Ανάμεσα στα διαχρονικά πρότυπα της ελληνικής παράδοσης, μαζί με αυτά του αγίου
και του σοφού, ξεχωρίζει και το πρότυπο του ήρωα προμάχου.
Δεν πρόκειται για τον μοναχικό, ναρκισσιστή σούπερ ήρωα των αμερικανικών κόμιξ και του χόλιγουντ που μάχεται μόνος του το «κακό» σ’ έναν «πόλεμο όλων εναντίον όλων» αλλά για έναν ήρωα που θέτει τον εαυτό του πάνω από τους άλλους, που θυσιάζεται για τους
άλλους. Ο Τάσος Ισαάκ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήρωα-προμάχου: όταν
διαπίστωσε ότι άλλοι διαδηλωτές είχαν εγκλωβιστεί στα συρματοπλέγματα της
γραμμής κατάπαυσης του πυρός που χωρίζει τις ελληνικές από τις τουρκικές θέσεις,
όπως αυτές σταθεροποιήθηκαν μετά τον τερματισμό της επέλασης των τουρκικών
στρατευμάτων τον Αύγουστο του 1974, έτρεξε χωρίς δισταγμό να τους βοηθήσει.
Είχε δει το μαινόμενο πλήθος των Τούρκων αντιδιαδηλωτών που ήταν οπλισμένοι με
λοστούς και καδρόνια να πλησιάζει απειλητικά και με την παλικαριά και την
γενναιότητά του πάλεψε να απελευθερώσει και τον τελευταίο διαδηλωτή μένοντας
τελευταίος μόνος του πίσω. Τότε, μπλέχτηκε κι αυτός στα συρματοπλέγματα, τον
πρόλαβε ο τουρκικός όχλος και κάτω από τα όμματα στρατιωτών της ειρηνευτικής
δύναμης του ΟΗΕ, τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Έναν άνθρωπο πεσμένο στο
έδαφος τον χτυπούσαν με μανία με ξύλα και λοστούς ώσπου στο τέλος του έριξαν
κατά πρόσωπο και μία τεράστια πέτρα. Ο Τάσος Ισαάκ λιντσαρίστηκε φορώντας την
μπλούζα της πορείας των μοτοσικλετιστών «Βερολίνο-Κερύνεια» και
απαθανατίστηκε με το σύνθημα στην πλάτη: «Οι μοτοσικλετιστές τολμούν,
απελευθέρωση η μόνη λύση». Διαψεύδει μ’ αυτόν τον τρόπο, τον Διονύση
Σαββόπουλο που στο τραγούδι του: «Εμείς του ’60» από τον δίσκο του: «Το
Κούρεμα» του 1989 γράφει τους στίχους: «Να ζεις τον θάνατό σου για τους άλλους.
Δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ. Δεν έχει πια τραγούδι θεϊκό». Να λοιπόν, που αυτό το
θεϊκό τραγούδι υπάρχει ακόμη, στη θυσία του Ισαάκ που έζησε τον θάνατό του για
τους άλλους. Σα σήμερα, 11 Αυγούστου 1996.
άλλους. Ο Τάσος Ισαάκ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ήρωα-προμάχου: όταν
διαπίστωσε ότι άλλοι διαδηλωτές είχαν εγκλωβιστεί στα συρματοπλέγματα της
γραμμής κατάπαυσης του πυρός που χωρίζει τις ελληνικές από τις τουρκικές θέσεις,
όπως αυτές σταθεροποιήθηκαν μετά τον τερματισμό της επέλασης των τουρκικών
στρατευμάτων τον Αύγουστο του 1974, έτρεξε χωρίς δισταγμό να τους βοηθήσει.
Είχε δει το μαινόμενο πλήθος των Τούρκων αντιδιαδηλωτών που ήταν οπλισμένοι με
λοστούς και καδρόνια να πλησιάζει απειλητικά και με την παλικαριά και την
γενναιότητά του πάλεψε να απελευθερώσει και τον τελευταίο διαδηλωτή μένοντας
τελευταίος μόνος του πίσω. Τότε, μπλέχτηκε κι αυτός στα συρματοπλέγματα, τον
πρόλαβε ο τουρκικός όχλος και κάτω από τα όμματα στρατιωτών της ειρηνευτικής
δύναμης του ΟΗΕ, τον ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου. Έναν άνθρωπο πεσμένο στο
έδαφος τον χτυπούσαν με μανία με ξύλα και λοστούς ώσπου στο τέλος του έριξαν
κατά πρόσωπο και μία τεράστια πέτρα. Ο Τάσος Ισαάκ λιντσαρίστηκε φορώντας την
μπλούζα της πορείας των μοτοσικλετιστών «Βερολίνο-Κερύνεια» και
απαθανατίστηκε με το σύνθημα στην πλάτη: «Οι μοτοσικλετιστές τολμούν,
απελευθέρωση η μόνη λύση». Διαψεύδει μ’ αυτόν τον τρόπο, τον Διονύση
Σαββόπουλο που στο τραγούδι του: «Εμείς του ’60» από τον δίσκο του: «Το
Κούρεμα» του 1989 γράφει τους στίχους: «Να ζεις τον θάνατό σου για τους άλλους.
Δεν έχει τέτοιο επάγγελμα εδώ. Δεν έχει πια τραγούδι θεϊκό». Να λοιπόν, που αυτό το
θεϊκό τραγούδι υπάρχει ακόμη, στη θυσία του Ισαάκ που έζησε τον θάνατό του για
τους άλλους. Σα σήμερα, 11 Αυγούστου 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου