Μια πολύ σημαντική απόφαση επιφύλασσε η συνεδρίαση του Κυβερνητικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας (ΚΥΣΕΑ) σήμερα. Χωρίς βέβαια να έχει υπάρξει οποιαδήποτε επίσημη ενημέρωση αλλά μέσω διαρροών, όπως άλλωστε συνηθίζεται εδώ και πολύ καιρό, πληροφορηθήκαμε ότι το ανώτατο αυτό κυβερνητικό όργανο ενέκρινε την απόκτηση “των πυραύλων SPICE και RAMPAGE” από το Ισραήλ.
Το DP, ωστόσο, επιμένει απόλυτα στο ρεπορτάζ-ανάλυση της 9ης Σεπτεμβρίου με τίτλο “Πέρασαν ΚΥΣΕΑ οι RAMPAGE και ακολουθούν SPICE εν… αναμονή των “δυσκοίλιων” Αμερικανών“, ότι η έγκριση των Rampage της ισραηλινής Elbit από το ΚΥΣΕΑ, είχε προηγηθεί διά περιφοράς και όπως είχε προαναγγελθεί, θα ακολουθήσει η έγκριση των Spice της έτερης ισραηλινής εταιρίας, της Rafael. Όπερ και εγένετο…
Το ΚΥΣΕΑ όμως έβγαλε και άλλες ειδήσεις – πάντα με τη μέθοδοι των διαρροών. Λες κι έχουν να κρύψουν κάτι. Λες και… ντρέπονται να το πουν δημόσια. Είτε σε μια στρεβλή αντίληψη περί απορρήτου που δυστυχώς επικρατεί παντού, είτε για να μην κατηγορηθούν από τους Τούρκους, ότι υπονομεύουν τη διαδικασία επαναπροσέγγισης! Των Τούρκων βέβαια, που έριξαν στο νερό όχι μία, αλλά δυο κορβέτες την ίδια ημέρα και φρόντισαν να το διαφημίσουν αρκούντως με μεγαλοπρεπείς τελετές και τις αντίστοιχες μεγαλόστομες διακηρύξεις. Σταματώντας ένα μόλις βλήμα πριν αρχίσουν τα γνωστά περί “Mavi Vatan“, της δήθεν δικής τους “Γαλάζιας Πατρίδας“.
Διακηρύξεις συμβατές με τη γνωστή αλά Τούρκα ανάγνωση-ερμηνεία του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, την οποία επιχειρούν να επιβάλουν ειδικά στην περιοχή μας, ειδικά απέναντι στην Ελλάδα. Μια Ελλάδα η οποία στα πολεμικά πλοία δεν υπολείπεται μόνο σε αριθμούς. Διότι αυτό πάντα ίσχυε. Αλλού στηριζόταν το Πολεμικό Ναυτικό για να διασφαλίσει πειστική αποτροπή. Στην ποιότητα του υλικού και του προσωπικού. Σε έναν συνδυασμό δηλαδή έξυπνων επιλογών όπλων/συστημάτων και στη ναυτοσύνη του έθνους…
Ίσως θα είχε ενδιαφέρον να κληθεί κάποιος ειδικός και να εξηγήσει στα μέλη του ΚΥΣΕΑ πως έχει εξελιχθεί τις τελευταίες δυο δεκαετίες αυτή η εξίσωση. Ίσως αυτό θα τους έκανε να αντιληφθούν όσα το DP γράφει, σε όλους τους τόνους, τα τελευταία χρόνια, κρούοντας αγωνιωδώς τον κώδωνα του κινδύνου. Θα τους βοηθούσε να κατανοήσουν αυτή την ανάγκη ορθολογικής προτεραιοποίησης. Αυτή είναι δουλειά της στρατιωτικής ηγεσίας βέβαια. Των πολιτικών είναι να επιλέγουν αυτή την ηγεσία και να την αξιολογούν διαρκώς…
Αυτή είναι η αρνητική όμως διάσταση της όλης υπόθεσης. Διότι υπάρχει και θετική, στην οποία είχε αναφερθεί επιμένοντας το DP: Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στον ναυτικό τομέα, έπρεπε να λυθεί κατά προτεραιότητα. Δεν αναβαθμίσαμε τις τέσσερις φρεγάτες MEKO 200HN διότι τα χρήματα που υπήρχαν δόθηκαν αλλού. Ναυπηγήσεις δεν έγιναν, παρόλο που την περασμένη δεκαετία υπήρξαν “ευφάνταστες” και υλοποιήσιμες προτάσεις που θα μπορούσαν να δώσουν λύση. Δυστυχώς, η τότε πολιτική ηγεσία “χόρευε” στον ρυθμό που υπαγόρευαν οι εταίροι και δανειστές που είχαν επιβάλλει τα Μνημόνια στον τόπο, ενώ είχαν πείσει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι θα συμβεί το ακριβώς ανάποδο.
Με δεδομένη τη διαχρονικά προβληματική προτεραιοποίηση των εξοπλιστικών αναγκών και το σοβαρό αδιέξοδο στον ναυτικό τομέα σήμερα, η απόφαση του ΚΥΣΕΑ για Rampage και Spice, είναι ένα πρώτο βήμα στη σωστή κατεύθυνση. Η ναυτική αποτροπή που κινδύνευε έπρεπε να ενισχυθεί. Και έστω με μεγάλη καθυστέρηση, διότι από αυτές τις αποφάσεις θα έπρεπε να έχει ξεκινήσει ο επανεξοπλισμός της χώρας, επιχειρείται να αντισταθμιστεί το πρόβλημα στη θάλασσα, με την απόκτηση πολύ σοβαρών δυνατοτήτων κρούσης εναντίον στόχων επιφανείας από μεγάλες-ασφαλείς (stand-off) αποστάσεις.
Δηλαδή, ελήφθη μια κορυφαίας επιχειρησιακής σημασίας απόφαση, η οποία ενισχύει ταυτόχρονα και την Πολεμική Αεροπορία και το Πολεμικό Ναυτικό. Αρκεί να υλοποιηθεί ταχέως.Παρά τη “γκρίνια” που διατυπώνεται από δημοσιογραφικής πλευράς, η αλήθεια είναι ότι κοντά στον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη, υπάρχουν άνθρωποι που αντιλαμβάνονται πολύ καλά όλες τις διαστάσεις αυτού που αποκαλείται “εθνική ασφάλεια“. Και τη γεωπολιτική και τη στενά αμυντική-επιχειρησιακή διάστασή της. Τελικά την ισορροπία δυνάμεων και την της αποτροπή (deterrence).
Η απόκτηση των όπλων αυτών από την ισραηλινή αμυντική βιομηχανία, αξιοποιεί επιτέλους, πιο ολιστικά, τις αεροπορικές πλατφόρμες, καινούργιες και παλαιότερες. Διότι όπως έχουμε τονίσει κατ’ επανάληψη, αυτές ΔΕΝ πολεμούν μόνες τους. Αγοράζει και λίγο χρόνο για να εγκριθεί η υλοποίηση άλλης μιας απόφασης που έχει καθυστερήσει πάρα πολύ. Αυτή είναι η απόφαση για την αναβάθμιση και των 38 F-16 Block 50 που κινδυνεύουν με επιχειρησιακή απαξίωση και “αποστρατεία”.
Ένα έργο που θα υλοποιηθεί με δαπάνη μικρότερη του ενός δισ. ευρώ, ενώ η αντικατάσταση από σύγχρονα καινούργια μαχητικά, του ιδίου τύπου, απαιτεί επένδυση πολλαπλάσια. Και δεν αρκεί να υπολογίζει κανείς στην αγορά μαχητικών αεροσκαφών 4.5-5ης γενιάς (Radale ή F-35) με τη λογική ότι θα χρειαστούν λιγότερα, λόγω ανώτερων δυνατοτήτων. Στην εξίσωση υπεισέρχεται και το κρίσιμο ζήτημα του κόστους επιχειρησιακής αξιοποίησης. Της “λάντζας” στο Αιγαίο όπως χαρακτηριστικά έχει αποκληθεί. Το να χρησιμοποιείς Rafale και F-35 σε τέτοιους ρόλους, είναι συνταγή οικονομικής καταστροφής, πέραν της εκπαίδευσης του αντιπάλου στην αντιμετώπισή τους.
Υπάρχει τέλος και άλλη μια διάσταση, στην οποία έχει επίσης αναφερθεί το DP. Είναι το ότι μπορεί οι ΗΠΑ να είναι κορυφαίος σύμμαχος της χώρας, όμως είναι ηλίου φαεινότερο το ότι καταβάλουν εργώδεις προσπάθειες για να τηρήσουν μια “ισορροπία” στα ελληνοτουρκικά, όπως την αντιλαμβάνεται η Ουάσιγκτον, στην προσπάθειά τους να μην χάσουν την Τουρκία από το “δυτικό μαντρί”. Η κριτική έχει ασκηθεί. Όμως, το πραγματικό ζητούμενο δεν είναι τι κάνουν οι άλλοι, αλλά το τι κάνεις εσύ για το δικό σου σπίτι, ποιες αποφάσεις λαμβάνεις…
Το ελληνικό αμυντικό πρόβλημα είναι συγκεκριμένο, μέρος του οποίου αποτυπώθηκε ανωτέρω. Η απόφαση υλοποίησης προμηθειών από “εναλλακτικούς” προμηθευτές είναι πολλαπλώς η δέουσα. Δεν λύνεις απλώς ένα πρόβλημα, αλλά διαμηνύεις ξεκάθαρα στον σύμμαχο που κωλυσιεργεί και επί της ουσίας αρνείται να σου δώσει τη λύση στην κάλυψη των αναγκών σου, ότι “υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές”.
Η Πολωνία π.χ. είναι μια χώρα πρώτης γραμμής για το ΝΑΤΟ και δεν έχει κάποια Τουρκία ώστε να την προβληματίζει η “αμερικανική επιλογή”. Όπως και η Ελλάδα. Αντί όμως για τη “σύμμαχο” Τουρκία, ως αντίπαλο έχει τη Ρωσία. Η ιστορική εμπειρία την έχει οδηγήσει να μην αφήσει τίποτα στην τύχη και εξοπλίζεται “μέχρι τα δόντια”, αποφασισμένη να μην επιτρέψει να επαναληφθεί το παρελθόν. Κυρίως όμως, να στηριχτεί στα δικά της μέσα εάν το απευκταίο συμβεί. Κάνει άραγε η Ελλάδα το ίδιο, ή η ηγεσίας της ακούει κάποιους εκ πεποιθήσεως ανόητους που εξακολουθούν να πιστεύουν και να αρθρογραφούν σχετικά, περί αμοιβαίας μείωσης των εξοπλισμών Ελλάδας και Τουρκίας…
Η Πολωνία λοιπόν που εξαρτάται αμυντικά και από τη συμμαχία με ΝΑΤΟ/ΗΠΑ, έχει λάβει τις αποφάσεις της. Δεν στηρίζεται μόνο στους συμμάχους, αλλά ενεργοποιεί την εγχώρια αμυντική βιομηχανία σε όλα τα επίπεδα για να υπάρχει η μέγιστη δυνατή επιστροφή της επένδυσης στην οικονομία της χώρας. Έχει προχωρήσει σε κολοσσιαίες παραγγελίες –αρμάτων μάχης K2 Black Panther, αυτοκινούμενων οβιδοβόλων K9 Thunder (από εκεί έχουν προκύψει και τα τουρκικά T-155 Firtina…), ελαφρών μαχητικών αεροσκαφών FA-50 Fighting Eagle, πολλαπλών εκτοξευτών πυραύλων Chunmoo– ύψους 13,7 δισ. δολαρίων από τη Νότια Κορέα. Οι ΗΠΑ, έχουν επίσης λάβει παραπλήσιο εξοπλιστικό “πακέτο” – άρματα μάχης M1A2 Abrams, επιθετικά ελικόπτερα Apache, μαχητικά αεροσκάφη F-35, πολλαπλούς εκτοξευτές πυραύλων HIMARS, συστήματα αντιαεροπορικής και αντιβληματικής προστασίας Patriot.
Η εμπλοκή της Νότιας Κορέας, αφενός λύνει το πρόβλημα της αδυναμίας ανταπόκρισης ακόμα και της αμερικανικής αμυντικής βιομηχανίες στις τεράστιες ανάγκες της Πολωνίας και την ταχύτητα που απαιτεί στους χρόνους παράδοσης, οριοθετεί όμως παράλληλα και τη σχέση της με τις Ηνωμένες Πολιτείες…
Ας μην το υποτιμούμε αυτό και ας λάβουμε τα κατάλληλα μαθήματα. Η απόφαση για τους ισραηλινούς πυραύλους κινείται στην ορθή κατεύθυνση και μακάρι να ακολουθήσουν περισσότερες. Έτσι θα δοθεί το κατάλληλο μήνυμα, ενώ θα εξασφαλισθεί και ο σεβασμός, που δεν είναι δεδομένος ακόμα και μεταξύ στρατηγικών συμμάχων… Όλα κρίνονται στην πράξη και όχι από τα λόγια. Σε κάθε περίπτωση, ο δεδομένος εισπράττει θερμά λόγια… αλλά ο διεκδικών τα ανταλλάγματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου