Πώς οι ΗΠΑ συνέδεσαν το Ουκρανικό με το Κυπριακό στο ΣΑ και πώς ο Κασουλίδης έχασε άλλη μια ευκαιρία
Τα ΜΟΕ της Κυβέρνησης για την Τύμπου είναι δυνατό να μετατραπούν σε «φάλια», που απειλεί να τραυματίσει βαριά και αμετάκλητα, ακόμη και να τινάξει στον αέρα, την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Διπλωματικές και νομικές πηγές αναφέρουν ότι «η εμπλοκή σε ΜΟΕ για την Τύμπου θα φέρει στο τραπέζι το θέμα της κυριαρχίας και του κυπριακού FIR στη λογική ενός πάρε-δώσε. Σε αυτήν την περίπτωση θα πρέπει και
οι δυο πλευρές να δείξουν απαιτούμενη ευελιξία». Επί τούτων, δε, πρόσθεταν: «Η διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών είναι ότι η κυριαρχία στον εναέριο χώρο και ο έλεγχος του FIR ανήκουν στην Κυπριακή Δημοκρατία, οπότε αυτή είναι που πρέπει να αποφασίσει τι μπορεί να δώσει, πώς και με ποια ανταλλάγματα, εφόσον η Τουρκία επιδιώκει δύο κράτη και κυριαρχική ισότητα. Η τουρκοκυπριακή πλευρά θα πρέπει να υποχωρήσει σε ζητήματα που θεωρεί ότι ανήκουν στη δική της ‘κυριαρχία’, η οποία, όμως, δεν αναγνωρίζεται διεθνώς. Ίσως -τόνιζαν- μια τέτοια διαδικασία να πρόσφερε κάποιες εγγυήσεις για την τουρκοκυπριακή πλευρά ως προς την τελική λύση στη βάση της κυριαρχικής ισότητας, εφόσον γίνει δεκτή εκ των προτέρων χωριστή οντότητα στη νομική λογική του acknowledgement, δηλαδή της αποδοχής, που συνιστά προηγούμενο στάδιο της αμοιβαίας αναγνώρισης, η οποία μπορεί να επέλθει με την τελική λύση».Πώς γίνεται σύνδεση Ουκρανικού - Κυπριακού
Η κυπριακή Κυβέρνηση έθετε στους Αμερικανούς τα ΜΟΕ για την Τύμπου και την Αμμόχωστο, την ίδια περίπου χρονική στιγμή κατά την οποία σε επίπεδο Σ. Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ΗΠΑ κατηγορούσαν τη Ρωσία για το Ουκρανικό Ζήτημα, με τα ίδια επιχειρήματα, που θα μπορούσαν να λεχθούν σε βάρος της Τουρκίας για την κατοχή της Κύπρου. Ο Κύπριος ΥπΕξ έχασε την ευκαιρία. Και αντί να συνδέσει το Κυπριακό με την υποχρέωση της Τουρκίας να σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο και την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ταυτίζεται με την αναγνώρισή της από την Άγκυρα και την πλήρη αποχώρηση του Αττίλα, προτίμησε την προώθηση των ΜΟΕ, που είναι δυνατό να ανοίξουν την κερκόπορτα στην αποδοχή χωριστής οντότητας. Το ίδιο λάθος ετοιμάζεται από την Κυβέρνηση κατά το εαρινό Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Η πολιτική της Λευκωσίας έχει ξεφύγει ακόμη και από αυτήν την ισοζυγισμένη προσέγγιση του καρότου και του μαστιγίου. Περιορίζεται πλέον σε αυτό που ο Πρόεδρος θεωρούσε προ μερικών μηνών ότι απέτυχε. Δηλαδή στον εξευμενισμό, στην περιθωριοποίηση της πολιτικής των κυρώσεων και στην προσφορά στην τουρκική πλευρά μόνο καρότων.
Οι θέσεις των ΗΠΑ στο Σ.Α. και η καρδιά του ΟΗΕ
Η κρίση στην Ουκρανία έχει και διπλωματικό και στρατηγικό βάθος και απασχόλησε, όπως ήταν φυσιολογικό, το Συμβούλιο Ασφαλείας, όπου η Αμερικανίδα Μόνιμη Αντιπρόσωπος Λίντα Τόμας Γκρίνφιλντ δήλωσε: «Έχετε ακούσει από τους Ρώσους συναδέλφους μας ότι ζητάμε αυτήν τη συνάντηση για να σας κάνουμε όλους να νιώσετε άβολα. Φανταστείτε πόσο άβολα θα ήσασταν αν είχατε 100.000 στρατιώτες να βρίσκονται στα σύνορά σας με τον τρόπο που βρίσκονται αυτά τα στρατεύματα (εννοεί τα ρωσικά) στα σύνορα με την Ουκρανία». Επί τούτων πρόσθεσε ότι η στάση της Ρωσίας «χτύπησε την καρδιά του καταστατικού των Ην. Εθνών και αντικατοπτρίζει μια κλιμάκωση σε ένα μοτίβο επιθετικότητας, που έχουμε δει από τη Ρωσία ξανά και ξανά… Αυτή είναι μια τόσο ξεκάθαρη και συνεπακόλουθη απειλή για την ειρήνη και την ασφάλεια όσο δεν μπορεί να φανταστεί κανείς». Διευκρίνισε ότι η περαιτέρω κλιμάκωση της ρωσικής πολιτικής θέτει σε κίνδυνο το δικαίωμα των κρατών μελών του ΟΗΕ για αυτοδιάθεση, καθώς και άλλα δικαιώματα και αρχές όπως κατοχυρώνονται στον Καταστατικό Χάρτη των Ην. Εθνών. Είπε και κάτι άλλο η Αμερικανίδα μόνιμη αντιπρόσωπος, που αξίζει την προσοχή μας: «Όλες οι χώρες έχουν το δικό τους δικαίωμα στην υπεράσπιση και τη διατήρηση αυτών των αρχών. Και τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο θεμελιώδες. Τι θα σήμαινε για τον κόσμο εάν οι πρώην αυτοκρατορίες είχαν άδεια να αρχίσουν να ανακτούν εδάφη με τη βία;»!
Τι μπορούσε να πει ο Κασουλίδης στον Μπλίνκεν…
Αυτά, βεβαίως, που λέχθηκαν σε βάρος της Ρωσίας θα μπορούσαν να λεχθούν για την Τουρκία. Και εφόσον θα ήταν δυνατό να λεχθούν για την Τουρκία, ο Υπουργός Εξωτερικών Ι. Κασουλίδης θα έπρεπε να αρπάξει τις θέσεις των ΗΠΑ, όπως αυτές εκφράστηκαν στο Συμβούλιο Ασφαλείας για το Ουκρανικό, και να τις αναδείξει όταν είχε συνάντηση με τον Αμερικανό ομόλογό του, Άντονι Μπλίνκεν, ζητώντας την όποια αναπροσαρμογή τους και την υιοθέτησή τους στο Κυπριακό. Τι θα μπορούσε, λοιπόν -αν ήθελε- να πει ο κ. Κασουλίδης στον κ. Μπλίνκεν;
Πρώτο, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι έχετε δίκαιο, κ. Υπουργέ, να ανησυχείτε για τη ρωσική απειλή και ότι όντως αισθάνονται άβολα οι Ουκρανοί λόγω της συγκέντρωσης 100 χιλιάδων στρατευμάτων στα σύνορά τους με εντολές του Κρεμλίνου. Εμείς, όμως, δεν έχουμε απλώς την Τουρκία στα σύνορά μας, αλλά την έχουμε επί του εδάφους μας από το 1974, με 40 χιλιάδες στρατού κατοχής και εποίκους, που συνιστούν έγκλημα πολέμου κατά της ανθρωπότητας. Πώς μας υπερασπίζεται η διεθνής κοινότητα, όταν επί σειρά ετών δίνουμε δώρα χωρίς αντίδωρα και όταν η Άγκυρα κλιμακώνει τις απειλές της;
Δεύτερο, η Τουρκία, κ. Υπουργέ, όχι μόνο κατέχει εδάφη κράτους μέλους της ΕΕ και του ΟΗΕ και λογχεύει την καρδιά του Χάρτη των Ην. Εθνών, αλλά, ταυτοχρόνως, απειλεί καθημερινά την Κυπριακή Δημοκρατία εντός της ΑΟΖ της, παραβιάζοντας το Διεθνές Δίκαιο. Δεν θα έπρεπε οι ΗΠΑ, ως υπερδύναμη, να πράξουν κάτι;
Τρίτο, ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών δήλωσε, αγαπητέ συνάδελφε, ότι δεν θα αποχωρήσουν τα τουρκικά στρατεύματα και ότι άνοιξε την κατεχόμενη Αμμόχωστο παραβιάζοντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την επιστροφή της πόλης στους νόμιμους κατοίκους της. Οι Αμερικανοί δεν μπορούν, εάν θέλουν, να τους σταματήσουν; Πώς όμως να ενεργήσουν οι ΗΠΑ όταν ο ίδιος ο ΥπΕξ με εντολές της Κυβέρνησης αντί να ζητά ανάλογη στάση, δηλαδή αυτήν των κυρώσεων, προσφέρει νέα δώρα μέσω ΜΟΕ;
Τέταρτο, ορθώς επισημάνατε, κ. Υπουργέ, στο Σ. Ασφαλείας ότι εάν κάθε παλιά αυτοκρατορία θέλει ανάκτηση εδαφών, θα απειληθεί το περιφερειακό και παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας. Γιατί αναφέρεστε μόνο στη Ρωσία, όταν η Τουρκία δεν υπαινίσσεται απλώς ότι επιδιώκει ανάκτηση των εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αλλά το φωνάζει; Πώς την αντιμετωπίζετε; Προβάλλοντας τον ισχυρισμό ότι δεν θα πρέπει να κατασκευαστεί ο EastMed επειδή δεν προάγει την πράσινη ενέργεια και δεν είναι βιώσιμος, ενώ όλοι αντιλαμβάνονται ότι κύριος λόγος της θέσης αυτής είναι ο εξευμενισμός της Τουρκίας, που βοηθά όμως την πολιτική της Άγκυρας στη νέα Οθωμανική της Πολιτική και τροφοδοτεί την ένταση και τις απειλές; Πώς, όμως, να πει κάτι τέτοιο ο Κύπριος ΥπΕξ, όταν ήταν πάντα αντίθετος με τον EastMed, διότι, όπως δήλωσε, προκαλούσε προβλήματα, και δη στο Κυπριακό, υπό την έννοια ότι ενοχλούσε την Τουρκία στην υλοποίηση της αναθεωρητικής στρατηγικής στη λογική της Γαλάζιας Πατρίδας και πέραν αυτής;
Πέμπτο, εκτιμώ, κ. Υπουργέ των ΗΠΑ, ότι εφόσον εμφανίζεστε ως η υπερδύναμη που προστατεύει τις δημοκρατικές αρχές και αξίες και όσα πρεσβεύει η Χάρτα του ΟΗΕ, θα έπρεπε να αξιώνετε από την Τουρκία την πλήρη αποχώρηση των στρατευμάτων της από την Κύπρο και τον σεβασμό της εδαφικής της ακεραιότητας και κυριαρχίας. Πώς είναι δυνατό να τηρούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά από τις ΗΠΑ, που εφαρμόζουν επί μακρόν την «Αποστολική Διπλωματία»;
Δρόμος προς Νεο-Οθωμανισμό και «Μεγαλόφωνη Διπλωματία»
Αντί των ανωτέρω, ο Ι. Κασουλίδης έθεσε το Κυπριακό σε δικοινοτικό επίπεδο, άφησε εντέχνως ή ατυχώς την Τουρκία έξω από το σκηνικό, καθώς και τις απειλές της, και επικεντρώθηκε στα ΜΟΕ και στη λογική της εν δυνάμει λύσης. Αυτή η πολιτική, δηλαδή της εν δυνάμει λύσης, αντί να οδηγεί στην αποκατάσταση της παραβιασθείσας από την Άγκυρα εννόμου τάξεως, εσωτερικής και διεθνούς, στρώνει το έδαφος: α) Στη νομιμοποίηση των διχοτομικών τετελεσμένων της εισβολής μέσω μιας ομοσπονδίας δυο ισότιμων συνιστώντων κρατών με πολιτική ισότητα. Είναι μάλιστα ικανοποιημένος, επειδή οι ΗΠΑ υιοθετούν την προηγούμενη τουρκική θέση, δηλαδή αυτήν της ομοσπονδίας, που ήταν σημαία της Άγκυρας από το 1956, υπό το πρόσχημα ότι τώρα η Τουρκία αξιώνει τη νέα διχοτομική της θέση περί δύο κρατών. β) Στην υλοποίηση της τουρκικής αναθεωρητικής πολιτικής, η οποία θέλει την Κύπρο προτεκτοράτο της Άγκυρας, ως το προηγούμενο στάδιο της πλήρους τουρκοποίησης.
Την πολιτική αυτή μάς την λένε οι Τούρκοι. Και επί τούτου υπάρχει μια συνάφεια μεταξύ τουρκικής και αμερικανικής πολιτικής στην εξής βάση: Όπως είπαν οι Ρώσοι στους Αμερικανούς ενώπιον του Σ. Ασφαλείας για το Ουκρανικό: «Ασκείτε τη Μεγαλόφωνη Διπλωματία». Φωνασκείτε, δηλαδή, με την προσδοκία ότι θα ακούσουν όλοι τις κατηγορίες που εκφράζετε σε βάρος μας, δηλαδή των Ρώσων, περί απειλών και πολέμου, ενώ εμείς δεν έχουμε τέτοια πρόθεση. Και η Τουρκία ασκεί «Μεγαλόφωνη Διπλωματία» με τον δικό της τρόπο. Ανακοινώνει μεγαλοφώνως τι θέλει και τι αξιώνει, πότε και πώς θα το πράξει, αλλά η δική μας πολιτική ηγεσία δεν επιθυμεί να την πιστεύει, με αποτέλεσμα να μας πλακώνουν κάθε φορά τα νέα τετελεσμένα, που είναι χειρότερα από τα προηγούμενα. Όπως συνέβη και με το Κραν Μοντανά και με την Αμμόχωστο.
Εν δυνάμει λύση και χωριστή οντότητα
Τα όσα πρότεινε ο Ι. Κασουλίδης για την Τύμπου ανήκουν στη διχοτομική λογική της εν δυνάμει λύσης, την οποία είχε φέρει ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ το 1997 στην Κύπρο, όταν ο κ. Κασουλίδης ήταν και τότε Υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Γλαύκου Κληρίδη. Τι λέει η εν δυνάμει λύση; Ότι εφόσον ο βορράς θα είναι εσαεί τουρκικός, οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει, στο πλαίσιο των ΜΟΕ και άλλων ενεργειών, να αποδεχθούν την ύπαρξη οντότητας στο βορρά, αφού αυτή η οντότητα θα αποτελεί με την τελική διευθέτηση το ισότιμο τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος στη βάση της πολιτικής ισότητας. Τι είναι η πρόταση για το άνοιγμα της Τύμπου υπό τη διαχείριση του ΟΗΕ με αντάλλαγμα την επιστροφή της περίκλειστης πόλη της Αμμοχώστου; Η απάντηση στο ερώτημα έχει ως εξής: Το πρόβλημα δεν είναι η Αμμόχωστος, αλλά η Τύμπου. Για την Αμμόχωστο υπάρχουν και ψηφίσματα και προτάσεις ενώπιον της ΕΕ. Η φόρμουλα που συνδέει Τύμπου και Αμμόχωστο σχετίζεται με τη χωριστή κυριαρχία και μπορεί να οδηγήσει στην εξελικτική πρακτική έδαφος έναντι αναγνώρισης. Γιατί; Διότι τα ΜΟΕ μέσω Τύμπου συνιστούν φόρμουλα αποδοχής (acknowledgment) χωριστής οντότητας με τη συνδρομή του ΟΗΕ. Υπενθυμίζουμε ότι, η μεταβίβαση της διαχείρισης του αεροδρομίου της Πρίστινα στο Κοσσυφοπέδιο από τη ΝΑΤΟϊκή KFOR στην UNMIK του ΟΗΕ ήταν μια από τις κερκόπορτες για την αποδοχή και εν συνεχεία αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, που αποσπάστηκε με τα όπλα του ΝΑΤΟ από το έδαφος της Σερβίας. Εξ ου και το γεγονός ότι οι Σέρβοι έκλεισαν τον εναέριο χώρο τους στις πτήσεις από και προς Πρίστινα. Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι υποκριτικό να ζητεί μεγάλο τμήμα της διεθνούς κοινότητας, όπως οι ΗΠΑ και η πλειοψηφία των κρατών μελών της ΕΕ, την αναγνώριση του Κοσσυφοπεδίου, αλλά να επιβάλλουν κυρώσεις στη Ρωσία για την Κριμαία και να ανέχονται την κατοχή της Κύπρου. Ειδικώς στη δική μας περίπτωση, θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι έχουμε ευθύνες. Διότι, αντί να αξιώνουμε την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία και τον τερματισμό της κατοχής, η Κυβέρνηση, με τη σιωπηρή συνενοχή της αντιπολίτευσης, προωθεί ΜΟΕ μέσω Τύμπου με τη σαφή δημιουργία προϋποθέσεων για αποδοχή χωριστής οντότητας.
Πολιτικές επιλογές πέραν των ΜΟΕ
Αντί, λοιπόν, ο κ. Υπουργός και η Κυβέρνηση να εισηγούνται πώς θα δημιουργηθούν συνθήκες για να νομιμοποιηθεί η παρανομία που προέκυψε με την εισβολή του 1974, θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουν το Ουκρανικό Ζήτημα και να το συνδέσουν με το Κυπριακό και την ΕΕ στην εξής βάση:
- Εάν εφαρμοστούν κυρώσεις σε βάρος της Ουκρανίας από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, να εφαρμοστούν και σε βάρος της Τουρκίας, η οποία κατέχει κράτος μέλος του ΟΗΕ και της ΕΕ, παραβιάζοντας τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, διεκδικώντας εδάφη που ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία με στόχο την αναβίωσή της.
- Υπάρχουν νομικά και διπλωματικά εργαλεία, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει η Κυβέρνηση και ο κ. Υπουργός των Εξωτερικών εντός της ΕΕ: α) Εάν δεν επιβληθούν κυρώσεις κατά της Τουρκίας, δεν θα ψηφίσει η Κύπρος κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Κατ’ ελάχιστον ας βγει έξω από την αίθουσα ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την απουσία αλληλεγγύης από τους εταίρους. β) Υπάρχει νομική έκθεση και άποψη της Νομικής Υπηρεσίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία εκδόθηκε όταν ήταν ευρωβουλευτής ο κ. Κασουλίδης, στην οποία αναφέρεται ρητώς ότι η μόνη αρμόδια Αρχή για να ανοίγει και να κλείνει τις πύλες εισόδου και εξόδου στη νησί είναι αυτή της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και οτιδήποτε άλλο, συνιστά υπόσκαψη της κυριαρχίας της Κυριακής Δημοκρατίας. Συναφής είναι και η Συμφωνία με τους Βρετανούς για το καθεστώς των Βάσεων με αφορμή το Brexıt. Σε αυτήν αποδέχονται οι Βρετανοί ότι το δικό τους λιμάνι και τα αεροδρόμιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο για στρατιωτικούς σκοπούς και όπως οι Συνθήκες ορίζουν, και ότι οι οποιεσδήποτε άλλες δραστηριότητες διεξάγονται από τα λιμάνια και τα αεροδρόμια που ελέγχονται από τις Αρχές της Κυπριακής Δημοκρατίας.
- Η αντιδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου του 2005 δεν αναφέρεται σε ΜΟΕ για τη λύση του Κυπριακού, αλλά στην υποχρέωση της Τουρκίας να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ανεξαρτήτως διευθέτησης του προβλήματος, ως προϋπόθεση της ενταξιακής της διαδικασίας.
- Υπάρχει ή δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο κυρώσεων σε βάρος της Τουρκίας που θα ήταν δυνατό να εμπλουτισθεί, όπως έλεγε η Κυβέρνηση, διότι σύμφωνα με τον Πρόεδρο είχε αποτύχει η πολιτική του εξευμενισμού; Τώρα πώς είναι δυνατό να ασκεί μέσω των ΜΟΕ μια εξευμενιστική πολιτική, την οποία χαρακτήριζε ως αποτυχημένη;
Αντί, λοιπόν, ο Υπουργός των Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας να πει στις ΗΠΑ και στην ΕΕ να ζητήσουν από την Τουρκία στο Κυπριακό ό,τι ζητούν από τη Ρωσία στο Ουκρανικό, αντί να επιμένει ότι η Τουρκία απειλεί την περιφερειακή ειρήνη, όπως αναφέρει η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του Οκτωβρίου του 2021, αντί να αξιώσει - επικαλούμενος όσα λένε οι Αμερικανοί στο ΣΑ για την Ουκρανία και την Κριμαία - την αποκατάσταση της παραβιασθείσας συνταγματικής και διεθνούς εννόμου τάξεως από την Άγκυρα και την επιβολή κυρώσεων, τι τελικώς ζήτησε και τι αναμένεται να ζητήσει; Την προώθηση ΜΟΕ για να γίνει μέσω της Τύμπου με τη συνδρομή του ΟΗΕ και της ΕΕ αποδοχή του ψευδοκράτους ως του μελλοντικού ισότιμου συνιστώντος κράτους στην πρακτική εφαρμογή της πολιτικής ισότητας, την οποία η τουρκική πλευρά εντάσσει στη βάση της ισότιμης κυριαρχίας. Το θέμα της Τύμπου δεν είναι απλό. Σχετίζεται και με τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στον εναέριό της χώρο, αλλά και με τον FIR, που συνιστά την άσκηση ειδικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Όταν αρχίζεις τα παζάρια, θα πρέπει να αρχίσεις να δίνεις. Η δική μας πρακτική είναι να δίνουμε, χωρίς να παίρνουμε, λόγω ανισοζυγίων δυνάμεων και λόγω του ότι η Άγκυρα μένει ατιμώρητη. Ερώτημα: Τι θα δώσουμε εάν συζητήσουμε για ΜΟΕ μέσω Τύμπου, εκτός από την κυριαρχία του εναέριου χώρου και του FIR; Και τότε να δείτε που θα ανοίξουν άλλες «φάλιες» στην ΑΟΖ κ.λπ.
Αξίωμα συνομιλιών και λάβαρο διχοτόμησης…
Δεν γίνονται πειράματα και δεν ανοίγονται «φάλιες» που μπορούν να απειλήσουν την κυριαρχία και την ύπαρξη του νόμιμου κράτους. Ο Τατάρ, πιστός στη «Μεγαλόφωνη Διπλωματία», διευκρινίζει ότι μπορεί να δεχθεί συζήτηση για ΜΟΕ, μόνο αν του αναγνωριστεί κυριαρχική ισότητα. Ακόμη, βεβαίως, και αν απορρίψει η τουρκική πλευρά τα ΜΟΕ για την Τύμπου, επειδή δεν θα του κάνουμε τώρα τα χατίρια, η πρόταση θα μείνει στο τραπέζι. Οπότε εάν ακούσουμε είτε σύντομα είτε στο μέλλον ότι πάμε για ΜΟΕ, λογικό είναι να υποθέσουμε ότι συζητούμε πλέον επί της κυριαρχίας! Άλλωστε, η δική μας πλευρά έχει δημιουργήσει το εξής αξίωμα: Κάθε προηγούμενη θέση της Άγκυρας γίνεται σημαία των ημετέρων και λάβαρο που κρύβει πίσω του την πορεία προς τη νομιμοποίηση της διχοτόμησης.
ΠΗΓΗ simerini.sigmalive
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου