Κι ενώ είναι νωπές οι εντυπώσεις αναφορικά με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη, κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης των προγραμματικών δηλώσεων της νέας κυβέρνησης, στις οποίες υπήρξαν πολλά “γκρίζα σημεία” που χρήζουν διερεύνησης και διευκρίνησης, διαρκώς αυξάνονται οι ενδείξεις και οι πληροφορίες, ότι στις Ένοπλες Δυνάμεις ανακινείται εκ νέου ζήτημα απόκτησης κορβετών LCS (Littoral Combat Ships), πλοία τα οποία έχει αποφασίσει να αποσύρει το αμερικανικό Ναυτικό (US Navy).
Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Οι πληροφορίες όμως επιμένουν, ότι υπάρχει έγγραφο που ξεκίνησε από το ΓΕΕΘΑ (σ.σ. Το DP δεν το έχει δει, ούτε κατορθώσει να το διασταυρώσει), το οποίο ζητά από το Πολεμικό Ναυτικό να ερευνήσει την παγκόσμια αγορά για να διαπιστώσει εάν υπάρχουν μεταχειρισμένα πλοία τα οποία θα μπορούσαν να απασχολήσουν, για την όσο το δυνατόν ταχύτερη ανανέωση του υπέργηρου πολεμικού στόλου.
Η σιγή ασυρμάτου προφανώς δικαιολογείται από το ότι, εξ όσων γνωρίζουμε, τα μοναδικά διαθέσιμα, θεωρητικώς, πλοία είναι τα LCS. Πρόκειται όμως για πλοία από τα οποία έχουν προέλθει οι φρεγάτες MMSC, οι οποίες επί της ουσίας ήταν οι μοναδικές που κρίθηκαν εντελώς ακατάλληλες από τις υποψήφιες στο πρόγραμμα φρεγατών του Πολεμικού Ναυτικού, που οδήγησε στην επιλογή των γαλλικών FDI HN (Belharra).
Οι λόγοι που οδήγησαν στην απόφαση απόσυρσης νεότατων πλοίων από τις τάξεις του US Navy αφορούν το πολύ μεγάλο κόστος συντήρησης και τα τεχνικά προβλήματα που παρουσιάστηκαν στο σύστημα πρόωσης των πλοίων. Σημερινή είδηση σε διεθνή εξειδικευμένα στα ζητήματα άμυνας μέσα ενημέρωσης, είναι ότι επισήμως, το αμερικανικό Ναυτικό προσδιόρισε το κόστος της επίλυσης του προβλήματος (σ.σ. επετεύχθη με τη βοήθεια της γερμανικής RENK) σε ένα ποσό 8-10 εκατ. δολαρίων.
Καταρχήν πληροφορίες αναφέρουν ότι ενδιαφερόμενες πλευρές είναι η Ταϊβάν και η Ουκρανία, χωρίς όμως να είναι και αυτό απολύτως βέβαιο. Οι πληροφορίες επίσης επιμένουν, ότι οι αρμόδιοι στα στρατιωτικά επιτελεία, έχουν λάβει εντολή να διερευνήσουν και τις δυνατότητες βελτίωσης του ανεπαρκούς οπλισμού των πλοίων αυτών, παράλληλα και με το κόστος των τροποποιήσεων. Εάν οι πληροφορίες αυτές αποδειχθεί ότι ευσταθούν, τότε πιθανότατα σχετίζονται και την εγχώρια ναυπηγική βιομηχανία, καθώς αυτές θα επιδιωχθεί να εκτελεστούν στην Ελλάδα, με πρώτη υποψηφιότητα τα Ναυπηγεία Ελευσίνας.
ΠΟΣΟΤΗΤΑ VS. ΠΟΙΟΤΗΤΑ…
Το επιχείρημα ότι με λελογισμένο -αν και μη προσδιορισθέν- κόστος το Πολεμικό Ναυτικό μπορεί “να αποκτήσει πλώρες” που είναι εξ ορισμού το ζητούμενο, καθώς η ηλικία των κύριων μονάδων επιφανείας είναι εξόχως προβληματική, ακούγεται λογικό. Αυτό όμως θα πρέπει να αντισταθμιστεί με το εκτιμώμενο όφελος από την απόκτηση και ένταξη πλοίων τα οποία ως σχεδιάσεις απέτυχαν κραυγαλέα και αποσύρονται, το μέγιστο μετά από 15 έτη υπηρεσίας. Θα επανέλθουμε στο τέλος εξηγώντας τη λογική καθεμιάς πλευράς.
Εάν το αντεπιχείρημα είναι η κατάσταση των ολλανδικών φρεγατών “S” (Kortenaer), θα πρέπει παράλληλα να γίνει αποδεκτό ότι στο ΓΕΕΘΑ και το Πολεμικό Ναυτικό, πλέον έχει προκριθεί εμβαλωματική και όχι μόνιμη λύση στο πρόβλημα. Κι όλα αυτά, τη στιγμή που το τουρκικό Ναυτικό καθελκύει συνεχώς νέες μονάδες επιφανείας, παρά τα συγκυριακώς βολικά διπλωματικά αφηγήματα που διαφημίζουν την προοπτική εξομάλυνσης στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις.
Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι εάν τα φερόμενα ως σχέδια συμπληρώνονται από την εγκατάλειψη του προγράμματος των κορβετών και εναλλακτική αξιοποίηση των κονδυλίων για την προμήθεια και αναβάθμιση μεταχειρισμένων, ή θα προχωρήσει κανονικά. Διότι δεν υπάρχει αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού που να μην αντιλαμβάνεται ότι πραγματική λύση είναι η ναυπήγηση νέων μονάδων επιφανείας με τον οπλισμό που πραγματικά επιθυμεί το ναυτικό επιτελείο.
Η Ελλάδα έχει περιορισμένους πόρους να διαθέσει στην άμυνα και γι΄αυτό τον λόγο κάθε πλοίο του έχει τον βέλτιστο συνδυασμό οπλικών συστημάτων και αισθητήρων. Εάν αρχίσουν οι “εκπτώσεις” και η λογική αυτή μονιμοποιηθεί, είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι σε βάθος χρόνου ο σχεδιασμός αυτός θα αποτύχει και το πρόβλημα που θα προκύψει θα είναι χειρότερο και από το σημερινό. Εάν η σκέψη είναι η απόκτηση ενός μικρού αριθμού με χαμηλό κόστος έτσι ώστε να “αγοραστεί” χρόνος για νέες ναυπηγήσεις όταν το επιτρέψουν οι δημοσιονομικές συνθήκες, είναι ελαφρώς διαφοροποιημένη ως συζήτηση.
… ΚΑΙ ΤΟ “ΝΑΥΤΙΚΟ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ”
Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια διεξήχθη ατύπως στα κοινωνικά δίκτυα μια σκόπιμα διαστρεβλωμένη και οπαδικής φύσεως συζήτηση, ουσιαστικά περί των “σχολών σκέψης” που υπάρχουν εντός των στρατιωτικών επιτελείων. Μόνο που εκφυλίστηκε λόγω της συνειδητής ακρότητας που εξέπεμπε. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι η κατηγορία που εκτοξευόταν και ακόμα επανέρχεται συχνά πυκνά “κατηγορία”, περί επιθυμίας “ναυτικών κύκλων” για… μικρό Ναυτικό.
Όπως έχει αντιληφθεί τη “συζήτηση” αυτή το DP, το επίδικο είναι το ακόλουθο. Από τη μία πλευρά είναι όσοι με πρόσχημα ή πραγματική αδυναμία εξασφάλισης των 18 κύριων μονάδων επιφανείας που προβλέπει η εγκεκριμένη Δομή Ναυτικών Δυνάμεων, επιθυμούν την εκ νέου είσοδο, μετά από πολλά πολλά χρόνια, του αμερικανικού παράγοντα στο Πολεμικό Ναυτικό. Οι προτάσεις είναι δύο: Τα καταδρομικά Ticonderoga και τα πλοία LCS, καθότι σε αμφότερους τους τύπους υπάρχει διαθεσιμότητα!
Από την άλλη πλευρά είναι όσοι θεωρούν, ότι η τεχνητή διατήρηση των προβλεπομένων οροφών, χωρίς παράλληλα την επιχειρησιακή αποδοτικότητα που απαιτείται, επί της ουσίας θα κατασπαταλήσει κονδύλια, καθώς τα προτεινόμενα πλοία είναι πολυδάπανα στη συντήρηση και την υποστήριξη. Εναλλακτικά, προτείνουν την αποδοχή ενός ελαχίστου αριθμού πλοίων που όμως θα είναι επιχειρησιακώς κατάλληλα και με την εξοικονόμηση των χρημάτων να χρηματοδοτηθούν νέες ναυπηγήσεις.
Αυτό σε συνδυασμό με το αεροπορικό πλεονέκτημα που φαίνεται να εξασφαλίζει για ένα διάστημα η Πολεμική Αεροπορία έναντι της τουρκικής (THK), με τη φερόμενη ως επικείμενη προμήθεια προηγμένων αεροπορικών όπλων… “ναυτικής αποτροπής”, ανοίγει παράθυρο ευκαιρίας για τη βιώσιμη μείωση της απόστασης, υπό την προϋπόθεση της συνέπειας και της συνέχειας. Επίσης, διά της περαιτέρω επίτευξης οικονομιών κλίμακος μέσω της μέγιστης δυνατής ομοιοτυπίας οπλικών συστημάτων που θα χρησιμοποιούνται.
Η αλήθεια ή το δέον γενέσθαι (σ.σ. συνυπολογίζοντας και την “γεωπολιτική παράμετρο“), συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση. Ωστόσο, η δημόσια συζήτηση ακολουθεί το σύνηθες “εθνικό σπορ” του διχασμού, με την εκτόξευση απαράδεκτων κατηγοριών, ή έστω υπονοούμενων και βολικών ερμηνειών περί των κινήτρων των εμπλεκομένων σε θέσεις εξουσίας / ευθύνης. Αυτό είναι όμως συνταγή παράλυσης και όχι εποικοδομητική συζήτηση.
Είναι όμως δουλειά μιας ισχυρής πολιτικής ηγεσίας να βάλει επιτέλους τάξη, διαχειριζόμενη με αποφασιστικότητα και όσους αρνούνται να “ευθυγραμμιστούν”. Σε μια σύγχρονη και ευνομούμενη δυτική Δημοκρατία, κεντρικό στοιχείο είναι η λογοδοσία (accountability) και η αξιολόγηση, αμφότερες έννοιες στις οποίες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του.
Κατά συνέπεια, η πολιτική ηγεσία οφείλει να αντιστρέψει την τάση “ανακήρυξης” σχεδόν των πάντων ως “εθνικών απορρήτων“. Όλες οι απόψεις πρέπει να ακούγονται, να αξιολογούνται, να υφίστανται κριτική και στη δημόσια σφαίρα και η υπεύθυνη κυβέρνηση να λαμβάνει αποφάσεις και να τις υποστηρίζει. Καθετί διαφορετικό, δίνει χώρο σε ερμηνείες περί “προνομιακών σχέσεων” των εμπλεκομένων με τον τάδε ή τον δείνα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου