Σοφία Ζαφείρη
Ο πόλεμος στην Ουκρανία αποκάλυψε τις αμυντικές αδυναμίες της Ευρώπης, ύστερα από δεκαετίες χαμηλών δαπανών. Χωρίς την αμερικανική ηγεσία και συμμετοχή, η Ευρώπη δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τη Ρωσία.
Μετά από δεκαετίες περικοπών στις αμυντικές τους δαπάνες, λόγω και της ειρήνης που επικρατούσε στη Γηραιά Ήπειρο, τα ευρωπαϊκά κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ, αρχίζουν σταδιακά να συνειδητοποιούν την αδυναμία τους.
Σε περίπτωση ενός γενικευμένου πολέμου στην Ευρώπη, προερχόμενου από επίθεση της Ρωσίας, οι περισσότερες χώρες δεν πρόκειται να κατορθώσουν να αντισταθούν επαρκώς, εάν δεν έχουν αμερικανική βοήθεια.
Μία βοήθεια που θεωρούνταν βέβαιη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου έως και σήμερα, αλλά πλέον κανείς δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυτήν, ιδιαίτερα εάν νικητής των αμερικανικών προεδρικών εκλογών είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, που έχει ξεκαθαρίσει ότι οι ΗΠΑ δεν πρόκειται να «πληρώνουν για την ασφάλεια και την άμυνα των Ευρωπαίων».
Μπορεί ο Τραμπ να είναι πιο επιθετικός, όμως η αντίληψη που επικρατεί στην Ουάσιγκτον για το θέμα δεν είναι και πολύ διαφορετική από αυτήν που εξέφρασε. Έτσι, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις πρέπει να κατανοήσουν ότι οφείλουν να αυξήσουν τις αμυντικές τους δαπάνες και να ενισχύσουν κάθε γραμμή των ενόπλων δυνάμεών τους, εάν επιθυμούν πραγματικά να είναι ασφαλείς, όπως τονίζεται σε ανάλυση του Bloomberg.
Υπενθυμίζεται ότι τα κράτη – μέλη του ΝΑΤΟ έχουν δεσμευθεί, τουλάχιστον τυπικά, να πραγματοποιούν ετήσιες δαπάνες για την άμυνα ίσες τουλάχιστον με το 2% του ΑΕΠ τους. Εκ των ελάχιστων χωρών που το πράττει -λόγω φυσικά και της ιδιαίτερης γεωγραφικής της θέσης και της γειτνίασης με την Τουρκία- είναι η Ελλάδα, με τις αμυντικές δαπάνες να αυξάνονται εκ νέου, μετά τα χρόνια της κρίσης και τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις να θεωρούνται από τις πλέον ετοιμοπόλεμες εντός του ΝΑΤΟ.
Το «καμπανάκι» της Ουκρανίας
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, η φονικότερη σύγκρουση στη Γηραιά Ήπειρο από το 1945, κατέδειξε την αποφασιστικότητα του Ρώσου προέδρου Βλαντίμιρ Πούτιν να χαράξει μια μεγαλύτερη σφαίρα επιρροής για τη Μόσχα στον πρώην σοβιετικό χώρο. Ο Πούτιν δήλωσε το 2005 ότι η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης «ήταν η μεγαλύτερη πολιτική καταστροφή του αιώνα». Εάν ένα ανατολικό μέλος του ΝΑΤΟ γίνει ο επόμενος στόχος του, οι σύμμαχοί του θα ήταν υποχρεωμένοι να σπεύσουν να το βοηθήσουν.
Το μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής στρατιωτικής κοινότητας δεν έχει καμία εμπειρία στον σχεδιασμό ή τη διοίκηση επιχειρήσεων μεγάλης κλίμακας με συνδυασμένες δυνάμεις στις οποίες εμπλέκονται πολλά έθνη. Αποτελείται από ξεχωριστούς εθνικούς στρατούς που, για τους σκοπούς του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου, στηρίζονται στην Αμερική για ηγεσία και συντονισμό. Τα έθνη του ΝΑΤΟ έχουν μειώσει τα στρατεύματα και το στρατιωτικό υλικό μετά τον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά η Ευρώπη έχει μειώσει πολύ περισσότερο από τις ΗΠΑ.
Οι αμυντικοί προϋπολογισμοί έχουν μετατραπεί σε ένα απόθεμα που θα μπορούσε να λεηλατηθεί για να χρηματοδοτηθούν πιο πιεστικές προτεραιότητες, όπως η θεραπεία και η φροντίδα των γηράσκοντων πληθυσμών. Ως αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος του ευρωπαϊκού στρατού έχει γίνει, κατά την άποψη ορισμένων Αμερικανών εμπειρογνωμόνων στον τομέα της άμυνας, ένας «στρατός Ποτέμκιν» που δεν είναι καλά προετοιμασμένος να διεξάγει και να κερδίσει έναν παρατεταμένο πόλεμο.
Παράλληλα τα στρατεύματα πρέπει να είναι καλά εξοπλισμένα και εκπαιδευμένα. Ένα τεθωρακισμένο όχημα μάχης που δεν συντηρείται επαρκώς, ένα όπλο που είναι υποβαθμισμένο, μια ταξιαρχία που δεν διαθέτει τα πυρομαχικά και τις γραμμές εφοδιασμού για να διεξάγει έναν πόλεμο διαρκείας, ένας πύραυλος που αποτυγχάνει επειδή δεν έχει δοκιμαστεί σε μάχη - όλα αυτά εξαντλούν την αποτελεσματικότητα ενός στρατού με τρόπους που συχνά δεν γίνονται αντιληπτοί από το κοινό.
Η Ρωσία μείωσε επίσης τον στρατό της τη δεκαετία του 1990, εν μέρει επειδή η οικονομία της βρισκόταν σε κατάσταση κατάρρευσης και μεγάλο μέρος του εξοπλισμού ήταν απαρχαιωμένο. Το 2008, ένας πόλεμος με τη Γεωργία αποκάλυψε την ετοιμόρροπη κατάσταση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων και ο Πούτιν ξεκίνησε έναν εκτεταμένο εκσυγχρονισμό του στρατιωτικού υλικού της χώρας, από πλοία και υποβρύχια μέχρι αεροσκάφη και πυρηνικά όπλα. Διεύρυνε τον αριθμό των στρατευμάτων και προσπάθησε να απομακρυνθεί από το μοντέλο της επιστράτευσης και να διευρύνει τις τάξεις των επαγγελματιών στρατιωτών.
Με τις προσπάθειες της Ρωσίας να απορροφήσει την Ουκρανία να αποκαλύπτουν και πάλι τους περιορισμούς του στρατού της και να οδηγούν σε βαριές απώλειες, ο Πούτιν δήλωσε ότι θα επεκτείνει το προσωπικό των ενόπλων δυνάμεων της χώρας σε 1,5 εκατομμύριο, γεγονός που θα την καθιστούσε τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στον κόσμο μετά την Κίνα.
Χωρίς την πλήρη ισχύ των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων στο πλευρό τους, τα ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ μπορεί να δυσκολευτούν να αντιμετωπίσουν έναν τόσο ισχυρό εισβολέα.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις έχουν αρχίσει να δεσμεύουν περισσότερες δαπάνες για την άμυνα. Πολλά από αυτά τα χρήματα θα χρειαστούν απλώς για να ανακατασκευάσουν και να ενισχύσουν τα μέσα που ήδη διαθέτουν. Θα εξακολουθήσουν να βασίζονται στις ΗΠΑ σε κρίσιμους τομείς όπως η αεράμυνα και η πυραυλική άμυνα και τα προηγμένα συστήματα υπολογιστών που απαιτούνται για τη διεξαγωγή ενός σύγχρονου πολέμου.
Στρατιωτικές δαπάνες
Τα μέλη του ΝΑΤΟ συμφώνησαν το 2014 ότι το καθένα από αυτά θα δαπανά τουλάχιστον το 2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος του για την άμυνα μέχρι το 2024. Περίπου 23 από τους 32 χώρες αναμένεται να πετύχουν τον στόχο - από μόλις 10 χώρες πέρυσι. Ακόμα και αν τα ευρωπαϊκά μέλη έφταναν συλλογικά στο επίπεδο των ΗΠΑ, δηλαδή περίπου στο 3,5% του ΑΕΠ, οι δαπάνες τους θα εξακολουθούσαν να υπολείπονται των δαπανών του συμμάχου τους, επειδή η οικονομία της Ευρώπης βρίσκεται σε πορεία πτώσης σε σχέση με τις ΗΠΑ από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση στα τέλη της δεκαετίας του 2000.
Εξίσου σημαντικό με το πόσα θα δαπανηθούν είναι το πώς. Οι προηγούμενες επιδόσεις της Ευρώπης όσον αφορά την αγορά στρατιωτικού εξοπλισμού είναι φτωχές.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε ότι, ακόμη και στον σύγχρονο πόλεμο, η ικανότητα προμήθειας μεγάλων ποσοτήτων παλιομοδίτικων όπλων, πυρομαχικών και άλλων βασικών ειδών παραμένει εξίσου σημαντική όπως και πριν από έναν αιώνα. Όταν αποφασίζουν τι να αγοράσουν και από ποιον, τα κράτη στην Ευρώπη επικεντρώνονται παραδοσιακά στην τόνωση των εγχώριων οικονομιών και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αυτό δυσχεραίνει τον συντονισμό των προμηθειών, ώστε η περιοχή να αποκτήσει τον εξοπλισμό που χρειάζεται στη χαμηλότερη δυνατή τιμή. Οδηγεί επίσης σε δυσλειτουργία στο πεδίο της μάχης.
Στρατός Ξηράς
Το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία είναι οι κατεξοχήν στρατιωτικές δυνάμεις της Ευρώπης, αλλά και οι δύο έχουν μειώσει τον αριθμό των στρατευμάτων από τον Ψυχρό Πόλεμο. Οι ενεργές ένοπλες δυνάμεις της Γαλλίας συρρικνώθηκαν κατά 56% μεταξύ 1990 και 2024, σε 203.850. Σύμφωνα με εκτίμηση του 2023 ο βρετανικός στρατός θα μειωθεί σε 73.000 στρατιώτες μέχρι το 2025 - το χαμηλότερο επίπεδο από τους Ναπολεόντειους πολέμους του 1803-1815.
Η Γερμανία θα μπορούσε ενδεχομένως να αναπτύξει μία ταξιαρχία -με αριθμό μερικών χιλιάδων στρατιωτών- στη Βαλτική και αυτό «θα θεωρούνταν επίτευγμα», δήλωσε ο Μαξ Μπέργκμαν, διευθυντής για την Ευρώπη, τη Ρωσία και την Ευρασία στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Σπουδών με έδρα την Ουάσινγκτον.
Η Γαλλία θα μπορούσε να κινητοποιήσει 20.000 στρατιώτες σε 30 ημέρες. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα μπορούσε στην καλύτερη περίπτωση να συγκεντρώσει μια μεραρχία 20.000 έως 30.000 στρατιωτών, αν και αυτό θα χρειαζόταν πιθανότατα περισσότερο από ένα.
Μόνο οι αμερικανικές ειδικές δυνάμεις αριθμούν περίπου 70.000 άτομα και οι ΗΠΑ έχουν περίπου 80.000 στρατιωτικούς που υπηρετούν μόνο στην Ευρώπη.
Πολεμικό Ναυτικό
Τα πλοία είναι ζωτικής σημασίας σε έναν σύγχρονο χερσαίο πόλεμο. Οι αεροπορικές δυνάμεις χρειάζονται αεροδιαδρόμους και οι στρατοί κινούνται αργά. Τα πλοία αναπτύσσουν γρήγορα το είδος των όπλων μεγάλου βεληνεκούς που μπορούν να καταστρέψουν σημαντικές ποσότητες εχθρικού εξοπλισμού σε ξηρά και θάλασσα.
Η Γαλλία διαθέτει ένα αεροπλανοφόρο πλήρους κλίμακας, το Charles de Gaulle, το οποίο μεταφέρει συνήθως περίπου 30 μαχητικά αεροσκάφη Rafale. Το Ηνωμένο Βασίλειο διαθέτει δύο τέτοια πλοία, τα οποία μαζί έχουν τη δυνατότητα να φιλοξενήσουν 48 μαχητικά αεροσκάφη F-35 εκτός από ελικόπτερα. Αλλά αναμένεται να διαθέτει μόνο 37 από τα μαχητικά αεροσκάφη μέχρι το τέλος του 2024. Ένα μόνο αμερικανικό αεροπλανοφόρο κλάσης Nimitz, από τα οποία υπάρχουν 10, διαθέτει μια αεροπορική πτέρυγα έως και 69 αεροσκαφών.
Αεροπορική ισχύς
Η σύγκρουση στην Ουκρανία έδειξε ότι είναι δύσκολο να κερδίσεις το πάνω χέρι σε έναν σύγχρονο χερσαίο πόλεμο χωρίς κυριαρχία στον αέρα. Οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν χρησιμοποιήσει με επιτυχία μη επανδρωμένα αεροσκάφη για να εξουδετερώσουν άρματα μάχης, να σκοτώσουν εχθρικούς στρατιώτες, να καταστρέψουν αποθήκες πυρομαχικών και να προκαλέσουν ζημιές σε αεροδρόμια και διυλιστήρια πετρελαίου.
Αλλά η καλά εδραιωμένη αεράμυνα της Ρωσίας καθιστά δύσκολο για την ουκρανική αεροπορία να πετάξει και να υποβαθμίσει σημαντικά τα ρωσικά οπλικά συστήματα που έχουν πλήξει τις ουκρανικές πόλεις και τις ζωτικής σημασίας υποδομές. Η ίδια πρόκληση θα προέκυπτε πιθανότατα αν η Ρωσία εισέβαλε σε ένα μέλος του ΝΑΤΟ.
Επί του παρόντος, μόνο οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να πραγματοποιήσουν αποτελεσματική καταστολή και καταστροφή της ρωσικής αεράμυνας. Εξειδικευμένα αεροσκάφη εντοπίζουν την πηγή των μεταδόσεων των ραντάρ από τα εχθρικά συστήματα αντιπυραυλικής άμυνας. Αυτό αναγκάζει τον εχθρό να απενεργοποιήσει τον εξοπλισμό για να αποτρέψει την καταστροφή του από πυραύλους κατά της ακτινοβολίας, δημιουργώντας ένα παράθυρο για να επιτεθεί στα εχθρικά μέσα στο έδαφος.
Η σημερινή ρωσική αεράμυνα είναι πιο δύσκολο από ποτέ να νικηθεί, καθώς συνδυάζει συστοιχίες πυραυλικής άμυνας μεγάλου, μεσαίου και μικρού βεληνεκούς. Αυτό έχει ως στόχο να διασφαλίσει ότι όταν ένας κόμβος του συστήματος αναγκαστεί να σβήσει, τα άλλα στρώματα συνεχίζουν να παρέχουν προστασία. Επιπλέον, οι συστοιχίες πυραύλων και οι σχετικές μονάδες επίγειων σταθμών βρίσκονται συνεχώς σε κίνηση για να αποτρέψουν μια επίθεση.
Ο αμερικανικός στρατός έχει μια ευκαιρία να νικήσει αυτά τα λεγόμενα ολοκληρωμένα συστήματα αεράμυνας επειδή διαθέτει μεγάλο αριθμό εξαιρετικά εκπαιδευμένων πιλότων που πετούν αόρατα μαχητικά αεροσκάφη όπως τα F-35, τα οποία συνεργάζονται με δορυφόρους απεικόνισης και αναγνωριστικά αεροσκάφη μεγάλου βεληνεκούς για να εντοπίζουν πολλαπλούς στόχους γρήγορα και με ακρίβεια. Οι ΗΠΑ διαθέτουν επίσης μεγάλα, άμεσα διαθέσιμα αποθέματα πυρομαχικών μεγάλης εμβέλειας «standoff» που μπορούν να εκτοξευθούν εκτός της επικίνδυνης ζώνης για να καταστρέψουν αυτούς τους στόχους.
Οι προοπτικές
Μέχρι στιγμής, η ανασυγκρότηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ευρώπης είναι αποσπασματική και περιορισμένης εμβέλειας. Στις θετικές εξελίξεις περιλαμβάνεται η ανακοίνωση από τον Γερμανό καγκελάριο Όλαφ Σολτς ενός ταμείου ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ για τον εκσυγχρονισμό της άμυνας της χώρας, η σημαντική επέκταση των ενόπλων δυνάμεων της Πολωνίας ώστε να γίνουν οι τρίτες μεγαλύτερες στο ΝΑΤΟ, με μεγάλη έμφαση στα χερσαία στρατεύματα, το ολλανδικό σχέδιο για την αποκατάσταση των τεθωρακισμένων δυνάμεων από τις οποίες η χώρα απαλλάχθηκε το 2011 και η άφιξη νέων ελικοπτέρων για τον βρετανικό στρατό.
Οι κυβερνήσεις της περιοχής συμφωνούν ότι ο συντονισμός των προσπαθειών τους θα βελτιώσει την απόδοση των επενδύσεών τους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απομακρυνθούν από την έννοια της «κυρίαρχης ικανότητας» και να υιοθετήσουν μια νέα προσέγγιση, κατά την οποία θα συγκρίνουν τα αντίστοιχα στρατιωτικά τους μέσα, θα εντοπίζουν τα κενά στα συλλογικά τους οπλοστάσια και θα συμφωνούν ποια κράτη μέλη θα τα καλύψουν.
Μια υποομάδα μελών - η Σουηδία, η Φινλανδία, η Νορβηγία και η Δανία - έχουν κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργώντας μια σκανδιναβική συμμαχία αεράμυνας για να συνδυάσουν τη διοίκηση και τον έλεγχο, να μοιραστούν εγκαταστάσεις, πληροφορίες και επίγνωση της κατάστασης και να βελτιώσουν τη διαλειτουργικότητα. Η ομάδα σχεδιάζει να διαθέτει σχεδόν 250 σύγχρονα μαχητικά αεροσκάφη μέχρι το τέλος της δεκαετίας, εκ των οποίων τουλάχιστον τα μισά θα είναι πιθανότατα F-35.
Και μόνο η απόφαση για το ποιος θα επιβλέπει την αμυντική αναγέννηση της Ευρώπης έχει γίνει πηγή έντασης. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, επιθυμεί να τεθεί επικεφαλής της προσπάθειας, ορίζοντας μάλιστα στις 17 Σεπτεμβρίου τον Αν. Κουμπίλιους, πρώην πρωθυπουργό της Λιθουανίας, ως τον πρώτο της «Επίτροπο Άμυνας και Διαστήματος». Η Ένωση έχει αναλάβει ηγετικό ρόλο στο συντονισμό της ευρωπαϊκής αντίδρασης στην ουκρανική κρίση. Έχει επίσης λάβει σημαντικά εύσημα για την ταχεία αύξηση της ευρωπαϊκής παραγωγής βλημάτων πυροβολικού - αναμένεται να φθάσει τα 2 εκατομμύρια μέχρι το τέλος του 2025 από 1 εκατομμύριο στις αρχές του 2024.
Ωστόσο, η διοίκηση του ΝΑΤΟ αντιτίθεται εδώ και καιρό στην ανάληψη κυρίαρχου ρόλου από την ΕΕ στην άμυνα της περιοχής, λέγοντας ότι θα μπορούσε να διπλασιάσει τις προσπάθειες και να εκτρέψει πόρους. Στην τελευταία του δημόσια ομιλία ως γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο Γενς Στόλτενμπεργκ προειδοποίησε την ΕΕ κατά της δημιουργίας μιας ανταγωνιστικής εναλλακτικής λύσης στη συμμαχία.
Όποιος και αν αναλάβει το προβάδισμα, η ανοικοδόμηση της άμυνας της Ευρώπης θα απαιτήσει πολλά χρήματα. Ορισμένοι αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι οι ευρωπαϊκές στρατιωτικές δαπάνες μπορεί να χρειαστεί να αυξηθούν έως και στο 4% του ΑΕΠ - επίπεδα που δεν έχουν παρατηρηθεί από το τέλος της σοβιετικής εποχής - για να διασφαλιστεί ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να αντιμετωπίσει τις αναδυόμενες απειλές.
Για ορισμένα μέλη της συμμαχίας, αυτό θα απαιτούσε είτε σημαντικές περικοπές δαπανών σε άλλους τομείς, είτε αυξήσεις φόρων, είτε την ανάληψη επιπλέον χρέους που δύσκολα μπορούν να αντέξουν. Έτσι, προς το παρόν, υπάρχει μικρή δυναμική στο ΝΑΤΟ για την αναθεώρηση του στόχου του 2% προς τα πάνω. Αντ' αυτού, η συμμαχία συζητά αν θα πρέπει να επιτραπεί στα μέλη να συμπεριλάβουν τη στρατιωτική βοήθεια προς την Ουκρανία ως μέρος των ελάχιστων δαπανών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου