Πριν δέκα μέρες, συγκεκριμένα την 24η Ιουλίου, γιορτάστηκε στο Προεδρικό Μέγαρο της Αθήνας η 48η επέτειος από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, έπειτα από 7 έτη στρατιωτικής χούντας. Επισήμως, αναφέρεται ως «δεξίωση» και, όσον αφορά την εθιμοτυπία, είναι όντας ακριβώς αυτό. Δεξίωση.
Παρίσταται όλη η πολιτική-πολιτειακή ηγεσία του τόπου, εκπρόσωποι των Ενόπλων Δυνάμεων, της Δικαιοσύνης, της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, της Εκκλησίας βεβαίως και ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα απλών πολιτών, οι οποίοι προσκαλούνται για συγκεκριμένους λόγους, μπορεί να έχουν διαπρέψει σε κάτι, ή μπορεί και να έχουν υποστεί μια μεγάλη ταλαιπωρία ή αδικία.
Όπως και να έχει, είναι ένα «γεγονός», ένα κοσμικό event για να του προσδώσω και μια πιο εκθαμβωτική διάσταση. Τα ντυσίματα σχολιάζονται. Οι συνοδοί-σύντροφοι των βασικών καλεσμένων σχολιάζονται. Το φαγητό στο μπουφέ –με εξαίρεση τα χρόνια της Προεδρίας Κωνσταντίνου Καραμανλή που ήταν σπαρτιάτης και στη διατροφή του και πολλοί καλεσμένοι έφευγαν νηστικοί– πάντα σχολιάζεται και αυτό. Και το κιόσκι στο βάθος του κήπου, όπου καταλήγουν πάντα οι πολιτικοί αρχηγοί δίπλα στον/στην εκάστοτε Πρόεδρο, επίσης σχολιάζεται, αλλά όλο και λιγότερο, διότι τα πρόσωπα που το «απαρτίζουν», κάθε χρόνο θαρρείς πως είναι και πιο …ψυχρά! (βλέπε φωτό, από το … φετινό κιόσκι)
Προσωπικά, επειδή για περίπου 8 χρόνια 1992-2000 κάλυπτα την δεξίωση για την εφημερίδα μου «Ελευθεροτυπία», όχι μόνο «μπούχτισα», αλλά πάντα με ενοχλούσε που ενώ στην Ελλάδα γιορτάζαμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας (την οποία, μεταξύ μας, δεν πετύχαμε εμείς!), στην Κύπρο θρηνούσαν την απώλεια του μισού νησιού (στην οποία, μεταξύ μας πάλι, εκεί βάλαμε, δυστυχώς, το χεράκι μας).
Τα θυμάμαι και τα γράφω αυτά σήμερα, γιατί στη στοίβα με τα βιβλία μου του καλοκαιριού, είναι και ένα μικρό πόνημα του Στέλιου Παρασκευόπουλου, βραβευμένου δημοσιογράφου και συγγραφέα, που σε ένα κεφάλαιό του αναφέρεται ακριβώς σε αυτό το … «και δεξιωθήναι ημάς»! Το βιβλίο, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρης, έχει τίτλο «Ηττηθήκαμε; Νομίζω πως ναι! Ζητείται Ελλάς». Και παραθέτω, το …επίμαχο απόσπασμα για το οποίο ήδη σας προδιέθεσα:
«Δεν κατάφερε ποτέ η Ελλάδα να κεφαλαιοποιήσει τα κέρδη της, ούτε τα πλεονεκτήματα της, ούτε τα προτερήματα της και ούτε βέβαια το παρελθόν της. Και παρέμεινε προσηλωμένη στους βαυκαλισμούς της.
Εκτός από τα φωτεινά διαλείμματα, παρουσιάστηκαν και χρυσές ευκαιρίες. Ούτε αυτές όμως αξιοποιήθηκαν, ενώ οι προσπάθειες έμειναν ατελέσφορες και η πατρίδα βυθίστηκε στην άσφαιρη ορμή της. Ένα τέτοιο γεγονός υπήρξε η περίοδος της Μεταπολίτευσης. Και εδώ, οι πολιτικοί της περιόδου, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, αποδείχτηκαν περιδεείς και επιμηθείς.
Η ευκαιρία του 1974 από εφαλτήριο δημοκρατικής αναγέννησης έγινε η βάση εφόρμησης του λαϊκισμού και του κρατισμού. Οι πολιτικοί της εποχής, με την τεχνηέντως εξωραϊσμένη εικόνα τους, συνειδητά ή ασυνείδητα, υπέγραψαν τη σημερινή καταδίκη της Ελλάδας. Από τότε είχε τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο “άρτος και θέαμα”, με την πολιτική ηγεσία του τόπου να εορτάζει κάθε χρόνο, την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Με τους πολιτικούς του τόπου, ως γνωστό, να μην έχουν κουνήσει το δαχτυλάκι τους για την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και η επάνοδός τους στο προσκήνιο, να οφείλεται, αποκλειστικά, στην τραγωδία της πολυθρήνητης Κύπρου.
Παρά ταύτα γιόρταζαν. Αλήθεια, τι πανηγύρι: Το αίμα των χιλιάδων νεκρών και τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Κύπρου; (η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που γιορτάζει την έναρξη των αιματηρών τραγωδιών της)».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου