυτό και ποιες ήταν οι στοχεύσεις του στην Κύπρο, πολλοί άρχισαν να αλλάζουν προσέγγιση. Πρώτοι πολέμιοι και επικριτές του Ερντογάν, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, το οποίο κάποια χρόνια προηγουμένως έτρεχε να τον φιλοξενήσει. Αλλά και στην τουρκοκυπριακή κοινότητα όλοι εκείνοι που έπιναν νερό στο όνομα του Ερντογάν, όταν του απομάκρυνε τον Ντενκτάς και έφερε τον αριστερό Ταλάτ, άρχισαν σιγά-σιγά να προσγειώνονται στην πραγματικότητα όταν είδαν τον Έρογλου να εμφανίζεται, αλλά πίστεψαν ότι κατατρόπωσαν τον Τούρκο ηγέτη με την επικράτηση Ακιντζί. Αρνούμενοι να πιστέψουν πως η παρουσία Ακιντζί όπως και προηγουμένως του Ταλάτ εξυπηρετούσε τη δεδομένη στιγμή τους σχεδιασμούς Ερντογάν για την Κύπρο.
Ο pro-solutionist (υπέρμαχος της λύσης) Ερντογάν όπως μας τον είχαν πολλές φορές εμφανίσει αλλοδαποί και ημεδαποί δεν άργησε να παρουσιάσει τις πραγματικές του βλέψεις για την Κύπρο. Βλέψεις που πίστευε ότι μπορούσε να υλοποιήσει μέσω λύσης που πρόσφερε το σχέδιο Ανάν. Και όπως φάνηκε στο Κραν Μοντάνα η Τουρκία του Ερντογάν δεν είχε ποτέ τη διάθεση να εγκαταλείψει τα (εγγυητικά/επεμβατικά) δικαιώματα της στην Κύπρο. Αντίθετα όλες του οι κινήσεις, ιδιαίτερα μετά την τοποθέτηση του Ερσίν Τατάρ στην τουρκοκυπριακή ηγεσία, αποσκοπούσαν στην εδραίωση της πλήρους τουρκικής κυριαρχίας στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου. Μια εδραίωση τη οποία εξυπηρετείται με τη διατήρηση της υφιστάμενης κατάστασης πραγμάτων (αυτό που ίδιος παρουσιάζει ως πραγματικότητες). Η Ερντογανική ειλικρίνεια του 2004 δεν είναι και πολύ διαφορετική το 2023. Μέσα από μια σειρά γεγονότων φρόντισε να την καταστήσει ποιο ξεκάθαρη ως προς τις προθέσεις του, έστω κι αν ακόμα υπάρχουν στο Κυπριακό/Ελλαδικό χώρο εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Ερντογάν είναι ένας «υπέρμαχος της ειρήνης»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου