Με αφορμή το άρθρο του Νίκου Αλιβιζάτου στην κυριακάτικη Καθημερινή (Τι κυβέρνηση προσδοκούμε; 2/4/2023) στο οποίο κάνει λόγο «για μια «Συμφωνία του Αιγαίου», στον δρόμο που χάραξαν Ελευθέριος Βενιζέλος και Κεμάλ Ατατούρκ το 1930», θα άξιζε να θυμίσουμε ότι ήταν η ίδια κυβέρνηση του Ελ. Βενιζέλου (1928-1932) η οποία θέσπισε ένα έτος μετά τις ελληνοτουρκικές συμφωνίες του 1930, συγκεκριμένα τον Σεπτέμβριο του 1931 (Π.Δ. 6/9/1931), αιγιαλίτιδα ζώνη 10 ναυτικών μιλίων «όσον αφορά τα ζητήματα της αεροπορίας και της αστυνομίας αυτής» (αυτή στην οποία αναφερόμαστε συνήθως ως «εναέριο χώρο 10 ν.μ.»). Μέχρι τότε ίσχυε αιγιαλίτιδα ζώνη γενικής εφαρμογής («χωρικά ύδατα») 3 ναυτικών μιλίων.
Αργότερα, επί κυβερνήσεως Ι. Μεταξά τον Σεπτέμβριο του 1936 (Ν. 230/1936) , επεκτάθηκε και η αιγιαλίτιδα ζώνη γενικής εφαρμογής στα 6 ναυτικά μίλια. Έτσι βρέθηκε η Ελλάδα να έχει δύο αιγιαλίτιδες ζώνες, στα 10 ν.μ. και 6 ν.μ., καθεστώς που ισχύει μέχρι σήμερα (πλην, πλέον, του Ιονίου πελάγους όπου ισχύει αιγιαλίτιδα ζώνη γενικής εφαρμογής 12 ν.μ. μετά την επέκταση του Ιανουαρίου 2021 (Ν. 4767/2021)).
Σχετικά κείμενα στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εξωτερικών:
Αιγιαλίτιδα ζώνη – Casus belli
Συνεπώς, οι ελληνοτουρκικές συμφωνίες του 1930 κάθε άλλο παρά εμπόδισαν την άσκηση του δικαιώματος της Ελλάδας, στο πλαίσιο του διεθνούς δικαίου, για την επέκταση της εθνικής της κυριαρχίας στον θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου, πρώτα από τον ίδιο τον Ελ. Βενιζέλο, τον εμπνευστή των συμφωνιών αυτών, και κατόπιν από τον Ι. Μεταξά. Το ακριβώς αντίθετο δηλαδή από την «Συμφωνία του Αιγαίου» που οραματίζεται ο χώρος που εκφράζει ο Αλιβιζάτος αφού στα πλαίσια μιας τέτοιας συμφωνίας, που στην πραγματικότητα δεν θα αποτελούσε τίποτα περισσότερο από την ολοκλήρωση της συμφωνίας που ετοίμαζαν οι Σημίτης – Γ. Παπανδρέου μεταξύ των ετών 2002-2004 στα πλαίσια της λεγόμενης «στρατηγικής του Ελσίνκι», προβλεπόταν η παραίτηση της Ελλάδας από κάθε επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης της πέραν των 6 ν.μ. στις διεκδικούμενες από την Τουρκία περιοχές κυρίως του ανατολικού Αιγαίου (και ίσως μια περιορισμένη, κυμαινόμενη επέκταση στις υπόλοιπες περιοχές) με ανάλογη συρρίκνωση και του εναερίου χώρου. Και, ακόμα χειρότερα, με μια τέτοια συμφωνία θα δινόταν εμμέσως στην Τουρκία η δυνατότητα να θέσει υπό την κρίση του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης την κυριαρχία επί ελληνικών εδαφών (τις, κατά την Τουρκία, «γκρίζες ζώνες»), κάτι που φυσικά ήταν εντελώς αδιανόητο το 1930, μόλις 7 έτη μετά τη συνθήκη της Λωζάνης (1923).
Για το περιεχόμενο της «Συμφωνίας του Αιγαίου» / «Χάγης» που επιδιώκουν ακόμα και σήμερα οι νοσταλγοί του σημιτικού «εκσυγχρονισμού» και της εξωτερικής του πολιτικής, παραθέτουμε χαρακτηριστικά ένα κατατοπιστικό κείμενο:
Με ανοικτή ατζέντα η ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση – Η οριοθέτηση και τα “παρεμπίπτοντα ζητήματα”
Τα παραπάνω γράφονται για να καταδειχτεί η διαφορά μεταξύ της εξωτερικής πολιτικής του Ελ. Βενιζέλου και όσων σήμερα ύπουλα την επικαλούνται ως άλλοθι για τους δικούς τους επικίνδυνους σχεδιασμούς…
ΠΗΓΗ ardin-rixi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου