Του Κωνσταντίνου Θ. Λαμπρόπουλου, Ανώτερου Στρατηγικού Αναλυτή, Εταίρου του Κέντρου Μελετών Ασφάλειας της Γενεύης.
Πριν από μερικούς μήνες είχα αναρτήσει κείμενο όπου αναφερόμουν στις συνθήκες που αφορούν στον βαθμό κινητοποίησης στον πόλεμο.
Επειδή πολλοί στέκονται στην αξιοθαύμαστη ουκρανική αντεπίθεση στο Χάρκοβο και τις επιπτώσεις που αυτή επιφέρει επί του πεδίου, γράφονται πολλές υπερβολές.
Αλλαγή δεδομένων και συντριπτική ήττα των Ρώσων θα σήμαινε ότι οι Ουκρανικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι ικανές να επιφέρουν πλήγματα επιχειρώντας σε ανοιχτό πεδίο.
Στη Χερσώνα απέτυχαν ακριβώς για αυτή τους την αδυναμία.
Στο Χάρκοβο πέτυχαν εξαιρετικά αποτελέσματα γιατί κινήθηκαν μέσω δασώδους περιοχής και οι ρωσικές δυνάμεις ήταν πολύ αραιές εκτεθειμένες σε ευρύ μέτωπο και χαμηλής ποιότητας. Σταμάτησαν την προέλαση λόγω έκθεσής τους στο ανοιχτό πεδίο.
Το μείζον για τις ουκρανικές δυνάμεις είναι να χαλαρώσει ο κλοιός στον νότο.
Το μείζον για τις ρωσικές δυνάμεις είναι να σταθεροποιήσουν το βορειοανατολικό άκρο.
Αυτός ο χειμώνας θα είναι καθοριστικός. Ο Πόλεμος αυτός είναι Παρατεταμένος Πόλεμος Φθοράς. Και προσφέρεται για διδάγματα.
ΥΓ:
Η Ελλάδα κατόρθωσε να έχει υψηλό βαθμό κινητοποίησης μόνο σε μία περίοδο από το 1821 και μετά.
Το 1940 επί Μεταξά γιατί προετοιμαζόταν 3 χρόνια για τον επερχόμενο πόλεμο.
Διακρίνω έναν εφησυχασμό γενικότερα που με ανησυχεί.
Το κυριότερο:
Το κράτος δεν μπορεί να κινητοποιηθεί τη τελευταία στιγμή…
ΠΗΓΗ https://armynow.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου