Πολύ ψηφιακό… μελάνι έχει χυθεί από νωρίς το πρωί, όταν και εμφανίστηκαν τα πρώτα δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για την ενδεχόμενη αποστολή πλοίου επιφανείας του Πολεμικού Ναυτικού στην Ερυθρά θάλασσα, στο πλαίσιο της διεθνούς επιχείρησης “Φρουρός Ευημερίας” (Operation Prosperity Guardian). Όπως προέκυψε, μετά τη σχετική δήλωση του υπουργού Εθνικής Άμυνας, Νίκου Δένδια, το ζήτημα απασχολούσε επισήμως την ελληνική κυβέρνηση στο ανώτατο επίπεδο και ενέπλεξε κορυφαίους υπουργούς.
Είτε η συμμετοχή της χώρας ζητήθηκε είτε όχι, έχει εξηγηθεί επαρκώς, το γιατί η Ελλάδα θα έπρεπε να πρωταγωνιστεί σε τέτοιες αποστολές, αν δεν θέλουμε οι επίσημες ρητορικές διακηρύξεις της χώρας, να αποδεικνύονται στην πράξη γράμμα κενό.
Η λογική της επιθυμίας αποστολής είναι στέρεη, καθώς “οι μάνες που κλαίνε στο μουράγιο” ήταν ένα ελληνικό φαινόμενο παρακμής, πολιτικά υποκινούμενο, όπου οι πρωταγωνιστές -παριστάνουν ότι;- δεν αντιλαμβάνονται, ότι οι στρατιωτικοί πληρώνονται για να εξυπηρετούν τα συμφέροντα της Ελλάδας, πολλώ δε μάλλον τα γεωπολιτικά που θυμόμαστε και χρησιμοποιούμε κατά κόρον, αλλά μόνο ρητορικά. Όποιος νομίζει, ότι η Ελλάδα έχει μόνο δικαιώματα… και παράπονα από τη συμμετοχή της σε διεθνείς θεσμούς συνεργασίας και ασφάλειας, πλανάται.
Ειδικά η λογική των συμμαχιών, είναι ότι το 1+1 δεν κάνει 2, αλλά κάτι περισσότερο. Δηλαδή, από τη συνεργασία προκύπτει ένα είδος “προστιθέμενης αξίας”. Διαφορετικά δεν θα είχε νόημα η συμμαχία, κι αν οποιοσδήποτε έδειχνε υπερβάλλοντα ζήλο… για την προστασία μας, η λέξη που θα έπρεπε να μας έρχεται αυτομάτως στο μυαλό, είναι “προτεκτοράτο”. Όχι ότι δεν υπάρχουν, όμως όποιος αποδεχθεί την ιδιότητα αυτή, θα πρέπει να γνωρίζει ότι συνεπάγεται μειωμένη κυριαρχία. Τουλάχιστον στην πράξη.
Επί της ουσίας τώρα, η συμμετοχή της χώρας θα πρέπει να στοχεύει στο να δείξει την αξία και τη βούλησή της να διαδραματίσει ενεργό ρόλο, ώστε να νομιμοποιείται να διεκδικεί και ανταλλάγματα. Διότι όπως έχει αναφερθεί πολλές φορές, οι ισχυροί σύμμαχοι θα πρέπει να αντιλαμβάνονται, ότι πραγματικά ισχυρές ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, είναι και προς το δικό τους συμφέρον, ιδιαίτερα όταν αυτό αφορά μια χώρα status quo, η οποία δεν επιδιώκει φανερά ή συγκεκαλυμμένα να αλλάξει τα σύνορα. Με ό,τι κι αν αυτό σημαίνει.
Οι σκέψεις ήταν είτε να πάει μια φρεγάτα MEKO 200HN που είναι οι νεότερες φρεγάτες πλέον στον ελληνικό στόλο, αν και οι νεότερες διανύουν το δεύτερο μισό… της τρίτης δεκαετίας της επιχειρησιακής τους ζωής. Πιθανότερη επιλογή, σύμφωνα με πληροφορίες, η φρεγάτα “ΨΑΡΑ” (F454). Σκέψεις υπήρξαν και για κάποια εκ των εκσυγχρονισμένων φρεγατών “S” (ολλανδικές Kortenaer), καθώς οι γνωρίζοντες κάνουν λόγο για καλύτερη συμπεριφορά των εν λόγω πλοίων σε ταραγμένη θάλασσα, αλλά και την παρουσία δύο συστημάτων εγγύς αντιβληματικής προστασίας (CIWS: Close-in Weapon System) Mk15 Phalanx.
Στην πράξη θα φανεί ποιο πλοίο θα αποσταλεί, αφού πρώτα αναλυθεί το περιβάλλον ασφαλείας στο οποίο θα επιχειρήσει και την προστασία που ενδεχομένως θα εξασφαλίσει από συνεργαζόμενες μονάδες επιφανείας. Ας ελπίσουμε, ότι στην περίοδο της προετοιμασίας του πλοίου, δεν θα αναγκαστεί το αρμόδιο επιτελείο να αφαιρέσει ανταλλακτικά από άλλα πλοία για να μπορέσει να “στήσει στα πόδια της” με τον καλύτερο τρόπο τη φρεγάτα που θα επιλεγεί. Πολύ σύντομα θα επανέλθουμε στο θέμα της υποστήριξης, διότι έχει εξελιχθεί σε ένα κακόγουστο αστείο…
Αυτοί είναι σε γενικές γραμμές, κάποιες βασικές παράμετροι που σχετίζονται ευθέως με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και η εκτεταμένη δημοσιότητα της εξέλιξης, οδηγεί αυτή τη συζήτηση και στο επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας. Όχι αποκλειστικά στο επίπεδο της “πολιτικής ελίτ”. Οι Έλληνες οφείλουν να θυμηθούν το ναυτικό χαρακτήρα της πατρίδας τους και την πλούσια ναυτική της παράδοση. Το πρόβλημα όμως είναι, ότι τα τελευταία 15 χρόνια δεν δείχνουμε να αντιλαμβανόμαστε όλα όσα αυτή η παράδοση ουσίας συνεπάγεται, καθώς συνδέεται με την ελληνική εθνική ασφάλεια.
Κατά συνέπεια, το σημαντικότερο κέρδος αυτής της συζήτησης, είναι ότι το θέμα της ναυτικής ισχύος της Ελλάδας άνοιξε και δεν θα κλείσει εύκολα. Παρά τις προσπάθειες προώθησης των συνήθων μεσοβέζικων λύσεων, έρχεται η πραγματικότητα και διαψεύδει όλους όσοι επιμένουν να εθελοτυφλούν. Σημασία δεν έχει πλέον να ασχοληθούμε με τη συνήθη μικροπολιτική, αλλά με το να βρούμε έναν βιώσιμο τρόπο, μέσω του οποίου, σταδιακά, θα ανοικοδομήσουμε τη ναυτική ισχύ της χώρας, με ορθολογισμό, επιχειρησιακό και οικονομικό.
Όποιον ακούσετε να κραυγάζει, ή να επιχειρεί να ρίξει τις ευθύνες στον ένα ή τον άλλον, απλά απορρίψτε τον. Ειδικά εάν φορά μια από τις τιμημένες στολές των Κλάδων των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Διότι τέτοιες συμπεριφορές αποδεικνύουν, ότι κάποιους, κακώς τους πλήρωνε ο φορολογούμενος, για να φθάσουν όπου… και όπως έφτασαν, δυσφημώντας με τις πράξεις τους το στράτευμα δουλεύοντας για την πάρτη τους. Όπως δεν υπάρχουν οπλικά συστήματα – πλατφόρμες που είναι πανάκεια για την άμυνα της χώρας, έτσι και δεν υπάρχουν πρόσωπα – “ιερά τοτέμ”. Η δουλειά είναι συλλογική. Και εμπλέκει στράτευμα, πολιτική ηγεσία και ελληνική κοινωνία. Κάποια στιγμή, θα πρέπει να ανοίξει και μια σοβαρή συζήτηση για την ποιότητα της “λογοδοσίας” εν Ελλάδι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου