 |
| ΣΚΙΤΣΟ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΓΚΟΥΜΑ |
Του ΚΩΣΤΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ
Η μάχη του Καλού με το Κακό, των Δημοκρατιών με τον νέο Χίτλερ, οι αυτοκρατορικές φιλοδοξίες της Ρωσίας να επανέλθει στα γεωγραφικά όρια της Σοβιετικής Ένωσης, η καταδίκη της ρωσικής επίθεσης ως απρόκλητης και αδικαιολόγητης, συνθέτουν σήμερα το κυρίαρχο πλαίσιο συζήτησης. Είναι όμως αυτή η αλήθεια ή μια ακόμα προπαγάνδα;
Η αλήθεια χωρά μερικά σημεία ακόμα.
Η Ουκρανία είχε μετατραπεί σε προωθημένο φυλάκιο της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ανατολή και ακολούθως της ΕΕ, όπως εξήγησε ο βραβευμένος για την πρωτότυπη συνεισφορά του στην Πολιτική
Επιστήμη, Αμερικανός καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Mearsheimer (https://www.youtube.com/watch?v=Nbj1AR_aAcE) μιλώντας σε ένα ακροατήριο Βρετανικού Πανεπιστημίου στις 22 Φεβρουαρίου 2022. Οι εναλλαγές στην εξουσία της χώρας, «ήταν αποτέλεσμα και των απευθείας επεμβάσεων της Δύσης».Η έχθρα με τη Ρωσία καλλιεργήθηκε με σκοπό την εδραίωση του πιο πάνω δόγματος. Η Ρωσία, από τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ το 2008, με την οποία Γεωργία και Ουκρανία λάμβαναν την υπόσχεση της ένταξης στο ΝΑΤΟ με εκκίνηση της επίσημης διαδικασίας, αντέδρασε και τόνισε ότι δεν θα αποδεχθεί την κυοφορούμενη κατάσταση. Οι ΗΠΑ όμως, ήθελαν να συνεχίσει η επέκταση σε Γεωργία και Ουκρανία.
Γιατί όμως η Ουκρανία έπρεπε να μετατραπεί σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ; Το 2007, ένα χρόνο πριν λάβει η Ουκρανία το καθεστώς υπό ένταξης στο ΝΑΤΟ χώρας, στο βιβλίο του «Η Δεύτερη Ευκαιρία» ο Ζμπ. Μπρεζίνσκυ, πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, φώτιζε τους λόγους: «Αν η Τουρκία και η Ουκρανία πειστούν ότι ο δρόμος προς την Ευρώπη έχει κλείσει γι’ αυτές, η μεν πρώτη μπορεί να διολισθήσει …προς τη Μέση Ανατολή, η δε δεύτερη, με την τρωτότητα της, θα εξάψει τις όποιες αυτοκρατορικές φιλοδοξίες έχουν απομείνει στη Ρωσία». Επομένως, η πορεία της Ουκρανίας προς ΝΑΤΟ και Ευρωπαϊκή Ένωση, αποτελεί στρατηγικό στόχο όχι κατ’ ανάγκη όπως λέγεται, του λαού της χώρας, αλλά των ξένων υπερδυνάμεων για να «απωθήσουν» τη πιθανή μελλοντική επέκταση της Ρωσίας. Συνάγεται λογικά και εκ των εξελίξεων ότι η Ρωσική επίθεση προκλήθηκε από την εφαρμογή των στρατηγικών στόχων του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και την διαπάλη για διασφάλιση υπεροχής. Προκύπτει το ερώτημα εάν προέβλεπαν την αντίδραση της Ρωσίας.
Ακολούθως, ξέσπασε ο πόλεμος στην Γεωργία. «Σας είχαμε προειδοποιήσει» είπε η Ρωσία.
Στις 22 Φεβρουαρίου 2014 η κρίση ξέσπασε στην Κριμαία, αποτέλεσμα των απευθείας επεμβάσεων της Δύσης στα εσωτερικά της Ουκρανίας, του διωγμού του Γιανουκόβιτς. Δεν υπήρχε περίπτωση να είχαν δεχθεί οι Ρώσοι, η Σεβαστούπολη και η έξοδος του Ρωσικού Στόλου στην Μαύρη Θάλασσα, να μετατραπεί σε Νατοϊκή βάση.
Έτσι, η Ρωσία εκμεταλλευόμενη τον εμφύλιο πόλεμο στην Ουκρανία επιδίωξε οι «φιλο-ρώσοι» να μην ηττηθούν στην Ανατολική Ουκρανία. Πήραν την Κριμαία από την Ουκρανία, κάτι που σήμαινε ότι θα διαμελίσουν την Ουκρανία πριν γίνει μέλος του ΝΑΤΟ. Γιατί; Η εξήγηση βρίσκεται και στην Realpolitik. Παραβιαζόταν η «ισορροπία ισχύος», οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά, έστω ανισόμετρη όπως ήταν. Η ιδέα ότι μπορεί να μεταφυτευτεί το ΝΑΤΟ στα Ρωσικά σύνορα δημιουργεί αντικειμενικό φόβο στην κυρίαρχη ρωσική πολιτική σκηνή. Το αντίστοιχο και για το ΝΑΤΟ, η επέκταση Ρωσίας (η καλύτερη της Σοβιετικής Ένωσης) στα σύνορα των ΗΠΑ, π.χ. στην Κούβα, θα ήταν ανήκουστη.
Όμως, οι Νατοϊκοί σύμμαχοι, υπό τον μύθο ότι αποτελούν τη κατεξοχήν δύναμη καλού, δεν τροποποίησαν αλλά συνέχισαν τον βασικό σχεδιασμό επέκτασης. Το ερώτημα κατά πόσο προέβλεπαν μια μεγαλύτερη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας, προκύπτει ξανά πιο αμείλικτο.
Το Φθινόπωρο, 2021, επεκτάθηκε η κρίση. Γιατί τώρα; Οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, μετέτρεπαν σιγά σιγά την Ουκρανία σε ανεπίσημο, επί του εδάφους, de facto μέλος του ΝΑΤΟ: Οι κυβερνήσεις Τραμπ και Μπάιντεν, εξόπλιζαν τους Ουκρανούς, όπως έκαναν και στη Συρία κατά αντιστρόφως ανάλογο τρόπο: στη Συρία ανακοίνωσαν ότι ο Άσσαντ αποτελεί απειλή που πρέπει να εκλείψει και ενίσχυσαν με δισεκατομμύρια τον ένοπλο αγώνα κατά της κυβέρνησης του, ενώ στην Ουκρανία υποστήριξαν με εξοπλισμούς, επενδύσεις και κάθε μέσο την ανάδειξη φιλο-αμερικανικής κυβέρνησης. Εάν η Ρωσία δεν επέμβαινε στρατιωτικά στην Συρία, όπου διατηρούσε στρατιωτικές βάσεις, θα υπήρχε σήμερα άλλη κυβέρνηση και άλλος χάρτης επί του εδάφους.
Τι σήμαινε πρακτικά για τη Ρωσία η de facto ΝΑΤΟποίηση της Ουκρανίας; Απειλή. Η Τουρκία πώλησε επιθετικά drones στην Ουκρανία, οι Βρετανία και ΗΠΑ έδωσαν όλα τα είδη όπλων στην Ουκρανία, ονομάζοντας τα αμυντικά. Όμως είναι αστεία και προπαγανδιστική η φράση “αμυντικά” σε αντιπαράθεση με το επίθετο “επιθετικά” όπλα. Το δίλημμα ασφαλείας μπορεί να οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα, σε ανασφάλεια και πόλεμο, γιατί ο απέναντι όταν εξοπλίζεται ο γείτονας κινείται με βάση το χειρότερο δυνατό σενάριο, τον βλέπει ως εχθρό. Η Realpolitik προτάσσει ότι «όποιος θέλει ειρήνη πρέπει να προετοιμάζεται για πόλεμο» αλλά η απάντηση μπορεί να είναι διαφορετική: η στρατιωτικοποίηση και η κούρσα εξοπλισμών προκαλεί τον πόλεμο!
Όπως σημειώνει ο Αυστραλός τέως πρεσβευτής και καθηγητής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, Τ. Kevin «Είδαμε από τις 17 Φεβρουαρίου και μετά μια αποφασιστική, πολύ απειλητική, αλλά ανόητη προσπάθεια των ενόπλων δυνάμεων του Κιέβου κατά μήκος της γραμμής επαφής, συμπεριλαμβανομένου του διαβόητου Τάγματος Αζόφ (σ.σ. φασιστών), να προχωρήσουν και να καταλάβουν το Ντονμπάς ακόμη και κάτω από τη μύτη των 130.000 ρωσικών στρατευμάτων που περιμένουν εντολές στην κοντινή Ρωσία. Η ουκρανική κυβέρνηση του προέδρου Ζελένσκι και των Αμερικανών συμβούλων του, όπως η Βικτόρια Νούλαντ, είχαν πείσει τον εαυτό τους ότι ο Πούτιν δεν θα τολμούσε τώρα να εισβάλει στην Ουκρανία μετά από όλες τις δυτικές προειδοποιήσεις για ευρύτερη τιμωρία». Για τρίτη φορά προβάλλει χωρίς απάντηση το ερώτημα κατά πόσο πρόβλεπαν ότι οι κινήσεις αυτές θα εξωθήσουν ή όχι τη Ρωσία σε πόλεμο ο οποίος θα παρουσιαζόταν ως αμυντικός.
Η πιο πάνω ανάλυση στηρίζεται σε αντικειμενικά δεδομένα. Όσο παράνομη είναι η επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, τόσο σχεδιασμένη και συστηματική υπήρξε η πρόκληση της από τους υλοποιούμενους τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ.
Και σήμερα, μιλάμε για μια διαφορετική Ρωσία. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Ρωσία, σημαίνει και μονοπώλια. Σημαίνει και εξαγωγές κεφαλαίων και επενδύσεις, σημαίνει οικονομική δύναμη. Η χρηματιστική ολιγαρχία που υπάρχει στις αναπτυγμένες οικονομίες εκτός Ρωσίας, υπάρχει και στη Ρωσία. Επομένως, οι οικονομικές σχέσεις στη Ρωσία είναι σήμερα διαφορετικές σε σχέση με την εποχή της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης και της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Αντικειμενικά επομένως, το κεφάλαιο είναι αναμενόμενο να γίνεται πιο επιθετικό, όχι μόνο για να προασπίσει τα συμφέροντα του αλλά και για να τα επεκτείνει. Αυτή η αλλαγή έχει την αντανάκλαση της στο πολιτικό και στρατιωτικό πεδίο. Δεν πρέπει ασφαλώς να υποτιμηθεί ότι πρόκειται για μια χώρα με τεράστια ιστορία και κοινωνικές κατακτήσεις, η οποία «ταπεινώθηκε» μετά την διάλυση της ΕΣΣΔ και τη μετάβαση από πυρηνική υπερδύναμη σε αντιμετώπιση της ως «μέτριας ή περιφερειακής δύναμης». Σημειώνει στο βιβλίο του η «Παγκόσμια Τάξη» το 2014 ο Kissinger, κάποτε «οι σλαβικές φυλές σε απόσταση μεγαλύτερη των χιλίων εξακοσίων χιλιομέτρων στα ανατολικά είχαν συνασπιστεί για να σχηματίσουν μια ομοσπονδία με έδρα την πόλη του Κιέβου (σήμερα πρωτεύουσα και γεωγραφικό κέντρο του κράτους της Ουκρανίας, παρότι σχεδόν όλοι οι Ρώσοι την θεωρούν ταυτόχρονα αναπόσπαστο κομμάτι της δικής τους πατρογονικής κληρονομιάς)». Οι ιστορικές αναπολήσεις του περίφημου παρελθόντος και το αλυτρωτικό τους περιεχόμενο δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εργαλειοποιούνται για εξυπηρέτηση επεκτατικών φιλοδοξιών και συντηρούν τον εθνικισμό, όπως γίνεται για παράδειγμα στην Τουρκία με την άνοδο Ερντογάν. Στην περίπτωση της Ρωσίας, αυτές εξάπτονται και με τη σειρά τους τροφοδοτούνται από τις επί του εδάφους εξελίξεις και την άσβεστη προς το παρών επιθετικότητα των δυτικών ιμπεριαλιστικών κέντρων.
* Πολιτικός επιστήμονας, διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου Alexander.
ΠΗΓΗ apopseis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου