LCS κλάσης Freedom, μια πλήρης αποτυχία για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, μια πρωτοποριακή λύση για το Πολεμικό Ναυτικό μας σήμερα

 
LCS κλάσης Freedom, μια πλήρης αποτυχία για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, μια πρωτοποριακή λύση για το Πολεμικό Ναυτικό μας σήμερα

Θα αποκτήσουμε λοιπόν πράγματι ένα πλοίο που αποκαλείται «εφιάλτης» για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ;

Όσο η παραχώρηση των κορβετών κλάσης Freedom του προγράμματος LCS (Littorial Combat Ship) από το αμερικανικό στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό βρίσκεται ακόμη στο τραπέζι του ελληνικού επιτελείου, η διάσημη σελίδα National Interest των ΗΠΑ δημοσίευσε άρθρο με τίτλο: «Littoral Combat Ship: Ο εφιάλτης του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ δεν έχει τελειωμό».

Διαβάσαμε το άρθρο: «Littoral Combat Ship: The U.S. Navy's Nightmare That Won't End» του κυρίου Brandon J. Weichert από τον πολύ γνωστό ιστότοπο των ΗΠΑ, ‘The National Interest’.

Πουθενά στο άρθρο δεν υπονοείται ούτε υπάρχει προειδοποίηση ή πρόταση να μην αποκτήσει κανείς τις ‘κορβέτες’ LCS επειδή είναι μία «παταγώδης αποτυχία».

Τι αναφέρει το Άρθρο;

Το πρόγραμμα LCS ως μία μεταψυχροπολεμική πρωτοβουλία ενίσχυσης των παράκτιων δυνατοτήτων του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού μετατράπηκε σε παταγώδη αποτυχία.

Γιατί το άρθρο αναφέρει το όλο πρόγραμμα ως μία ολοκληρωτική αποτυχία;

Το κύριο πρόβλημα αυτών των σκαφών, που βάσει των ευρωπαϊκών δεδομένων θεωρούνται κορβέτες, είναι η αξιοπιστία τους. Στην Αμερική τα αποκαλούν χιουμοριστικά «μόνιμους επισκέπτες ναυπηγείων ("Permanent Dry Dock Club")» και «Μικρά άθλια πλοία ("Little Crappy Ships”)».

Τι άλλο αναφέρει το Άρθρο;

1.       Το κάθε νέο «οικονομικό» αμυντικό πρόγραμμα που ξεκινά στις ΗΠΑ, συνήθως υπερβαίνει τον προϋπολογισμό, το ίδιο το προϊόν δεν θα είναι τόσο καλό όσο είχε υποσχεθεί ο εργολάβος, τα συστήματα θα παραδοθούν καθυστερημένα και το ‘μάρμαρο’ πληρώνει πάντα ο φορολογούμενος.

2.       Το Πολεμικό Ναυτικό είχε εμμονή με την ιδέα να χτίσει αυτό που είναι γνωστό ως ναυτικό πράσινου νερού (ρηχά νερά).

3.       Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο μόνο η Αμερική στάθηκε ως η τελευταία υπερδύναμη που απέμεινε. Οι εχθροί των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν ένας συνδυασμός τρομοκρατικών ομάδων και απατεώνων κρατών με περιορισμένη ισχύ και εμβέλεια.

4.       Το Πολεμικό Ναυτικό και οι ΕΔ γενικότερα έπρεπε να επινοήσουν νέες στρατηγικές και όπλα για να πολεμήσουν αυτόν τον εχθρό. Δεδομένου ότι αυτοί οι εχθροί είχαν περιορισμένη ικανότητα προβολής ισχύος, το Ναυτικό έπρεπε να πλησιάσει πιο κοντά στο σημείο που βρίσκονταν.

5.       Ένα ναυτικό πράσινου νερού είναι βασικά μια ομάδα πολεμικών πλοίων που δραστηριοποιείται πολύ κοντά στις ακτές άλλων χωρών ή στη δική του. Δεν μπορεί να διεξάγει ανεξάρτητες επιχειρήσεις στα γαλάζια νερά των βαθέων ωκεανών. Αυτά τα μικρότερα πολεμικά πλοία, τα  LCS, φέρνουν τον αγώνα στις ακτές του εχθρού. Η ιδέα είχε νόημα στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

6.       Δυστυχώς, οι πολεμικοί σχεδιαστές του Πολεμικού Ναυτικού επέλεξαν να καλύψουν τη ζήτηση επενδύοντας στο LCS με κόστος 500 εκατομμυρίων δολαρίων ανά πλοίο.

Πως γεννήθηκε η ιδέα για το LCS;

Η έμπνευση του LCS μπορεί να εντοπιστεί πίσω στο 2002, όταν ο τότε επικεφαλής των Ναυτικών Επιχειρήσεων των ΗΠΑ, ναύαρχος Βέρνον Κλαρκ επισκέφτηκε ένα δανικό πολεμικό πλοίο κλάσεως Thetis (φρεγάτα ωκεάνιας περιπολίας).

«Τα θαλάσσια περιπολικά πλοία κλάσης Thetis ή φρεγάτες περιπολίας ωκεανού, που ονομάζονται επίσης Stanflex 3000, είναι μια κατηγορία μεγάλων πλοίων 3.500 τόνων, τυπικά, περιπολικά. Τα πλοία μπορούν να μεταφέρουν και να χρησιμοποιούν πολλαπλές μονάδες αποστολής StanFlex.

Στον πιο συνηθισμένο ρόλο (περιπολία ωκεανού), το τυπικό πλήρωμα βάσης είναι 47 άτομα και 16 στρατεύσιμοι, αλλά είτε σε ρόλο πλοίου διοίκησης είτε σε περισσότερους βαρείς ρόλους πολέμου, το πλήρωμα βάσης επεκτείνεται σε 60 άτομα συν 4 άτομα αεροσκάφους για το Westland Lynx Mk.90B και έναν ή δύο γιατρούς. Διατίθεται κατάλυμα για 101 άτομα συνολικά.


Κατά τη διάρκεια των αρχών της δεκαετίας του 1980, το Βασιλικό Ναυτικό της Δανίας (RDN) απαιτούσε αντικαταστάσεις για τρεις κατηγορίες πολεμικών σκαφών ήσσονος σημασίας, αλλά δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να αντικαταστήσει και τα 22 πλοία σε βάση ένα προς ένα. Αντί να κατασκευάσει αποκλειστικές αντικαταστάσεις για κάθε ρόλο, το RDN είχε την ιδέα για ένα ενιαίο σχέδιο σκάφους που θα μπορούσε να τροποποιηθεί για να αναλάβει έναν συγκεκριμένο ρόλο όταν χρειάζεται. Εξοπλισμός κοινός για όλους τους ρόλους θα ενσωματωθεί στο πλοίο, ενώ ειδικά ωφέλιμα φορτία θα ενσωματωθούν σε μονάδες, οι οποίες θα μπορούσαν να τοποθετηθούν σε τυποποιημένες υποδοχές στο πλοίο όταν χρειαστεί. Αυτό το αρθρωτό σύστημα ωφέλιμου φορτίου έγινε γνωστό ως "Standard Flex", ή "StanFlex" για συντομία.»

Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης ο ναύαρχος Βέρνον Κλαρκ, σημείωσε πώς οι Δανοί άλλαξαν τα όπλα του πολεμικού πλοίου σε λιγότερο από 40 λεπτά. Ο Αμερικανός ναύαρχος οραματίστηκε γρήγορα τη δημιουργία ενός πολεμικού πλοίου του Πολεμικού Ναυτικού που θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν ελβετικός σουγιάς.

http://www.marinehist.dk/orlogsbib/h/StanFlex.pdf

Το LCS σαν ελβετικός σουγιάς που δεν λειτούργησε όπως αναμενόταν

Τα μέρη του πολεμικού πλοίου θα είναι εναλλάξιμα ανάλογα με την αποστολή. Το LCS θα λειτουργούσε από πλήρωμα 40 ναυτικών, πολύ μικρότερο από οποιοδήποτε άλλο πολεμικό πλοίο που είχε το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Θα ήταν γρήγορο και ελαφρά οπλισμένο, αλλά το μοντέλο plug-and-play του LCS θα έφερνε την επανάσταση στις επιχειρήσεις του Ναυτικού.

Μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ έχει αρχίσει να αποσύρει αρκετά από τα LCS, παρόλο που είναι από τα νεότερα πολεμικά πλοία του στόλου του.

Πολλοί εργολάβοι απέτυχαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις να παράγουν εναλλάξιμα εξαρτήματα αποστολών.

LCS και Zumwalt

Ως αποτέλεσμα, το LCS είναι ένα ακόμη μεγάλο περιττό, σπάταλο ή δόλιο έργο (boondoggle) όπως το αντιτορπιλικό κατηγορίας Zumwalt και ίσως μεγαλύτερο. Το LCS και η κλάση Zumwalt αντιπροσωπεύουν δύο εξελικτικά αδιέξοδα για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.

Θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί, σχεδόν από την έναρξη της φάσης έρευνας και ανάπτυξης των προγραμμάτων, όταν πολλοί μηχανικοί, υψηλού επιπέδου, άρχισαν να εκφράζουν τις ανησυχίες τους. Παρόλα αυτά το Πολεμικό Ναυτικό και η γραφειοκρατία του Πενταγώνου και των πολιτικών, είχαν αποφασίσει ότι δεν θα τα σταματούσαν.

Το πρόγραμμα LCS ήταν μια πλήρης αποτυχία για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί ξεκίνησαν να αμφισβητούν συνολικά την πολιτική νέων αμυντικών αποκτήσεων του Πενταγώνου, ειδικά στο κομμάτι την ανάπτυξης και παραγωγής νέων πολεμικών πλοίων. Στη απελπισία τους και για να καλύψουν τον χαμένο χρόνο και την ανάγκη έναρξης σχεδίασης νέου τύπου φρεγάτας, στράφηκαν στο ευρωπαϊκό δοκιμασμένο σαν πλατφόρμα σχέδιο των FREMM.

Οι Αμερικανοί πέσανε έξω με τα LCS

Οι Αμερικανοί πέσανε έξω στους σχεδιασμούς που είχαν και έκαναν για αυτά τα πλοία.

1.           Ήταν λάθος τα mission packages  (πακέτα-μονάδες αποστολής),

2.           ήταν ελλιπής η σουίτα αισθητήρων,

3.           ήταν λάθος και ελλιπής ο οπλισμός του πλοίου,

4.           ήταν λάθος τα δύο εναλλάξιμα πληρώματα των σαράντα στελεχών για πλοίο 3500 τόνων,

5.           ήταν λάθος ότι το πλήρωμα δεν θα κάνει τις απαραίτητες συντηρήσεις των συστημάτων του πλοίου,

6.           ήταν λάθος ότι την συντήρηση θα την αναλάμβαναν εργολάβοι οι οποίοι θα έπρεπε να ταξιδεύουν στην άλλη άκρη του κόσμου (όπου βρισκόταν το πλοίο) για το σκοπό αυτό,

7.           ήταν λάθος ο τρόπος αντιμετώπισης των νηπιακών βλαβών των πλοίων αυτών,

8.           ήταν το λάθος πλοίο στη λάθος ώρα.

Και όλα τα λάθη τους τα κατάλαβαν αργά και δεν υπήρχε σχεδόν καμία πρόβλεψη για τα λάθη αυτά.

Εμείς τι τα θέλουμε και τα ψάχνουμε;

Εμείς (το ΠΝ μας), είμαστε μια άλλη περίπτωση. Παράδοση έχουμε, ναυτοσύνη έχουμε, φαντασία έχουμε, διάθεση έχουμε, πολύ κόσμο δεν έχουμε, ούτε και πολλούς πόρους για άσκοπες δαπάνες έχουμε.

Έχουμε όμως μεγάλη ανάγκη για νέες σύγχρονες μονάδες (ή ελαφρώς μεταχειρισμένες. Οι LCS αποτελούν για μας το αναγκαίο καλό και το ανεκτό κακό ταυτόχρονα. Έχουν ήδη αναλυθεί τα υπέρ και τα κατά τους, πάρα πολλές φορές και αποτελεί επιλογή από το ΠΝ μας η άμεση πρόσκτησή τους από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.

Βασική προϋπόθεση βέβαια είναι η εξάλειψη οποιασδήποτε αναξιοπιστίας μηχανολογικών και άλλων συστημάτων που σύμφωνα με τα γνωστά μας από το ΠΝ των ΗΠΑ, έχει ήδη επιτευχθεί και έχουν δρομολογηθεί οι εφαρμογές των λύσεων.

LCS κλάσης Freedom με την υπάρχουσα διαμόρφωση (ως έχει) θα μπορούν να:

1.       καλύψουν πλήρως τα καθήκοντα ενός  υπεράκτιου περιπολικού σκάφους (Offshore Patrol Vessel (OPV),ένα πλοίο επιφανείας σχεδιασμένο για παράκτια άμυνα) για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, Ερυθράς θάλασσας και Αραβικού κόλπου

2.       καλύψουν πλήρως τα καθήκοντα μιας πολύ μεγάλης κανονιοφόρου ((Gunboat) με οργανικό ελικόπτερο

3.       μεταφέρουν με πολύ μεγάλη ταχύτητα, αποβατικές επιθετικές μονάδες (όπως πεζοναύτες, αμφίβιες ομάδες/καταδρομείς, βατραχανθρώπους και ομάδες ανορθόδοξου πολέμου με τα φουσκωτά τους, με τα  RHIB τους με τα ski-jet τους και τα οχήματα/βοηθήματα καταδύσεών τους ή τα μελλοντικά ιπτάμενα συστήματά τους jet pack, rocket belt ή rocket pack) κοντά σε μη προετοιμασμένες ακτές (μέγιστο βύθισμα  LCS 4,3 μέτρα), για την ταχεία μεταφορά στρατευμάτων και υλικού από και προς το θέατρο των επιχειρήσεων, χωρίς όμως δυνατότητα προσγειάλωσης

4.       καλύπτουν ένα μεγάλο μέρος των αποστολών ως Πλοίων Ταχείας Μεταφοράς (Zubr) του ΠΝ μας, στην ευρύτερη περιοχή του Αιγαίου και της ΝΑ Μεσογείου, με άνεση και περισσότερη κάλυψη και ασφάλεια και χωρίς τους περιορισμούς των καυσίμων που έχουν τα αερόστρωμνα Zubr

5.       αναλάβουν την άμεση μεταφορά Δυνάμεων Ταχείας Αντίδρασης μαζί με τα υλικά τους αλλά όχι τα οχήματα μάχης τους

6.       επιχειρούν άνετα σε κατάσταση θάλασσας τουλάχιστον μέχρι 5, και ταχύτητες 30-40 κόμβους

7.       μεταφέρουν και να ποντίζουν νάρκες, με πάρα πολύ μικρές, ολιγοέξοδες, απλές και ταχύτατες μετατροπές

8.       πλησιάζουν στην ακτή όσο βέβαια το βύθισμά τους το επιτρέπει και επειδή είναι πολύ ευέλικτα δεν περιορίζονται σε περιορισμένα ύδατα και λιμένες, αρκεί βέβαια να χωράνε λόγω μεγέθους στο λιμάνι

9.       χρησιμοποιηθούν σε αποστολές ‘μητρικού πλοίου’ μη επανδρωμένων θαλάσσιων (επιφανείας και υποβρύχια) και εναέριων συστημάτων που θα μεταφέρονται, συντηρούνται-υποστηρίζονται και χρησιμοποιούνται και από το ίδιο το πλοίο.

MH-60R Seahawk και Hawklink AN/ARQ-59 Common Data Link

Ας μη μας διαφεύγει η δυνατότητα μεταφοράς ενός οργανικού ελικοπτέρου MH-60R/S Seahawk, με δυνατότητα ζωντανής μεταφοράς δεδομένων των ανθυποβρυχιακών αισθητήρων του στο κέντρο πληροφοριών μάχης του πλοίου καθώς επίσης και η δυνατότητα μεταφοράς δύο μη επανδρωμένων μικρών ελικοπτέρων  MQ-8B Fire Scout ή ενός  MQ-8C Fire Scout (Το MQ-8C είναι ένα μεγαλύτερο MQ-8B με πολύ περισσότερες δυνατότητες και με δυνατότητα βολής όπλων).

Η εταιρεία L-3 Communications έχει εγκαταστήσει το σύστημα Hawklink AN/ARQ-59 Common Data Link (CDL) στα MH-60R Seahawk και στα MQ-8B Fire Scout και MQ-8C Fire Scout και υποστηρίζεται από τα LCS. Ο αερομεταφερόμενος σύνδεσμος δεδομένων L-3 Ku-Band AN/ARQ-59 παρέχει δυνατότητα command and control (C2), μεταφορά δεδομένων αισθητήρα, λειτουργία ζεύξης δεδομένων και ενσωματωμένη δοκιμή για επικοινωνίες υψηλής αξιοπιστίας σε κρίσιμες για την αποστολή εφαρμογές. Παρέχει ακουστικά δεδομένα ηχητικών σημαδούρων, δεδομένα ραντάρ και βίντεο πλήρους κίνησης σε κοντινά πολεμικά πλοία επιφανείας που υποστηρίζουν την διαλειτουργικότητα με τερματικά Common Data Link που χρησιμοποιούνται από τις ΗΠΑ και τις Συμμαχικές Δυνάμεις παγκοσμίως.

Το σύστημα διαθέτει διπλές κεραίες και αυτόματη εναλλαγή κεραίας για να διασφαλίσει ότι το ελικόπτερο MH-60R έχει συνεχή συνδεσιμότητα με τη σύνδεση δεδομένων επιφάνειας, ανεξάρτητα από τον προσανατολισμό του αεροσκάφους.

Οι προγραμματιζόμενες κυματομορφές του AN/ARQ-59 επιτρέπουν τη διαλειτουργικότητα με τους τερματικούς σταθμούς του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ στο Littoral Combat Ship, αεροπλανοφόρα, αντιτορπιλικά κλάσης Arleigh Burke και καταδρομικά κλάσης Ticonderoga.

Οι τερματικοί σταθμοί AN/ARQ-59 των ελικοπτέρων MH-60R μπορούν να διαμορφωθούν ώστε να συνεργάζονται με αρκετές γενιές τερματικών επιφανείας Common Data Link που αναπτύσσονται και χρησιμοποιούνται από πολλούς συμμάχους και χώρες του ΝΑΤΟ. Υποστηρίζουν ανθυποβρυχιακό πόλεμο (ASW) και η παρακολούθηση και η στόχευση κατά πλοίων. μπορεί να επικοινωνεί με τερματικούς σταθμούς των συνεργαζόμενων πλοίων σε αποστάσεις έως και 100 ναυτικών μιλίων και μεταδίδουν βίντεο και εικόνες και από την ηλεκτροοπτική κάμερα του ελικοπτέρου, το ραντάρ πολλαπλών λειτουργιών, το σόναρ και τα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου πίσω στα πλοία επιφανείας.

LCS με ‘πειραγμένη’ διαμόρφωση (με αναβάθμιση)

Τα LCS δεν ικανοποιούν απόλυτα τις απαιτήσεις του Πολεμικού Ναυτικού με την παρούσα οπλική διαμόρφωσή τους και δεν μπορούν να θεωρηθούν επιχειρησιακά ισοδύναμες με τις γνωστές μας κορβέτες. Πιθανές παρεμβάσεις για την ενίσχυση του οπλισμού τους, πριν ή μετά την ‘πώλησή’ τους στη χώρα μας, θα μπορούσε να προσδώσει επιπρόσθετες και απολύτως αναγκαίες επιχειρησιακές δυνατότητες στα πλοία αυτά και γενικότερα στο ΠΝ μας (σε συνδυασμό και με συμμετοχή μας στο πρόγραμμα Constellation).

Τι θα μπορούσαμε να πειράξουμε εύκολα και γρήγορα;

Με την άφιξή τους στην Ελλάδα, μπορούμε άμεσα, εύκολα και γρήγορα να τοποθετήσουμε τα συστήματα Harpoon των φρεγατών τύπου Cortenaer (S), που θα παροπλίζονται σταδιακά βάση κάποιου προγράμματος. Με τον τρόπο αυτό, στα πλοία προσδίδονται δυνατότητες κορβέτας.

Οι εργασίες θα μπορούσαν να γίνουν από συνεργεία του Ναυστάθμου Σαλαμίνας ή Κρήτης όπως έγινε με την αλλαγή των συστημάτων Penguin με συστήματα Harpoon στις πυραυλάκατες. Σε δεύτερη φάση θα μπορούσαμε να πάμε και σε κάποιο πρόγραμμα up gun που θα επιλέξουμε και να προσδώσουμε στο πλοίο δυνατότητες έως και φρεγάτας.

Μα, μπορούμε τόσο εύκολα να το κάνουμε αυτό και πως;

Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα των LCS το οποίο λίγο ακούγεται, είναι το COMBATSS-21, ένα επεκτάσιμο σύστημα μάχης πολεμικών πλοίων επιφανείας για υποστήριξη κάθε είδους αποστολής.

Το COMBATSS-21, αναπτύχθηκε, αρχικά, για το LCS κατηγορίας Freedom. Αποτελεί τη ραχοκοκαλιά του συστήματος αποστολής του πλοίου ενσωματώνοντας διάφορους αισθητήρες, κάμερες, ραντάρ, υπέρυθρες, καθώς και συστήματα ελέγχου πυρός πυροβόλων όπλων, αντίμετρα, αντιαεροπορικούς πυραύλους μικρής εμβέλειας, αντιπλοϊκούς πυραύλους και οτιδήποτε οπλικό σύστημα του USN, μπορεί να ‘σηκώσουν’ οι αισθητήρες του πλοίου και βρίσκεται στις βιβλιοθήκες του ή μπορεί να προστεθεί εκ των υστέρων.

Στο COMBATSS-21 βασίζεται και το σύστημα διαχείρισης μάχης της μελλοντικής φρεγάτας κατευθυνόμενων πυραύλων κλάσης Constellation.

Πολεμικά ναυτικά 7 διαφορετικών χωρών στον κόσμο (συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ) και σε 181 πλοία, χρησιμοποιούν και θα χρησιμοποιούν τις βιβλιοθήκες Common Source Library (CSL) του AEGIS και COMBATSS-21 και θα επωφελούνται από κάθε αναβάθμισή της που θα γίνεται χωρίς πρόβλημα, εύκολα και σύντομα, διατηρώντας την μαχητική ικανότητα των πλοίων τους σύγχρονη και αξιόπιστη.

Μπορούμε να καταλάβουμε γιατί είναι εύκολο να φορτώσουμε αυτά τα πλοία με αισθητήρες και όπλα και να τα ενσωματώσουμε στο σύστημα μάχης του πλοίου πολύ γρήγορα και με ασφαλή τρόπο. Τα μόνα προβλήματα που θέλουν ιδιαίτερη προσοχή είναι το πρόσθετο βάρος των συστημάτων (εκτιμάται ως μη ιδιαίτερο πρόβλημα λόγω του σημαντικού εκτοπίσματος του πλοίου, ‘βλέπετε παρακάτω’), η χωροταξική τους διάταξη και το διαθέσιμο βάθος της … τσέπης του ελληνικού δημοσίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι τα πλοία αυτά διαθέτουν έτοιμες παροχές για ηλεκτρικό ρεύμα, πόσιμο νερό, αποχέτευση, ψύξη, αέρα, και δεδομένα, σε διάφορες περιοχές-χώρους τους, δεδομένου ότι σχεδιάστηκαν να μπορούν να φέρουν  περιστασιακά τα περίφημα mission packages  (πακέτα-μονάδες αποστολής).

Και με την αύξηση του εκτοπίσματος τι γίνεται; Και οι δύο παραλλαγές LCS είναι υπέρβαρες και δεν διαθέτουν περιθώρια ανάπτυξης κατά τη διάρκεια της ζωής τους

Αυτή η κατηγορία (θεωρία των κατήγορων των LCS) βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε μια έκθεση του Γραφείου Λογοδοσίας της Κυβέρνησης (Government Accountability Office, GAO) του 2014, που περιλαμβάνει έναν πίνακα με τα περιθώρια αύξησης βάρους των LCS. Σύμφωνα με τον GAO, το LCS τύπου Freedom, υποτίθεται ότι έχει περιθώριο αύξησης βάρους 50 τόνων για ανάπτυξη, σε σχέση με το προσδόκιμο ζωής του, αλλά αυτός ο αριθμός βασίζεται σε μια γενική εξίσωση που χρησιμοποιείται για όλα τα πολεμικά πλοία. Είναι ο ίδιος αριθμός που εφαρμόστηκε στην περίπτωση των φρεγατών κατηγορίας  Oliver Hazard Perry class FFG-7 τη δεκαετία του 1970.

Είναι ‘άδικο’ και παράλογο, να χαρακτηρίζουμε ένα αρθρωτό πλοίο με υπερβολικά περιθώρια ‘κέρδους’ βάρους για καύσιμα και συστήματα αποστολής (mission packages) ως «υπέρβαρο».

Μια φιλοσοφία σχεδιασμού πολεμικού πλοίου προτείνει ότι ένα μεγαλύτερο πλοίο με περιθώρια ανάπτυξης καθ' όλη τη διάρκεια ζωής του θα ισοδυναμεί με οικονομική αξία, επειδή το πλοίο μπορεί να αναβαθμιστεί και όχι απλώς να αντικατασταθεί, όταν ο εξοπλισμός του είναι ξεπερασμένος. Αυτή είναι μια θεωρία που αφορά περισσότερο την απόκτηση της μεγαλύτερης αξίας από το πλοίο παρά για την ικανότητα μάχης.

Αρθρωτό βάρος περίπου 180 τόνων;

Το LCS αντιπροσωπεύει ένα διαφορετικό τρόπο σχεδιασμού, καθώς η κατηγορία διαχειρίζεται την αύξηση βάρους με την πάροδο του χρόνου εντός του αρθρωτού βάρους της, που είναι περίπου 180 τόνοι. Έως 75-80 τόνοι πιθανότατα θα διατεθούν για καύσιμα αεροσκαφών και μικρών σκαφών (ενδέχεται τα καύσιμα του ελικοπτέρου να είναι ήδη υπολογισμένα στο συνήθη φόρτο του πλοίου ως είθισται) και άλλοι 100 τόνοι τουλάχιστον, για πρόσθετα όπλα, αισθητήρες και άλλο εξοπλισμό. Είναι ένα υγιές περιθώριο βελτίωσης κατά τη διάρκεια ζωής του πλοίου.

Η GAO σημειώνει στην έκθεσή της ότι η μετατόπιση LCS πλήρους φορτίου στην πραγματικότητα περιλαμβάνει αυτούς τους 180 τόνους αρθρωτού βάρους, αλλά δεν πιστώνει αυτή την χωρητικότητα ως πιθανό χώρο ανάπτυξης κατά τη διάρκεια ζωής του πλοίου. Η εφαρμογή μιας εξίσωσης για την αύξηση του βάρους της διάρκειας ζωής τόσο για συμβατικά όσο και για αρθρωτά πλοία είναι παραπλανητική.

Άρα έχουμε 50 τόνους από το καθαρό περιθώριο αύξησης βάρους και τουλάχιστον 180 τόνους από το περιθώριο αύξησης από κατασκευής και σχεδίασης ως αρθρωτού πλοίου, σύνολο 230 τόνους περιθώριο βάρους και χωρίς περιορισμό στο φόρτο καυσίμων του ίδιου του πλοίου.

Και με τα ANZAC τι γίνεται;

Μιλάμε για 2 φρεγάτες τύπου ANZAC (MEKO-200ANZ), που παροπλίζονται νωρίτερα του αρχικά προβλεπόμενου, και διατίθενται φέτος και το 2026 αντίστοιχα, ηλικίας 28 ετών και έχοντας υποστεί δύο προγράμματα εκσυγχρονισμού:

1.       το πρόγραμμα άμυνας κατά αντιπλοϊκών κατευθυνόμενων  βλημάτων (Anti-Ship Missile Defence, ASMD), που ολοκληρώθηκε το 2017 και

2.       το πρόγραμμα διασφάλισης ικανότητας μέσης ζωής (ANZAC Mid-life Capability Assurance Programme, AMCAP), που έχει ήδη εφαρμοστεί σε έξι φρεγάτες ως τώρα εξελίσσεται ακόμη στις δύο τελευταίες.

Οι αναβαθμίσεις αυτές, έχουν αυξήσει το βάρος του πλοίου από τους αρχικούς 3.600 τόνους σε περίπου 3.900. Έχουν αυξημένο εκτόπισμα κατά περίπου 6% επιπλέον του αρχικού τους. Άρα έχουν εξαντλήσει το σύνηθες περιθώριο του 5% αύξησης που προβλέπεται από τους παλαιούς κανονισμούς (ως το 2001-2 περίπου). Το αντίστοιχο περιθώριο αύξησης των Constellation θα είναι πολύ πάνω από 10% σύμφωνα με τις νέες απαιτήσεις του USN για όλες τις νέες ναυπηγήσεις πολεμικών πλοίων τους.

Συμπεραίνεται εύκολα ότι τα πλοία αυτά:

1.       είναι οριακά υπερφορτωμένα και δεν μπορούν να δεχτούν ούτε ένα επιπλέον σύστημα χωρίς να βγάλουν κάποιο αντίστοιχο βάρος για να γίνει ισοστάθμιση,

2.       όλα τα ηλεκτρονικά τους και το CMS τους, είναι άγνωστα στο ΠΝ μας,

3.       δεν διαθέτουν VDS και CIWS

4.       εκτιμάται δε, ότι οι κύριες μηχανές ντήζελ και οι ηλεκτρομηχανές τους θα χρειαστούν εκτεταμένη συντήρηση λόγω πιθανής υπέρβασης ωρών λειτουργίας τους.

Η λύση των μεταχειρισμένων φρεγατών της κλάσης ANZAC του Αυστραλιανού Ναυτικού εκτιμάται ότι δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την απόκτηση των μεταχειρισμένων LCS της κλάσης Freedom του Αμερικανικού Ναυτικού. Τα 4 LCS της κλάσης Freedom που θα αποκτήσουμε, μπορούν να αποτελέσουν τον συνδετικό κρίκο του ΠΝ μας όπως είναι τώρα, με το ΠΝ μας όπως θα είναι μετά την απόκτηση των Constellation. Επιπρόσθετα δεν πρέπει να υποτιμάται η ιδιόμορφη επιχειρησιακή ποικιλόμορφη χρήση των πλοίων αυτών, ως πλοία ειδικών αποστολών και πλοία βάσης μη επανδρωμένων κάθε είδους, σε αντιδιαστολή με τις 2 μόνο ANZAC του Αυστραλιανού Ναυτικού και τους περιορισμούς τους.

Συμπέρασμα

Το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από όλα τα παραπάνω είναι ότι, τα LCS κλάσης Freedom, ενώ είναι μια πλήρης αποτυχία για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, μπορεί να γίνει μια πρωτοποριακή λύση για το Πολεμικό Ναυτικό μας, σήμερα.

Θα αποκτήσουμε λοιπόν πράγματι ένα πλοίο που αποκαλείται «εφιάλτης» για το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ;

Ποιος αποφασίζει;

Μα, οι … αρμόδιοι.

Ποιος πληρώνει;

Μα, ο … ψηφοφόρος, αυτός που πληρώνει και ιδρώνει … πάντα.

ΠΗΓΗ https://hellenicdefencenet.blogspot.com