Κινδυνεύουν με αφελληνισμό οι τράπεζες

Απο  την imerisia
Μεγάλο «κούρεμα» των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που κατέχουν οι ελληνικές τράπεζες οδηγεί μαθηματικά στην εξαγορά τους -και με ευτελές τίμημα- από ξένους τραπεζικούς ομίλους.

Ο κίνδυνος αφελληνισμού είναι προ των πυλών, όπως παραδέχονται τραπεζικά στελέχη και για τον λόγο αυτό οι Ελληνες τραπεζίτες τις δύο τελευταίες βδομάδες βρίσκονται επί 24ωρου βάσεως σε συνεχείς επαφές αναζητώντας ισχυρούς στρατηγικούς εταίρους, για να εξασφαλίσουν πρωτίστως την ελληνικότητά τους.
Και ενώ κανείς δεν γνωρίζει σε ποιο ύψος θα «κλείσει» το haircut, όλοι πλέον είναι βέβαιοι ότι θα είναι υψηλότερο του 21% που προέβλεπε η συμφωνία της 21ης Ιουλίου.

Και ενώ κάποιες τράπεζες «αντέχουν» ακόμα και σε «κούρεμα» της τάξης του 35%, αν αυτό φτάσει το 45%, τότε η προσφυγή τους στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας είναι σίγουρη.
Οι επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας δηλώνουν έτοιμοι να σπεύσουν σε «βοήθεια» όποιας τράπεζας χρειαστεί κεφαλαιακή ενίσχυση και δεν μπορέσει να αντλήσει τα απαιτούμενα κεφάλαια από τους μετόχους της ή την αγορά. Και καθώς αυτή η συμμετοχή θα γίνει με κοινές μετοχές, σύμφωνα με τον πρόσφατο νόμο, το ΤΧΣ θα πρέπει το αργότερο μέσα σε 2 χρόνια να πωλήσει τις μετοχές αυτές.
Ο εναγκαλισμός με το ΤΧΣ είναι ασφυκτικός, αφού, ακόμα και αν κατέχει ποσοστό 10% σε μία τράπεζα, έχει δικαίωμα βέτο στις όποιες στρατηγικές αποφάσεις.
Μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2012, καθώς θα έχει συνταχθεί και η έκθεση των ελεγκτών της Black-Rock, όλες οι τράπεζες θα χρειαστεί να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους, «και μάλιστα σε μια εποχή που τα ιδιωτικά κεφάλαια είναι δυσεύρετα» όπως παραδέχεται στέλεχος του ΤΧΣ.
Και όπως δήλωσε σχετικά με το haircut ο πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς, Μιχάλης Σάλλας, «όλη η ιστορία αφορά κυρίως το ελληνικό ασφαλιστικό και τραπεζικό σύστημα, για τα οποία το ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να ξαναδανειστεί για να καλύψει τις ανάγκες που δημιουργούνται εξαιτίας αυτής της αύξησης ''κουρέματος''».
Αλλά και η Alpha Bank σε ανάλυσή της υπογραμμίζει πως: το κράτος ούτε να διοικήσει μπορεί μεγάλες τράπεζες, ούτε να συμβάλει στην άρση των περιοριστικών παραγόντων -έλλειψη εμπιστοσύνης, ρευστότητα- που υπάρχουν σήμερα.