Θα λέγαμε πως βιώνουμε έναν πολιτικό ”μήνα του μέλιτος ”με τη Γείτονα, γεγονός που μας θυμίζει το Σεπτέμβριο του 1955, όπου, παρά το θλιβερό πογκρόμ των ρωμιών της Πόλης, στην Ελλάδα υπήρχε ”ηρεμία” αντιδράσεων για να μην χαλάσει το καλό κλίμα. Ένα καλό κλίμα που οικοδομήθηκε με προτροπή των αγγλοαμερικανών (κυρίως) με την κοινή είσοδο Ελλάδας- Τουρκίας στο ΝΑΤΟ το 1952 και που συνεχίστηκε μέχρι το 1959 με τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, που έφεραν την Τουρκία ως εγγυήτρια στην Κύπρο, με τα όποια επίχειρα ακολούθησαν από τότε μέχρι σήμερα.
Φιλίες με τη δύστροπη Τουρκία
Παρότι η Τουρκία, έχει ενεργό casus belli κατά της Ελλάδας, αν επεκταθεί πέραν των 6ν.μ. Ονομάζει τους μουσουλμάνους της Θράκης, συλλήβδην Τούρκους. θέλει διαμοίραση του Αιγαίου, το οποίο ήδη αποκαλεί Turkaegean στις ακτές που την βρέχει. Ζητά αποστρατιωτικοποίηση των νησιών. Δεν υπαναχωρεί του ακυρώσιμου και καταχρηστικού Τουρκολιβυκού μνημονίου. Δεν αναγνωρίζει επήρεια του Καστελόριζου και κατέχει παρανόμως τη Β. Κύπρο επί 49 χρόνια, ζητώντας από το βήμα του ΟΗΕ την αναγνώριση του ψευδοκράτους, απειλώντας μέχρι πρότινος να στείλει πυραύλους typhoon στην Αθήνα, η Ελλάδα, για πολλοστή φορά στα πλαίσια της καλοπιστίας και της καλής γειτονιάς, δίνει συγχωροχάρτι, ”νερό κι αλάτι” αναζητώντας ηρεμία και πρόοδο για την επόμενη μέρα.
Πολλοί επώνυμοι, έγκριτοι αναλυτές, έσπευσαν μετά την καιροσκοπική συναινετική στάση του Τούρκου Προέδρου στο Βίλνιους τον Ιούλιο του 2023, να πλειοδοτήσουν υπέρ της εξεύρεσης λύσης με την Τουρκία μέσω Χάγης. Τάχα μου είναι καλό το momentum.
Βιάστηκαν. Ο ίδιος ο Έλληνας Πρωθυπουργός, δήλωσε πως, ”η Χάγη είναι πολύ μακριά”! Για να οδηγηθούμε στη Χάγη πρέπει η Τουρκία να άρει πρωτίστως το casus belli - με όσα προαναφέρθηκαν - και να αποσύρει τα κατοχικά στρατεύματά της από την Κύπρο. Ας λένε κάποιοι πως τα Ελληνοτουρκικά δεν συνδέονται με την Κύπρο. Συνδέονται είτε το θέλουμε, είτε όχι.
Έστω όμως πως στο βάθος των συνομιλιών, καταλήξουμε στη Χάγη. Θα εκδοθεί μια κοινά αποδεκτή απόφαση. Εν τούτοις το ερώτημα παραμένει:
Αν η Τουρκία δυστροπήσει και δεν σεβαστεί την απόφαση, ποιος θα της την επιβάλει; Υπάρχει διεθνής αστυνομικός ή/ και δικαστικός επιμελητής; Όχι.
Θα μπορούσε όμως να την επιβάλει το Συμβούλιο Ασφαλείας του Ο.Η.Ε ακόμα και με κυανόκρανους; Η μέχρι τώρα εμπειρία μας με την Τουρκία είναι πως όχι, αφού δεν σέβεται τον ΟΗΕ στο θέμα της Κύπρου, με τελευταίο παράδειγμα τα γεγονότα της Πύλας. Άρα γιατί να σεβαστεί την απόφαση της Χάγης και την επιβολή της στα θέματα με την Ελλάδα, αν θεωρήσει πως τελικά δεν την συμφέρει; Ποιος εγγυάται πώς θα συμμορφωθεί; Μήπως συμμορφώθηκε με τα ψηφίσματα της Unesco και της διεθνούς Κοινότητας, όταν μετέτρεψε την Αγιά Σοφιά σε τζαμί;
Επομένως, ορθώς συνομιλούμε με την Τουρκία αν και εφόσον με αυτόν τον τρόπο χρονοτριβούμε και ετοιμάζουμε την εν γένει αντίκρουσή μας στα όσα καταχρηστικά απεργάζεται και δηλώνει. Αν όμως συνομιλούμε με αληθή πρόθεση να συμβιβαστούμε, τότε το πιθανότερο είναι να της ανοίγουμε την όρεξη για περαιτέρω διεκδικήσεις, αφού την καλοπιστία μας και το συγχωροχάρτι αφέσεως αμαρτιών που της δίνουμε, το εκλαμβάνει ως αδυναμία μας και φοβικό σύνδρομο. Αν λάβει ένα, σύντομα θα θελήσει δύο και τρία, ατέρμονα.
Σκοπός μας θα πρέπει να είναι η ώθηση να πέσει στην Θουκιδίδειο παγίδα της καταχρηστικής μεγαλομανίας της, που αυτομάτως θα την κάνει, μη ανεκτή από τους κοινούς μας συμμάχους. Βέβαια ακόμα δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο και η Τουρκία πατώντας σε δύο βάρκες Ανατολής- Δύσης, ακροβατεί επιτήδεια και επωφελείται της ανοχής όλων, τρώγοντας τον ”μόσχο τον σιτευτό” της γνωστής παραβολής.
Εν τούτοις, δια στόματος του Προέδρου της ήδη έχει βάλει πλώρη για την Ευρασία. Η κοινωνία της κατά 70% δηλώνει αντιδυτική και παραμένει στη Δύση μέχρι να φύγει, δηλαδή όσο την εξυπηρετεί η παραμονή της. Εν προκειμένω το moratorium το ασκεί στα πλαίσια των προτροπών Μενέντεζ, μήπως και πάρει τα F16. Είτε τα πάρει, είτε όχι, είναι θέμα χρόνου να επανέλθει στις γνωστές συμπεριφορές των παραβιάσεων.
Εξάλλου όλοι οι αξιωματούχοι της, πλην του Προέδρου της - στην παρούσα συγκυρία - συνεχίζουν τις απειλές. Αλλά και ο Πρόεδρος όποτε χρειάστηκε, επετειακά, σήκωσε τους τόνους. Στην επέτειο του Αττίλα (20 Ιουλίου, Κύπρος) στις 9 Σεπτεμβρίου (Νίκη των Τούρκων κατά των Ελλήνων στη Μ.Ασία), ενώ αναμένονται μεγάλες κορώνες στις 29 Οκτωβρίου, που θα γιορτάσουν τα 100 χρόνια της Δημοκρατίας τους.
Είναι αυταπόδεικτο πως η Δύση/ ΗΠΑ, γνωρίζει/ουν, τη νόθα στάση της Τουρκίας και την ανέχονται για δικούς τους λόγους, μέχρι να προετοιμάσουν την επόμενη μέρα, χωρίς αυτήν. Εξάλλου είναι και οικονομικά εκτεθειμένοι απέναντί της .
Σύνδρομο του Ναυαρίνο
Η Ελλάδα πρόθυμα ”παίζει” το ρόλο του καλού συμμάχου στο παιχνίδι της γεωπολιτικής σκακιέρας, ευελπιστώντας στην προστασία της, αν και εφόσον χρειαστεί.
Το έχω ονομάσει, ” Σύνδρομο του Ναυαρίνο”, βάσει του οποίου αναμένουμε βοήθεια/ σωτηρία από τους προστάτες/ συμμάχους, επειδή τάχα μας το ”οφείλουν ” λόγω της ιστορικότητας και της πίστης μας σε αυτούς.
Μάλλον πρόκειται, περισσότερο για ”φαντασιακό” σύμφωνα τον Καστοριάδη, παρά για γνήσια κατάσταση .
Εν κατακλείδι, οι συναντήσεις έχουν τους συμβολισμούς και τη χρησιμότητά τους. Ακόμα και οι εμπόλεμοι συνομιλούν μεταξύ τους κι εμείς με την Τουρκία δεν είμαστε εμπόλεμοι, αλλά ΝΑΤΟικοί ”σύμμαχοι ” και γείτονες.
Βεβαίως συναντιόμαστε όποτε και όπου θέλει η Τουρκία, όπως τώρα στο Türkevi στη Ν.Υ, καθιστώντας την, οικοδέσποινα. Επομένως δεν θα μπορούσαμε μέσα στο ”σπίτι της ” να παραπονεθούμε για τις δηλώσεις Ερντογάν, την προηγουμένη στον ΟΗΕ, σχετικά με την αναγνώριση του ψευδοκράτους στην Κύπρο. Η απάντηση της Ελληνικής και Κυπριακής πλευράς εδόθη μεν, αλλά εκτός του χώρου της.
Άραγε η συνάντηση της Θεσσαλονίκης στις 7 Δεκεμβρίου, θα γίνει σε ελληνικό κτήριο, ή στο Kemalevi, σπίτι του Κεμάλ, όπου και το Προξενείο της Τουρκίας;
Ο μηχανισμός της κλειδαριάς
Με απλά εκλαϊκευμένα γεωπολιτικά, απεικονιστικά το θέμα, πιθανόν είναι το εξής:
Ελλάδα και Τουρκία, είμαστε μια κλειδαριά που ξεκλειδώνει τον Βορρά, το Νότο, την Ανατολή και τη Δύση.
Ο μηχανισμός της κλειδαριάς είναι η Τουρκία
Ο αφαλός της κλειδαριάς, η Ελλάδα/ Κύπρος.
Το ένα δεν λειτουργεί χωρίς το άλλο.
Όλοι μας βλέπουν ως ενιαίο χώρο. Ιστορικά, διαχρονικά.
Η Ελλάδα, θα ήθελε να λειτουργήσει ως ενιαίος χώρος βάσει μιας ” τύπου Βυζαντινής” λογικής.
Η Τουρκία ομοίως θέλει να λειτουργήσει ως ενιαίος χώρος, αλλά στα πλαίσια μιας ”τύπου Οθωμανικής” λογικής.
Διεθνές Δίκαιο και kazan kazan
Όμως, υπάρχει μια σύγχρονη σημαντική διαφορά.
Η Ελλάδα σκέφτεται την συνύπαρξη ισότιμα βάσει των δικαιωμάτων του διεθνούς δικαίου, ενώ η Τουρκία το σκέφτεται kazan kazan ala Turka, δηλ 80% αυτή και 20% η Ελλάδα, ήτοι Λεόντειος συμφωνία. Ή, θα ήθελε, μια ”σχέση γάμου” όπου τον ρόλο του συζύγου θα έχει η Τουρκία και το ρόλο της υπάνδρου γυναικός συζύγου η Ελλάδα.
Κοινώς η συμβίωση / εξίσωση ΔΕΝ βγαίνει, εκτός και αποδεχτούμε το ρόλο που μας υποδεικνύει.
Χωρίς ν′ αναφέρω θέσφατα, έχουμε απτές αποδείξεις της νεο-οθωμανικής νοοτροπίας που είναι η ”αυτοκρατορική ”λογική της πολιορκίας, έχοντας σύμμαχο τον χρόνο και την υπομονή, πιστεύοντας πως ο αντίπαλος θα ενδώσει λόγω κόπωσης και μάλιστα αναίμακτα.
Πέραν τούτου, οι Τουρκικές επιχειρήσεις ήταν και είναι παρούσες στην Ελλάδα, τόσο στον ιδιωτικό επιχειρηματικό τομέα, στα ΜΜΕ, αλλά και ως υπεργολάβοι στα δημόσια έργα. Ποιός ο λόγος να κάνει πόλεμο;
Η απειλή πολέμου και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού έχει να κάνει με την ”προβολή σημαίας ” για να καταδεικνύει η Τουρκία, ποιος είναι ο ισχυρός της περιοχής (και όχι μόνον) προκειμένου να κερδίζει αναίμακτα οφέλη. Λέγεται bullying και εμφύσηση φοβικών συνδρόμων στους γείτονες για να αποδέχονται τα συμφέροντα της Τουρκίας αδιαμαρτύρητα.
Το παράδειγμα του Αρτσάχ
Στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ: “120.000 κάτοικοι Αρμενικής καταγωγής εγκαταλείπουν τις πατρογονικές εστίες τους υπό τις πολεμικές ενέργειες του Αζερμπαϊτζάν”.
Ουδείς ασχολήθηκε από τη διεθνή Κοινότητα, τις μεγάλες δυνάμεις• ούτε η χώρα μας , ούτε καν η ίδια η Αρμενία. Ο,τι δεν ”παίζει ” στα ΜΜΕ , απλά δεν υπάρχει ως κατάσταση, γεγονός, είδηση.
Μόνο η Τουρκία επιχαίρει (και άλλοι κρυφο-φανερά) και το επιδίωξε σε αγαστή συνεργασία με τους ” Biz İki Devlet Bir Milletiz/ είμαστε , δύο κράτη, ένα έθνος ” Αζέρους που εξοπλίζονταν και εκλάμβαναν την καλοπιστία της Αρμενίας ως αδυναμία.
”Έριξαν τη ζαριά και τους βγήκε” αφού αξιολόγησαν τη δική τους αυτοπεποίθηση-δύναμη, την Αρμενική αδράνεια και τη διεθνή αδιαφορία.
Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου;
Η Αρμενία είχε αναπτύξει μια φιλοσοφία καλοπιστίας, διαλόγου, επίκλησης της καλής γειτονιάς, του διεθνούς δικαίου και συμφωνιών, με εγγυητές
α) την οπλική άμυνά της
β) τρίτες χώρες
γ) την ομογένεια/διασπορά της .
Όπως βλέπουμε τίποτα δεν ίσχυσε. Αντιθέτως, ουδείς ασχολήθηκε. Παρέδωσαν τις πατρογονικές τους εστίες , όσια και ιερά, στον προαιώνιο εχθρό τους, αμαχητί. Μια ματαιότητα κυρίευσε το λαό και μια ηττοπάθεια, σε κλίμα απόλυτης μοναξιάς, απομόνωσης από τη διεθνή Κοινότητα που αλά καρτ έχει ευαισθησίες για τα ατομικά δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο, τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων κ.λ.π
Κόσμος απέραντης υποκρισίας, που σε κάνει να λες: ”δεν ισχύει τίποτα • απλά μην σου τύχει ”.
Η Αρμενία ήταν και είναι γεωγραφικά σε δύσκολο σημείο , προέκταση της ” κλειδαριάς ” που αναφέρω συχνά.
Η επιλογή της ήταν και είναι μια: ″κράτος μοντέλο Ισραήλ” .
Δεν το έπραξε και η εμπιστοσύνη σε light πολιτικούς, όπως και η χαλαρή στάση των πολιτών, λες και είναι το Λουξεμβούργο, εν μέσω του καζανιού του Καυκάσου, αποδείχθηκε η χειρότερη επιλογή.
Άραγε τα ιστορικά παθήματα και η γενοκτονία των προγόνων τους, δεν τους έγινε μάθημα;
Εκ παραλλήλου, η χώρα μας και οι πολιτικοί / πολίτες της,με τις επιλογές τους, θεωρούν πως είναι διαφορετική περίπτωση;
Και αν ναι, πόσο διαφορετική;
Aυτή η διαφορά είναι ικανή να μας σώσει από τυχόν παρόμοια κατάσταση;
Έχουμε γενοκτονία Μ.Ασιατικού Ελληνισμού, Κυπριακό, Β. Ήπειρο, αναθεωρητική Τουρκία και κοινούς συμμάχους που μας λένε βρείτε τα.
Και εάν δεν τα βρούμε; θα είμαστε μόνοι, όπως η Αρμενία; δηλ. το Ναγκόρνο Καραμπάχ. Και αν ναι, τι θα κάνουμε; Θα παραδοθούν όλα αμαχητί, με τελευταία λέξη μας, όχι το ”μολών λαβέ”, αλλά το ”ευρωπαϊκό κεκτημένο”;
Αλλά με τι ασχολούμαι τώρα κι εγώ;
Αφού αυτά που λέω, δεν είναι είδηση, άρα είναι ανύπαρκτα , σαν τον ”ανύπαρκτο ιππότη” του Ίταλο Καλβίνο.
Φαύλος κύκλος;
Μπορεί ν′ αλλάξει αυτός ο φαύλος κύκλος με την Τουρκία, χωρίς να ζητά η Ελλάδα συνεχή προστασία;
Σαφώς και μπορεί αν η Τουρκία αποδεχτεί το Διεθνές δίκαιο και γίνει σύγχρονο κράτος, κάτι που όμως δεν διαφαίνεται.
Μπορεί η Ελλάδα να την αναγκάσει να παραμείνει ήρεμη και καλή γείτονας, έστω και εάν δεν προσχωρήσει στο διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο;
Υπάρχει τρόπος, αλλά πιθανολογώ πως η Ελλάδα (πολιτικοί και πολίτες) δεν το ενστερνίζονται, τουλάχιστον πλειοψηφικά, άρα μάλλον δεν θα γίνει.
Ειδικότερα: Υπάρχει χώρα, που βρίσκεται στο ”στόμα του λύκου”, δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ, ούτε στην Ε.Ε, με ενεργή την ομογένειά της στο εξωτερικό και όλοι την φοβούνται, χωρίς να φοβάται κανέναν. Έχει τον πληθυσμό της Ελλάδας και μικρότερη έκταση. Έκανε την έρημο καλλιεργήσιμη και υπηρετούν, άνδρες / γυναίκες από τα 18 μέχρι τα 68, παράλληλα με τις αστικές και λοιπές ασχολίες τους.
Υπάρχει επίσης χώρα στην Κεντρική Ευρώπη, που δεν ανήκει σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, οι πολίτες της, χωρίς απειλές εχθρών, εκπαιδεύονται ετησίως και στρατιωτικά, το κυριότερο δε , το πολίτευμα της είναι γνήσια σύγχρονη άμεση Δημοκρατία στα πρωτότυπα της αρχαίας Αθήνας και όχι Κοινοβουλευτική Δημοκρατία που είναι εφεύρεση των Άγγλων και όχι Ελληνική.
Το θέμα είναι πως στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα, αλλά και η πλειοψηφία του λαού, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, δεν θέλει να αλλάξει όπως προαναφέρθηκε . Κυριαρχεί ο ”ωχ αδελφισμός” ενώ το φιλότιμο λίγων σπαταλιέται ανώφελα.
Αν αυτά δεν αλλάξουν δομικά και ιδεολογικά, αποτέλεσμα δεν θα δούμε.
Επομένως όλα γίνονται, δηλαδή να έχεις άμεση Δημοκρατία, άμυνα χωρίς ΝΑΤΟ, οικονομία χωρίς ΕΕ, να σε σέβεται ( φοβάται) η Τουρκία, αρκεί να ” βρέχεις τον κ@@@ σου για να φας ψάρι ” όντας μονίμως σε εγρήγορση, παίζοντας σκληρό χαρτί στη διεθνή σκηνή, να σε έχουν ανάγκη και να μην τους έχεις.
Η Πολιτεία μας (πολιτικοί / πολίτες) δεν είναι μια τέτοια. Ιδρύθηκε το 1830 με το πρωτόκολλο του Λονδίνου ως κράτος υπό Επιτροπεία και 200 χρόνια μετά, τέτοιο παραμένει.
Όποιος προσπάθησε να το αλλάξει (αγωνιστές, Λόγιοι, πολιτικοί) τους έφαγε η ” μαρμάγκα” όπως έλεγαν οι παππούδες μας.
Η αδυναμία μας , φαίνεται και στη διαχείριση φυσικών καταστροφών και στην οικονομία και στην συνεχώς αιτούμενη προστασία από τις συμμαχίες.
Προφανώς κάτι γίνεται λάθος και 10 εκατομμύρια Έλληνες έχουμε να προτάξουμε ένα πρόβλημα για κάθε πιθανή λύση.
Μέχρι πότε όμως; Οι καιροί απαιτούν αλλαγές εδώ και τώρα, πολιτειακά, οικονομικά, δημογραφικά, ειδάλλως:
″Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ’, ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου·
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Κ. Καβάφης
Από το Βίλνιους στη Νέα Υόρκη και από εκεί στη Θεσσαλονίκη με μια στάση στο Αρτσάχ
- Νέα Υόρκη - Θεσσαλονίκη και πολύ μακριά η Χάγη;
Από το Βίλνιους στη Νέα Υόρκη - Νέα Υόρκη - Θεσσαλονίκη και πολύ μακριά η Χάγη;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου