Από τις ηλεκτρονικές σελίδες του DP, έχουμε πολλές φορές κάνει λόγο για το σοκαριστικό έλλειμμα “κουλτούρας εθνικής ασφαλείας” που παρατηρείται στην ελληνική κοινωνία.
Χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε, αυτό καταλήγει σε ένα σοβαρό παράθυρο “τρωτότητας”, ορθάνοιχτο και πανέτοιμο να χειραγωγηθεί από τον όποιο ενδιαφερόμενο εκτός της χώρας. Αποδεικτικό στοιχείο αυτής της διαχρονικής παθογένειας είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζονται από τα ΜΜΕ τα εξοπλιστικά προγράμματα των Ενόπλων Δυνάμεων και η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών (ΕΥΠ).
Γράφει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Ως κεντρικό άξονα της ύπαρξής μας έχουμε αναγάγει το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι. Εδώ ο κόσμος χάνεται, με ιδιαίτερη έμφαση στη γεωπολιτική περιφέρεια της Ελλάδας -άρα η ασφάλειά μας κινδυνεύει άμεσα- κι εμείς εξακολουθούμε να ακολουθούμε την “παλιά καλή” συνταγή που έχει επιφέρει ουκ ολίγα δεινά στη χώρα. Η επικαιρότητα προσφέρει σειρά παραδειγμάτων της συλλογικής έκφρασης αυτής της αυτοκαταστροφικής επιπολαιότητας.
Στους εξοπλισμούς, ενώ είναι απόλυτα θεμιτό να εκφράζονται αντιρρήσεις για τον τρόπο υλοποίησης των προγραμμάτων και το αν και κατά πόσον είναι σωστά “σταθμισμένα” τα κριτήρια επιλογής. Είναι γνωστή, καθόσον διακηρυγμένη, η έμφαση στο “γεωπολιτικό κριτήριο”. Κατά την υποκειμενική μας άποψη είναι υπερβολική, με αποτέλεσμα να προσαρμόζονται σε αυτό όλα τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα, με σκοπό να δοθεί μια αίσθηση νομιμοφάνειας στην τελική απόφαση.
ΕΠΙΦΑΣΗ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑΣ, ΟΧΙ ΟΥΣΙΑ
Παρότι γνωρίζουμε από το παρελθόν ότι είναι θέμα χρόνου να προκληθούν αντιδράσεις που θα οδηγήσουν νομοτελειακά σχεδόν σε παρατράγουδα, εξακολουθούμε να τα χειριζόμαστε με αυτό τον τρόπο. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Το πρόβλημα είναι ότι το κίνητρο της πλειοψηφίας όσων καταγγέλλουν δεν είναι η ανησυχία για το μέλλον των Ενόπλων Δυνάμεων, αλλά η επιθυμία άσκησης αντιπολίτευσης δίχως όρια, καθώς υπέρτατος στόχος όλων είναι η κατάληψη της εξουσίας και ο χειρισμός… της “κουτάλας”.
Τι κάνει για να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή το Κοινοβούλιο; Ίσως το πραγματικό ερώτημα είναι τι μπορεί να κάνει, αφού οι συνεδριάσεις των αρμοδίων Επιτροπών, πλην εξαιρέσεων, συνιστούν αποθέωση της ημιμάθειας και χαρακτηρίζονται από σχεδόν παρανοϊκές συζητήσεις. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αφού κατά βάθος, η εκάστοτε κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να ενημερώσει την εθνική αντιπροσωπεία πείθοντας για τις ενέργειές της.
Ενδιαφέρεται να ολοκληρώσει την προβλεπόμενη διαδικασία, ώστε να προσδώσει επίφαση νομιμότητας στις ενέργειες. Ελλείψει εξειδικευμένης γνώσης για την προετοιμασία των μελών της Επιτροπής, αλλά και αδιαφορία από το υπουργείο Άμυνας και το ΓΕΕΘΑ για να προσφερθεί εκ των προτέρων, ατύπως, ενημέρωση σε αυτούς που θα κληθούν να δώσουν τη συναίνεσή τους, η συζήτηση δεν θα μπορούσε να διεκδικεί δάφνες ποιότητας.
Γιατί όμως να ενδιαφερθούν όταν η διαδικασία δεν προβλέπει παροχή συγκατάθεσης, επιφυλάσσοντας στις αρμόδιες Επιτροπές “γνωμοδοτικό ρόλο“; Αλήθεια, πώς ακριβώς να γνωμοδοτήσουν τα μέλη της Επιτροπής όταν το αντικείμενο δεν το κατέχουν; Οπότε, όλοι καταλήγουν να κάνουν το πολιτικό τους σόου, γράφονται μερικά δημοσιεύματα και όλοι πάνε στα σπίτια τους ικανοποιημένοι ότι έκαναν… το καθήκον τους.
Επί της ουσίας, στο τέλος πάντα περνάει αυτό που μεθοδεύει η εκάστοτε κυβέρνηση και οι μηχανισμοί που έχουν στελεχωθεί από “τα δικά μας παιδιά”. Αν αυτό θεωρείται κουλτούρα εθνικής ασφαλείας, ή επί το ελληνικότερον, συναίσθηση των κινδύνων που καραδοκούν για τις δυο χώρες του Ελληνισμού στην τρέχουσα γεωπολιτική συγκυρία, τότε ο ιστορικός του μέλλοντος δεν θα δυσκολευθεί να ερμηνεύσει κάτι που θα μας συμβεί…
ΟΤΑΝ ΘΕΛΟΥΝ ΕΥΠ ΤΩΝ Θ.Β. / Χ.Ψ. ΟΧΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ “ΑΣΠΙΔΑ”
Παρόμοια τραγωδία εξακολουθεί να εκτυλίσσεται και στον χειρισμό των υποθέσεων της ΕΥΠ. Η ασχετοσύνη έρχεται να συναντήσει την ιδιοτέλεια και το αποτέλεσμα είναι περίπου το ίδιο, με τη μορφή απαξίωσης αυτού που θα έπρεπε να αποτελεί πυλώνα ισχύος κάθε σύγχρονου κράτους με συναίσθηση των κινδύνων αλλά και των ευκαιριών.
Η υπόθεση των υποκλοπών αναδύει απαράδεκτο ερασιτεχνισμό και έξωθεν της υπηρεσίας χειραγώγηση, πιθανότατα ως αποτέλεσμα απουσίας ισχυρής ηγεσίας που διαθέτει σε βάθος γνώση του χώρου, μαζί με τις δημοκρατικές ευαισθησίες που θα κρατήσουν την ΕΥΠ αυστηρά, στην οδό της ενασχόλησης με τον πραγματικό τομέα ευθύνης της. Οτιδήποτε άλλο, όταν συμβαίνει λόγω αδυναμίας άσκησης αποτελεσματικού ελέγχου, είναι προσβλητικό για ένα σύγχρονο, υποτίθεται, δυτικό κράτος, όπως η Ελλάδα.
Τόση αγάπη έχει πέσει τα τελευταία χρόνια με τους Ισραηλινούς που πολλοί ανακάλυψαν εντελώς όψιμα. Φρόντισε κανείς να οργανώσει εν κρυπτώ μια επίσημη επίσκεψη αντιπροσωπείας βουλευτών “στον λόφο”, όπου θα τους εξηγηθεί ο τρόπος λειτουργίας και η σημασία της Mossad για την ασφάλεια του εβραϊκού κράτους; Εάν βέβαια οι Ισραηλινοί αποφασίσουν να τους μιλήσουν σοβαρά. Διότι οι καταγεγραμμένες συμπεριφορές έχουν οικοδομήσει μια διόλου κολακευτική εικόνα για το ποια ακριβώς είναι η Ελλάδα.
Δυστυχώς, οι προωθημένες συνεργασίες την τελευταία δεκαετία στηρίχθηκαν σε πρόσωπα. Δεν στηρίχθηκαν συστημικά. Η Ελλάδα δυσκολεύεται να παρακολουθήσει οργανωμένα τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη περιοχή, στο επίπεδο πέραν αυτών που γίνονται γνωστά μέσω των διεθνών ειδησεογραφικών δικτύων. Δηλαδή, στο επίπεδο όπου οι εξελίξεις εκκολάπτονται και οι σοβαροί προσπαθούν να τις επηρεάσουν, κατά τρόπον που θα εκπροσωπεί το εθνικό συμφέρον της χώρας που εκπροσωπούν.
Άρα ένα πρώτο ζητούμενο είναι εάν η καθεμιά χώρα έχει αποφασίσει οργανωμένα ποιο είναι αυτό το συμφέρον, στο στρατηγικό και στο τακτικό επίπεδο. Στην Ελλάδα, το πολιτικό σύστημα αδυνατεί να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να εξαρτάται η χώρα από το αν η εκάστοτε κυβέρνηση θα διαθέτει πρόσωπα που να μπορούν να χειριστούν το παρασκήνιο της διεθνούς πολιτικής.
Καθένα βέβαια από αυτά, έχει τις δικές του αντιλήψεις για τις εξελίξεις, τις δικές του προδιαθέσεις, που μπορεί να να βρίσκουν ή να μη βρίσκουν σύμφωνους όλους. Αυτές αναπόφευκτα επηρεάζουν την πορεία της χώρας. Πρέπει να υπάρχει όμως ένα αξιόπιστο “σύστημα” σε κάθε κρίσιμο πυλώνα του κράτους που άπτεται της εθνικής ασφάλειας (π.χ. ΥΠΕΞ, ΥΠΕΘΑ, ΕΥΠ), που θα εκπροσωπεί τη σταθερότητα, τη συνέχεια και την οργανωμένη μετεξέλιξη της ελληνικής πολιτικής σε αυτά τα ζητήματα.
Ένα σύστημα το οποίο ασφαλώς θα επηρεάζεται, αλλά ταυτόχρονα θα προστατεύει από την αυτόματη προσαρμογή του στα θέλω του εκάστοτε προϊσταμένου. Η Ελλάδα, δυστυχώς, δίνει καθημερινά, διεθνώς, διαπιστευτήρια ανοησίας, επιπολαιότητας και αμετροέπειας. Αυτά είναι που διακρίνει ο πραγματικός αντίπαλος, δηλαδή η Τουρκία και επιχειρεί να χειραγωγήσει.
Σε αυτό το κλίμα, δεν εκπλήσσει ούτε το ότι βρίσκουν ευκαιρία να αξιοποιήσουν τη συγκυρία και άτομα που επιθυμούν να προβάλλουν τις δικές τους ιδιοτελείς στοχεύσεις. Ακόμα και δίκιο να έχουν, κάτι το οποίο είναι επίσης συζητήσιμο με βάση στοιχεία που δεν μπορούν να καταγραφούν δημοσιογραφικά για ευνόητους λόγους, αυτό που αναδεικνύεται είναι ότι θεσμικά, και η χώρα και η ΕΥΠ είναι απροστάτευτες. Τόσο απλά.
Για μια ακόμη φορά ανακοινώνεται πομπωδώς ότι η Βουλή θα διερευνήσει όσα έγιναν. Και αυτομάτως, δεν μπορεί παρά να σου έρθει στο μυαλό η “λύση” του περίφημου “Νόμου Βενιζέλου” για τα εξοπλιστικά, που κατέστησε αδύνατη την υλοποίηση ακόμα και των πιο απλών συμβάσεων υποστήριξης υφισταμένων οπλικών συστημάτων.
Θα κάνουν στο τέλος κάτι παρόμοιο, εξουδετερώνοντας για ένα διάστημα τη δυνατότητα της ΕΥΠ να λειτουργήσει, έως ότου αντιληφθούν το έγκλημα που διέπραξαν; Ανάλογο αυτού που άφησε τη χώρα χωρίς υποστήριξη τις Ένοπλες Δυνάμεις και νέα εξοπλιστικά για διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας; Αντιλαμβάνονται άραγε τον θανάσιμο κίνδυνο;
Ας συμπεριφερθούν λοιπόν επιτέλους με συναίσθηση των διακυβευμάτων και ας μην πέσουν στην παγίδα της πρόσκλησης όλων όσων καταγράφονται στα ρεπορτάζ και της σε υψηλούς τόνους αναπαραγωγής αστήριχτων πεποιθήσεων ενός εκάστου που παράγουν μόνο πρωτοσέλιδα εντυπωσιοθηρείας. Είτε με πρόσωπα που εμπλέκονται εκ των πραγμάτων, είτε με άλλα, επειδή το επεδίωξαν αξιοποιώντας τη συγκυρία. Ας φροντίσουν πρώτα να πληροφορηθούν πως λειτουργούν σε όλα αυτά τα ζητήματα οι σύγχρονες υπηρεσίες πληροφοριών και ας καλέσουν τους δυο, τρεις, τέσσερις τελευταίους διοικητές της υπηρεσίας.
Αν μη τι άλλο, άπαντες οι διατελέσαντες ως επικεφαλής, μοιράζονται την ανησυχία για το μέλλον της υπηρεσίας και μπορούν με τις συστάσεις τους, που δεν θα είναι και πανομοιότυπες, να βοηθήσουν στον ορισμό από την εθνική αντιπροσωπεία, ενός πλαισίου, εντός του οποίου θα διεξαχθεί η έρευνα. Στόχος και να προστατευθεί η ΕΥΠ διασφαλίζοντας τη διευκόλυνση της αποστολής της και να αποτραπεί το ενδεχόμενο να προκύψει αθέλητα παρεμπόδιση.
Ο “νόμος Βενιζέλου” ήταν γεμάτος αγαθές προθέσεις περί διαφάνειας και λογοδοσίας. Στην πράξη αποδείχθηκε κάτι άλλο. Αν την πατήσουμε στο θέμα της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, θα έχουμε βάλει τα χέρια μας και θα έχουμε βγάλει τα ματάκια μας. Ολομόναχοι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου