Photo by Sean Valentine via Pexels
Με τίτλο «The Self-Doubting Superpower» και υπότιτλο «America Shouldn’t Give Up on the World It Made», τo Foreign Affairs, δημοσιεύει άρθρο γνώμης του Fareed Zakaria το οποίο, στην ουσία του, διερευνά την αίσθηση απομονωτισμού που φαίνεται να καταλαμβάνει τις ΗΠΑ αλλά και τους κινδύνους που θα είχε μία απόσυρση της υπερδύναμης από τον διεθνή της ρόλο.
«Το 2018, όταν το Ερευνητικό Κέντρο Pew ρώτησε τους Αμερικανούς πώς ένιωθαν ότι θα ήταν η χώρα τους το 2050», γράφει ο Ζακάρια, «το 54% των ερωτηθέντων είπε ότι η οικονομία των ΗΠΑ θα ήταν πιο αδύναμη. Ένας ακόμη μεγαλύτερος αριθμός, το 60%, είπε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα ήταν λιγότερο σημαντικές στον κόσμο.
Και συνεχίζει: «Αυτό δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Την πολιτική ατμόσφαιρα έχει διαποτίσει εδώ και καιρό η αίσθηση ότι η χώρα οδεύει προς τη λάθος κατεύθυνση. Σύμφωνα με μια μακροχρόνια δημοσκόπηση της Gallup, το ποσοστό των Αμερικανών που είναι «ικανοποιημένοι» με την εξέλιξη των πραγμάτων δεν έχει ξεπεράσει το 50% εδώ και 20 χρόνια. Αυτή τη στιγμή ανέρχεται στο 20%.
Μια μεγάλη στρατηγική των ΗΠΑ που βασίζεται σε λανθασμένες υποθέσεις θα παρασύρει τη χώρα και τον κόσμο. Σε κάθε επίπεδο, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν σε ηγετική θέση σε σύγκριση με τους μεγάλους ανταγωνιστές και τους αντιπάλους τους. Ωστόσο, αντιμετωπίζουν ένα πολύ διαφορετικό διεθνές τοπίο.
Πολλές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο έχουν αυξηθεί σε δύναμη και αυτοπεποίθηση. Δεν θα συναινέσουν ευγενικά στις αμερικανικές οδηγίες. Μερικοί από αυτές επιδιώκουν ενεργά να αμφισβητήσουν την κυρίαρχη θέση των Ηνωμένων Πολιτειών και την τάξη που έχει οικοδομηθεί γύρω από αυτήν.
Σε αυτές τις νέες συνθήκες, η Ουάσιγκτον χρειάζεται μια νέα στρατηγική, μια στρατηγική που να κατανοεί ότι παραμένει μια αξιοθαύμαστη δύναμη, αλλά λειτουργεί σε έναν πολύ λιγότερο ήρεμο κόσμο. Η πρόκληση για την Ουάσιγκτον είναι να προχωρήσει γρήγορα αλλά όχι φοβισμένη. Σήμερα, ωστόσο, παραμένει κυριευμένη από πανικό και αυτοαμφισβήτηση.
Το πρόσφατο παρελθόν
Το 1990, το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ηνωμένων Πολιτειών (μετρούμενο σε όρους αγοραστικής δύναμης) ήταν 17% υψηλότερο από αυτό της Ιαπωνίας και 24% υψηλότερο από το αντίστοιχο της Δυτικής Ευρώπης. Σήμερα, είναι 54% και 32% υψηλότερο, αντίστοιχα.
Το 2023, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν προσελκύσει 26 δισεκατομμύρια δολάρια σε επιχειρηματικά κεφάλαια για νεοφυείς επιχειρήσεις τεχνητής νοημοσύνης, περίπου έξι φορές περισσότερα από την Κίνα, τον επόμενο υψηλότερο ανταγωνιστή. Στη βιοτεχνολογία, η Βόρεια Αμερική συγκεντρώνει το 38% των παγκόσμιων εσόδων, ενώ ολόκληρη η Ασία αντιπροσωπεύει το 24%.
Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρωτοστατούν σε αυτό που ιστορικά ήταν ένα βασικό χαρακτηριστικό της δύναμης ενός έθνους: την ενέργεια. Σήμερα, είναι ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο – μεγαλύτερος ακόμη και από τη Ρωσία ή τη Σαουδική Αραβία.
Και το σήμερα
Σήμερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν έναν κόσμο με πραγματικούς ανταγωνιστές και πολλές περισσότερες χώρες που διεκδικούν σθεναρά τα συμφέροντά τους, συχνά σε πείσμα της Ουάσιγκτον.
Για να κατανοήσετε τη νέα δυναμική, σκεφτείτε όχι τη Ρωσία ή την Κίνα αλλά την Τουρκία. Πριν από τριάντα χρόνια, η Τουρκία ήταν ένας υπάκουος σύμμαχος των ΗΠΑ, που εξαρτιόταν από την Ουάσιγκτον για την ασφάλεια και την ευημερία της. Κάθε φορά που η Τουρκία περνούσε από μια από τις περιοδικές οικονομικές κρίσεις της, οι Ηνωμένες Πολιτείες τη βοηθούσαν να διασωθεί. Σήμερα, η Τουρκία είναι μια πολύ πιο πλούσια και πιο ώριμη πολιτικά χώρα, με επικεφαλής έναν ισχυρό, δημοφιλή και λαϊκιστή ηγέτη, τον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Συνήθως αψηφά τις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και όταν υποβάλλονται αιτήματα στα υψηλότερα επίπεδα.
Η Ουάσιγκτον ήταν απροετοίμαστη για αυτή τη στροφή. Το 2003, οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδίασαν μια εισβολή δύο μετώπων στο Ιράκ – από το Κουβέιτ στο νότο και από την Τουρκία στο βορρά – αλλά απέτυχαν να εξασφαλίσουν την υποστήριξη της Τουρκίας προληπτικά, υποθέτοντας ότι θα ήταν σε θέση να λάβουν τη συναίνεση αυτής της χώρας όπως πάντα.
Στην πραγματικότητα, όταν το ζήτησε το Πεντάγωνο, το τουρκικό κοινοβούλιο αρνήθηκε και η εισβολή έπρεπε να προχωρήσει με βιαστικό και κακοσχεδιασμένο τρόπο, που μπορεί να είχε κάποια σχέση με το πώς εξελίχθηκαν αργότερα τα πράγματα. Το 2017, η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία για την αγορά ενός συστήματος πυραύλων από τη Ρωσία – μια θρασύτατη κίνηση για ένα μέλος του ΝΑΤΟ.
Δύο χρόνια αργότερα, η Τουρκία αψήφησε (περιφρόνησε) εκ νέου στις Ηνωμένες Πολιτείες, επιτιθέμενη σε κουρδικές δυνάμεις στη Συρία, συμμάχους των ΗΠΑ που μόλις είχαν βοηθήσει να νικηθεί το Ισλαμικό Κράτος εκεί.
- Οι μελετητές συζητούν εάν ο κόσμος είναι επί του παρόντος μονοπολικός, διπολικός ή πολυπολικός.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν η μοναδική ισχυρότερη χώρα, όταν αθροίζονται όλες οι μετρήσεις «σκληρής» ισχύος. Για παράδειγμα, έχει 11 αεροπλανοφόρα σε λειτουργία, σε σύγκριση με τα δύο της Κίνας. Βλέποντας χώρες όπως η Ινδία, η Σαουδική Αραβία και η Τουρκία να κάνουν επίδειξη δύναμης, μπορεί κανείς εύκολα να φανταστεί ότι ο κόσμος είναι πολυπολικός.
Η διεθνής τάξη που οι Ηνωμένες Πολιτείες οικοδόμησαν και διατήρησαν αμφισβητείται σε πολλά μέτωπα. Αλλά παραμένει ο πιο ισχυρός παίκτης. Το μερίδιο των ΗΠΑ στο παγκόσμιο ΑΕΠ παραμένει περίπου αυτό που ήταν το 1980 ή το 1990. Ίσως πιο σημαντικό, καθώς έχει συγκεντρώσει ακόμη περισσότερους συμμάχους.
- Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1950, ο συνασπισμός του «ελεύθερου κόσμου» που πολέμησε και θα κέρδιζε τον Ψυχρό Πόλεμο αποτελούνταν από τα μέλη του ΝΑΤΟ —Ηνωμένες Πολιτείες, Καναδά, 11 χώρες της Δυτικής Ευρώπης, Ελλάδα και Τουρκία— συν την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, Ιαπωνία και Νότια Κορέα. Σήμερα, ο συνασπισμός που υποστηρίζει τον στρατό της Ουκρανίας ή επιβάλλει κυρώσεις κατά της Ρωσίας έχει επεκταθεί για να συμπεριλάβει σχεδόν όλες τις χώρες της Ευρώπης, καθώς και ένα σωρό άλλα κράτη. Συνολικά, το «West Plus» περιλαμβάνει περίπου το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ και το 65% των παγκόσμιων στρατιωτικών δαπανών.
Η πιο ανησυχητική πρόκληση για τη διεθνή τάξη που βασίζεται σε κανόνες δεν προέρχεται από την Κίνα, τη Ρωσία ή το Ιράν. Προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Εάν η Αμερική, κυριευμένη από υπερβολικούς φόβους για τη δική της παρακμή, υποχωρήσει από τον ηγετικό της ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις, θα ανοίξει κενά εξουσίας σε όλο τον κόσμο και θα ενθαρρύνει διάφορες δυνάμεις και παίκτες να προσπαθήσουν να εισβάλουν στην αποδιοργάνωση.
Στο σημείο αυτό, ο αρθρογράφος παροτρύνει τους αναγνώστες να δουν πώς μοιάζει μια μετααμερικανική Μέση Ανατολή και να φανταστούν κάτι παρόμοιο στην Ευρώπη και την Ασία, αλλά αυτή τη φορά με μεγάλες δυνάμεις, όχι περιφερειακές, να δημιουργούν αναστάτωση και με συνταρακτικές παγκόσμιες συνέπειες.
ΠΗΓΗ: Foreign Affairs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου