Καθηγητή Φιλοσοφίας της Τεχνοεπιστήμης στο ΑΠΘ
Έναυσμα της παρούσας αρθρογραφίας ήταν το πολύ ενδιαφέρον και κατατοπιστικό άρθρο του Παντελή Σαββίδη στις Ανιχνεύσεις, «Ουκρανική κρίση και Ελληνισμός» (6 Φεβρουαρίου 2022), όπου συσχετίζεται η ουκρανική κρίση, με τον «οικουμενικό ελληνισμό» και πιο συγκεκριμένα με τον «ελληνισμό της Ανατολής», όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Σαββίδης, του οποίου ριζικά διακυβεύεται η μελλοντική υπόσταση, ιδιαίτερα μάλιστα υπό το καθεστώς του ελλαδικού, όπως σημειώνει, αποδομητισμού και εθνομηδενισμού.
Η χώρα μας είναι ίσως η μοναδική χώρα εντός ΕΕ, και μία από τις ελάχιστες σίγουρα στον κόσμο, όπου πράγματι παρατηρείται μια ανησυχητική, συνειδητή ή ασυνείδητη προσπάθεια απαξίωσης και καταβαράθρωσης του οτιδήποτε συνέχει έναν υγιή εθνικό ιστό, έναν εθνισμό, και όχι ασφαλώς εθνικισμό, μια εθνική παράδοση και όλες ουσιαστικά τις εθνικές μας ευαισθησίες, το οτιδήποτε τελικά ελληνικό. Αν αναλογιστεί μάλιστα κανείς τη γεωπολιτική θέση της χώρας, τα επικίνδυνα γεωστρατηγικά σενάρια, που διαρκώς είναι παρόντα και εξελίσσονται στην περιοχή, και συνακόλουθα την ιστορία αυτού του τόπου, είναι πράγματι απορίας άξιον πώς δεν γίνεται αμέσως εμφανής στις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, η αυτοκτονική μας αυτή τάση. Μια διαχρονική τάση, που θα μπορούσε ιστορικά να χαρακτηριστεί και ένα «αυτοάνοσο νόσημα», αφού άμεσα στρέφεται εναντίον της ίδιας της εθνικής μας υπόστασης, εναντίον του σώματος ολόκληρου του έθνους.
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε εδώ, στο πλαίσιο μάλιστα των επικίνδυνων συνθηκών που μόλις προαναφέρθηκαν, ότι οι θιασώτες αυτής της απαξίωσης προέρχονται από δύο διαφορετικούς μεταξύ τους πολιτικούς χώρους :
α) Τον αποκαλούμενο εκσυγχρονιστικό χώρο, οι υποστηρικτές του οποίου επικίνδυνα αγνοούν – αναφερόμενοι συχνά σε ένα μετα-κράτος και μια μετα-εθνική οντότητα – είτε ότι η θέση της χώρα στον ευρωπαϊκό χάρτη δεν είναι, ας πούμε, αυτή του Λουξεμβούργου, είτε ότι οι επεκτατικές ορέξεις της Τουρκίας δεν πρόκειται να κορεστούν, όσες παραχωρήσεις κι αν κάνει η χώρα μας.
β) Το χώρο της Αριστεράς, που, δέσμια ενός λανθασμένα εννοούμενου διεθνισμού – που είναι απαραίτητος σε ένα, για παράδειγμα, περιβαλλοντικό, πλανητικό επίπεδο – αλλά και μιας λανθασμένης, άκρως θετικιστικής ανάγνωσης της ιστορίας, ρίχνει νερό στο μύλο της καταδυναστευτικής παγκοσμιοποίησης και της απάτριδος νεοφιλελεύθερης επικυριαρχίας.
Είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί, ότι και στους δύο αυτούς πολιτικούς χώρους, οι δύο αυτές πολιτικές ιδεολογίες φαίνεται, ρητά ή υπόρρητα, να υποστηρίζουν, κατά το μάλλον ή ήττον, την οντολογική, γλωσσική και πολιτισμική τελικά ασυνέχεια του ελληνισμού. Αν σε αυτό το ευρύτερο πλαίσιο προσθέσουμε, εκτός όλων των άλλων, την πατριδοκαπηλία και τα ιδεολογήματα της άκρας Δεξιάς – που ενώ φαινομενικά παρουσιάζεται ότι κόπτεται για τα ιερά και όσια του έθνους, στην ουσία χειριστικά και βάναυσα τα εκμεταλλεύεται και συχνά τα δυσφημεί ή και τα γελοιοποιεί (βλέπε π. χ. τη δικτατορία των συνταγματαρχών), τότε ολοκληρώνεται η εικόνα της σύγχρονης, παρακμιακής εθνικής μας πορείας.
Μισογύνηδες και φασίστες λοιπόν ο Σωκράτης, ο Πλάτων και ο Αριστοτέλης, κατά τους ανιστόρητους εθνομηδενιστές, που σε παγκόσμια πρωτοτυπία, με ημιμάθεια επιμένουν να πετούν το βρέφος μαζί με τα κατ’ αυτούς απόνερα (όχι ότι δεν υπάρχουν), βάρβαρος ιμπεριαλιστής ο Μέγας Αλέξανδρος, αργόσχολοι οι αρχαίοι Έλληνες, αντιγραφέας και ψευδεπίγραφος ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός, επειδή λέει αναπτύχθηκε και μεγαλούργησε εκμεταλλευόμενος τους δούλους, ασήμαντα και νεκρά, σήμερα, τα αρχαία Ελληνικά, άσχετα με την Νεοελληνική γλώσσα, αλλά και απόντα από το παγκόσμιο πολιτιστικό και πολιτισμικό γίγνεσθαι, ανύπαρκτο το Βυζάντιο, στη συνέχεια του ελληνισμού, και ανύπαρκτη επίσης η συνεισφορά του στην εκκίνηση της περιόδου της Αναγέννησης, πολύ αργοπορημένη η εμφάνιση (κάπου τον Μεσαίωνα, λέει) των όρων Ελλάς, ελληνισμός, και τόσα άλλα ψευδή σχόλια, στα οποία έχει απαντήσει και καθημερινά, ακόμη και στις μέρες, απαντάει η διεθνής διανόηση.
Τι να πρωτοαπαντήσει κανείς εδώ: Να αναφερθούμε στον Marx και τον Καστοριάδη και σε ό,τι σχετικά αυτοί υποστηρίζουν για τη δουλεία και την ουσιαστική βάση της δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα; Να σημειώσουμε ότι μόνο στην Πολιτεία του Πλάτωνα όροι όπως «Έλληνας, Ελληνικό γένος, Ελλάδα» (εδώ σε μονοτονικό) εμφανίζονται, έτσι ακριβώς στα Αρχαία Ελληνικά, πάνω περίπου από είκοσι φορές; Ότι ακόμη και διαπρεπείς φιλόσοφοι και διαπρύσιες φεμινίστριες, όπως για παράδειγμα η Martha Nussbaum, και τόσες άλλες, είναι συγχρόνως και συνεπείς αριστοτελίστριες; Ότι ο «ιμπεριαλιστής» εικοσιτριάχρονος Αλέξανδρος είναι ο μόνος διεθνώς επίσημα αναγνωρισμένος Μέγας, που ιδιοφυώς και πρωτίστως αυτός αναγνώρισε, ασφαλώς και με τις κατακτητικές του βλέψεις, ότι μπορεί οι Πέρσες να μη το κατόρθωσαν στον Μαραθώνα, την πρώτη φορά, και στη Σαλαμίνα τη δεύτερη, αλλά πιθανότατος ήταν πλέον ο κίνδυνος να κατακτήσουν την Ελλάδα την τρίτη φορά που θα το επεδίωκαν, εκτός αν αυτός, βγαίνοντας πρώτος τώρα μπροστά, μετέφερε τον πόλεμο στην έδρα τους; Ότι τόσοι και τόσοι ξένοι διαπρεπείς ιστορικοί, ιστορικοί των ιδεών και φιλόσοφοι υποστηρίζουν πόσο πρωταρχική και τεράστια ήταν η συμβολή του Βυζαντίου, της ελληνικής γλώσσας και της αρχαιοελληνικής του κληρονομιάς στην ανάπτυξη της κίνησης της Αναγέννησης; Ότι ακόμη και κάποιοι κριτικά διακείμενοι προς τον Πλάτωνα διαπρεπέστατοι φιλόσοφοι, όπως ο Dewey και ο Popper, αναγνωρίζουν ρητώς, την πρωτοφανή και μεγάλη φιλοσοφική αξία και επίδραση του Αθηναίου φιλοσόφου, και ειλικρινώς εκφράζουν και δημοσιεύουν το δικό τους θαυμασμό; Ότι ασφαλώς και κατανοούμε σήμερα το Ηρακλείτειο απόσπασμα «ύβριν χρη σβεννύναι μάλλον ή πυρκαϊήν», ή και τα πλατωνικά προτάγματα «εαυτού επιμελείσθαι» και «αρετής επιμελείσθαι»;
Το όχι στον εθνικισμό δεν πρέπει να θολώνει τόσο την ιστορική μας ματιά, ώστε να μας οδηγεί κατευθείαν, και ανιστόρητα, στην αντίπερα όχθη: Στην απαξίωση, μέχρι και τη λυσσαλέα άρνηση και κατεδάφιση του οτιδήποτε συνδέεται θετικά με το ελληνικό, το εθνικό, το υγιές πατριωτικό.
ΠΗΓΗ anixneuseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου