Η Δέσποινα Μπεμπεδέλη υποδυόμενη την Χαρίτα Μάντολες στη σειρά
από Τάσος Χατζηαναστασίου
Γράφουν τόσοι και τόσοι, ας πω κι εγώ μία γνώμη, όση αξία κι αν έχει, για την πρεμιέρα της σειράς του MEGA, FAMAGUSTA. Λοιπόν, η γνώμη μου είναι θετική και θεωρώ μάλλον υπερβολικές τις αρνητικές κριτικές, ειδικά από ορισμένους Κύπριους (γιατί στην Ελλάδα, μάλλον θετική έως ενθουσιώδης ήταν η υποδοχή της πρεμιέρας).
Μία σύγχρονη τηλεοπτική σειρά είναι και προβάλλει το ζήτημα των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Είχαμε, δηλαδή, ως τώρα πολλές τέτοιες αναφορές στην τηλεόραση και έχουμε και την πολυτέλεια να γκρινιάζουμε για το γλωσσικό ιδίωμα των ηθοποιών, που δεν είναι η κυπριακή διάλεκτος ή γιατί δεν αναφέρεται και η …Κερύνεια ή για ορισμένες ανακρίβειες της αφήγησης των πραγματικών περιστατικών της εισβολής ή, τέλος για το λατινικό όνομα της Αμμοχώστου (Λες και δεν είναι ενοχλητικά τα MEGA και τα ΟΠΕΝ και τα ΣΚΑΪ);
Ας εστιάσουμε λοιπόν, στην ουσία:
Σχεδόν κάθε εβδομάδα έχουμε την ανεύρεση, την αναγνώριση με τη μέθοδο DNA και την ταφή ενός αγνοούμενου, συνήθως αιχμαλώτου του 1974 που υπενθυμίζει το διαρκές έγκλημα του τουρκικού κράτους στην Κύπρο. Χάρη σ’ αυτήν τη σειρά, αυτή η πραγματικότητα παύει επιτέλους να είναι αποκλειστικά μία υπόθεση της οικογένειας σε μία κηδεία με «επίσημους» λόγους γεμάτους κοινοτοπίες και γίνεται λαϊκό θέαμα που συγκινεί κάθε Έλληνα σε Ελλάδα και Κύπρο. Δεν μπορώ να την κρίνω σκηνοθετικά ή αισθητικά, αλλά δεν διαπίστωσα κάτι που να ενοχλεί ιδιαίτερα. Ίσα ίσα αυτή η εναλλαγή αυθεντικών πλάνων-ντοκουμέντων και παιγμένων σκηνών με τους ηθοποιούς προσδίδει κάτι το ιδιαίτερο και αυξάνει τη συναισθηματική φόρτιση. Έργο είναι, δεν είναι ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε δημοσιογραφική ούτε ιστορική επιστημονική έρευνα ούτε πολιτικό μανιφέστο. Και τα κλισέ του τα έχει και σύγχρονες ανησυχίες και προβληματισμούς εκθέτει, με τρόπο που μπορεί κανείς να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει, όπως η γυναικοκτονία του πρώτου επεισοδίου. Το κεντρικό όμως θέμα, δίνεται. Και όλοι, ακόμη κι οι πιο επιφυλακτικοί, επαίνεσαν την Μπεμπεδέλη στον ρόλο της Χαρίτας (ναι, κλίνεται, δεν είναι της Χαρίτα!) Μάντολες, με τους τόσους δικούς της νεκρούς, αγνοούμενους ως το 2006 που της επετράπη να μεταβεί στον τόπο του μαρτυρίου τους. Το ότι η ιστορία της δίνεται σε δημοφιλή τηλεοπτική σειρά είναι πολύ σημαντικό. Η Χαρίτα Μάντολες δεν είναι αποκλειστικά και μόνο μία τραγική φιγούρα που είδε να εκτελούν μπροστά της τον άντρα της, γαμπρούς και άλλους συγγενείς και να βιάζουν γνωστές της. Είναι πάν’ απ’ όλα μία μαχήτρια, μία αγωνίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ακόμη και το προσφυγικό σπίτι που διαμένει το διεκδίκησε για να το αποκτήσει, μία 27χρονη χήρα με παιδιά της αγκαλιάς, πρόσφυγας στους πέντε δρόμους. Το δε επίθετό της είναι όντως άκλιτο, αλλά δεν είναι … εξωτικό! Όπως μου εξήγησε, ήταν το παρατσούκλι του πατέρα της που στο καφενείο του χωριού της έπαιζε ένα παιχνίδι που το έλεγαν «μάντολες» και του έμεινε τελικά ως επίθετο, όπως έχει συμβεί με πολλούς άλλους όταν οι Βρετανοί αποικιοκράτες κατέγραφαν τα ονόματα των απλών χωρικών. Αυτό εξηγεί επίσης και γιατί στην Κύπρο γραφόμαστε στην ταυτότητα ακόμη και με τα υποκοριστικά.
Κοντολογίς, πετυχημένη η πρεμιέρα της FAMAGUSTA και προσδοκούμε ανάλογη συνέχεια!
ΥΓ Γεια σου Χαρίτα! Ακόμη θυμάμαι τη σπιτική λεμονάδα που μου χάρισες όταν σε επισκέφτηκα στον προσφυγικό συνοικισμό σου. Μου είχες πει ότι ήταν με συνταγή του κατεχόμενου Καραβά, τόπος γεμάτος λεμονιές.
Η Χαρίτα Μάντολες που στην εισβολή έχασε πατέρα, άνδρα, δυο γαμπρούς, τον θείο και νονό της, έναν ξάδελφο, ανάμεσά τους. Τα οστά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο κατεχόμενο χωριό Ελιά της Κερύνειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου