Islamist President Recep Tayyip Erdoğan delivered remarks to reporters following the Presidential Cabinet Meeting at the Presidential Complex. Photo via Turkish Presidency
Το άρθρο σύνταξης του Luc de Barochez στη συνδρομητική έκδοση του περιοδικού Le Point υποστηρίζει ότι η παράδοση των Αρμενίων στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ δεν είναι παρά ένα βήμα στο δρόμο προς το εθνικιστικό σχέδιο της Τουρκίας για περιφερειακή κυριαρχία.
Όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, ο Recep Tayyip Erdogan θα έχει πολλά να γιορτάσει στις 29 Οκτωβρίου, με αφορμή την 100η επέτειο της Τουρκικής Δημοκρατίας. Ενισχυμένος από τις προεδρικές εκλογές του περασμένου Μαΐου, η εξουσία του είναι πιο αυταρχική από ποτέ.
Η φιλοδοξία του να μετατρέψει την πρώην κοσμική δημοκρατία σε πρότυπο του πολιτικού Ισλάμ φαίνεται μη αναστρέψιμη. Η επιθυμία του να αναδιαμορφώσει την περιοχή για να εδραιώσει σε αυτήν την κυριαρχία της Άγκυρας, προχωρά με άλματα.
Από τον Καύκασο μέχρι την Κύπρο, από τη Λιβύη ως τα Βαλκάνια, ο σουλτάνος προωθεί τα πιόνια του. Ανακηρύσσει την έλευση του «αιώνα της Τουρκίας».
Ο έμπιστός του, Hakan Fidan, πρώην επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών που έγινε Υπουργός Εξωτερικών, εξομολογείτο με μειλίχιο ύφος στις 8 Αυγούστου: Η Τουρκία σκοπεύει να είναι «ένας εντελώς ανεξάρτητος, αποτελεσματικός και σημαίνων παράγοντας που καθορίζει τη διεθνή ατζέντα».
Όπως συχνά στην Ιστορία, οι Αρμένιοι είναι οι πρώτοι που υφίστανται τις συνέπειες της αναζωπύρωσης του τουρκικού ιμπεριαλισμού. Οι 120.000 κάτοικοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ είναι θύματα μιας γεωπολιτικής αναταραχής που προετοιμάστηκε εδώ και πολύ καιρό.
Από την ανεξαρτησία του Αζερμπαϊτζάν το 1991, η Άγκυρα εξοπλίζει και εκπαιδεύει τον στρατό του Μπακού. Ο δεσμός ενισχύθηκε από τη διμερή στρατηγική εταιρική σχέση που υπογράφηκε το 2010.
Το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, εκμεταλλεύσιμα με τη στήριξη της Δύσης, έχουν ωθήσει το Αζερμπαϊτζάν σε μια άλλη διάσταση: η οικονομία του, ισοδύναμη σε μέγεθος με εκείνη της Αρμενίας όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ πριν από τριάντα χρόνια, παράγει σήμερα δέκα φορές περισσότερο πλούτο κάθε χρόνο από τη γείτονά του.
Αυτό επιτρέπει στο Μπακού να διατηρεί στρατιωτικό προϋπολογισμό ύψους 2,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων ετησίως, σε σύγκριση με μόνο μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια για το Ερεβάν.
Χάρη σε αυτό το οικονομικό μάννα, χάρη επίσης στο πατρονάρισμα του Erdogan και, τέλος, χάρη στην ισραηλινή υποστήριξη (από εχθρότητα προς το Ιράν), ο δικτάτορας Ilham Aliev έχει θέσει ολοένα και πιο βάναυσα τετελεσμένα γεγονότα.
Ο πόλεμος του 2020 τον οδήγησε στην ανακατάληψη της πλειονότητας των εδαφών που βρισκόταν στα χέρια των αρχών του Ναγκόρνο-Καραμπάχ. Επιπλέον, του επέτρεψε να κόψει την εδαφική συνέχεια μεταξύ του θύλακα και του κυρίαρχου αρμενικού εδάφους.
Ο αποκλεισμός που διέταξε στη συνέχεια αποθάρρυνε τον πληθυσμό και τον έκανε να πεινάσει. Η αστραπιαία επίθεση της 19ης Σεπτεμβρίου υπέταξε πλήρως την οντότητα με τάσεις ανεξαρτητοποίησης. Ο Aliev έχει πλέον ελεύθερο το πεδίο να εκδιώξει τον ατίθασο πληθυσμό και να πραγματοποιήσει μια μεγάλης κλίμακας εθνοκάθαρση.
Ο Erdogan και ο Aliev κατάφεραν να εκμεταλλευτούν τις συγκυρίες. Ο πόλεμος που εξαπέλυσε ο Vladimir Poutine κατά της Ουκρανίας έσπασε ένα ταμπού σχετικά με την δια της βίας ανασύνθεση των συνόρων.
Παράλληλα, αποκάλυψε τα όρια του ρωσικού στρατού, στα οποία υπολόγιζε η Αρμενία για να εξασφαλίσει την ασφάλειά της. Υπό την παρόρμηση του πρωθυπουργού Nikol Pachinian, το Ερεβάν ξεκίνησε μια στροφή προς τη Δύση, αλλά ήρθε πολύ αργά για να αποβεί πραγματικά χρήσιμη.
Η Ευρώπη φέρει το μερίδιο ευθύνης της στην τραγωδία. Οι Είκοσι Επτά χάιδεψαν άνανδρα τον τύραννο του Αζερμπαϊτζάν, με το πρόσχημα ότι το αέριο του Μπακού θα ήταν πιο αποδεκτό από το μισητό πλέον ρωσικό αέριο – παρόλο που το Αζερμπαϊτζάν είναι από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις δημόσιες ελευθερίες.
Οι Ευρωπαίοι πρόσθεσαν την ταπείνωση στο όνειδος όταν ο Aliev συμφώνησε με τον Poutine να τους ξαναπουλήσει ρωσικό αέριο με την ετικέτα του Αζερμπαϊτζάν. Το δίκτυο επιρροής και διαφθοράς που έχει χτίσει το Αζερμπαϊτζάν εδώ και χρόνια στην καρδιά των ευρωπαϊκών χωρών δεν είναι πιθανώς άσχετο με την παράξενη παθητικότητα της ΕΕ.
Ο Erdogan και ο Aliev δεν θα σταματήσουν εκεί. Βάζουν τα χαρτιά τους στο τραπέζι: το έργο τους στοχεύει στη δημιουργία ενός οδικού και σιδηροδρομικού διαδρόμου που θα διασχίζει τη νότια Αρμενία.
Στόχος τους είναι να επιτύχουν εδαφική συνέχεια από την Κωνσταντινούπολη μέχρι το Μπακού και έτσι να προωθήσουν την παντουρκική φιλοδοξία που περιλαμβάνεται στο σύνθημα «Ένα έθνος, δύο κράτη».
Το Ιράν, το οποίο θα έχανε από αυτό την οδική του σύνδεση που του επιτρέπει να εμπορεύεται με τη Ρωσία, το βλέπει ως κόκκινη γραμμή. Οι πιθανότητες για μια περιφερειακή επέκταση της σύγκρουσης είναι μεγάλες.
Οι Δυτικοί, για άλλη μια φορά, έχουν προειδοποιηθεί. Πριν από έναν αιώνα, η ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας στα ερείπια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας είχε ως αποτέλεσμα τη γενοκτονία και την εθνοκάθαρση των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας: Αρμενίων, Ελλήνων και Ασσυρίων.
Εκατό χρόνια μετά, έχουν πράγματι αλλάξει τα πράγματα; Η Ευρώπη θα υπερηφανευόταν να σταματήσει το ανήθικο φλερτ της με τον Aliev, να λάβει τις απαραίτητες κυρώσεις κατά του Μπακού και να απλώσει χείρα βοηθείας στην Αρμενία, στέλνοντας εκεί κάτι περισσότερο από παρατηρητές. Αυτό, ωστόσο, θα απαιτούσε την κατά μέτωπο σύγκρουση με τον Erdogan. Είμαστε έτοιμοι για αυτό;
ΠΗΓΗ: Περιοδικό Le Point, Luc de Barochez – Qui stoppera la marche triomphale d’Erdogan?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου