Του Αλέξανδρου Ασωνίτη*
Η κατεχόμενη Παλαιστίνη έχει δικαίωμα στην αυτοάμυνα, διακηρύσσουν, με μειλίχιο ή με αυστηρό ύφος Λένιν, οι μπαρουτοκαπνισμένοι εντόπιοι επαναστάτες της κάθε λογής αριστεράς, έστω κι αν την «αυτοάμυνα» εκπροσωπεί η Χαμάς, που προέβη εν ψυχρώ σε σφαγές αμάχων σε μη πολεμική περίοδο. Τι θα έλεγαν οι αγωνιστές του δικαίου και της αντίστασης, αν η Κύπρος είχε επιτεθεί και είχε σφάξει 260 άτομα σε γιορτή ειρήνης που θα γινόταν στα κατεχόμενα; Θα μίλαγαν για δικαίωμα της Κύπρου στην αυτοάμυνά της; Θα έθεταν, σαν άτυποι κομισάριοι, το δίλημμα, προς όλη την ανθρωπότητα, και δη προς τους Έλληνες, ότι οφείλουν όλοι να αποφασίσουν «αν είναι με την Κατοχή ή με την Αντίσταση»; Είπαν το ίδιο όταν η Τουρκία δολοφόνησε τον Ισαάκ και τον Σολωμό, το είπαν το ’74, το έχουν πει ποτέ για την Κύπρο, κι αν όχι, γιατί; Αυτοί στην Κύπρο με ποιον είναι: με την Κατοχή ή με την Αντίσταση;
Και πόσες διαδηλώσεις από την παγκόσμια αριστερά έχουν γίνει υπέρ της Κύπρου από το ’74 μέχρι σήμερα, πόσες έγιναν αυτές τις μέρες για την εκδίωξη-εθνοκάθαρση, όπως το χαρακτηρίσει καθένας, των Αρμενίων στο Αρτσάχ- Ναγκόρνο Καραμπάχ; Πόσες διαδηλώσεις γίνονται για τον βομβαρδισμό και την καταστροφή υποδομών των Κούρδων από τους Τούρκους στην Βόρεια Συρία; Γιατί αυτή η προκλητική μονομέρεια;
Ας επιχειρήσω μια εξήγηση: Η Παλαιστίνη αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της παγκόσμιας αριστεράς, όχι λόγω της απάνθρωπης εγκληματικής στάσης των Ισραηλινών απέναντι στους Παλαιστινίους τόσες δεκαετίες, αλλά αποκλειστικά για λόγους πολιτικής και υπαρξιακής της ιδιοτέλειας: Ξέρουν, όπως όλοι μας, ότι είναι ένα θέμα που δεν πρόκειται να λυθεί εύκολα, εμπλέκονται οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες με τους ιερούς τους τόπους, κατ’ αρχάς, κι αυτό φτάνει και περισσεύει, χύνονται ποτάμια αίματος κάθε λίγο, άρα είναι ευκαιρία γι’ αυτούς να επιδεικνύουν τα ανθρωπιστικά τους, αλά καρτ, αισθήματα και να ανεμίζουν την παντιέρα, ούτε νέρα ούτε ρόζα, της επιλεκτικής ευαισθησίας και του αξιοζήλευτου προοδευτισμού τους.
Η Κύπρος, εστιάζω σ’ αυτήν, μένει στα αζήτητα της ελληνικής και παγκόσμιας αριστεράς, γιατί επιπλέον «εκπροσωπεί» τον ελληνικό «εθνικισμό» και «ιμπεριαλισμό», γιατί η Τουρκία είναι πάντα η ευνοούμενη του μαρξισμού. Θυμίζω ότι ο Τρότσκι έμεινε 4 χρόνια φιλοξενούμενος του Κεμάλ 1929-1933, με ήδη 3 γενοκτονίες να βαραίνουν την Τουρκία, ο Λένιν την στήριξε περισσότερο απ’ όλους τους Δυτικούς το ’22. Θεμέλιό τους είναι η άποψη του Μαρξ, εδώ οφείλεται η παθολογική τους στήριξη και αθώωση της Τουρκίας, ότι η Ρωσία αποτελούσε το πιο αντιεπαναστατικό κράτος στην Ευρώπη και ποτέ δεν θα γινόταν εκεί επανάσταση. Επομένως έπρεπε να καταπολεμηθεί πάση θυσία, επομένως όσοι είχαν σχέσεις με την Ρωσία, η Ελλάδα, π.χ., ήταν αντιεπαναστάτες, ενώ όσοι συγκροτούσαν ένα ανάχωμα στην Ρωσία, πρώτη και καλύτερη η Τουρκία, βοηθούσαν εξ αντικειμένου την επικείμενη επανάσταση, ήταν συνεπώς φιλοεπαναστατικές. Προσοχή! Δεν πρόκειται για ατάκες αθηναϊκής επιθεώρησης, αλλά για μια προφητεία του προφητάνακτα Μαρξ που δικαιώθηκε και πάλι: Στην Ρωσία δεν θα γινόταν ποτέ κομμουνιστική επανάσταση.
Αφίσα από το μακρινό παρελθόν. “ΚΥΠΡΟΣ _ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ. ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΝ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΛΑΟ”. Πολιτική Αφίσα της Γενικής Ένωσης Παλαιστινίων Φοιτητών Ελλάδας. Πηγή
Γι’ αυτό στηρίζουν πάντα την Τουρκία, γιατί έτσι ορίζει το δόγμα τους και κανένα δόγμα, πόσω μάλλον το δικό τους, δεν αναθεωρείται ούτε αλλάζει. Γι’ αυτό δεν ενδιαφέρονται για την Κύπρο, την Αρμενία, τους Κούρδους, αλλά μόνο για την Παλαιστίνη (εξαίρεση ο Τσε Γκεβάρα σε λόγο του ως εκπρόσωπος της Κούβας στον ΟΗΕ το 1964, νομίζω), άσχετα με το πόσες αφορμές δίνει, που δίνει σωρηδόν, το Ισραήλ. Που, αν είναι ό,τι σημαίνει το όνομά του, δηλαδή Ισχυρό, ας κάνει την πιο ισχυρή κίνηση, ας αποδεχθεί την συνύπαρξη με τους Παλαιστινίους κι ας μην εισβάλλει στην Γάζα. Οι ηγέτες παίρνουν τις πρωτοβουλίες, όπως λέει ο Ψευδοκαλλισθένης στο μυθιστόρημα: “Αλεξάνδρου του Μακεδόνος Βίος και πράξεις”, που έχω πρωτομεταφράσει στα νεοελληνικά (εκδ. Πατάκη). Αλλά κι έτσι αν γίνει, θα προεξέχει πάντα ένα μεγάλο αγκάθι δηλητηριώδες που άπτεται της ίδιας της ιστορικής πορείας μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας: Έστω, λοιπόν, ότι το Ισραήλ σήμερα αποδέχεται την ίδρυση Παλαιστινιακού κράτους και Παλαιστίνιοι και Άραβες αποδέχονται το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει στα πατρογονικά του εδάφη. Τι θα γίνει με το τζαμί του Αλ Ακσά, του τρίτου σπουδαιότερου προσκυνήματος για τους μουσουλμάνους, που βρίσκεται πάνω από το Τείχος των Δακρύων και τον ναό του Σολομώντα κι είναι εξ αντικειμένου έμβλημα της μουσουλμανικής κατάκτησης των Ιεροσολύμων; Ποιος θα έχει την προτεραιότητα στο σημείο αυτό, αυτός που προηγείται χρονικώς και ιστορικώς, το Ισραήλ, ή αυτός που διατηρεί στο ακέραιο τον ναό του; Πώς θα λυθεί αυτό το ζήτημα, πώς δεν θα ξαναπροκαλέσει ανάφλεξη;
Το βαρβαρικό χτύπημα της Χαμάς, που είναι θρησκευτικό κίνημα κι όχι πολιτικό-κοσμικό όπως η PLO, φαινόταν αρχικώς ως ένα τεράστιο τακτικό σφάλμα, που τίναζε στον αέρα και ντρόπιαζε το δίκιο της Παλαιστίνης, ως μια τραγικά λάθος απάντηση στο στρατηγικό μόνιμο σφάλμα του Ισραήλ προς τους Παλαιστινίους. Αποδεικνύεται το αντίθετο, ότι είναι στρατηγικό χτύπημα, και μάλιστα θρησκευτικού φονταμενταλιστικού χαρακτήρα (:οι νεκροί τους όλοι αποκαλούνται “μάρτυρες” και σύνθημά τους δεν είναι το λευτεριά στην Παλαιστίνη, αλλά το “Αλλάχ ουάκμπαρ”), χτύπημα όχι μόνο για να δυναμιτίσει κάθε συμφωνία του Ισραήλ με τα Αραβικά κράτη, και δη την Σαουδική Αραβία, και τον δρόμο από Ινδία για Ευρώπη, το γνωστό αμερικάνικο σχέδιο, αλλά και για να εκτοξεύσει την απειλή ενός εκτεταμένου και ανεξέλεγκτου γεωπολιτικού, θρησκευτικού πολιτιστικού χαρακτήρα πολέμου. Με το Ιράν να ηγείται, το πιθανότερο, αυτού του σχεδίου που όλοι ευχόμαστε να μην εξελιχθεί τελικά σε πυρηνικό ή παγκόσμιο πόλεμο. Αλλά έχουν θέσει σε κίνδυνο όλη την ανθρωπότητα.
Και το μικρότερο δυνατό κακό να γίνει πια, ήδη υπάρχουν 4000 νεκροί στην Γάζα και απελπιστική ανθρωπιστική κρίση, το Ισραήλ δεν είναι το μόνο ένοχο, μοιράζεται την ενοχή με τους Άραβες και τους Παλαιστίνιους, δυστυχώς. Που ακόμη δεν έχουν μάθει, όπως κι εμείς σε μικρότερο βαθμό, ότι πρώτα αναπτύσσεσαι, θωρακίζεσαι κι ύστερα διεκδικείς το δίκιο σου -ισχύει και για τους Αρμένιους, τους Κούρδους, τους Ασσύριους, που έχουν μείνει πια ελάχιστοι, στην Ελλάδα έχουμε παροικίες.
Πίσω στην Κύπρο τώρα: Υπάρχει μια μεγάλη δομική ειδοποιός διαφορά, που περιφρονούν προκλητικά οι μπαρουτοκαπνισμένοι, μεταξύ της κατοχής του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και της Τουρκίας στην Κύπρο, στην Μικρασία, παντού. Το Ισραήλ βρίσκεται στα ιστορικά του εδάφη, είναι η πατρίδα του, η ίδια γη είναι όμως και πατρίδα των Παλαιστινίων, κι αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο αγκάθι, όμως δεν είναι κατακτητής, όπως η Τουρκία που έχει καταλάβει εδάφη χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά από τις πατρογονικές της εστίες. Αν, λοιπόν, οι Παλαιστίνιοι έχουν “δικαίωμα στην αυτοάμυνα” και σε σφαγές αμάχων, τότε το ίδιο, και πολλαπλάσια, έχουν η Κύπρος, η κυρίως Ελλάδα, οι Κούρδοι, οι Ασσύριοι, οι Αρμένιοι απέναντι στην Τουρκία: δικαιούνται να εξοντώσουν μέχρι ενός τον πληθυσμό της, άνανδρα, βάρβαρα και χυδαία, όπως η Χαμάς.
Ας βγουν με παρρησία που δεν τους λείπει, εξ όσων γνωρίζω, οι άμεσοι και έμμεσοι υπερασπιστές της προχθεσινής σφαγής να πουν ευθέως ότι τέτοιο δικαίωμα έχουν Ελλαδίτες-Κύπριοι-Μικρασιάτες και όλοι οι άλλοι διωγμένοι από τα εδάφη τους λαοί της Μικρασίας-Μεσοποταμίας. Ας βγουν να υπερασπίσουν την Κύπρο, όπως την Παλαιστίνη, και να κατηγορήσουν την Τουρκία, όπως το Ισραήλ, και ακόμη χειρότερα. Κι ας μας πει επίσης κάποιος γιατί δεν ναυλώθηκε ποτέ ένα καράβι για την Αμμόχωστο, παράλληλα ή μαζί με αυτό για την Γάζα. Αλλά και να δούμε, επίσης, πότε θα κατορθώσουν να μιλήσουν για την κατοχή της Κύπρου οι Κύπριοι και Ελλαδίτες πολιτικοί που αφήνουν τον Ερντογάν να αλωνίζει στην διεθνή σκακιέρα χωρίς να τολμάνε να ψελλίσουν την αλήθεια για το παραμικρό. Μιλάει για γενοκτονία αυτός που έχει διαπράξει τρεις γενοκτονίες, μιλάει κατά του ΟΗΕ αυτός που 50 χρόνια δεν εφαρμόζει το ψηφίσματά του για να φύγουν απ’ την Κύπρο και καταπατά κάθε διεθνές δίκαιο, αλλά η παγκόσμια αριστερά δεν τον κατηγορεί παρά μόνο τυπικά, κι αυτό αν και όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς. Και κανείς μας πολιτικός ή θεσμός δεν το θυμίζει στην διεθνή κοινότητα. Κανείς τους δεν παρουσιάζει χάρτη με την κατεχόμενη Κύπρο, δεν μιλάει για τους εποίκους, για τους αγνοούμενους, για την αλλοίωση του πληθυσμού, για τους υπόδουλους της Αγιατριάδας και του Ριζοκάρπασου. Αλλά για την Παλαιστίνη που κείται και πιο μακρυά από την Κύπρο, λύνουν το ζωνάρι τους, κάποιοι μπαρουτοκαπνισμένοι πολιτικοί κι επαναστάτες, ανέξοδο είναι.
Ως συγγραφέας, οφείλω και μια εξήγηση, μου το επεσήμαναν φίλοι και έχουν δίκιο. Στην μυθιστορηματική τριλογία μου: Εκτέλεση, Εκδίκηση, Καθαρμοί, εκδ. Πατάκη, ένας Ελλαδίτης, που του σκοτώνουν οι Τούρκοι την οικογένεια στους βομβαρδισμούς της Κερύνειας κατά την εισβολή, οργανώνει και παίρνει, μετά από σαράντα σχεδόν χρόνια, μια φριχτή εκδίκηση: Σκοτώνει 94 παιδάκια/μαθητές και 2 ενήλικες, κι εν συνεχεία παραδίδεται στις κατοχικές αρχές που τον εκτελούν δημοσίως. Οι ομοιότητες είναι εμφανείς με την επίθεση της Χαμάς, οι διαφορές; Στο μυθιστόρημα έχουμε ένα πρόσωπο, όχι μια ομάδα, ένα επίσημο θεσμό, όπως η Χαμάς, έχουμε τιμωρία-αυτοτιμωρία του ήρωα που αποτρέπει νέες εκατόμβες αθώων, έχουμε ψυχική διασάλευση του ήρωα απ’ το πένθος, κάτι που δεν συμβαίνει σε ομάδες, κοινότητες, λαούς, κλπ. Επίσης, όπως αναφέρω στην “Εκτέλεση”: Ποτέ οι Έλληνες δεν έχουν κάνει ατομικές ή συλλογικές πράξεις εκδίκησης σε βάρος αθώων Τούρκων. Στην λογοτεχνία κάνουν, γιατί η λογοτεχνία δημιουργεί μια ανύπαρκτη πραγματικότητα, γιατί θέτει με κραυγαλέο τρόπο τα ζητήματα, δεν τα λύνει ούτε προτείνει λύσεις. Θέτει. Περισσότερα, στα ίδια τα βιβλία μου.
ΥΓ: Η εθνική ελληνική μειονότητα στην πολλαπλώς ευεργετημένη Αλβανία έχει δικαιώματα ή όχι, ή πρέπει να κάθεται να φυλακίζουν τους δημάρχους της και να σκοτώνουν μειονοτικούς; Και με την απογραφή τι γίνεται, παρακολουθεί από κοντά η Ελλάδα; Νέα έκθεση στον Ράμα θα κάνουμε;
*Ο Αλέξανδρος Ασωνίτης είναι συγγραφέας. Τελευταίο του βιβλίο, το μυθιστόρημα Καθαρμοί, απ’ τις εκδόσεις Πατάκη. Διευθύνει την σχολή σεμιναρίων Ανοιχτή Τέχνη, στο Σύνταγμα.
ΠΗΓΗ ardin-rixi
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου